Першае інтэрв'ю, першы офер — 12 гадоў працы. Гісторыі айцішнікаў, якія ў адной кампаніі 10+ гадоў

Аксана Барэйка, QA дырэктарка. Працуе ў iTechArt 12 гадоў 

У выніку я вучылася на кафедры менеджменту ў БДУІРы. Як выявілася, мая адукацыя ідэальна падыходзіць пад маю пасаду. Мая спецыяльнасць — эканоміка і арганізацыя вытворчасці ў сферы ІТ і радыёэлектронікі. Я магу кіраваць як ІТ кампаніяй, так і «Інтэгралам».

Але ў тыя далёкія часы я наогул нічога не ведала пра ІТ. Пачала вучыцца, праграмаваць паволі, разумець, што гэта і пра што. Пасля трэцяга курса мяне адправілі на практыку ў крэдытны аддзел банка. Гэта было так: 30 градусаў спёкі, усе пры парадзе, у калготках, а 09:00 ужо трэба быць на працоўным месцы. А ў інтэрнаце пры гэтым няма гарачай вады. Тады я зразумела, што не хачу хадзіць у нейкай уніформе, насіць калготкі, прыходзіць на працу да строга вызначанага часу. Пасля гэтай практыкі адразу адмяла ўсе варыянты працы, якая прадугледжвала суперстрогую дысцыпліну. Хоць выбіваць даўгі па крэдытах у мяне выдатна атрымлівалася.

На пачатку пятага курса я зразумела, што далей цягнуць ужо няма куды і трэба шукаць працу — наперадзе размеркаванне. Мой брат параіў пайсці ў кампанію Oxagile, дзе шукалі тэсціроўшчыка. Я спытала, што гэта такое. У адказ ён скінуў мне кніжку і сказаў: «Заўтра ў цябе сумоўе, рыхтуйся». Так і адбылося маё знаёмства з тэсціраваннем: кніжку я прачытала не ўсю, але сумоўе ў выніку прайшла дзякуючы добрай англійскай. І пачала на практыцы асвойваць гэтую прафесію — тады не было ні курсаў, ні дысцыплін ва ўніверсітэце — гэта было наогул нешта нязведанае і незразумелае. 

Кар’ерны шлях 

iTechArt быў далёка не першым маім месцам працы, і я сумовілася ўжо на пазіцыю цімліда. Да таго я працавала ў некалькіх кампаніях на даволі складаных тэхнічных праектах.  Мне здавалася, што пачынаць вертыкальную кар’еру трэба толькі пасля таго, як ты станеш мегакрутым тэхнічным спецыялістам. 

У iTechArt мне заўсёды падабалася, што я магла адначасова працаваць на некалькіх пазіцыях. На пачатку майго шляху я магла на адным праекце працаваць як automation engineer, а на другім як цімлід. Потым працаваць як тэст-менеджар і паралельна займацца рэсурсным менеджментам. Дзесьці нават мне ўдалося ўжыць сэйлз скілы: я знайшла кліента, сама ўсё яму расказала, паказала і заключыла кантракт. 

У адзін момант я захацела з тэсціравання перайсці ў праектны менеджмент. Мне казалі, што гэта немагчыма, што так не працуе і што праектны менеджар выходзіць толькі з дэвелапера. Прыйшлося абходным шляхам паказаць, што так працуе. Ёсць такая фраза, што спачатку ты маеш пачаць паводзіць сябе як чалавек на гэтай пазіцыі, а потым пазіцыя падцягнецца. Так і выйшла. На адным з праектаў была хіба, якую меўся разрульваць менеджар. Але чалавек не моцна спраўляўся са сваімі абавязкамі, а ў мяне быў выдатны кантакт з камандай і я была вельмі захопленая праектам. Мы пабудавалі сеткавы графік, паглядзелі, што рэальна можам зрабіць кліенту — і зрабілі. Гэта быў вельмі высокі ўзровень даверу як з боку кампаніі, так і з боку кліента. 

У выніку я папрацавала і як класічны ПМ, і як SCRUM майстар, былі ў мяне пазіцыі тэст-менеджара, дэліверы менеджара ў аднаго з буйных кліентаў кампаніі (то-бок у выніку кіравала праектнымі менеджарамі на 8 праектах адначасова з рознымі метадалогіямі распрацоўкі). 

Матывацыя заставацца 10+ гадоў у адной кампаніі

Калі я прыходзіла ў iTechArt — гэта была зусім іншая кампанія ў параўнанні з той, што ёсць цяпер. Кампанія як чалавек: нараджаецца, расце, развіваецца, становіцца сталай. Калі я толькі прыйшла, то была 235 супрацоўнікам у нашай сістэме, сёння ў кампаніі працуе ўжо некалькі тысяч чалавек. 

На кожным этапе кампаніі яе змянення былі нейкія цікавыя мне заняткі. Спачатку гэта была магчымасць сабраць сваю каманду, вырасціць яе ў дэпартамент, які на піку дасягнуў +/- 150 чалавек, атрымаць бюджэт. 

Потым мы выходзілі ў рэгіёны, гадавалі сваю каманду ў іх. 

Цяпер у мяне наперадзе яшчэ адзін цікавы досвед — у кампаніі ідзе кансалідацыя ў вялікія юніты, дзе ты ўжо вучышся працаваць у партнёрстве з іншымі менеджарамі. 

Я б параўнала доўгае знаходжанне ў кампаніі са шлюбам. Калі ты разумееш, што цябе ўсё задавальняе, супадае па каштоўнасцях, ёсць магчымасць рэалізацыі, то навошта нешта мяняць? А калі бачыш, што вам ужо не па дарозе, навошта цягнуць лямку і пакутаваць? 

Усё вельмі індывідуальна, але я б параіла маладым спецыялістам не адразу бегчы на рынак, а быць больш адкрытымі са сваімі кіраўнікамі. Калі ты даносіш свае жаданні і інтарэсы, то твой рэсурсны менеджар мае разумець, да чаго ты імкнешся, і знайсці магчымасці для рэалізацыі. Калі ж не — можна пачаць пошукі чагосьці іншага.

Што сёння важна ў ІТ-сферы 

Сёння я разумею, што быць кіраўніком — гэта маё пакліканне. Я прымаю рашэнні лёгка. У мяне няма ніякага ўнутранага канфлікту. І я спадзяюся, што людзі будуць ісці ў ІТ па сваім пакліканні, а не таму, што гэта хайпова або лічыцца, што ў нашай краіне ў гэтай сферы можна зарабіць шмат грошай. Зарабіць можна дзе заўгодна, але толькі тады, калі ты робіш тое, што з’яўляецца тваім пакліканнем. Толькі тады ты зможаш прысвячаць гэтаму свой час, рабіць усё ў лёгкасці. Разумею, што гэта гучыць так, як быццам я пераседзела на Балі, але гэта і праўда працуе.

Раман Праходскі, менеджар дэпартамента. Працуе ў iTechArt 12 гадоў 

Універсітэт стаў для мяне як вядро халоднай вады: тут я сустрэў хлопцаў, якія гарэлі праграмаваннем, і я на іх фоне выявіўся ў сярэдзіне. Паступова я ўцягнуўся ў вучобу і, калі ўбачыў, што практычна ўсе хлопцы сталі актыўна шукаць працу, таксама пачаў. 

Адзін з маіх аднагрупнікаў уладкаваўся ў iTechArt, і па яго рэкамендацыі мяне паклікалі на тэхнічнае сумоўе. Я праходзіў інтэрв’ю з маладым менеджарам, які набіраў каманду пад свой дэпартамент, — у той жа дзень мне патэлефанавалі і сказалі, што гатовыя зрабіць офер. Я тут жа пагадзіўся. Першае інтэрв’ю, першы офер — і вось, 12 гадоў працы. 

Кар’ернае развіццё

У тыя часы кампаніі часта наймалі будучы актыў: здаралася такое, што цябе ўзялі, але праекта яшчэ няма. Калі я толькі прыйшоў у кампанію, кіраўнік дэпартамента сказаў мне пачытаць і павучыць пра новую бібліятэку jQuery. Сёння веданне jQuery кажа пра тое, што ты дзед, але тады гэта было стыльна, модна, моладзева. 

Пару тыдняў я чытаў, вучыў, глядзеў. А потым мой менеджар прапанаваў мне праект на Sharepoint. Маёй базай быў .NET, таму я вырашыў паспрабаваць у гэтым паўдзельнічаць. З часам наш дэпартамент стаў спецыялізавацца на Sharepoint-праектах, і мы сталі адным з флагманаў гэтага кірунку ў кампаніі. 

Затым я пераключаўся на розныя тэхналогіі: вывучыў Angular, калі ён толькі з’явіўся, стаўшы такім чынам фулстэк-распрацоўшчыкам. Пасля — React, на якім я прапрацаваў пяць гадоў на праекце для амерыканцаў. Пры гэтым я ўсё роўна адчуваў, што гэта не зусім маё. Мне хацелася змяніць парадыгму: расці не ў бок тэхнічнага ліда, а ў бок менеджменту — я даўно цікавіўся гэтай сферай.

Калі я захацеў змяніць кар’ерны трэк, мой менеджар падтрымаў мяне. Нейкі час я праходзіў курсы, чытаў кніжкі, працягваў быць ментарам. А потым для мяне падвярнуўся складаны праект з няпростым кліентам і дрэнна выбудаванымі працэсамі. Гэта быў выдатны шанец праявіць сябе ў ролі проджэкт-менеджара. Я змог наладзіць працэсы, і ў каманды ўзровень задаволенасці моцна вырас. 

У канцы гэтага праекта я пачаў задумвацца над магчымасцю развівацца яшчэ і як рэсурсны менеджар. Тады ў нас у кампаніі стартавала ініцыятыва па стварэнні навучальнага кам’юніці, адной з мэтаў якога было наладзіць ментарскі працэс. Я стаў навучаць ментараў, і гэта моцна дапамагло прапампаваць навык узаемадзеяння з людзьмі, матывацыі, пастаноўкі мэтаў — усяго таго, што важна для рэсурснага менеджара. 

Пераломны момант у маёй кар’еры наступіў пры канцы 2020 года, калі я паўдзельнічаў у прэ-сэйле з адным цікавым кліентам, з якім дагэтуль працую. Я зайшоў на гэты праект як ПМ і паралельна нарошчваў сабе базу рэсурснага менеджара. Тады быў цудоўны паслякавідны час, калі як грыбы пасля дажджу раслі праекты, надзімаліся бурбалкі стартапаў. Нашая кампанія тады таксама вырасла ў два разы і, адпаведна, вырас і мой рэсурсны пул. Ад пасады цім-менеджара я дайшоў да груп-менеджара, а потым стаў менеджарам дэпартамента — на піку ў маёй камандзе было 46 чалавек. 

Матывацыя заставацца 10+ гадоў у адной кампаніі 

На розных этапах маёй кар’еры ў мяне ўзнікалі нейкія патрэбы, і iTechArt даваў мне магчымасць іх задавальняць. Мой менеджар ішоў на рызыку і даваў мне магчымасць без паніжэння зарплаты ўдасканальвацца, вывучаць новую тэму і пераходзіць на новую пасаду. Калі б такога добрага крэдыту даверу з боку кампаніі не было, тады, магчыма, прыйшлося б нешта прыдумляць.

У кар’еры важна прыслухоўвацца да сябе. Няхай гэта будзе змена месца працы, спецыяльнасці або нават мовы праграмавання. Не абавязкова адразу ж мяняць кампанію. Ёсць сэнс паспрабаваць штосьці памяняць у гэтай кампаніі: звярнуцца да менеджара і абмеркаваць варыянты. Многія баяцца размаўляць з менеджарам, калі пытанне не тычыцца перагляду зарплаты, але важна камунікаваць, карэктаваць свой кар’ерны шлях. 

Ёсць такая тактыка — скакаць паміж кампаніямі, каб расла зарплата. Але гэта працуе да пэўнай мяжы. Калі ў цябе некалькі гадоў вопыту, са зменай кампаніі сапраўды можа быць розніца ў зарплаце. Але калі ты даўно ў галіне і дасягаеш пэўнай столі — няма сэнсу бегаць туды-сюды.

На працягу майго кар’ернага росту ў мяне былі вельмі добрыя менеджары. Гэта мяне моцна натхняла і матывавала заставацца ў кампаніі.

Што сёння важна ў ІТ сферы 

Сёння, каб мець магчымасць дзесьці замацавацца, важная разнастайнасць. Напрыклад, веданне экзатычнай тэхналогіі, моцная англійская, уменне прадаваць сябе. Але і гэта не сярэбраная куля, якая ўсё мяняе: вельмі важна ўлічваць рэаліі рынку. Гэта тая праблема, якую я бачу цяпер: многія па-ранейшаму жывуць у 2021 годзе, дзе яны перабіраюць оферы. Важна прыняць, што рэальнасць змянілася — і дзейнічаць зыходзячы гэтага. Цяпер на рынку шмат добрых кандыдатаў, для якіх няма праектаў. Гэта агульная праблема ва ўсім свеце. Таму трэба чымсьці вылучацца і рэалістычна глядзець на рэчы.