«Насіўся за супрацоўніцай, перакуліў ялінку». Айцішнікі з болем згадваюць трэш-карпараты
Пагутарылі з чытачамі пра самыя зашкварныя навагоднія карпаратывы на іх памяці. Сваімі гісторыямі на гэтую тэму дзяліцеся ў каментарах.
Апытанне ў нашым тэлеграм-канале паказала, што сёлета 3% айцішнікаў (усяго паўдзельнічала больш за 5 тысяч падпісчыкаў) з’едуць на карпаратыў на прыроду. 12% будуць адзначаць асела — але з размахам: будуць феерверкі, канцэрт і ўсё ў такім духу.
22% проста дзе-небудзь пасядзяць, 5% чакае трэш і самазабыццё ў анлайне.
А чвэрць чытачоў наогул будзе адзначаць без карпаратываў сёлета. І да іх жа далучацца 7% фрылансераў.
«П’яны намеснік дырэктара насіўся за супрацоўніцай, перакуліў ялінку…»
— Самы зашкварны карпаратыў быў даўно, у 2010-х — на першым годзе маёй працы.
Я толькі прыйшла ў невялікую кампанію. Грошай на нешта феерычнае ў нас не было, а свята хацелася. Дырэктар вылучыў энную суму на спіртное і ежу — мы заказалі піцу, хлопцы збегалі ў краму. Саставілі сталы ў офісе, як на вясковым вяселлі.
Калі ўжо не было чаго есці, сталы ссунулі да сценак. Уключылі музыку. Намеснік дырэктара прыцягнуў аднекуль люстраны шар. Пачаліся танцы.
Частка людзей перацякла ў іншае памяшканне — і я разам з імі: там дызайнерка спявала пад гітару песні свайго сачынення. Потым гітара пайшла па руках.
А пакуль мы выводзілі: «Как здорово, что все мы здесь сегодня собрали-и-ись», — у суседнім кабінеце быццам бы здымалі працяг «Тома і Джэры». Толькі ў ролі мышкі — маладзенькая супрацоўніца, а ў ролі ката — зусім п’яны намеснік дырэктара. Ён насіўся за ёй па кабінеце і перакуліў ялінку.
Чым даўжэй не мог яе дагнаць, тым агрэсіўнейшым рабіўся. Пачалося ўсё быццам бы як жарт, але ў выніку дзяўчына стала клікаць на дапамогу.
Нашыя хлопцы вывелі буяна на вуліцу (ён сыпаў праклёнамі і пагражаў іх звольніць заўтра ж), а калега хутка сабралася і з’ехала дадому.
Я ехала з карпаратыву дадому і думала: вось бы ў самым канцы да нас у офіс зазірнулі людзі ў чорным і сцерлі ўсім памяць. «Спадарства, вы выдатна пасядзелі, паспявалі песні пад гітару і разышліся». У той кампаніі я прапрацавала яшчэ 1,5 года. На карпаратывы больш не хадзіла. Маладзенькая калега звольнілася амаль адразу — на пагадненне бакоў.
«Адчыняю дзверы ў наш з калегай пакой, а там парачка адасобілася»
— Адзначалі карпаратыў за горадам. Днём заехалі — нас рассялілі ў домікі па 2-3 чалавекі ў пакоі.
Увечары мы сабраліся ў гасцінай вялікай сядзібы. Пілі, елі, весяліліся. Адзін калега заўважыў, што я запэцкала рукаў у соусе. І чорт падаткнуў мяне пайсці адціраць пляму не ў прабіральню тамсама ў сядзібе, а да сябе ў домік.
Адчыняю дзверы ў наш з калегай пакой, а там парачка адасобілася — лід і мая суседка. Здаецца, я нічога такога не зрабіла, але мне было вельмі сорамна. Калега са мной не размаўляла. Ліда раздражняўся на мяне. Калі зразумеў, што я нікому на працы нічога не расказала, здаецца, супакоіўся.
«Першае паведамленне: „Фоткі з карпаратыву будуць?“ Наступнае — што аўтара паведамлення выдалілі з чата»
— У нас у офісе перыядычна праводзіліся вечарыны: частка каманды заставалася пасля працы — людзі пілі, гулялі ў настолкі, яшчэ нейкі варушняк быў.
Неяк на пятнічную паці прыйшоў новы супрацоўнік — тэсціроўшчык. У пэўны момант ён накідаўся да такога стану, што не мог трымаць у сабе ні грама — яго ванітавала так, што забілася ракавіна ў прыбіральні. Усё, што было побач, аказалася «пратэсціравана».
Пасля малады чалавек яшчэ чагосьці выпіў — і проста ператварыўся ў «нерухомасць». Катурхаеш яго: «Андрэй! Андрэй!» — а ён выдае толькі: «Мэ-э-э». І ўсё. А позна ўжо. Ніхто не ведае, дзе ён жыве.
Мы сяк-так разабраліся, як патэлефанаваць хоць камусьці з яго спіса кантактаў, — знайшлі па прапушчаных. Высветлілі, куды адправіць цела.
У панядзелак — смешная сітуацыя. Першае паведамленне ў агульным чаце ад Андрэя: «А фоткі з карпаратыву будуць?» А наступнае —апавяшчэнне, што яго выдалілі з чата.
Насамрэч супадзенне: выявілася, заказчыку адправілі праграму, а ён яе не тэсціраваў, хоць сказаў, што ўсё зрабіў.
Больш за ўсіх пацярпела прыбіральшчыца — яна абуралася, што ніколі такога не бачыла і наступны раз мы будзем ліквідаваць наступствы самі.
А ці маеце вы траўматычныя ўспаміны пра карпараты?
Гэты (жартоўны) артыкул — адзін з 4000+, якія журналісты dev.by падрыхтавалі сёлета. Рэдакцыя працягвае працаваць хутка, якасна і востра. Хоць беларускі рэкламны рынак ляснуўся, а ІТ ліхаманіць ва ўсім свеце.
Данаты ад чытачоў пакрываюць 8% выдаткаў на працу рэдакцыі. Падтрымайце нас любой сумай — месца, куды заходзіць любы беларускі айцішнік, мае працаваць і развівацца.
— Patreon
— Donorbox (зручна ў Беларусі)
— Крыпта, тут гаманцы.
Дзякуй. З Надыходзячым!
Читать на dev.by