Вечар ці выходны — кіраўніцтва і калегі працягваюць пісаць па працоўных пытаннях. Пагутарылі з айцішнікамі, якіх тузаюць і якія тузаюць самі.
А яшчэ абмеркавалі з дасведчаным кіраўніком, як выбудаваць межы з калегамі і працадаўцам — і пры гэтым не звольніцца.
Вечар ці выходны — кіраўніцтва і калегі працягваюць пісаць па працоўных пытаннях. Пагутарылі з айцішнікамі, якіх тузаюць і якія тузаюць самі.
А яшчэ абмеркавалі з дасведчаным кіраўніком, як выбудаваць межы з калегамі і працадаўцам — і пры гэтым не звольніцца.
— На папярэдняй працы я быў намеснікам дырэктара па ІТ. Але фактычна рабіў усё — у нагрузку да сваёй працы пракладаў сілавыя кабелі (не, «паперкі» электрыка ў мяне няма), наладжваў маршрутызатары, складаў справаздачы продажаў, займаўся маркетынгам і нават за бухгалтара часам рабіў працу.
Мой працадаўца быў вельмі таксічным, тэлефанаваў мне і ў непрацоўны час, пісаў паведамленні — і крыўдзіўся, калі я не адказваў.
Некалькі разоў я спакойна гутарыў з ім пра тое, што маю патрэбу ў адпачынку пасля працы (і так, «у абед мяне таксама няма»). І ён быццам бы пачуў мяне. Але ў кампаніі рабіўся такі гармідар, што мяне даймалі і іншыя работнікі, у тым ліку сваякі наймальніка. Трэба патлумачыць, што бацька дырэктара быў кіраўніком у іншым падраздзяленні, а маці — прыбіральшчыцай і загадчыцай аддзела. Ніводны з іх не меў да мяне дачынення, але абое такім чынам спаборнічалі, «хто галоўнейшы».
Для мяне рашэннем праблемы стала ігнараванне: на званкі ў няўрочны час я не адказваў, калі мне пісалі — пераглядаў тэкст у апавяшчэнні (так ён заставаўся непрачытаным, а я для яго аўтара — «афлайн»), каб не прапусціць чагосьці крытычнага. Але нічога крытычнага не адбывалася.
Што ў выніку: іншыя работнікі і працадаўца былі вымушаныя разбірацца са сваёй працай самі, а праблемы чакалі, пакуль я прыйду на працу.
Вядома ж, усе вакол былі незадаволеныя такім станам рэчаў: «Ты ж разумееш, нам трэба» і г. д. Але я цвёрда стаяў на сваім. Сур’ёзных наступстваў для мяне самога гэта не пацягнула, але адносіны з калегамі і кіраўніцтвам пагоршыліся — іншых рычагоў у іх не было. Урэшце ўсе змірыліся, што я «белая варона» — гэта іх словы.
Калі ўладкоўваўся на цяперашнюю працу, я адразу даў зразумець, што на выходных / у адпачынку / у непрацоўны час мяне турбаваць не варта — і маё кіраўніцтва стараецца гэты момант выконваць.
— На адным з мінулых праектаў такое было звычайнай рэччу для самога заказчыка. І «тузануць» у будзень пасля працы — найменшая з бед. Бывала, што некаторых з нас падымалі ў панядзелак, а 5:00 раніцы, бо пазапланавы рэліз «пайшоў не па плане». А яшчэ бывала, што мы ўсе выходныя сядзелі на сазвоне з заказчыкам у марных спробах выправіць тое, што раптам зламалася.
Найгоршае, што з табой магло здарыцца, — калі ты сам станавіўся такім вось «вызвоньваннікам» (а гэта рана ці позна наганяла кожнага): цябе просяць вырашыць нейкую праблему («паглядзі-ка») — ты тэлефануеш чалавеку, які лепш у гэтым падкаваны або праз якога праблема і ўзнікла — і вось ужо ў вас нарада на пяць і больш чалавек.
Выхад быў адзін — пайсці з праекта. Што мяне трымала — вельмі крутая прапампоўка ўсіх скілоў. Там, як кажуць, дзень за два.
І так, я гутарыў з лідом пра тое, што не хацеў бы, каб мяне «тузалі» ў непрацоўны час. Але ў цэлым было зразумела, што да мяне наўрад ці прыслухаюцца. Паводле маіх даных, заказчык прыносіў нядрэнны прыбытак і, відаць, адная з умоў заключалася менавіта ў тым, што ён можа рабіць усё што хоча.
Праз пэўны час мяне перавялі на іншы праект — шмат у чым таму, што нікога там не трымалі: экспертыза шарылася паміж усімі, то-бок незаменных не было. А знайсці замену ў той час было як хлеба з маслам з’есці. Што праўда, унутры кампаніі ніхто на гэты праект не згаджаўся.
Больш з такім стаўленнем да майго вольнага часу я не сутыкаўся, і на наступным праекце не ўсталёўваў на тэлефон працоўнага месенджара. Пытанні пасля працоўнага дня часам прыходзяць і цяпер, але дружна адкладаюцца на заўтра. Ды і ў цэлым на цяперашнім праекце на цябе коса глядзяць, калі ты кагосьці спрабуеш выдраць з адпачынку тэганнем у Slack.
— Мой начальнік — вялікі аматар азадачыць чым-небудзь «вельмі-вельмі тэрміновым» у непрацоўны час. Пятніца, вечар, і пачынаецца — мільён пытанняў у дырэкт, і там бяда, і тут праблема. Усе выходныя ты (і ўся каманда з табой) адказваеш на паведамленні.
Калі я толькі прыйшоў у кампанію, мне здавалася: чалавек — заўзятар справы. А пазней я зразумеў: не, яму проста няма чым больш заняцца. Бо праблемы сусветнага маштабу, якія трэба абавязкова вырашыць на выходных, — гэта дробязі, і ты разрульваеш усё літаральна за 5 хвілін у панядзелак раніцай.
Усвядоміўшы гэта, я ў нейкі момант напісаў кіраўніку, што мой асабісты час — не для працоўных пытанняў. А заадно растлумачыў, чаму пытанне, з якім ён прыйшоў да мяне, — нетэрміновае. І тэлефон змоўк. Хаця б у той дзень.
Мае калегі падзяліліся на дзве катэгорыі: хтосьці ігнаруе начальніка, хтосьці скача пад яго дудку і скардзіцца калегам у чаціку на «вясёленькія выходныя». Час пакажа, хто з нас мае рацыю.
Я з тых, хто «тузае» пасля працы, бо заўсёды пішу людзям, не гледзячы на час. Мая пазіцыя такая: я не чакаю неадкладных адказаў, але інфармацыю адпраўляю адразу, як знайду.
Дык вось, я лічу, калі айцішнік не ўмее наладжваць начны рэжым (працоўны фокус) у прыладах — гэта пытанне прафпрыдатнасці.
Я часам лід, часам проста распрацоўшчык, часцей навучаю. З маіх калег двое зам’юцілі чаты, астатнія навучыліся наладжваць начны рэжым/фокус. І мае паведамленні ні ў кога не выклікаюць пытанняў. Але і ад мяне калегі не чакаюць імгненнай рэакцыі.
Незадаволеных тым, што я іх тузаю, няма: я стараюся больш разбірацца з усім сам. А калегі наадварот кажуць, каб «тузаў» часцей.
Пагутарылі з Надзеяй Ручанавай, дасведчанай кіраўніцай і эксперткай у галіне Delivery IT Services, пра тое, як выбудаваць свае межы з калегамі і працадаўцам — і пры гэтым не звольніцца.
— Скажу адразу: тое, што апісалі чытачы, — нейкія крайнія выпадкі. Я вылучу дзве рэчы, якія варта ацаніць чалавеку, які сутыкнуўся з падобнай сітуацыяй:
Па-першае, трэба зразумець, ці з’яўляецца такая камунікацыя ў непрацоўны час нормай у кампаніі (я дапускаю, што гэта можа быць часткай карпаратыўнай культуры ці нават нацыянальнай, але, магчыма, вы маеце справу з праблемай на ўзроўні аднаго чалавека).
Калі адказ на вашае пытанне: «Так, гэта тыпова для маёй кампаніі», — тады варта задаць сабе іншае: «Чаму вы там?» І калі сумленны адказ: «Я не магу знайсці лепшае месца на рынку працы і/або я атрымліваю грашовую кампенсацыю (або іншыя выгады) вышэйшую за рынак», — то гэта ваш выбар. Але нават у гэтым выпадку сітуацыю можна змякчыць і палепшыць.
Па-другое, важна зразумець, як разглядае вашую камунікацыю той, хто вас «тузае» ў няўрочны час. Ці не з’яўляецца гэта вынікам дрэнна/няправільна выкананай працы.
95% маёй вельмі рэдкай камунікацыі з калегамі па-за межамі іх працоўнага часу выклікана іх жа няпамятлівасцю і/або памылкамі. Тыповы прыклад — супрацоўнік не здаў справаздачы (часцей проста чамусьці не націснуў кнопкі Submit — «адправіць») і з’ехаў у адпачынак.
Былі ў маёй практыцы і іншыя выпадкі, калі праект здаваўся выканаўцам у самы апошні момант пры канцы працоўнага дня — і ў мяне на рэв’ю заставалася толькі ноч. А ўжо заўтра, а 8:00 тэчку з дакументамі трэба было падаць на экспертызу ў органы кантролю. Калі я выявіла грубую неадпаведнасць — оптавалаконны кабель быў пракладзены ў праектнай дакументацыі не там, дзе патрабавалася, — было ўжо каля 20:00 вечара. Вядома, у гэтай сітуацыі я патэлефанавала ўсім, каму толькі магла.
І ўсё ж, як выбудаваць межы, каб і вам, і вашым калегам працавалася разам камфортна.
Важна самому ставіцца да людзей так, як хочаш, каб ставіліся да цябе. Я, напрыклад, заўсёды даведаюся пра сямейны статус калег (колькі ў каго дзяцей, якога веку), распытваю іх пра хобі і захапленні, каб пакласці гэта ў сваю карціну свету.
Нядаўна дзяўчына, якая толькі-толькі далучылася да маёй каманды, прызналася, што была здзіўленая зычэнням у чаце: «Папраўляйся!», «Здароўе важнейшае за ўсё!» Яе былы начальнік у адказ на паведамленне, што ў яе захварэла дзіця, мог адказаць хіба што: «Зноўку?!»
Але з гэтага якраз і пачынаецца культура. Калі супрацоўнік (або яго дзіця) захварэў — напішыце: «Папраўляйся, калі ласка, мы справімся без цябе». Калі калега кажа, што ёй трэба схадзіць на ранішнік, рэагуйце: «Супер! Гэта так файна. Павесяліся там, калі ласка, як след».
Пры тэлефанаванні заўсёды пытайцеся, «ці зручна размаўляць». Калі вы разумееце, што падчас размовы супрацоўнік кіруе машынай, спытайце, ці трэба даць яму час, каб прыпаркавацца. Скажыце, што бяспека на першым месцы. Наўрад ці за тыя 10-15 хвілін, што вы пачакаеце, спыніцца ўвесь бізнэс. Вам жа будзе толькі лепш, калі ён сканцэнтруецца на вас, і не будзе адцягвацца на сітуацыю на дарозе.
У мяне цалкам адкрыты каляндар ужо шмат гадоў: яго бачаць усе — ад інтэрна да дырэктара, мне няма чаго хаваць. Каляндар я напаўняю таксама асабістымі слотамі ў непрацоўны і (вельмі рэдка) у працоўны час. І ўсім зразумела: калі ў мяне, а 19:00 басейн, то наўрад ці я буду адказваць на e-mail з джакузі.
Калі мне пішуць у чат: «Можна з табой пагутарыць?» — я прапаноўваю выбраць час у календары. Я загадзя стаўлю ў ім пазнакі, што планую ў нейкі дзень працаваць з офіса, калі хтосьці захоча выпіць са мной кубачак кавы. Таксама я планую ў календары сваю адсутнасць.
Бывала так, што мне пісалі: «Бачу, што ў цябе стаіць басейн, а 19:00, мо мы зможам пагутарыць з табой, а 8:00 раніцы? Гэта тэрмінова!» Гэта ўсё роўна будзе няўрочны час. Але гэта будзе нейкі зручны варыянт для мяне.
Яшчэ я раю прагаворваць у шчырай і адкрытай размове, што стан рэчаў вас не задавальняе — не трэба «тузаць» вас пасля працы; не, вы не можаце заставацца працаваць звышурочна, вечарамі вы водзіце сына ў секцыю. Неяк на світанку кар’еры ў мяне адбыўся дыялог з начальніцай:
— Можна я пайду дадому? (ішла пятая гадзіна звышурочнай працы)
— А каму вы там патрэбныя?
Яна проста не ведала, што ў мяне двухгадовая дачка, — у гэта немагчыма было паверыць. Так што не думайце, што ўсім і так усё відавочна пра вас і вашыя межы. Людзі не ўмеюць чытаць думкі адно аднаго — расказвайце пра сябе.
Насамрэч у нас не так ужо шмат раптоўнай працы. Калі мы валодаем навыкамі добрага менеджменту (а я веру, што ў ІТ на кіроўных пасадах менавіта такія людзі), то большасць працоўных працэсаў зразумелая, прадказальная і запланаваная загадзя.
Так, бывае час, калі трэба затрымацца і ўдарна папрацаваць, — але тады наступнага дня ты не выходзіш або бярэш +1 дзень да адпачынку. Ува многіх ІТ-кампаніях ёсць такое паняцце, як paid overtime. Гэта значыць, калі існуе вытворчая неабходнасць папрацаваць больш, то супрацоўнік або яго менеджар мае ўзгадніць аплату — і гэта не праблема наогул.
Ёсць таксама паняцце «on call» — то-бок гадзіны працы, калі супрацоўнік абавязаны адказваць на званкі і паведамленні, як на дзяжурстве. І гэта таксама аплачваецца. Але такія рэчы таксама плануюць загадзя, і нават часта пытаюцца ў сяброў каманды: «Хто гатовы быць на сувязі ў навагоднюю ноч?»
Калі ў вас не так, то вяртаемся да самага пачатку: «Чаму вы тут працуеце?» Працуйце там, дзе працэсы пабудаваныя правільна.
Калі стэйкхолдар тэлефануе вам ноччу, напрыклад, то я далёкая ад думкі, што яму няма чым заняцца. Значыць, вашая з ім камунікацыя пабудаваная такім чынам, што патрэбнай інфармацыі ён ад вас не атрымаў.
Я цяпер удзельнічаю ў адным працэсе, дзе шмат зацікаўленых асоб, — дзясяткі. І ўсе яны хочуць атрымліваць «статус апдэйт». Я пайшла на бальнічны — планава. Але я, па-першае, усіх папярэдзіла пра гэта за тыдзень: у чацвер у майго дзіцяці аперацыя. А па-другое, у пятніцу, каб мяне не тузалі, я за 10 хвілін склала «статус» — і адправіла ўсім-усім. Калі хто-небудзь з майго спіса ўсё роўна напіша мне: «Надзя, як там статус?» (а так бывае) — я магу адправіць яму кароткае паведамленне: «Калі ласка, правер мой апошні імэйл». І ўсё нармальна!
У мяне працоўныя месенджары не стаяць на тэлефоне, а на працоўных лэптопах няма фэйсбука, няма лінкедзіна і, наогул, нічога акрамя працоўных пытанняў. Мае асяроддзі — прафесійнае і асабістае — падзеленыя фізічна, і гэта дазваляе мне выбудоўваць зоны канцэнтрацыі.
Але вось яшчэ што важна. Я заўсёды пазначаю: «Калі вам сапраўды трэба тэрмінова са мной звязацца пасля працы, калі ласка, адпраўце смс на гэты нумар тэлефона». І за 4 гады адзін раз было такое — тэрміновы выпадак, які патрабуе майго неадкладнага ўдзелу. Я прачытала смс, адкрыла лэптоп — і адказала.
Напісаць у месенджар лёгка, але каб напісаць смс, трэба набраць новы нумар — гэта крыху складаней. Як правіла, людзі думаюць у такіх выпадках: ай, вырашу сам пытанне.
Як правіла, лепш за ўсё атрымоўваецца адстойваць межы таму, у каго па-за межамі працы насычанае жыццё: асабістыя адносіны, хобі, цікавая справа, напрыклад, валанцёрства, выкладчыцкая дзейнасць. Калі чалавеку ёсць, чым заняцца пасля 18:00, ён проста не будзе чытаць, што там пішуць у чатах.
Мне не прыходзіць да галавы, а 20:00 адкрыць працоўны лэптоп, бо «раптам мне хтосьці напісаў». Мне ёсць чым заняцца і ў гэты час, і, а 21:00, і, а 22:00, і, а 23:00.
dev.by, як і іншым сумленным медыя, сёння вельмі складана: рэдакцыя працуе па-за межамі краіны, а нашыя рэкламныя даходы скараціліся ў некалькі разоў. Але мы даем рады — з вашай дапамогай. Гэта вы дзеліцеся з намі інфанагодамі, думкамі, досведам, часам, увагай і данатамі.
І яшчэ крыптой, тут кашалькі.
Дзякуй, што прачыталі гэтае паведамленне.
![«Ругаю сотрудников за переработки»: IT-менеджеры о стилях управления [Bubble]](https://devby.io/storage/images/27/28/65/16/derived/5eddbfc7a10302290fd1809b85dec603.jpg)
Рэлацыраваліся? Цяпер вы можаце каментаваць без верыфікацыі акаўнта.
Осталось сиесту или детский сончас с полдниками ввести.
В EU с месячными отпусками, и социалкой целые отрасли не конкурентноспособны.
Но все хотят получать американскую ЗП...
Карыстальнік адрэдагаваў каментарый 5 снежня 2023, 11:40
Когда уже рухнет этот богомерзкий EU? А то только глаза мозолит! Можно подумать, вам кто-то запрещает работать 9-9-6
А nap room уже много где есть, и не в ЕС тоже :)
Карыстальнік адрэдагаваў каментарый 5 снежня 2023, 12:55
Так я и работаю 9х9х6, и из EU и из вне.
К сожалению EU не дал грант на релокацию, чтобы место в кавалерке не занимать, и в очередь за журеком и за костями в Бедронке не стоять.
Самому приходится морочиться.
Так вон сегодня новость проскочила, как Литва лишает ВНЖ чувака, который там 17 лет прожил. ЕС создал красивую картинку "как хорошо в стране европейской жить", и многие как ослики за морковкой туда сунутся ведясь на пропаганду. А потом мы и видим лишения ВНЖ.
Кстати, кто-то осудил Испанию, что она импортит российского газа в 2 раза выше чем в 2022 году? А, это ж другое. Но зато чувак, проживший 17 лет в Литве - точно шпион 🫠 Вывезем на границу и передадим белорусским погранцам. Д - демократия 😂 😂 😂 😂
Под маркой защиты нац интересов, я смотрю, любая лютейшая дичь может преподноситься.
Новость в студию.
Вы сначала новость прочитайте полностью, а потом вбрасывайте.
Чел прожил 17 лет на ВНЖ, на ПМЖ не подавался. Бывший погранец. Работал в Литве на складе за минималку, подолгу сидел без работы. Часто ездил надолго в РБ.
Идеальный кандидат для вербовки спецслужбами.
то есть испания купила не литр газа в два?? и так в два раза нарастил экспорт.
Мои поздравления! Хорошо же, когда каждый живет как хочет.
Отпуска и плюшки для работника не так страшны. Мне они точно не мешают, наоборот, позволяют лучше работать.
Страшна вся европейская социальщина. Когда работающего обдирают налогами, коммуналкой или ипотекой под якобы 2% на 30 лет (иными словами отсутствием возможности думающему человеку купить жильё).
Когда на одного работающего 5 голодных ртов, которые ещё и живут часто лучше работающего, время с детьми проводят, творчеством занимаются, льготы на многое имеют, первые активисты в школьном классе (ну а х...ле, времени свободного много, нейтив-спикеры ещё, это ж не работающие булорусы, которые налоги платят и языка не знают). Я вообще не вижу целесообразности в Польше работать. ПиС это тоже понимает и пытается закабалить работников всякими ипотеками под 2%, но это вызывает только тошноту и ещё меньше желания работать, потому что покупка квартиры становится для думающего человека ещё менее вероятной. Такие мысли.
Это просто эпик фейл. Пчелы против меда. 🤣 О плохости социальщины в странах ЕС, рассуждает человек, который в Беларуси пользовался ею больше, чем кто то другой.
так ведь врешь. как раз таки эти целые отрасли очень конкурентноспособны. Это же не гос предприятия что просто просирают деньги. Там все просто. Не можешь зарабатывать быстро банкротишься и на твое место приходят конкуренты. У тебя там в голове каша что ли одна?
Надежда правильно отметила п.3
У меня был опыт работы с заказчиком из другого часового поясе на саппорте, где периодически возникали срочные тикеты. Но это был оплачиваемый overtime, причем насколько я помню, x1.5
Или on-call дежурства, где в случае звонка нужно было включиться и начать работать. Но даже on call без вызова оплачивалось, подешевле правда.
И многие были не против такого, лишний бакс не помешает. Занимаешься в выходной своими делами (главное, трезвый и где-то дома или возле дома), а денежка идет))
Так что, руководителю на заметку: просто заранее предупреждайте и оплачивайте сверху, проблем быть не должно.
Согласен, это адекватый подход
Многие в конце 80х - начале 90х были каплей в папке, и не помнят, как люди любой работе за деньги были рады.
Не читали книг про Веймарскую республику и великую депрессию, ещё верят в Санту, и социальные государства )
Вот что социализм животворящий делает. Создаём картинку европейского рая, заманиваем эмигрантов, местные разучиваются работать качественно. Я лично сам столкнулся с прелестью польских риэлторов, когда ни звонки ни письма не означают, что тебе ответят и покажут квартиру.
PS: Интересно, я один купил машинку для стрижки в Польше? Ибо это одна из немногих услуг, которую можно делать самому, чтобы лишний раз не сталкиваться с польским сервисом? Когда 50 злотых за 10 минут стрижки платишь и потом ещё дома немного косяки парикмахера убираешь ножницами 🤯
|| Интересно, я один купил машинку для стрижки в Польше?
Ору!! Нет! Нас минимум уже двое 🤣
+1 , тоже прокуренные парикмахерши стригут как овцу? )
35 злотых и парикмахеров из Беларуси везде полно если не нравятся польские. Смешно крайне однако.
Рука - лицо. Откуда же вы такие беретесь, что не можете найти нормального парикмахера? Почему для меня это не проблема?
А мне понравился последний абзац. Когда есть чем заняться, то просто не дозвонятся, а если и получится - я не дома, и не скоро там буду. Всё. Точка. И пусть весь мир подождёт. В ответ, правда, нужно также хорошо выполнять свою работу, что бы эти звонки были не с претензиями.
ага, еще так же хорошо, про честно признаться себе, почему вы в токсик компании с больными процессами, т к чаще всего ответ - а ничего другого вы сами и не потянете
Мне кажется, не совсем корректно судить компанию по одному сотруднику (даже если он есть начальство) не правильно. Токсик - это скорее про психологию конкретного лица, а не отношение к работе. Человек с харизмой, душа компании и т.п. вполне может быть человеком, который принципиально не работает после рабочего дня...
Лайфхак, которым пару раз пользовалась моя коллега из США. Если ей было влом работать вот так вот в выходные или вечером по звонку, то она отвечала. "Я тут слегка уже прибухнула в свое свободное время. Но если вы хотите что то сломать, то я готова".
Интересно, на сколько продлят контракт если сказать:
"я под метом, подождите пару минут, ещё колес закину, и пойду смотреть..." )
Если живешь рядом с meth capital, это будет уважительной причиной или нет? )
Зачем ты тут спарашиваешь? Проверь сам. Я уверен, что 99% тутошних это не употребляет и не ссылается на такой бред.
Алкоголь, что у нас, что в США, является разрешенным наркотиком. Поход после работы в бар не может служить причиной увольнения.
Но если ты любишь лизать сапоги работодателю, то не вздумай ходить в бар. Могут на работу вызвать.
P.S. "лизать сапоги" - специально взял из твоего лексикона, чтоб ты понял, как глупо выглядишь.
В оригинале лизать ноги было )У нас ещё не всё шляхтичи на сапоги накопили. До сих пор в жабках с носками ходят.
на босу ногу они там ходят и от холода замерзают. эту зиму теперь уж точно не переживут
Ну если ты работодателю ноги лижешь, то тут ещё и сексуальный подтекст. Поздравляю.
Был совсем молодым к овертаймам относился спокойно, важнее казался опыт и знания, нежели личное время.
Стал поопытней продолжил относится спокойно, но по двойному тарифу.
Сейчас я просто ставлю ПМа перед фактом, что работаю только в рабочее время, а в остальное недоступен и если возникают проблемы на проекте в не рабочее время - это его проблемы в организации процесса.
я думаю все дело в перфомансе. если начальник говорит нужно раздеваться и работать, то должно быть запрещено обсуждать его указы или забастовки устраивать. а тем более обсуждать что процессы плохие или всю систему менять.
Карыстальнік адрэдагаваў каментарый 6 снежня 2023, 00:20
Как говорил классик, переехали из джунглей в сказочный сад.
Что мешает теперь сделать профсоюз в "свободной стране"?
Можно будет часть рабочего времени списывать на профсоюз и собрания.
а еще набор конфет к новому году и путевка в санаторий
Профсоюз кавалерки & журек.
Можно было организовать mutual, и строить дешевые кооперативно профсоюзные кавалерки в картофельных полях.
А зачем делать? Можно вступать в существующие.
А зачем им вообще рабочие мессенджеры на личном смартфоне? Чтобы по делам было удобно ездить в рабочее время? Ну так пускай вечером тогда и отрабатывают то, что днем наездили.
У меня вся коммуникация исключительно на рабочем ноутбуке. И как только рабочее время заканчивается, я его закрываю и открываю только утром. Ну а если действительно вопрос жизни и смерти, тогда уже пускай звонят. Если буду дома, то готов помочь по тарифам овертайма. Но как показала практика, до звонков очень редко доходит. За многие годы звонили лишь несколько раз и там реально все было плохо.
тоесть и на субботник не пойдете, и в автопробеге забатьку не будете участвовать за отгул? ну тогда вас сразу на мороз выкинут и нигде работы не найдете