Было страшна: айцішнік кінуў працу за $700K і стаў шчаслівейшым

Калі ён трапіў у Google, усё здавалася неверагодным — смачная ежа, офісы, задачы, прыналежнасць да легенды. З часам ролі змяняліся, а цікавасць да працы губляўся кожныя некалькі гадоў. Пераход на кіраўнічую пасаду даў павышэнне, але забраў адчуванне, што ён сам робіць нешта рукамі, адчуванне каманды і простыя чалавечыя зносіны — людзі размаўлялі з ім па неабходнасці, а не па сяброўстве. Яшчэ больш абстаноўку нагнятала пандэмія і пастаянныя масавыя скарачэнні.

У Verily ён атрымліваў вялізныя па галіновых мерках $700 тысяч у год. Але разумеў, што не шчаслівы, і наважыўся звольніцца, выдатна разумеючы, што ўжо ніколі не наблізіцца да ранейшага ўзроўню даходу. Спачатку было страшна, што наступная праца акажацца такой жа бессэнсоўнай, а аплачвацца будзе яшчэ горш, але пошукі ішлі ўжо па іншым прынцыпе — не «дзе плацяць больш», а «што будзе па-сапраўднаму маім». Ён хацеў зноў быць інжынерам, вырашаць задачы самастойна, а не кіраваць людзьмі, і пры гэтым працаваць у галіне, якая здаецца карыснай.

У выніку Генгельбах пераехаў з сям’ёй у Канаду і знайшоў працу ў кампаніі паменш — на ролі, якая зноў прымушае думаць, ствараць і адчуваць прагрэс. Тут ён вырашае складаныя тэхнічныя задачы, хутчэй бачыць вынікі і нарэшце адчувае, што зноў стаў сабой, а не шрубкам у вялізнай іерархіі.

Даход стаў істотна ніжэйшы, але змянілася і жыццё — стала менш выдаткаў, менш абавязкаў, менш рэчаў, якія ён раней купляў проста з-за таго, што мог сабе дазволіць. Пераезд у Канаду аказаўся шанцам пачаць усё прасцей і спакайней, і гэты выбар аказаўся даражэйшы за грошы.

Ацэнка яго цяперашняй кампаніі вырасла ў тры разы да $9 млрд, што выдатна для яго апцыёнаў. Але Генгельбах падкрэслівае, што гэта наогул не галоўнае і што зараз ён адчувае сябе больш задаволеным і напоўненым, чым калі атрымліваў свой максімум у Verily.