Беларусы, якім памылкова адмовілі ў польскім ДНЖ, адбіліся. Вось як

Ці памятаеце гісторыю пра тое, як беларусам адмовілі ў ПМЖ у Польшчы праз гуманітарную візу? Верагодна, проста праз памылку, але гэта пагражала ім дэпартацыяй. Здаецца, гісторыя скончылася хэпі-эндам, яго расказаў Dzik Pic.

Нагадаем сутнасць: сям’я беларускага айцішніка Барыса Краско жыла і легальна працавала ў Польшчы ад 2018 года, але калі прыйшла пара афармляць ПМЖ, чыноўнікі адмовілі праз гуманітарную візу айцішніка: нібыта да яе патрабаваўся дазвол на працу (насамрэч, не). Жонцы і дзіцяці загадалі пакінуць краіну на працягу 30 дзён.

— Мы звярнуліся ў некалькі польскіх юрыдычных канцылярый, — расказаў Барыс, — але атрымалі размытыя адказы аб тым, што судзіцца з Упраўленнем у справах замежнікаў (UDSC) няможна. Маўляў, мы павінны прызнаць неправамерную адмову і паўторна падацца на рэзідэнцтва, толькі ўжо праз канцылярыю. Тады мы самі звязаліся з UDSC, але нам адказалі, што кантакт з іх начальнікам немагчымы і прапанавалі падаць афіцыйную прэтэнзію. Гэта мы і зрабілі, але адказу не атрымалі.

Праз 10 дзён мы падалі скаргу ў суд, а таксама пачалі працэс атрымання рабочай візы для жонкі. Гэта каштавала часу і грошай — 500 беларускіх рублёў за запіс на візу, плюс 350 — гадавая страхоўка, €80 — консульскі збор, а яшчэ аплата паслуг візавага цэнтра і іншае. Праз прадпісанне пакінуць краіну жонка была вымушаная вярнуцца ў Беларусь, я застаўся з дачкой у Варшаве.

Прыкладна праз тыдзень пасля ад’езду жонкі мы атрымалі першы ліст ад UDSC: там пачалі расследаванне. Праз 3 дні — другі ліст аб завяршэнні расследавання, прызнанні рашэння неправамерным, а таксама пацверджанні законнасці майго даходу.

Ад гэтага моманту знаходжанне маёй жонкі ў Польшчы стала цалкам легальным, але яна ўжо была ў Беларусі без візы. Тады мы звярнуліся па дапамогу да юрыста Дар'і Грышановіч, якая стала нам дапамагаць. Для пачатку мы напісалі яшчэ адзін ліст у UDSC з патрабаваннем неадкладна вынесці рашэнне аб выдачы карты рэзідэнта, а таксама прыцягнуць да адказнасці датычных асоб (пакуль нам пра вынікі ўнутранага расследавання не паведамілі).

А ў гэты час жонка ў Беларусі атрымала адмову ў працоўнай візе. У прычыне адмовы польскае МЗС спасылалася на пункт 10 — «абгрунтаваныя сумневы ў мэце знаходжання». Нягледзячы на скасаванае рашэнне аб адмове ў ПМЖ і рэальную працу ў Польшчы, жонка ўжо не магла выехаць з Беларусі. Пры гэтым апеляцыйная працэдура па адмове ў візе не прадугледжаная. Хоць гэта называюць апеляцыяй, па факце вам прыйдзецца падавацца паўторна — зноўку плаціць, запісвацца і прадастаўляць поўны пакет дакументаў.

Многія не ведаюць, што рабіць пасля адмовы ў візе (а адмоў цяпер вельмі шмат), і пачынаюць звяртацца за турыстычнымі візамі як за альтэрнатывай. Але калі дакументы ў парадку, то лепш запісацца па тэлефоне на новую падачу ў тое ж пасольства і асабіста падавацца без удзелу візавага цэнтра.

У выніку жонка пайшла падавацца паўторна, узяўшы вялікі аб’ём дакументаў, ад падатковых дэкларацый за ўсе гады знаходжання ў Польшчы да пасведчання аб нараджэнні дачкі. Яна патлумачыла консулу, што ў яе ў Польшчы сям’я, праца, яна жыве там ужо 6 гадоў, што з’ехала праз памылку інспектара, а цяпер ёй трэба ехаць на працу і да сям'і. Толькі пасля гэтага ёй ухвалілі гадавую візу.

У кампаніі жонкі не былі гатовыя да такога «зацяжнога адпачынку», але праз месяц яна вярнулася ў Варшаву і працягнула працу.

Цяпер мы ўжо атрымалі станоўчае рашэнне па яе карце, але ў нас па-ранейшаму няма рашэння па карце для дачкі. Магчыма, прыйдзецца зноў прайсці праз бюракратычны пекла, але мы ўжо загартаваныя.

Пазітыўны момант — адразу пасля вяртання жонцы павысілі заробак і выплацілі прэмію, якая пакрыла ўсе выдаткі. Засталося толькі атрымаць карту для дачкі, і паляцім куды-небудзь адпачываць.