Брытанскі айцішнік рызыкаваў надоўга затрымацца ў афрыканскай краіне праз прынтар, які збоіў, піша The Register. Імя айцішніка, які асабіста расказаў гісторыю выданню, краіна і дата падзей не прыводзяцца.
Брытанскі айцішнік рызыкаваў надоўга затрымацца ў афрыканскай краіне праз прынтар, які збоіў, піша The Register. Імя айцішніка, які асабіста расказаў гісторыю выданню, краіна і дата падзей не прыводзяцца.
Том адправіўся ў камандзіроўку ў афрыканскую краіну, дзе меўся ўкараніць сістэму абмену паведамленнямі для мясцовай горназдабыўчай кампаніі. Кліентам брытанскай фірмы, дзе на той момант працаваў Том, быў уладальнік згаданай кампаніі, якому таксама належала мясцовая нацыянальная авіякампанія.
Сярод іншага, Тому трэба было навучыць сістэму падключацца да так званага «телепрынтара» іншага пастаўшчыка кампаніі. Прылада мае больш агульнага з друкарскай машынкай, чым з прынтарам, але яна ў стане друкаваць паведамленні і дакументы, адпраўленыя па розных каналах сувязі.
Самую сістэму тым хоць і са спазненнем, але ўсё ж наладзіў, аднак усе спробы наладзіць сувязь з тэлетайпам кліента афрыканскай горназдабыўчай кампаніі праваліліся. Уладальнік кампаніі быў вельмі незадаволены працай Тома і нават загадаў авіякампаніі, якая знаходзіцца пад яе кантролем, не выпускаць Тома з краіны і не пускаць на борт без асабістага дазволу ўладальніка кампаніі. А дазвол ён збіраўся даць толькі пасля таго, як праца Тома будзе выкананая ў поўнай меры, што мела на ўвазе наладжванне сувязі паміж сістэмай абмену паведамленнямі горназдабыўчай кампаніі з тэлетайпам кліента.
Сам Том не мог нічога зрабіць у гэтай сітуацыі. Яму дапамог тэхнічны спецыяліст кампаніі, якая выпусціла тэлетайп, і ўдваіх яны вырашылі праблему ўсяго за паўгадзіны. Але і пасля гэтага забарона на вылет Тома з афрыканскай краіны знятая не была. Чаму нацыянальная авіякампанія краіны, дзе ўтрымлівалі Тома, працягвала не пускаць яго на борт, не ўдакладняецца. Аднак кіраўнік горназдабыўчай кампаніі раптам прапанаваў таму ляцець самалётам іншай авіякампаніі і нават аплаціць яму білет.
Але іншая кампанія здзяйсняла рэйсы толькі ў Брусэль, так што таму трэба было дабірацца да Вялікабрытаніі з перасадкай у сталіцы Бельгіі. Ён добра ведаў горад і не сумняваўся, што знойдзе месца для начлегу. Аднак у той дзень у Брусэлі праводзілася нейкае буйное мерапрыемства, і свабодных месцаў не было ў аніводным гатэлі — былі занятыя нават прэзідэнцкія люксы. Больш за тое, іх прыйшлося часова падзяліць на асобныя міні-пакоі, каб змясціць больш людзей.
У роспачы Том адправіўся ў сеткавы гатэль, у якім раней часта спыняўся, у надзеі, што яму, як пастаяннаму кліенту, знойдуць свабодны нумар. Спачатку яму адмовілі, але праз нейкі час супрацоўніца гатэля паведаміла, што месца ўсё ж ёсць. Гэтым месцам выявіўся адгароджаны закутак у прэзідэнцкім люксе з раскладанкай замест паўнавартаснага ложка — але з дзвюма люксавымі ваннымі, сваёй кухняй і асобнай сталовай. А пакідаючы гасцініцу раніцай, тым заплаціў як за самы звычайны нумар. Рэшту шляху дадому айцішнік пераадолеў без прыгод.
Рэлацыраваліся? Цяпер вы можаце каментаваць без верыфікацыі акаўнта.
"Программировай!"
Не ходите дети в Африку гулять! (С)
а ночевать надо было непременно вот в Брюсселе. Отъехать в соседний город на поезде мешала религия.... как минимум Гент... Антверпен... в аэропорту отели тоже были заняты...
Тут ведь фишка в том, что он переночевал в президентском хостеле :)
красивая история, жалко что трындеж )