64 гадзіны і дзяжурствы ў камізэльках. Як айцішнікі праходзяць мяжу ў святы

Аўтамабіль

64 гадзіны

• мяжа: польская (з Польшчы ў Беларусь)
• калі: 21-24 снежня
• як: на машыне
• колькі часу: 63-64 гадзіны

— Выехалі ў чацвер 21 снежня ў бок Беларусі. Прыехалі на мяжу каля 2:30–3:00 гадзін ночы ў пятніцу. Чарга на гэты момант была 8,5 км да шлагбаума. 

Першыя суткі рухаліся наперад павольна, другія — яшчэ павольней. Вельмі шмат людзей спрабавалі ўлезці без чаргі — «транзіты», 1-ы рэгіён, на французскіх і нямецкіх нумарах. Адзін «перагон» уклініўся ў чаргу — а потым упускаў «сваіх». Праз гэта мы паўдня стаялі на месцы.

Ля мяжы прыбіральні і пункты харчавання практычна адсутнічаюць, ёсць запраўка ў некалькіх кіламетрах і пару гатэляў з кавярнямі, але іх, мякка кажучы, недастаткова. Пры жаданні палякі маглі б там працаваць 24/7 — і купацца ў грошах, як Скрудж МакДак. Некаторыя кіроўцы падарожнічалі з сем’ямі — яны адпраўлялі родных у хостэлы ў Тэрэспалі, а самі стаялі ў чарзе.

Людзям цяжка, яны засынаюць у чарзе, не паспяваюць пад’ехаць, калі машына наперадзе рушыла — і тут жа ў «дзірку» заскоквае некалькі халяўшчыкаў. Асабліва напружаная сітуацыя ад запраўкі да кальца —уздоўж дарогі курсуюць хітрыя кіроўцы, якія шукаюць прасветы ў чарзе. Кружаць па дарозе, як грыфы. Стаяць з выключанымі фарамі на прылеглых з’ездах на мясцовыя дарогі і палі, а як упільнуюць момант — выскокваюць цэлымі групамі, як гіены. 

Падмануць нас, вядома, спрабавалі многія: «Мне на Тэрэспаль праехаць», «мне толькі паглядзець/спытаць», «адвезці/прывезці»… Такіх адразу адпраўлялі ў аб’езд.

Мы дамаўляліся з суседзямі, каб спакойна з’ездзіць на запраўку, папіць кавы, купіць перакусіць або схадзіць у прыбіральню. Ставілі машыны шырэй — так, каб ніхто новы не ўлез, але пры вяртанні пасунуцца і ўпусціць у чаргу тых, хто ад’язджаў. 

Калі былі зрухі ў чарзе, праязджалі з мігалкамі і сірэнай уздоўж чаргі, робячы пабудку, — маўляў, зараз будзе рух, прыгатуйцеся. 

Паліцыя дапамагала разрульваць канфліктныя сітуацыі. «Транзіты», а таксама машыны на французскіх і нямецкіх нумарах нахабна шчаміліся ў чаргу і не жадалі з’язджаць нават пад напорам самаарганізаваных «дружыннікаў». У такім выпадку мы спынялі паліцыю, якая праязджала міма — яны правяралі дакументы ў шчымуноў і без лішніх размоў адпраўлялі ў канец чаргі. Без іх дапамогі быў бы поўны хаос. 

Пакуль мы дзяжурылі, чарга рухалася бадзёра — зрухі былі і па некалькі сотняў метраў.

Далей ужо быў затык на беларускай мяжы — там чырвоны і аўтобусны калідоры трашчалі па швах. У зялёным было адносна свабодна. Была магчымасць пайсці ў першы, другі ці энны аўтобус у чарзе і падсесці за 100-150 злотых на вольныя месцы і прайсці мяжу хутчэй. Беларусы даглядалі асабістыя рэчы — у кагосьці старанна, у кагосьці павярхоўна. На гутаркі і праверкі масава не клікалі, але мне падалося, што гутарылі больш з пасажырамі аўтобусаў.

У мяне перасячэнне мяжы разам з чаканнем заняло 63-64 гадзіны. Плюс дарога да мяжы і пасля. Разам — каля 73 гадзін на ўсё.

30 гадзін і 10 хвілін

• мяжа: літоўская, у Медніках / Каменным Лагу
• калі: 22-23 снежня
• як: на сваім аўто
• колькі часу: 30 гадзін і 10 хвілін

— Праходзілі мяжу ў Медніках / Каменным Лагу 22-23 снежня. Увесь працэс заняў 30 гадзін і 10 хвілін — гэта было жудасна. 

Мы ехалі на сваім аўто. Сама мяжа заняла па 15 хвілін на кожным боку, усё астатняе — гэта гадзіны чакання спачатку да шлагбаума, а потым на нейтральнай тэрыторыі. 

Дадатковых праверак на беларускай мяжы не было, ані мяне, ані мужа ні пра што не пыталіся. Хоць мы з мужам былі ў спісах тых, хто данаціў і рабіў «добраахвотныя» ахвяраванні ў РНПЦ анкалогіі (з мяне $1К па курсе і з мужа — столькі ж). Гэта нашае трэцяе перасячэнне мяжы пасля пералічэння кампенсацыі, так што мы не хваляваліся, як пройдзе.

49 гадзін

• мяжа: літоўская, у Медніках / Каменным Лагу
• калі: 26 снежня
• як: на машыне
• колькі часу: 49 гадзін 

— Праходзілі мяжу 26 снежня. Чарга расцягнулася на 4 км, асноўны затор быў якраз на беларускім боку.

У саму чаргу мы ўсталі, а 20:00 вечара нядзелі, а пад літоўскі шлагбаум пад’ехалі, а 18:00 аўторка. Самі межы прайшлі за 3 гадзіны. Асаблівых праверак і дадатковых гутарак не было.

Не магу сказаць, што на межах супрацоўнікі працавалі неяк інакш — усё як звычайна, проста ахвотных праехаць вельмі шмат. Плюс народ міма чаргі лезе — а гэта ўсіх затрымлівае.

Маршрутка

8 гадзін

• мяжа: літоўская, у Медніках / Каменным Лагу
• калі: у ноч на 27 снежня
• як: маршруткай
• колькі часу: каля 8 гадзін (легкавушкі ў чарзе стаялі па 30 гадзін)

— Я ехаў на маршрутцы праз Меднікі / Каменны Лог. Кіроўца адразу пад’ехаў да першага шлагбаума літоўскага КПП. Там высветлілася, што наш рэйс нерэгулярны, — таму літоўцы адправілі нас у агульную чаргу. 

Мы пачакалі, пакуль пройдзе перазменка (гэта ~30 хвілін), — і наступная змена ўжо ўпусціла нас. Мы адправіліся на bus pass. Там да нас падышоў супрацоўнік літоўскай мытні, распытаў пра рэйс і паўтарыў, што нам трэба ісці праз pass легкавікоў. Кіроўцу давялося здаць назад і прыстроіцца ў канец чаргі для легкавых аўто — але гэта было ўжо ўнутры пункта пропуску. 

Калі мы прайшлі літоўскую мытню, нашая маршрутка зноў выруліла на bus pass, каб прайсці памежны кантроль. У выніку на ўсё пра ўсё сышло прыкладна 8 гадзін.

На літоўскім памежным кантролі я звярнуў увагу на адную рэч: там усіх пасажыраў аўтобусаў запускаюць у спецыяльны загончык — і праз шкло відаць, што ў ім адбываецца. Перад намі было пару вялікіх аўтобусаў. І амаль усе пасажыры спачатку ішлі ў прыбіральню — і толькі потым на пашпартны кантроль.

Наведванне прыбіральні займала большую частку часу: на пашпартным кантролі — нікога, а ў прыбіральню — чарга чалавек па 30 з кожнага аўтобуса. А пакуль увесь аўтобус літоўцы не правераць, наступнага яны не запускаюць.

Наконт праверак: я не ўпэўнены на ўсе 100%, але ў нас апытвалі толькі аднаго мужчыну. Ён вярнуўся хвілін праз 10 пасля таго, як усе пасажыры прайшлі кантроль. Потым наш кіроўца пайшоў да памежнікаў па ягоны пашпарт і асабіста прынёс яму ў бус.

Дарэчы, калі мы ўсталі ў канец чаргі для легкавікоў, я пацікавіўся ў аднаго з кіроўцаў, колькі ён стаіць. Да ўезду на КПП Літвы ён прачакаў каля 30 гадзін. 

Але я сачыў у профільных тэлеграм-каналах за становішчам і ведаў, што ў той момант чарга была ўжо ў 1,5-2 разы меншай, ніж 1-2 дні таму. Гэта ж пацвердзіў і кіроўца нашай маршруткі.

Аўтобус

17 гадзін 

• мяжа: польская (з Польшчы ў Беларусь)
• калі: 21 снежня
• як: на аўтобусе
• колькі часу: 17 гадзін (на машынах — па 35 гадзін)

— У чацвер 21 снежня праходзіў мяжу, з боку Польшчы. Ехаў на аўтобусе. Агульны маршрут з выездам з Варшавы да Мінска склаў роўна суткі, мяжа — 17 гадзін. 

На пад’ездзе да мяжы перад намі было 40 аўтобусаў. Калі прайшлі польскую, яшчэ каля 5 гадзін стаялі на беларускай. Нас праверылі вельмі хутка, рэчы нават толкам не глядзелі. Дадатковых гутарак і праверак не было. Людзей з украінскімі пашпартамі папрасілі прайсці першымі, іх правяралі даўжэй, магчыма, задавалі пытанні.

Мы разгаварыліся з хлопцам, які ехаў на асабістым аўто. Ён сказаў, што стаіць ужо 35 гадзін, і ў чарзе адбываецца «люты трэш» — у тым ліку бойкі. Кіроўцы-палякі, паводле ягоных слоў, «зладзілі мафію» — казыралі сувязямі і патрабавалі прапусціць, а інакш «на мяжы вас будуць старанна правяраць». Хтосьці з чаргі прапускаў — і тады адразу некалькі машын укліньвалася. 

Яшчэ той хлопец казаў, калі ты заснуў — то ўсё: мала знойдзецца прыстойных людзей, якія цябе абудзяць. Часцей людзі ціхенька абганяюць.   

17 гадзін

• мяжа: польская (з Польшчы ў Беларусь)
• калі: 23-24 снежня
• як: на аўтобусе
• колькі часу: 17-20 гадзін 

— Праходзіў мяжу з суботы на нядзелю — ехаў на аўтобусе. Увесь працэс заняў каля 17 гадзін, і гэта яшчэ пашанцавала, бо адразу за намі прыехала яшчэ 5-6 аўтобусаў, вось яны чакалі ўжо па 20 гадзін.

Дадатковых праверак і гутарак не было, дапытвалі толькі ўкраінцаў — нам прыйшлося чакаць іх каля гадзіны. І кіроўца адразу сказаў, каб украінцы ішлі наперад на пашпартным кантролі. 

Што абурыла: польскія памежнікі чакалі, пакуль збярэцца «пачак» аўтобусаў, — і потым прапускалі на мост. Калі б прапускалі па адным, то было б нашмат хутчэй. А яшчэ на пашпартным кантролі была толькі адная жанчына-памежніца, і яна бегала туды-сюды. Ці то недахоп персаналу на мяжы, ці то астатнім супрацоўнікам проста лянота працаваць.

Чытачы, віншуем! Мы перажылі (амаль) яшчэ адзін складаны год. У 2023 наша каманда працягвала сачыць за беларускім ІТ і трымала вас у курсе самага важнага.

Без вас у нас бы не атрымалася! Вы дзеліцеся з намі досведам і інсайдамі, расказваеце гісторыі, смешныя і сумныя, ствараеце дыскусіі — робіце ўсё, каб беларускае ІТ працягвала жыць нягледзячы на межы і адлегласці. dev.by быў і застаецца месцам сустрэчы нашых чытачоў, дзе б яны не знаходзіліся. 

Мы працягваем працаваць, у тым ліку дзякуючы вам. Сёлета нам заданацілі 678 чалавек. Гэта неверагодна кранальна і значна дапамагае нам працаваць далей і верыць у будучыню dev.by. Але нам усё яшчэ патрэбная падтрымка. Вашыя данаты дапамагаюць выплачваць заробкі журналістам.

Даб’ём да 700? Падтрымайце нас:

— Праз Patreon
— Праз Donorbox (калі вы ў Беларусі)
— Крыптой, тут гаманцы.

Дзякуй. З Надыходзячым!

«Досмотр занял полтора часа». Релоканты рассказали про повышенный контроль на границах

По теме

«Досмотр занял полтора часа». Релоканты рассказали про повышенный контроль на границах

«Слушна зрабілі». Як айцішнікі пераехалі за мяжу з пажылымі мамамі. + Алгарытм

Па тэме

«Слушна зрабілі». Як айцішнікі пераехалі за мяжу з пажылымі мамамі. + Алгарытм