Спыталіся ў чытачоў, ці карыстаюцца яны паслугамі псіхатэрапеўтаў і ці адчуваюць сябе ў бяспецы на сеансах на тле навін пра затрыманні такіх спецыялістаў.
У адказ наш бот літаральна завалілі паведамленнямі: хтосьці з’ехаў, і так — усё акей, хтосьці «адной крыві» са сваім тэрапеўтам, а хтосьці не абмяркоўвае палітыкі на сеансах.
Спыталіся ў чытачоў, ці карыстаюцца яны паслугамі псіхатэрапеўтаў і ці адчуваюць сябе ў бяспецы на сеансах на тле навін пра затрыманні такіх спецыялістаў.
У адказ наш бот літаральна завалілі паведамленнямі: хтосьці з’ехаў, і так — усё акей, хтосьці «адной крыві» са сваім тэрапеўтам, а хтосьці не абмяркоўвае палітыкі на сеансах.
Паводле інфармацыі аўтараў канала беларускіх медыкаў, псіхатэрапеўтаў і псіхіятраў забіралі на «гутаркі». Удзельнікі ініцыятывы мяркуюць, што гаворка можа ісці пра затрыманне не менш як 20 медыкаў. Паводле даных канала, падчас «гутарак» ад дактароў патрабуюць дакладваць пра «нядобранадзейных» пацыентаў, якія прыходзілі на прыём.
— Мой псіхатэрапеўт вельмі дапамагае мне даць рады бягучай напрузе і праблемам, якія збіраліся гадамі. На прыёме я адчуваю сябе ў бяспецы, але праз навіны хвалююся: сумна, што людзей затрымліваюць, і зусім не важна, хто яны паводле прафесіі.
Ты выбіраеш спецыяліста паводле прынцыпу поўнага даверу — калі яго няма, то і сэнсу ў сеансах мала. Калі людзі страцяць давер да адных спецыялістаў, яны хутчэй будуць шукаць іншых, чым недагаворваць нейкія свае думкі. Сэнс тэрапіі — быць сумленным з сабой праз размову з доктарам, іншых опцый проста няма.
Карыстаюся паслугамі доктаркі-псіхатэрапеўткі: праца з ёй, безумоўна, вельмі дапамагае — якасць майго жыцця змянілася на лепшае. Падчас сеансаў і па-за імі я пачуваюся ў бяспецы, так як у нас выбудаваны давер.
Мая псіхатэрапеўтка не была затрыманая, але я думаю, любая інфармацыя пра мяне застанецца толькі паміж мною і ёй, — я ёй давяраю.
Апошнія 4 месяцы хаджу да псіхолага, А ўчора якраз хадзіла на прыём да псіхатэрапеўта ў «ЛАДЭ».
Праца з псіхолагам дапамагае мне даць рады трывозе, а таксама праблемам у адносінах, якія паўстаюць у сям'і і на працы. Гэта крута, што ўсё больш людзей у Беларусі не саромеюцца звяртацца да спецыялістаў. Не так даўно мая маці вымушаная была звярнуцца да псіхатэрапеўта — ёй прызначылі антыдэпрэсанты.
У кампаніі, дзе я працую, ёсць нават штатны псіхолаг — лічу, гэта найвышэйшы клопат пра супрацоўнікаў.
Я заўсёды гляджу, да каго іду, — мне важная пазіцыя псіхолага наконт вайны ва Украіне і падзей 2020 года. Балазе большасць вядзе сацсеткі — так што нескладана зразумець, хто якіх поглядаў прытрымліваецца.
Хаджу да псіхатэрапеўта раз на тыдзень, калі няма асаблівых запытаў, мы разбіраем з ім складанасці, што паўсталі за гэтыя дні. Такая праца вельмі дапамагае мне.
Так, у мяне ёсць пачуццё бяспекі, і ёсць давер да спецыяліста. Дапамагае, што я сам 10 гадоў таму цікавіўся псіхатэрапіяй і праходзіў курсы — то-бок я разумею яго метады, размовы і адхіленні ад тэмы не здаюцца мне пустой балбатнёй, як некаторым, і ў выніку я прыходжу да нечаканых для сябе развязанняў сітуацый.
— Ужо больш за год працую з псіхатэрапеўтам: спачатку ў кабінеце ў Мінску, а цяпер — анлайн з Вільні. Сеансы мне вельмі дапамагаюць, асабліва перад і пасля пераезду ў іншую краіну.
Размаўляючы са спецыялістам, я адчуваю сябе бяспечна, бо ў нас адразу склаліся даверныя адносіны. Дый медычная таямніца існуе. Але пасля паведамлення пра затрыманні псіхатэрапеўтаў мне стала трывожна — і за сябе, і за майго тэрапеўта.
Не задумвалася пра гэта раней, але сапраўды такія спецыялісты могуць знаць падрабязнасці, якія не мусяць стаць вядомымі следчым. Калі б мне гэта раней прыйшло да галавы, верагодна, нейкіх рэчаў я б не расказвала або расказвала інакш.
Нядаўна скончыў свае сесіі з псіхатэрапеўтам. Бясспрэчна, праца з ім мне дапамагла — мой стан палепшыўся. Першым часам я стараўся не падымаць вострых для Беларусі тэм, але праз пару сесій зразумеў, што майму доктару можна давяраць.
Я сам знаходжуся за мяжой, таму не столькі асцерагаюся за сваю бяспеку, колькі за родных пераймаюся. Думаю, калі б цяпер паўстала пытанне, ці наведваць псіхатэрапеўта, навіны не паўплывалі б на маё рашэнне, — псіхалагічнае здароўе я стаўлю на першае месца. Але гэта паўплывала б на тое, якія тэмы я б падымаў у працэсе тэрапіі.
Мой дыягназ — «дэпрэсія», я ў тэрапіі ўжо некалькі гадоў: наведваю псіхолага, а ў выпадку неабходнасці — псіхатэрапеўта. Аснова псіхатэрапіі — давер: калі яго няма, выніку не будзе ні ад гутарак, ні ад медыкаментаў. Са сваімі дактарамі я пачуваюся бяспечна.
Я наведваю групу падтрымкі. Там мы ўжо абмеркавалі паміж сабой паведамленні аб затрыманнях дактароў-псіхатэрапеўтаў.
У нашай групе толькі адзін чалавек лечыцца ў дзяржклініцы, астатнія — альбо ў прыватнікаў у Мінску, альбо іхнія дактары з’ехалі і ўсё праходзіць аддалена.
Абодва мае дактары вядуць прыватную практыку: то-бок у аніводнай дзяржустанове няма інфармацыі пра маю хваробу. Але яны ў Беларусі, а ніхто з тых, што знаходзяцца ў Беларусі, не можа быць у бяспецы — гэта ўсведамляю і я, і яны самі.
Думаю, для тых, хто не мае магчымасці наведваць псіхатэрапеўтаў платна, па-за беларускімі клінікамі, апошнія навіны будуць важкай падставай спыніць лячэнне або наогул не звяртацца. Будзе як у СССР. Я памятаю заняпад «саветаў». Памятаю, як сама ставілася да псіхатэрапіі яшчэ 8 гадоў таму, — менавіта таму не атрымала лячэння своечасова, і дэпрэсія стала хранічнай.
— Звяртаўся па дапамогу да беларускіх псіхатэрапеўтаў, але ж не дапамагло. Аднак сябры, якія таксама хадзілі — i болей за мяне, — патлумачылі, што трэба знайсці «свайго» псіхатэрапеўта.
На сеансах адчуваў i зараз адчуваю сябе бяспечна, аднак гэта таму, што я па-за межамі Беларусі — як і яны. Я ведаю пра затрыманні сярод псіхатэрапеўтаў у Беларусi i стаўлюся да гэтага безумоўна негатыўна: гэта нейкі каменны век.
— У мяне бываюць панічныя атакі, агарафобія, маю праблемы са сном, таму хаджу да псіхатэрапеўта — і мне дапамагаюць лекі, якія ён выпісвае.
На сеансах я размаўляю з доктарам выключна наконт свайго стану, ніякіх больш тэм мы не закранаем, таму я адчуваю сябе ў бяспецы. Пра затрыманні чытаў, але на мяне гэта ніякім чынам не ўплывае. Адзінае — шкада ў гэтай сітуацыі затрыманых і іх блізкіх.
Я працаваў з рознымі псіхатэрапеўтамі ў Беларусі. Цяпер выехаў па-за межы краіны, але працягваю працаваць з псіхолагам аддалена. Ці дапамагае мне гэтая праца — так, вельмі. Я прайшоў праз клінічную дэпрэсію, цяпер адчуваю сябе нашмат лепш. Але давялося перабраць нямала спецыялістаў, большая частка, як мне здаецца, была абсалютна непрыдатная для гэтай працы.
На сеансах я пачуваюся бяспечна, з істотнымі парушэннямі канфідэнцыйнасці не сутыкаўся. Пра затрыманні сярод псіхатэрапеўтаў чытаў, але палітычных тэм мы ніколі не закраналі.
Я ніколі не расказваў чагосьці, што можа быць выкарыстана супраць мяне — напрыклад, не раскрываў ніякай фінансавай інфармацыі.
Мне здаецца, псіхатэрапія — гэта ўсё ж больш пра эмоцыі, а не парады, таму заўсёды можна апісаць сітуацыю ў максімальна агульных рысах, і далей працаваць ужо з перажываннямі.
Хаджу на кансультацыі да псіхолага ўжо другі месяц. Сеансы мне вельмі дапамагаюць, і падчас іх я адчуваю сябе бяспечна.
Чуў пра затрыманні, але за сябе не пераймаюся — мы з маім псіхолагам гутарым на іншыя тэмы. Хоць я ведаю, што мы адных палітычных поглядаў: мімаходзь у гутарцы ён неяк пазначыў сваю пазіцыю.
Ужо паўгода хаджу да псіхатэрапеўта, датуль на працягу такога ж тэрміну наведвала псіхолага. Скажу, што гэта вельмі дарагое задавальненне: у сярэднім сеанс каштуе ад 60 да 100 рублёў. Але каб тэрапія стала прыносіць карысць, ты мусіш зблізіцца са спецыялістам, расказаць пра сябе ўсё. На гэта трэба пара месяцаў (пры ўмове, што ты наведваеш спецыяліста колькі разоў на тыдзень) — і толькі потым ты пачынаеш працу над праблемамі.
Я вырашыла сваю праблему праз паўгода. Спецыяліст настойваў на працягу тэрапіі і далей, але я адмовілася, спаслаўшыся на вонкавыя абставіны.
А наогул часта пра сябе жартавала, што мне неўзабаве спатрэбіцца другі тэрапеўт — каб абмяркоўваць з ім расцэнкі першага.
І яшчэ я абсалютна ўпэўненая, што тэрапеўта можа замяніць блізкі сябар, які за келіхам віна можа выслухаць цябе і быць заўсёды на тваім баку. Але чалавек гэты мусіць быць безэмацыйным і не зацікаўленым у тым, каб зрабіць тваё жыццё лепшым або горшым. Бо ў тэрапіі галоўны прынцып, што спецыяліст не мусіць уплываць на твае рашэнні — ты мусіш сам прыходзіць да адказу і знаходзіць сваю дарогу. Тэрапеўт не можа даваць табе парады або ацэньваць твае дзеянні. Гэта, дарэчы, выдатны маркер прафесіянальнасці: калі тэрапеўт дае табе прамыя парады — гэта дрэнны спецыяліст.
А вось навіны пра затрыманні не паўплывалі б на мяне, бо палітыку на сеансах я ні з кім не абмяркоўвала.
— Я хадзіў да псіхатэрапеўта ў дзяржпаліклініку каля двух месяцаў. Ад 24 лютага мінулага года ў мяне з’явіліся сімптомы, якія, я думаю, заўважалі ў сябе многія здаровыя людзі — ад трывожнасці і нават страху да думскролінгу і праблем з канцэнтрацыяй на працы.
Магчыма, я мог бы «ператрываць» або звярнуцца да прыватнага псіхатэрапеўта па страхоўцы. Але на той момант я якраз сканчаў апошні курс універа, — і на гарызонце маячыла перспектыва пайсці аддаваць доўг радзіме. Тым больш, што паводле ўсіх паказчыкаў я быў прыдатны і здаровы — калі не лічыць псіхічнага здароўя.
Таму я вырашыў здацца ў рукі псіхатэрапеўта ў паліклініцы па месцы жыхарства: бо ў ваенкамаце ў выпадку чаго не ўзялі б пад увагу заключэнне ад платнага доктара.
Я патэлефанаваў на патрэбны нумар, жанчына на тым канцы сказала: «Праз два тыдні, а палове на другую. Пры сабе мець пашпарт і выпіску з карткі. І яшчэ… Ці служылі вы ў войску? Не? Ну тады прыпісное яшчэ».
Ісці было страшна: увесь ранейшы досвед паходаў у паліклініку быў у асноўным негатыўным — і я баяўся, што мне, хутчэй, яшчэ мацней надломяць псіхіку, чым падлечаць. Але ўсё выявілася інакш: доктарка была зычлівай і тактоўнай, мне ніхто не нахаміў, не накрычаў.
У фільмах пацыенты доўга ляжаць на кушэтцы, а побач сядзіць доктар — уважліва натуе ў нататнік, а потым аналізуе іх дзіцячыя траўмы. Але ў мяне ўсё, вядома, было не так — звычайна доктарка распытвала мяне пра самаадчуванне і давала новы рэцэпт на таблеткі для радасці (магчыма, змяняючы дозу прэпаратаў у залежнасці ад маіх адказаў).
Неяк я прыйшоў зранку — а пад дзвярыма ўжо нейкая бабуля: «На які ў вас час?» У мяне быў запіс на 8:10. «Ну тады за вамі буду, у мяне 8:15». Уяўляеце — пяць хвілін выдзелена на чалавека.
Дарэчы, здзівіла вялікая колькасць бабуль у чэргах. Датуль я лічыў, што старэйшае пакаленне думае так: «Да якога яшчэ псіхатэрапеўта?! Раней вунь у вёсках жылі і дэпрэсій не зналі! Лепш на лецішча паеду, бульбу пракапаю — і ўсю хандру як рукой здыме».
Па выніках двух месяцаў тэрапіі магу сказаць, што доктарка выдатна давала рады ў сілу сваіх магчымасцей, хоць і адчувалася моцная перагрузка і недахоп персаналу. Я давяраў доктарцы, і калі б мае перажыванні былі выкліканыя пратэсным мінулым, то тады я б яшчэ мог сказаць ёй пра гэта наўпрост. Цяпер, пасля навін пра тое, што іх просяць дакладваць пра нядобранадзейных пацыентаў, — наўрад ці. Хоць на маё рашэнне, ці ісці да доктара, ці не, гэта, пэўна, не паўплывала б.
Некалькі чалавек напісалі нам, што яны хацелі б звярнуцца да псіхатэрапеўта, але так і не зрабілі гэтага. Спыталіся ў іх, у чым справа.
Вы дачыталі гэты матэрыял да канца. Калі вы тут апынуліся, значыць, хутчэй за ўсё, вас штосьці зачапіла. Выдаткуйце яшчэ 30 секунд, калі ласка.
Беларускае ІТ нельга ўявіць без dev.by.
Мы ўжо амаль 15 гадоў робім важныя і сумленныя матэрыялы, дапамагаем кожнаму з вас дзяліцца прафесійным досведам і думкамі, робім беларускую версію. Мы радаваліся поспехам індустрыі разам, звярталі ўвагу на несправядлівасць, даем слова кожнаму.
Сёння рэдакцыя dev.by — каманда аддаленых беларусаў з 10 чалавек. Яшчэ ў нас ёсць менеджмент, бэкофіс і, вядома, тэхнічныя спецыялісты. У нас 600+ тысяч чытачоў штомесяц і дзясяткі тысяч у тэлеграм-каналах і сацыяльных сетках. Мы выпускаем 300+ навін і вялікіх тэкстаў, накшталт таго, што вы толькі што чыталі. Усе беларускія медыя цытуюць dev.by.
Ва ўсіх цёмныя часы. І мы ідзем праз ідэальны шторм разам з кам’юніці. Нашыя рэкламныя даходы, якія былі крыніцай фінансавання рэдакцыі, скараціліся ў некалькі разоў.
Пры гэтым мы ўпэўненыя, што тым больш важна працягваць заставацца месцам сустрэчы беларускай ІТ-супольнасці — усіх, хто застаецца і з’язджае.
Вы можаце нам дапамагчы. Пры канцы мінулага года мы запусцілі падпісную кампанію — пачалі збіраць данаты ад чытачоў. Мы хочам у 2023 сабраць 1000 чытачоў-падпісчыкаў. Цяпер іх 170.
Дапамагчы нам можна праз Patreon. Цяпер сярэдні чэк — каля 10$, але мы радыя любой суме. Штомесячныя плацяжы робяць нашыя планы больш прадказальнымі, але вы самі глядзіце, як вам зручна :)
У Беларусі Patreon заблакаваны. Мы будзем дадаваць іншыя спосабы.
Дзякуй, што прачыталі гэтае паведамленне.
Рэлацыраваліся? Цяпер вы можаце каментаваць без верыфікацыі акаўнта.
Девушки, вам не психотерапевта искать надо, найдите себе мужика нормального! Столько достойных вокруг яйцеголовых очкариков, а вы и в 30 лет всё грезите школьным бабуином-гопником Васей.
Мужика надо, и никаких психотерапевтов!
Все мы разные и это прекрасно. Вы нашли своего мужика - отлично. Кто-то предпочитает психотерапевта - и в это нормально.
Как-то отцы и деды жили же без этих специалистиков и не померли. А уж коль и случилась, у вашей тонкой личности, эта депрессия, обратитесь к 5% или 40% психологу, в зависимости от тяжести.
Ну так отцы и деды не работали за доллары и евро в айтишке, получая больше денег чем рабочие
Я удивляюсь почему у Вас так мало лайков. Вот Вам от меня 1 :)
Такое название статьи - из-за неумения формулировать, или это очередная манипуляция с целью вызвать у читателей напряжение и "иррациональный страх" (психологический термин), от которого потом приходится лечиться у психотерапевтов?
Расскажите, пожалуйста, кого и за что задержали: психотерапевтов за психотерапевтическую деятельность или за какую-то другую, и чем все закончилось.
И что вы имеете в виду под безопасностью на сеансах? Психотерапевт - такой же врач как и другие врачи, не застрахованные от врачебной ошибки. Как пациент может на это повлиять?
Искать врача по сиюминутным политическим убеждениям, а не по квалификации - очень странный подход. Да и зачем вообще на лечении поднимать вопросы об убеждениях, врач - не друг и не духовник.
Другой аспект - во время психологических сеансов вы доверяете врачу какую-то тайну: свою (например, о состоянии здоровья), или общую с другим человеком (например, об измене супругу), или служебную (потому что у вас конфликт на работе). Или же вы рассказываете о каких-то своих вопросах с законом, которые привели к психологическим проблемам. Даже если исключить недобросовестных специалистов, которые не будут заботиться о ваших тайнах, то в последнем случае есть еще один общий аспект: насколько я знаю, есть закон, по которому врач обязан сообщить в соответствующие органы, если узнал, что пациент совершил что-то "соответствующее". И тут уже у врача появляется сложный выбор. Но это вечные вопросы.
А вопросы сегодняшнего времени - одинаковые для многих, и есть смысл слушать универсальные советы известных современных психологов, которые проживают все то же, что и все. И если во время лекции у вас появляется ощущение, что психолог обращается как будто к вам, то, наверное это и есть ваш специалист, и можно запросить у него или нее индивидуальную онлайн-консультацию. А потом вы уже сами сориентируетесь.
Карыстальнік адрэдагаваў каментарый 19 сакавіка 2023, 19:33
Если человек ябатька - возникает резонный вопрос к его умственным способностям, а тем более к квалификации.
Иногда не до законов. Сюрприз, но это работает в обе стороны
Ни один уважающий себя терапевт не станет обсуждать с пациентом свои политические взгляды. Не потому что запрещено, плевали они на запреты. Это просто за пределами понятия профессионализма, к тому же они по дефолту считают пациентов ниже себя.
Карыстальнік адрэдагаваў каментарый 20 сакавіка 2023, 02:31
Listen to me and take me well
Психотерапевты обязаны сообщать если их клиент совершил или собирается совершить правонарушение. Так везде и в Америке тоже.
По решению суда или когда речь идет о готовящемся violent crime. Правонарушение таковым не является.
Карыстальнік адрэдагаваў каментарый 19 сакавіка 2023, 23:20
В смысле, откуда суд узнает что на уме у клиента, если он пока об этом рассказал только терапевту?
Перечитайте еще раз. Там слово "или".
"терапевта может заменить близкий друг, ... Но человек этот должен быть безэмоционален и не заинтересован в том, чтобы сделать твою жизнь лучше"
Близкий друг, которому на тебя пох. Хороший друг.
Это что-то новое: силой привлекать психотерапевтов :)))