Згуртоўваюць, адцягваюць, бесяць. Навошта айцішнікам чаты «без начальства» і што там адбываецца
Пагутарылі аб паралельнай офіснай рэальнасці з дзвюма яе ўдзельніцамі.
«Гэта душа і сэрца кампаніі»
Наста* — распрацоўшчыца, ужо некалькі гадоў працуе ў невялікай прадуктовай кампаніі ў Мінску.
— У нас на працы ёсць некалькі нефармальных чатаў. Гэта чат random, дзе абменьваемся навінамі і куды скідваем усялякія смяшняўкі. І чат memes, дзе мы дзелімся ўсякімі мемнымі сітуацыямі ў кампаніі, гэта значыць нашымі лакальнымі прыколамі.
Усіх новых супрацоўнікаў кампаніі дадаюць у гэтыя чаты аўтаматычна. Усе кіраўнікі таксама там ёсць, і CEO, і ўвесь C-Level. СЕО, магчыма, часцей за ўсіх і скідвае туды нешта пацешнае.
Першы чат — гэта душа і сэрца кампаніі. Ведаю, што хлопцы, якія працуюць у кампаніі даўно, могуць рэгулярна перачытваць нейкія старыя паведамленні з гэтага чата.
Нейкія трыгерныя тэмы мы ў ім не абмяркоўваем. Наўпроставай забароны ніколі не было, тут, па маім адчуванні, проста ўсе разумеюць рамкі, за якія выходзіць не варта. Хаця нейкія важныя навіны туды ляцяць.
Што абмяркоўваецца? Хобі, планы на абед, гульні, цікавыя інтэрв’ю, фільмы і іншы кантэнт.
За нейкую таксічнасць ці душнільства з гэтых чатаў нікога не выдалялі. Але былі кейсы, калі людзі выходзілі з іх самі. Не даведвалася прычын, але мне падалося, што іх проста раздражнялі шматлікія апавяшчэнні і фонавы шум.
На мой погляд, нефармальныя чаты паляпшаюць працоўную атмасферу. Яны дапамагаюць лепш пазнаць тых, з кім ты па працы амаль не перасякаешся. Ну і тэмы, якія там абмяркоўваюцца, часта бываюць сапраўды карыснымі і цікавымі.
«У каманды павінен быць такі „сакрэтны“ куток»
Ала* больш за пяць гадоў прапрацавала ў мінскім офісе буйной прадуктовай кампаніі, якая пасля сышла з Беларусі:
— У кампаніі з некалькіх соцень чалавек была цэлая экасістэма нефармальных чатаў. За час, пакуль я там працавала, яны існавалі ў розным выглядзе і на розных платформах, ад вайбера, скайпа і ватсапа да дыскорда і тэлеграма.
Калі я толькі трапіла ў штат, мяне дадалі толькі ў адзін з іх — чацік майго аддзела. Паралельны працоўнаму, толькі без ліда. У ім абмяркоўваліся розныя працоўныя і калапрацоўныя пытанні без нагляду з боку начальства. Зрэшты, лід пра яго цудоўна ведаў — але ўступаць у яго не імкнуўся, лічыў, што ў каманды павінен быць такі «сакрэтны» куток. Я не ведаю, ці так гэта, але не здзіўлюся, калі акажацца, што ён сам яго калісьці і стварыў.
Па меры таго, як я асвойвалася ў камандзе і рабілася «сваёй», мяне дадавалі ва ўсё новыя і новыя чаты. Колькі ўсяго іх было — складана палічыць. Напэўна, каля дзесяці, і гэта калі не лічыць часовых чатаў, якія з’яўляліся пад нейкія канкрэтныя святы або падзеі.
Гэта не значыць, што я адначасова сядзела адразу ў дзесяці нефармальных працоўных чатах: у нейкія мяне дадавалі, з нейкіх я сыходзіла. У адзін момант часу іх наўрад ці было больш за тры-чатыры. Адзіны нефармальны чат, у якім я заставалася ўвесь час працы ў кампаніі — гэта якраз той чацік нашага аддзела без ліда. У ім я засталася і пасля звальнення, калі частка каманды рэлакавалася следам за працадаўцам, а частка засталася ў Беларусі. Тады ж у яго дадалі і майго былога ліда. Цяпер гэта такі, настальгічны чацік, у якім посцяцца віншаванні з днямі нараджэнняў і агульныя фоткі з ранейшага жыцця.
Якія яшчэ былі чаты? Розныя гумарыстычныя флудзілкі, куды можна было трапіць пасля таго, як для нейкай групы калег ты рабіўся «сваім». У камплекце да іх дадаваліся мемасікі, іронія, пост-іронія, мета-іронія, срачы і рэгулярныя абвінавачванні ў петрасянстве, калі твой жарт не заходзіў або распазнаваўся як баян. Адзін такі мацёры чацішча быў выпрабаваннем не для слабанервовых, людзі, якія траплялі пад раздачу, рэгулярна з яго выходзілі. Потым вярталіся, зноў выходзілі, зноў вярталіся — што ўжо само па сабе было даволі весела.
Недзе праз пару гадоў пасля пачатку працы я трапіла ў міжаддзелаўскі чат, у якім калегі, якія давяралі адзін аднаму, дзяліліся навінамі і думкамі аб розных падзеях у краіне і ў свеце. Не магу сказаць, што там усё было прасякнута ўзаемапавагай і тактам: у чаце былі людзі вельмі розных поглядаў, часам разгараліся вельмі гарачыя спрэчкі, з гэтага чата таксама пастаянна нехта выходзіў, гучна стукнуўшы дзвярыма (а потым звычайна вяртаўся). Тым больш дзіўна было назіраць за тым, як летам-восенню 2020 года амаль усе насельнікі гэтага чата аб’ядналіся ў сваёй ацэнцы таго, што тады адбывалася ў Беларусі. Зрэшты, тады ўсе гэтыя размовы і падтрымка выплюхнуліся за межы чата ў рэал, проста ў сталовую, рэлакс-румы і на працоўныя месцы.
Яшчэ ў нас былі свае гендарныя, дзявочыя чаты, адзін з якіх я стварыла сама. А самым вялікім, напэўна, быў чат, у якім супрацоўнікі кампаніі дзяліліся рэкамендацыямі і антырэкамендацыямі аб розных паслугах ці таварах. Ці прасілі дапамогі з іх пошукамі. Напрыклад, калі табе быў патрэбны таленавіты дызайнер мэблі, класны стыліст ці сумленны рыэлтар, то варта было напісаць туды. І нехта патрэбны знайшоўся б.
Не магу даць адназначнага адказу на пытанне «нефармальныя чаты на працы — гэта добра ці дрэнна?» Безумоўна, яны збліжаюць людзей, дапамагаюць уліцца ў калектыў, даведацца сваіх калег бліжэй. Пры гэтым часам яны могуць адцягваць ад працы, а ў некаторых выпадках проста выбешваюць. Але я з цеплынёй успамінаю аб той сваёй працы. І ў гэтых успамінах чаты займаюць даволі важнае месца. Нават проста пазгадваць і пагаварыць пра іх мне было прыемна.
* — імя апавядальніцы зменена.
А што цікавага адбываецца ў вашых нефармальных чатах на працы? Раскажыце ў каментарах.
Читать на dev.by