CEO «сівее» ад думкі, што яго супрацоўнікі могуць працаваць на дзвюх працах. Яму адказалі
У LinkedIn новая вялікая дыскусія: CEO напісаў пост пра тое, што многія яго сябры працуюць на двух працадаўцаў. І ён «як прадпрымальнік сівее», уяўляючы, што і ў яго кампаніі могуць быць такія ж працаўнікі.
Спыталіся ў CEO, як ставіцца да таго, што іх супрацоўнікі працуюць дзесьці яшчэ.
Топікстартар падзяліўся набалелым: ён перажывае, калі ўяўляе, што і ў яго камандзе хтосьці можа працаваць адразу ў дзвюх кампаніях.
— Як працаўнік, я не разумею, як гэта магчыма. Растлумачце, — просіць ён дапамогі ў кам’юніці.
«Што вам трэба — вынік за аплату або ілюзія валодання часам чалавека?»
Падпісчыкі не супраць дапамагчы — пад пастом 220+ каментароў.
Карыстальнікі, як звычайна, падзяліліся на дзве групы. Адныя адзначаюць: так, бывае, прычым не толькі ў ІТ: «сантэхнік у ЖЭСе бярэ халтурку», «дактары сумяшчаюць працу ў дзяржклініках і ў прыватных». «Сеньёр можа рабіць сваю працу з хуткасцю трох мідлаў» — а «ў сутках 24 гадзіны: туды спакойна ўпісваюцца два фултаймы і сон».
Ну і наогул, «плацілі б распрацоўшчыкам нармальна — працавалі б яны спакойна на адной працы і ў вольны час свае пет-праекты развівалі».
Хтосьці з падпісчыкаў піша, што такіх працаўнікоў ён «наадварот гатовы з рукамі і нагамі забраць», бо «працаўнік павінен прыносіць грошы, а не сядзець ад гадзірны да гадзіны, сімулюючы бурную дзейнасць».
— Гэта называецца «класавая нянавісць». Вам, як прадстаўніку класа буржуазіі, невыносна бачыць, што няможна эксплуатаваць прадстаўніка працоўнага класа менш, чым на 1000%.
— …Вызначыцеся, што вам трэба — вынік за аплату або ілюзія валодання часам чалавека. Калі вы заказваеце мэблю з дастаўкай, то машына вязе не толькі ваш заказ. Вас гэта палохае? Ці вам важна, каб яны прыехалі своечасова і прывезлі тое, што трэба ў добрым стане?
Іншая рэч, калі праз іншыя заказы яны спазніліся да вас і праз спешку зламалі штосьці… Тады так, гэта праблема. Гэтак жа як і з чалавекам, які працуе на некалькіх працах. Але глядзець трэба перш за ўсё на вынік: калі ён задавальняе, то якія праблемы?
— Мой максімум — 4 працы адначасова: 2 стаўкі на працы і 2 падпрацоўкі. Паспявала ўсё, акрамя спаць нармальна, затое былі грошы на ежу. Цяпер маю працу і свой пет-праект, палёт нармальны, бо я разумею, як саму сябе менеджарыць.
Пункт пра «сівізну працадаўцы» гучыць як дзіўная спроба навязаць мне віну за тое, што ў мяне ёсць інтарэсы і жаданні акрамя працы на канкрэтна гэтага працадаўцу. Ці як гэта варта трактаваць? Такое можа быць у камандзе, і такое будзе, бо людзі хочуць падзарабіць, паспрабаваць новае, дазнацца сваіх магчымасцяў — і гэта нармальна, гэты досвед потым можна выкарыстоўваць унутры каманды.
— Па сеціве ходзіць даследаванне, паводле якога каля 10% распрацоўшчыкаў амаль нічога не робяць на працы. І думаю, ёсць яшчэ прыкметная частка тых, хто робіць на паўкарасіка, бо калі рабіць на поўнага карася, можна выгараць, нічога не атрымаўшы наўзамен — так мала хто згаджаецца працаваць. І вось да гэтага паўкарасіка можна спакойна дадаць яшчэ чвэрць карасіка ў другой палонцы. Для працаўніка гэта норма, для бізнэсу — не вельмі.
«Крадзеж у чыстым выглядзе»
Іншыя карыстальнікі ўпэўненыя: працаваць на дзвюх працах — раўняецца абкрадваць працадаўцу. Варта сачыць за сваімі супрацоўнікамі, а магчыма, нават прапісваць у дамове тое, што ён не мае права наняцца да кагосьці яшчэ (але гэта не заўсёды магчыма).
— А што вам не зразумела? Гэта крадзеж у чыстым выглядзе. У «Пяцёрачцы» супрацоўнікі крадуць сасіскі, а ў ІТ крадуць час, што таксама па сутнасці — грошы.
На 4-х працах усё паспяваюць людзі і, напэўна, яшчэ лічаць сябе сумленнымі… Проста смешна чытаць. Вядома, калі ты замест дзвюх гадзін робіш таску два дні і на ўсіх сваіх працах вешаеш такую локшыну кіраўніцтву, то можна паспяваць працаваць на чатырох і нават на васьмі працах. Але ці можаш ты называць сябе сумленным супрацоўнікам? 100% — не. Таму што калі ў цябе з’явіўся вольны час у рамках тваіх 8 гадзін, ты павінен прысвяціць іх працадаўцу, які табе плаціць за гэтыя гадзіны. Але замест гэтага нашыя «сумленныя» людзі шукаюць сабе халтурку, карыстаючыся некампетэнтнасцю кіраўніцтва.
— Мой калега сумяшчае 3 (тры, Карл!) працы. 2 — фул-тайм і адная парт-. За код, які ён піша, звычайна звальняюць. Але нашая кампанія не мае нармальнага аўдыту — і яго праца прымаецца і аплачваецца.
Як за чалавека, які збірае на сур’ёзную пакупку, — я за яго рады. Як калега стараюся мінімізаваць варыянты працы з яго кодам, — гэта проста жудасна.
— Калі працуеш больш, чым на адным праекце, гэта будзе на шкоду якасці абодвум. Без варыянтаў, па-іншаму быць не можа. Ты не можаш, напрыклад, выдаткаваць некалькі гадзін на абдумванне, каб выпрацаваць аптымальнае рашэнне — над табой увесь час вісіць гірай іншы праект. Ты не можаш дазволіць выдаткаваць час, каб нешта зарэфактарыць, каб нешта прывесці ў парадак. Ты заўсёды ўсё будзеш рабіць па прынцыпе: «Абы працавала, астатняе не важна». І па-іншаму ўжо не будзе.
«Чым чалавек займаецца ў вольны ад працы час — гэта яго асабістая справа»
Мы спыталі ў вядомых CEO і фаўндараў, а што яны думаюць на гэты конт: ці варта ўласніку/кіраўніку хвалявацца, калі яго супрацоўнік паралельна працуе яшчэ на кагосьці. А галоўнае — ці трэба CEO наогул пра гэта ведаць.
Хто ж супрацоўніка спыніць? Галоўнае — каб гэта не моцна адбівалася на працы ў цэлым, а чым чалавек займаецца ў вольны ад працы час — гэта яго асабістая справа.
Ну і ў цэлым у маёй практыцы былі (і ёсць) такія супрацоўнікі. І калі ў іх нешта атрымаецца, напрыклад, свой прадукт, які дазволіць ім сысці з працы і працаваць на сябе, — я буду толькі рады за іх. Гэта ў цэлым даволі складаная справа, і можна толькі парадавацца, калі атрымліваецца. Трохі сумна губляць класнага спецыяліста, вядома, але гэта не галоўнае ў жыцці.
«CEO, варта падумаць пра іншае: чаму яго кампанія не можа заняць на 100% моцнага распрацоўшчыка»
— Я не буду разважаць пра «маральны бок» пытання, — бо яго тут няма. Казаць тут можна толькі пра рынак і магчымасці асобна ўзятага чалавека.
Уявім, што ўмоўны сеньёр працуе ў адной кампаніі і… адначасова ў другой (у мяне таксама ёсць такія знаёмыя). У абедзвюх яго працай задаволеныя — ну, то-бок як мінімум не выганяюць, а бывае, нават хваляць.
Што гэта кажа нам пра кампаніі — скажу як інжынер і архітэктар, — што праз праблемы з арганізацыяй і працэсамі гэтыя працадаўцы не ў стане загрузіць чалавека так, каб ён усю сваю энергію мог накіраваць у працу. Вы і самі гэта ведаеце: у кучы месцаў нейкую кнопку робяць тыднямі.
Таму я не буду асуджаць таго, хто частку сваіх сіл выдаткоўвае на адную кампанію і яшчэ частку — надругую. Ён профі. Так што ніводная з кампаній нічога не губляе. Ну, хіба што ў CEO з’яўляецца цягнучае пачуццё, што «нешта тут не так». Хоць яму, як CEO, варта падумаць пра іншае, а менавіта — чаму яго кампанія не можа заняць на 100% моцнага распрацоўшчыка, што з ёй не так.
Сам распрацоўшчык можа і хацеў бы знайсці кампанію, якая магла б выкарыстоўваць па максімуме яго скіл, але гэта той яшчэ чэлендж, скажу я вам, — ужо прасцей свой бізнэс запусціць.
А цяпер паглядзім з пункта гледжання ІТ-рынку. Ён радыкальна мяняецца: я чую ад уладальнікаў кампаній, асабліва тых, у каго іх некалькі, — што венчурная бурбалка патроху здзімаецца (я думаю, мы ўсё яшчэ на парозе грандыёзнага шухеру). Мала хто гатовы сёння бяздумна ўкладваць у распрацоўку гіганцкія грошы.
Таму ўласнікі і кіраўнікі пачынаюць думаць аб эфектыўнасці — а я ўсё часцей чую пра тое, як у кампаніі адзін інжынер з дапамогай сістэм тыпу Fibery аўтаматызуе бізнэс на 95% — то-бок за 3 месяцы робіць тое, што каманда распрацоўшчыкаў пісала б год з лішнім.
Бачачы гэта, уласнік задае пытанне: «А навошта ж мне тады цэлая каманда? У чым яе каштоўнасць?»
Мы назіраем сёння тэндэнцыю да аптымізацыі — прычым радыкальнай. Успомнім, што зрабіў Маск, прыйшоўшы ў Twitter, — і кампанія дагэтуль працуе, нягледзячы на тое, што да 80% супрацоўнікаў у ёй «аптымізавалі».
Так што ўласніку, які хвалюецца, што яго распрацоўшчык можа працаваць адразу на двух працадаўцаў, варта перажываць пра іншае: а ці не з’яўляецца яго кампанія бункернай структурай, якая падтрымлівае свой уласны рост, а не рост бізнэсу, — і ў якой актыўнаму чалавеку няма месца.
Можа быць, у такім выпадку, працадаўцу варта наняць мідла — а сеньёра адпусціць, бо ён не да канца загружаны?
Ці варта CEO ведаць, што яго супрацоўнік працуе яшчэ дзесьці — я лічу так: калі ў дамове прама не сказана, што супрацоўніку няможна сумяшчаць працу ў кампаніі з іншай працай, то якая CEO розніца?! І наогул, якая справа працадаўцу да таго, што робіць супрацоўнік у свой вольны час? Ён, мяркуючы з усяго, не ў стане забяспечыць супрацоўніка працай і пракантраляваць, а вінаваты супрацоўнік — сітуацыя дзіўная, з майго пункта гледжання.
Хочаш, каб чалавек працаваў толькі ў цябе, — загружай, матывуй, зарабляй лаяльнасць. А гісторыя «даведаўся і занепакоіўся, ай-ай-ай» — гэта больш пра рэўнасць: я не магу даць табе таго, што ты хочаш, але калі ты станеш шукаць гэта ў іншым месце, я пакрыўджуся.
Читать на dev.by