«Ванітавала ад кода». Айцішнік сышоў, каб адкрыць кавярню з бабл-ці ў Барысаве
Мікіта Кузьмічкін 4 гады займаўся мабільнымі гульнямі. На апошнім месцы працы выгараў — і пайшоў у нікуды. Адкрыў у Барысаве і ў Мінску тры пункты, у якіх падаюць бабл-ці.
Кажа, што цяпер абсалютна шчаслівы: бізнэс становіцца на рэйкі, з дзецьмі стаў бавіць больш часу, і ў праграмаванне зноў вярнуўся — на фрылансе.
— Я скончыў ФКСіС БДУІР, займаўся праектнай дзейнасцю ў лабараторыі гульняў, і мне так спадабалася, што я вырашыў звязаць з распрацоўкай гульняў сваё жыццё.
Яшчэ на 4-м курсе пачаў працаваць — у гульнявой студыі, якая толькі-толькі адкрылася. Мой першы заробак склаў $300. Праз паўгода я завёў размову з дырэктарам аб тым, каб падняць рэйт. Але, на жаль, у студыі не было такой магчымасці.
Я перайшоў у іншую кампанію — VironIT. Так-так (смяецца), вы правільна пачулі. Я прапрацаваў там паўгода. Пасля быў распрацоўшчыкам у Playtika, а затым у Severex. Апошні год маёй працы ў ІТ выйшаў вельмі складаным — я выгараў дашчэнту.
«Два дні — і адпачынку быццам і не было. Мяне ванітавала ад праграмавання»
Я пачынаў, а 9:00–10:00, сканчаў, а 18:00–19:00, яшчэ гадзіны дзве сыходзіла на тое, каб адысці ад працы, патупіць у tiktok, бо галава проста ішла кругам, потым гадзіну-другую займаўся дзецьмі (ім на той момант было паўгода і два гады) — і ўжо трэба было класціся спаць. І так дзень за днём. Як вавёрка ў коле — а жыццё праходзіла міма. Складаны час!
Так, я спрабаваў нешта з гэтым рабіць, дапамагчы сабе: у абед выходзіў на шпацыры, спрабаваў хадзіць у спартзалу — але рэгулярна трэніравацца не атрымалася. Даводзілася часам адмаўляцца ад заняткаў, бо трэба было перад рэлізам даўжэй папрацаваць, паавертайміць на выходных і ў непрацоўны час.
Нават калі я браў адпачынак, вяртаўся праз два тыдні — а там: «Ой, выдатна, што вярнуўся! Трэба тэрмінова зрабіць гэта, і тое, і гэта…» І зноў працуеш звышурочна, спрабуючы ўкласціся ў тэрміны. І зноў выгараеш. Два дні — і адпачынку быццам і не было. Мяне літаральна ванітавала ад праграмавання. Я думаў: трэба знайсці сабе хобі і змяніць праект.
На пачатку 2023 года я звольніўся з працы і знайшоў іншы праект — але гэта не моцна дапамагло. Сышоў у выніку і адтуль.
«Кожны раз, калі я ехаў у Мінск, жонка прасіла: прывязі бабл-ці!»
Паралельна я абдумваў ідэю адкрыць сваю кавярню. Ёсць амерыканская мара, а ёсць — беларуская: мне здаецца, пра такое падумвае ледзь не кожны другі ў нашай краіне. Прынамсі, мы з жонкай — дакладна.
Ідэю, на чым канкрэтна засяродзіцца, падала жонка — яна вельмі любіць бабл-ці, падсела на іх, пакуль мы жылі ў Мінску. Калі пасля нараджэння дзіцяці мы пераехалі ў Барысаў, яна пазбавілася магчымасці балаваць сябе гэтымі напоямі — але кожны раз, калі я ехаў па працы ў Мінск, прасіла: калі ласка, прывязі бабл-ці!
Каб ідэя ператварылася ў кавярню, спатрэбілася 5 месяцаў. Мы вывучылі ўсё, што ёсць у інтэрнэце на гэтую тэму, — дома на кухні паўтарылі кожны рэцэпт, наладзілі пад сябе. Што робяць канкурэнты, таксама добра ведаем.
«Спадзяваліся ўкласціся ў $11 тысяч, але гэтых грошай не хапіла»
Першы пункт мы адкрылі ў родным Барысаве. У нас было $11 тысяч накапленняў — спадзяваліся ўкласціся ў гэтую суму. Але, вядома, не абышлося без памылак, праз што гэтых грошай не хапіла. У суме спатрэбілася каля $16 тысяч.
Шмат што рабілі самі — дапамагалі сябры, сваякі. Напрыклад, сталы зрабіў брат у гаражы, ён займаецца дрэваапрацоўкай.
За прылавак устала мая жонка, першы час таксама дапамагалі брат з сястрой. Цяпер жонка часам стаіць за стойкай, але больш вядзе кавярню, займаецца рэцэптурай — распрацоўвае нешта новае. Я адказваю за пашырэнне — планую новыя пункты, шукаю людзей, каб іх вялі, распрацоўваю дызайн, вырашаю пытанні з пастаўшчыкамі, займаюся дакументамі.
«Чарга расцягнулася на 10 метраў. Мы абслугоўвалі па 400 чалавек на дзень»
За два месяцы да адкрыцця кавярні ў Барысаве мы запусцілі рэкламу. Адкрываліся на «вялікія выходныя» — 6 мая. Прыйшло столькі людзей, што чарга расцягнулася на 10 метраў. Мы абслугоўвалі па 400 чалавек на дзень. Ажыятаж спаў толькі праз тыдзень.
У нас было вельмі добрае лета, але на рэйкі бізнэс пакуль не ўстаў. Да зімы попыт на бабл-ці знізіўся — трэба прапаноўваць публіцы нешта яшчэ. Мы дадалі ежу: моці, таякі. Гатуем усё гэта ў нашай кавярні ў Барысаве, а потым вязем у Мінск (другі наш пункт у сталіцы, у гандлёвым цэнтры Green Time).
Так, нязручна. Але ў снежні адкрыем новы пункт у Minsk City Mall за вакзалам — і зможам гатаваць там.
Бізнэс у Мінску ідзе лепш — тут ужо знаёмыя з прадуктам, плюс сярэдні заробак вышэйшы. Ёсць магчымасць запусціць «Яндэкс-ежу», што ў Барысаве нерэальна. Затое ў маім родным горадзе мы адныя такія — больш пунктаў з бабл-ці няма.
«Чаго не хапае Барысаву — дастаўкі ўначы і Salateira»
У Барысаў мы з жонкай вярнуліся, калі нашай старэйшай дачцэ споўнілася паўгода. З маленькім дзіцем складана здымаць кватэру — і нічога ў ёй не сапсаваць. У Барысаве ж у маіх бацькоў кватэра і дом. Самі яны жывуць у доме, а мы з жонкай і дзецьмі — у сваёй кватэры.
На працы на гой момант усе ўжо год як працавалі аддалена — так што мне нават не прыйшлося мяняць кампанію.
Так, узровень інфраструктуры тут невысокі ў параўнанні з Мінскам, але да многага прызвычайваешся. Чаго сапраўды часам не хапае — дастаўкі ўначы і Salateira.
«Я заўсёды любіў праграмаванне, а цяпер яно ў мяне як хобі»
Я вярнуўся ў праграмаванне — працую на фрылансе. Даходу ад пунктаў хапіла б на жыццё, — але гэта не тыя грошы, што я атрымліваў у лепшыя часы (гэта $3 тысячы). Хочацца большага.
Фрыланс добры тым, што заказчыкі не падганяюць цябе па тэрмінах, як буйныя кампаніі, і не замінаюць твайму асабістаму жыццю. Я заўсёды любіў праграмаванне, а цяпер яно ў мяне — як хобі. Атрымліваю задавальненне ад працы!
Пры ўсім пры гэтым я больш баўлю часу з дзецьмі, а не як раней — пару гадзін перад сном. Мне гэта вельмі падабаецца, нарэшце адчуваю сябе шчаслівым чалавекам!
У маіх планах цяпер адкрыць 5-6 кропак азіяцкай кухні. Сушы таксама калісьці былі ў навінку, а цяпер яны паўсюль. Вось я б хацеў гэтак жа раскруціць бабл-ці і моці.
dev.by, як і іншым сумленным медыя, сёння вельмі складана: рэдакцыя працуе па-за межамі краіны, а нашыя рэкламныя даходы скараціліся ў некалькі разоў. Але мы даем рады — з вашай дапамогай. Гэта вы дзеліцеся з намі інфанагодамі, думкамі, досведам, часам, увагай і данатамі.
І яшчэ крыптой, тут кашалькі.
Дзякуй, што прачыталі гэтае паведамленне.
Читать на dev.by