«Я ж сваім тварам гандлюю». QA распавёў, чаму не прыводзіць сяброў у кампанію

«Першы не прайшоў сабес, другая проста знікла»

— З таго часу, як я знайшоў працу, да мяне звярнулася некалькі чалавек з просьбай зарэфераліць іх. Разумею, кампанія даволі вядомая, з добрымі «плюшкамі», але… я працую толькі два з невялікім тыдні. Пагадзіцеся, дзіўна кагосьці рэкамендаваць, калі сам яшчэ не прайшоў выпрабавальны, — так пачаў свой пост аўтар.

У цэлым у яго «да рэфералак стаўленне дваістае»:

— Працуючы ў «Сберы», рэкамендаваў двух чалавек. Першы не прайшоў сабес на ручніка ў тыя часы, калі бралі пасля месячных курсаў. А другая, прайшоўшы, проста знікла, аб’явіўшыся праз некалькі месяцаў на пазіцыі сапорта ў кампаніі з замашкамі з 90-х.

І да мяне нарэшце дайшло — я ж сваім тварам гандлюю. Так, можна ставіцца выключна з рынкавай пазіцыі: пройдзе чалавек — атрымаю бонус, не пройдзе — другога парэкамендую. Можна сказаць, спрашчаю працу эйчару. І ў выпадку рэдкіх пазіцый гэта сапраўды так. Але тэставальнікі, на жаль, не тое каб рэдкі тавар. Добрыя ці дрэнныя — іншае пытанне. Таму ў колькасці водгукаў рэкрутэры асаблівай патрэбы не адчуваюць.

Таму я выпрацаваў наступны патэрн:

• парэкамендую, калі працаваў з чалавекам і ўпэўнены ў яго прафесіяналізме;
• калі [чалавека] парэкамендаваў той, у кім я ўпэўнены;
• або суіскальнік праз свой кантэнт не пакідае сумневаў.

І ўсё гэта ў першую чаргу датычыцца QA. Астатніх ацэньваць не бяруся, калі асабіста з імі не працаваў. Ёсць выключэнні, але іх няшмат.

Рэферальныя праграмы — гэта, вядома, добра, але рэпутацыя даражэй. Ды і ў цэлым, калі ў кампаніі сайт з вакансіямі, водгукі праз які цалкам працуюць (я правяраў), а эйчары ёсць у LinkedIn, то не бачу праблем, каб адгукнуцца наўпрост, — скончыў сваю думку топікстартар.

«Выявіўся не проста няўдачнікам, а сапраўдным шэдэўрам у галіне «як не прайсці сумоўе»

Пад пастом ужо амаль сотня каментарыяў. Многія карыстальнікі цалкам згодныя: «рэфералка — гэта не проста бонус, а адказнасць», «рэфераліць можна, толькі калі ўпэўнены ў чалавеку», «гэта як рэкамендаваць рэстарацыю, у якой ні разу не быў».

Хтосьці піша, што гісторыя з рэкамендацыяй можа дрэнна адбіцца на тым, хто рэкамендуе, нават калі ўсё добра:

• тое, што кампанія падышла чалавеку, не азначае, што яна падыдзе яго сябру (не толькі з пункту гледжання задач, але і з пункту гледжання каштоўнасцяў кампаніі і ўвогуле супадзення вайбу);
• ёсць рызыка сапсаваць адносіны з сябрам (нават калі вы былыя калегі), бо падыходы да працы і погляд на якасць працы могуць не супадаць.

А хтосьці адзначае, што рэкамендаваць — «гэта і праца, і скіл (ацаніць таго, каго прапануеш), а не проста так — парэкамендаваў, а вы там я***еся [мучыцеся]. Гэта не рулетка».

Мімаходам карыстальнікі абмяркоўваюць, ці прыгожа прасіць рэкамендаваць сябе таго, хто «не меў магчымасці ўпэўніцца ў тваім прафесіяналізме». Адказ відавочны: «непрыгожа».

А хтосьці тут жа згадвае добрым словам тых, каго ніхто ўвогуле не рэкамендаваў, але яны самі «спрабуюць пралезці на тваім імені».

— Бываюць яшчэ прыколы, калі чалавек праходзіў твае курсы — і з першых слоў на сумоўі ў тваю кампанію кажа: «А я ведаю таго-та, я ў яго вучыўся, мы ўвогуле амаль сябры». А потым да цябе прыходзяць і пытаюцца: «А што гэта за тып увогуле?»

А вось некалькі гісторый ад карыстальнікаў, як яны зарэфералілі кагосьці — і пашкадавалі / не сышлося:

• Я таксама рэкамендаваў людзей, і адзін з іх выявіўся не проста няўдачнікам, а сапраўдным шэдэўрам у галіне «як не прайсці сумоўе». А другая проста знікла, як быццам яе забралі іншапланецяне.
• Некалькі разоў рэкамендавала сапраўды добрых спецоў — іх не бралі. Затое бралі аб’ектыўна слабых. Напэўна, гэта было пытанне кошту.

«Дапамагчы — гэта ўсяго толькі даць шанец, каб хаця б паглядзелі рэзюмэ»

Але не ўсе настолькі катэгарычныя. Хтосьці з каментатараў, напрыклад, узгадвае «былыя часы», калі ён па рэфералцы атрымліваў немалыя сумы за рэкамендацыі.

А хтосьці піша, што аўтар паста занадта сур’ёзна ўспрымае просьбы знаёмых парэкамендаваць іх праз рэфералку — «людзі не могуць прабіцца праз бар’ер». І дапамагчы ім — «гэта ўсяго толькі даць шанец, каб хаця б паглядзелі рэзюмэ».

Цікава, што сам аўтар пакінуў пад гэтым каментарыем такі адказ: яго «таксама рэфералілі», але «ніводная рэфералка (іх было, здаецца, 2-3) за апошні пошук увогуле ні ў што не вылілася». Таму нават з гэтага пункту гледжання топікстартар «вялікага сэнсу» не бачыць. А тым больш, калі да яго звяртаецца зусім незнаёмы чалавек, «у якога на старонцы і прафесійнага кантэнту няма».

Яшчэ пад пастом адзначаюць, што ў кампанію ўзроўню FAANG трапіць настолькі цяжка, што пісаць у LinkedIn тым, хто ўжо там працуе і прасіць парэкамендаваць, — гэта нармальная практыка.