«Калісьці я кіраваў аддзелам з 40 чалавек». Тымлід не знайшоў працу ў Польшчы і ўладкаваўся касірам

Валерый мае 15-гадовы досвед працы ў ІТ на пазіцыі гейм-дызайнера. Да гэтага ён працаваў у продажах, займаўся зборкай ПК, ведае англійскую мову на ўзроўні С1 і базавую польскую. У сваю чаргу, у жонкі Валерыя ёсць двухгадовы досвед у саппорце, капірайтынгу і перакладзе тэкстаў (акрамя англійскай і польскай, яна ведае яшчэ кітайскую і фінскую мовы).

За тры месяцы сужэнцы так і не змаглі знайсці працу ў Польшчы па спецыяльнасці. Мы папрасілі Валерыя расказаць аб тым, як яны апынуліся ў такой сітуацыі.

Рэлакацыя і скарачэнне

— Гісторыя складаная. Чым больш я думаю і збіраюся з думкамі, тым больш сітуацыя заганяе ў дэпрэсію. У выніку я буду працаваць у «Жабцы» (Żabka — польская сетка невялікіх прадуктовых крамаў фармату «каля дому». — devby), а жонка ў клінінг уладкавалася. А калісьці я быў прадзюсарам і кіраваў аддзелам пад 40 чалавек.

Але па парадку. У 2021 я працаваў у кампаніі WannaPlay (беларускі распрацоўшчык і выдавец мабільных гульняў — devby) прадзюсарам. У тым жа годзе я пераехаў у Польшчу.

Магчыма, вы чулі, што пасля пачатку вайны WannaPlay скараціў каля 200 чалавек, ці амаль 90% штату. Гэта было звязана з тым, што ўсе інвестары сышлі з кампаніі. А кампанія люта змарнавала інвестыцыі, ну і грошы хутка скончыліся.

У выніку я трапіў пад скарачэнне і кінуўся шукаць працу. Знайшоў за месяц: выбраў першае, што падвярнулася пад руку за плюс-мінус добрыя грошы, і ўкаціўся туды.

Тут дадам, што фінансавая падушка бяспекі ў нас была спачатку даволі сур’ёзная. Але заўважная яе частка сышла на пераезд з перавозам рэчаў і куплю неабходных прадметаў для жылля (мы знялі яго амаль пустым). Ну, і пакуль мы адаптаваліся да новай зарплаты і да новых цэнаў, наша «падушка» прахудзілася вельмі моцна.

«Хайп вакол NFT заціх, праект загнуўся. І пачаўся цырк»

Я ўладкаваўся на аддаленку ў кампанію з офісам у ААЭ, яны там крыптагульні рабілі. Плацілі стабільна. А я пасіўна шукаў альтэрнатыўную працу. Без асаблівага энтузіязму, бо рынак пачаў падаць усё мацней. І ўсюды прапаноўвалі зарплаты ніжэй, чым была ў мяне ў гэтай эмірацкай студыі.

Тут дадам што жонка тады не працавала: фінансавае становішча дазваляла нам жыць толькі на маю зарплату. Акрамя таго, проста перад нашым ад’ездам з Беларусі ў яе памёр бацька. Зразумела, я не ціснуў на яе з пошукамі працы ў такі момант, тым больш, што для нас гэта было не крытычна.

Пакуль я працаваў у той эмірацкай студыі, Web3-гульні паспяхова памерлі, так і не раскруціўшыся. Хайп вакол NFT заціх, праект загнуўся. Сталі думаць, што за гульню рабіць далей, я запітчыў сваю ідэю. І пачаўся цырк!

Гульня была анімэшная, з сюжэтам. І СЕО студыі, відаць, як фанат-анімэшнік, пачаў проста шалёна мікраменеджырыць. Лез проста ў самыя нетры, увесь час пушыў свае ідэі (часта фатальныя) над ідэямі астатніх.

Там было ўсё, ад патрабаванняў перапісваць наратыў цэлымі раздзеламі да рашэння адключыць закупку трафіку ў самы прыбытковы для праекта сезон. Акрамя таго, СЕО забіў доўгатэрміновы рэтэншн, рэкламную манетызацыю і палову офераў (у геймфікацыі так называюць прапановы, якія з дапамогай гульнявых механік заахвочваюць карыстальнікаў да здзяйснення пакупак ці іншых мэтавых дзеянняў — devby).

У дадатак у нас увогуле не было выходных у святочныя дні, не было бальнічных. Плюс адпачынак працягласцю ўсяго ў два тыдні і з захаваннем у гэты перыяд толькі 50% ад заработнай платы.

Увогуле, працуючы там, я зусім стух, выгарэў і страціў матывацыю шукаць што-небудзь у фонавым рэжыме. Хоць часам прыляталі нармальныя оферы. Праўда, зарплату ў іх прапаноўвалі ўсё ніжэй і ніжэй.

Калі да ўладальніка кампаніі дайшла інфа аб выхадках СЕО, было ўжо запозна. Кампанія змарнавала тону грошай, а грошы ўладальнік даваў са сваёй кішэні. Мяне пасадзілі ўсё рэанімаваць, і ў прынцыпе я такі здолеў вывесці гульню на прымальную даходнасць. Але было позна: грошы скончыліся канчаткова. У выніку з кампаніі выгналі ўсіх, акрамя джуноў, каб яны хоць як-небудзь рабілі гульню — і падтрымлівалі тое, што магло зарабляць.

«Гляджу на оферы, якія ў пачатку вясны мне дасылалі, і локці кусаю»

Пакуль разгортваліся гэтыя падзеі, мая жонка ўладкавалася ў сапорт амерыканскай амбасады і ўжо паўгода там працавала. І тут адбыўся разварот палітыкі ЗША, звязаны з абраннем Трампа. Ён даў адмашку згортваць увесь рускамоўны саппорт. Дадам тут, што жонка працавала не толькі з расіянамі, але і з украінцамі, беларусамі, рускамоўнымі грамадзянамі краін Балтыі. Але ў выніку ўсіх выгналі, а аддзел зачынілі.

Вясной рэкрутары яшчэ самі мне пісалі, але мне тады здавалася, што ў нас на праекце ўсё плюс-мінус нармальна. З лета я стаў пісаць ім сам, спачатку ляніва, потым усё актыўней. Але адказаў не было ўвогуле. У рэшце рэшт я пачаў масава рассылаць водгукі на вакансіі, і адказы нарэшце пайшлі. Праўда, усе як пад капірку: ваш досвед за апошнія тры-пяць гадоў не матчыцца з нашым профілем.

Я глядзеў статыстыку на польскім сайце па пошуку геймдэв-вакансій skillshot.pl. Там на некаторыя вакансіі можа прыляцець да тысячы водгукаў! Так што я, у прынцыпе, разумею цяперашнюю выбарачнасць студый. Толькі мне ад гэтага не лягчэй.

Напрыклад мне, як ІП, трэба аплочваць унёскі ў ZUS [польскі аналаг ФСАН]. А ён спецыфічна лічыцца: памер аплаты пераглядаюць усяго раз у год, і далей ты хоць тры разы страць працу, а плаціць павінен так, як палічылі.

Чаму «Жабка»?

Вось так у выніку я стаў пачэсным касірам «Жабкі», а жонка клінерам. Зараз гляджу на оферы, якія яшчэ ў пачатку вясны мне дасылалі, і локці кусаю. Ну што ж зробіш.

На «Жабке» прыйшлося спыніцца, таму што скончыліся фінансы. І перада мной паўстала пытанне: на што ўвогуле жыць?

«Жабка» — гэта такое месца, дзе цалкам дастаткова польскай на ўмоўным узроўні А2. Акрамя яе, я глядзеў, напрыклад, заводы. Але да іх ехаць па паўтары гадзіны, а «Жабка» знаходзіцца літаральна ў маім доме. Ну і сумоўяў на яе няма, як і на любую чарнавую працу. Прынамсі, я не бачыў.

Па грошах зараз, вядома, проста пекла. «Жабка», зразумела, не вырашыла ўсіх праблем. У гэтым месяцы мы ўжо не можам толкам заплаціць за жыллё, дзякуй Богу, хутка дагавор найму заканчваецца, і будзем з’язджаць.

Нам зараз дорага жыць у гэтай кватэры.