«Вярнуўся, але не ўпэўнены, што гэта правільна». Айцішнікі пра каханне і сэкс на адлегласці

Грузія — Беларусь. «Магчыма, трэба было настаяць і забраць сям’ю з сабой»

— У 2018 годзе я вывучыўся на QA. Сам я з Магілёўскай вобласці, а першую працу знайшоў у Брэсце. У мяне было дзве опцыі: або пераехаць у Брэст, жыць асобна ад жонкі і дваіх сыноў, каб атрымаць перспектыву расці далей; або забіць і застацца ў дзяржканторы, але не разлучацца з сям’ёй.

На той момант мы з жонкай былі ўжо 10 гадоў разам. Двое дзяцей нарадзілі. Мы селі, абмеркавалі — вырашылі, што трэба паспрабаваць. Горш, ніж усё жыццё ў дзяржканторы, не будзе. Сустракаліся раз на 1-2 месяцы, калі я прыязджаў дадому. Самае складанае было засыпаць без каханага чалавека побач. Але кожны раз і я, і жонка нагадвалі сабе, дзеля чаго мы ўсё робім. У выніку ў чэрвені 2020 года я забраў сям’ю ў Брэст.

А ў 2022 — з’ехаў у Грузію, бо па суседстве пачалася поўнамаштабная вайна. Мая сям’я зноў засталася без мяне — на цэлых паўгода.

Што цяпер: я вярнуўся, але дагэтуль не ўпэўнены, што правільна паступіў. Магчыма, трэба было настаяць — забраць сям’ю з сабой. Вялікага жадання пераязджаць у іх не было (асабліва з улікам нядаўняга пераезду з адной часткі краіны ў другую), але маральна ўсе былі гатовыя да таго, што калі ў мяне не атрымаецца працаваць аддалена з Беларусі, то мы паедзем туды, дзе гэта будзе магчыма. 

Праз некалькі месяцаў у адзіноце ў чужой краіне лёгка злавіць хандру. Але ў нас былі званкі па відэасувязі — і гэта было галоўнай нашай падтрымкай у той перыяд.

Польшча — Беларусь. «Анлайн-сэкс — гэта таксама пра зносіны»

— Паўгода на адлегласці з мужам — калі ў 2022 мяне рэлакавалі ў Еўропу, а ён яшчэ не мог з’ехаць, і мы паўгода наогул не бачыліся.

Вядома, было цяжка: і плакалі шмат, і сумавалі жудасна — але падтрымлівалі адно аднаго, у відэа-званках расказвалі, як прайшоў дзень. Ну і куды ж без сэкстынгу?

Каб не раскісаць, я старалася паменш сядзець дома: гуляла з калегамі, хадзіла на варкшопы і камунікавала з людзьмі. А калі муж пераехаў да мяне, я ўсвядоміла, што гэта нас толькі згуртавала. Мы абое зразумелі, што можам расставацца на час і з намі ўсё будзе ў парадку.

Анлайн-сэкс — гэта таксама пра зносіны. Усё залежыць ад узроўню вашай разняволенасці і ўмення апісваць нейкія дэталі — чым больш, тым лепш. У каго хапае смеласці — можна запісваць галасавыя або слаць фота/відэа (але мы звычайна спыняліся проста на словах). Гэта сапраўды збліжае вас: галоўнае — ставіцца да гэтага менавіта як да моманту блізкасці. 

Дарэчы, у нас з мужам у той перыяд з’явіліся ў лексіконе фразы, якімі мы зычым спакойнай ночы. Я звычайна заўсёды казала: «Салодкіх сноў!», але калі мы жылі асобна, муж аднойчы сказаў, што ён наогул не памятае сваіх сноў. І я вырашыла пісаць яму: «Успіся!». Так і павялося: жывем разам за мяжой ужо паўтара года, і дагэтуль ён зычыць мне «салодкіх сноў», а я яму — «успацца».

І цяпер, калі я з’язджаю кудысьці з краіны, нават на пару дзён, — мы хоць бы адзін раз стэлефаноўваемся па відэасувязі. Я здымаю для яго тыя месцы, дзе гуляю або жыву — гэта таксама звычка з таго перыяду, калі мы былі паасобку.

Беларусь — Літва. «Не распішуць без даведкі з Беларусі»

— Я цяпер знаходжуся ў адносінах на адлегласці: я — у Беларусі, а мой мужчына — у Літве (ён таксама беларус). Абое ў ІТ, але ў розных сферах. Я працую ў маленькай кампаніі, з рэлакейтам нават у Польшчу ў нас праблемы (але мой працадаўца не супраць, што я часта езджу ў Літву і працую адтуль). Прыехаць на радзіму ён не можа. 

У красавіку 2023 я атрымала нямецкую турвізу на год, і з таго часу адзін месяц праводжу ў Мінску, а потым 3-4 тыдні — у Вільні. 

Калі ты ў расстанні з тым, каго кахаеш, ты пачынаеш больш шанаваць моманты сустрэч — і прадуктыўней бавіць гэты час дзеля адносін. Абвыкаешся бачыць свайго мужчыну на экране манітора і адаптуешся да абмежаванага вольнага часу. З часам лягчэй не робіцца — да гэтага немагчыма прывыкнуць. Страшна, што вас звязваюць моцныя пачуцці, але вы не ведаеце, калі наступіць нармальны перыяд адносін.

Што падтрымлівае нас: відэасувязь штодня, перапіска, маленькія сюрпрызы ў выглядзе дастаўкі ежы або чагосьці яшчэ, магчымасць не хаваць эмоцый і прама казаць, што табе цяжка. 

Францыя — Латвія. «Не хачу, каб ты прылятала»

— Чатыры месяцы была ў адносінах на адлегласці з хлопцам, якога ніколі не бачыла асабіста. Я жыла ў Латвіі, ён — у Францыі, і нас падзяляла 3600 км.

Пазнаёміліся мы ў Tinder у верасні мінулага года. Камунікацыя была вельмі smooth — мы знаходзілі шмат агульных поглядаў у інтарэсах, асаблівасцях асобы. Ён француз, таму размаўлялі на англійскай: спачатку ў інсце, а потым я «зацягнула» яго ў тэлеграм і паказала ўсе выгоды кружочкаў і бясконцых галасавых.

Амаль праз тыдзень атрымала запрашэнне быць «+1» на вяселлі яго сястры вясной. Было вельмі хвалююча — я, вядома, авантурная, але мае авантуры заўсёды былі безадказнымі, а тут адразу знаёмства з усёй сям’ёй на такім мерапрыемстве. Але, вядома, я пагадзілася — калі яшчэ пабываеш на французскай вяселлі.

Мы шмат размаўлялі, але без хваравітага фанатызму. Планавалі гардэроб для падзеі, пачалі абмяркоўваць маю паездку да яго ў Парыж на Каляды.

У Парыж на Каляды я так і не паляцела, хоць купіла квіткі — і яны былі незваротнымі. Спачатку мы проста пасварыліся, бо я «не разумею жартаў», і ён сказаў, што я магу здаць свае квіткі. Потым праз тыдні два ён сказаў: «Я не хачу, каб ты прылятала, бо планую адкрываць бізнэс, а калі ўбачу цябе — закахаюся і не змагу працаваць». 

Вядома, да гэтага быў яшчэ мільён чырвоных сцягоў: ён некалькі разоў блакаваў мяне ў тэлеграме і інсце, ведаючы, што ў мяне няма іншых спосабаў сувязі з ім. Я даўно так не плакала, як тады. 

Канчаткова мы рассталіся толькі ў сярэдзіне студзеня, але перыядычна дзелімся рылзамі.

Айтишники рассказали, есть ли секс после релокации

По теме

Айтишники рассказали, есть ли секс после релокации

500+ айтишников рассказали про секс на рабочем месте

По теме

500+ айтишников рассказали про секс на рабочем месте