Сярод суседзяў, у Tinder і царкве. Як айцішнікі шукалі сяброў-палякаў

На выгуле сабак: «Кажуць, ёсць асаблівы „беларускі“ акцэнт у польскай»

— Пераехалі з жонкай і сабакам год таму ва Уроцлаў. Аднаго разу недзе праз месяц па пераездзе сутыкнуліся на паверсе з суседзямі-палякамі. Выявілася, у іх сабака той жа пароды, што ў нас. Пару разоў яшчэ перасякаліся ў двары на шпацырах. Дамовіліся як-небудзь з’ездзіць у лес з сабакамі пашпацыраваць разам.

Выявілася, што яны таксама айцішнікі (manual qa і automation qa), на пару гадоў старэйшыя за нас. Пасля гэтага некалькі разоў збіраліся ў нас і ў іх, ездзілі разам на гарналыжку. Бралі ў іх і пакідалі свайго сабаку на ператрымку, калі з’язджалі ў адпачынак. Аднаго разу нават збіраліся на настолку з іх сябрамі. Пашанцавала, што яны добра размаўляюць па-англійску. Я дастаткова нядрэнна гутару па-польску, але жонка амаль не размаўляе. Калі збіраемся ўчатырох — пераходзім на англійскую, калі толькі я — гутарым па-польску, яны актыўна падказваюць словы і хваляць мой узровень. Кажуць, што ёсць асаблівы «беларускі» акцэнт у польскай, які адрозніваецца ад украінскага.

На тусоўках: «Задаюць пытанні а-ля «а ў вас там увогуле інтэрнэт ёсць?»

— Жыву ў Польшчы трэці год, польская ўзроўню А2, англійская С1, так што з маладымі палякамі праблем у зносінах няма. Але я кінуў усе спробы з кімсьці пасябраваць праз свой негатыўны досвед. Некалькі разоў запар мяне на тусоўках прасілі «растлумачыць за краіну», задаючы пытанні ўзроўню «а ў вас там увогуле інтэрнэт ёсць?». Адзін раз палякі ўбачылі ў бары настолку на рускай мове і пачалі смешна (але пры гэтым агрэсіўна) касавурыцца. Але тыповы дыялог такі: «Адкуль ты? Ой, ваш Лукашэнка ўсіх […]».

Пры гэтым дастаткова і станоўчага досведу. Многія палякі, наадварот, хочуць лепей спазнаць беларусаў, часам гэта становіцца падобным да анкетавання: пытаюцца пра стаўленне да ўкраінскай і польскай нацый, другой сусветнай вайны… У большасці сваёй яны добрыя людзі, якія ад нас нічым асаблівым не адрозніваюцца. Проста мне некалькі разоў не пашанцавала, так што пастаянна гутару толькі з трэнерам.

У Ціндары: «Год разам з хлопцам-палякам, цяпер ягоныя сябры — і мае сябры».

— Для знаходжання сяброў у Польшчы і падцягвання мовы рэкамендую Ціндар. Там можна пазнаёміцца з дзіўнымі людзьмі з цікавымі хобі (так, там не толькі вычварэнцы і сэксакагалікі, але і велізарная колькасць адэкватных людзей). Пазнаёмілася там з хлопцам-палякам, больш за год разам. Цяпер ягоныя сябры — і мае сябры таксама.

З суседзямі: «Дзеці сталі хадзіць адно да аднаго ў госці»

— Мы знялі жытло ў Варшаве ў палякаў. Гэта прыватны дом 30-х гадоў, але поўнасцю адноўлены некалькі гадоў таму. Дом разбіты на дзве кватэры, у адной жыве паляк-аднагодак з жонкай і дачкой, а другую палову мы здымаем у яго брата таго ж веку. Так і пазнаёміліся.

Была неабходнасць зняць жалезную абарону картэра з машыны, папрасіў у суседа дапамогі — ён вычысціў увесь свой гараж, вынес адтуль усё, загнаў машыну, сам залез і зняў усё сваім інструментам без праблем.

Нашыя дзеці сталі хадзіць адно да аднаго ў госці: неяк пастукалі ў дзверы — стаіць мама з сынам (сыну 4 гады, равеснік нашай дачкі) і запрашае да іх дадому. Яны вазілі нас у мясцовы лес, паказвалі, дзе пашпацыраваць. Не сказаць, што мы прама сябры, але вельмі прыемныя людзі і вельмі падабаюцца нам.

На ўроках pole dance: «Праз тыдзень пайшлі на каву з дзвюма дзяўчатамі»

— Я маю палякаў у сябрах, але і мову я знаю дасканала. Праблемы з сацыялізацыяй спачатку вырашыў pole dance. Я прынцыпова ішла да польскіх трэнераў і займалася з імі, каб знайсці знаёмых. Ужо праз тыдзень трэніровак мы пайшлі на каву з дзвюма дзяўчатамі. Так, першым часам было стромна (нават нягледзячы на веданне мовы), але людзі па выніку ўсюды аднолькавыя.

У царкве: «Прапанавалі жыць у іх бясплатна і прыбіраліся падчас пераезду»

— Мы вернікі з евангельскай царквы (баптысты). Магчыма, царква не ва ўсіх асацыюецца з чымсьці пазітыўным, але гэта стэрэатыпы. Гэтая супольнасць як паралельны свет, дапоўненая лепшая рэальнасць. У Мінску было шмат сяброў з сяброў царквы — айцішнікі, дырэктары, прадпрымальнікі, дактары… Гэта блізкія нам людзі, з якімі мы ўвесь час размаўлялі ў нядзелі і сярод тыдня. Таму першае, што мы зрабілі ў Польшчы, сталі шукаць евангельскую царкву. Тут шмат расійскамоўных цэркваў, але мы зразумелі, што калі хочаш жыць у Польшчы — трэба ўлівацца ў грамадства. А ў царкве спяваюць хвалы на польскай з вывадам тэкстаў на праектар (выдатна вучыш мову), і тут шмат карэнных палякаў.

Мы пераехалі бліжэй да сяброў у невялікі горад пад Уроцлавам. Пакуль не знайшлі жытла, мясцовы пастар прапанаваў нам начаваць у царкве. Гучыць дзіўна, але ў такіх цэрквах звычайна ёсць выдатна абсталяваныя гасцявыя памяшканні. Знайсці жытло тады было цяжка і мы спыніліся там на тыдзень.

А потым пастар з жонкай вырашылі выдзеліць нам сваю кватэру, у якой да пераезду ў вялікі горад жылі іхнія дзеці. Яны прапанавалі жыць там бясплатна, пакуль не знойдзем жытла. Прыхаджане прынеслі нам посуд, аддалі мэблю, хадзілі з намі глядзець кватэры, тэлефанавалі замест нас гаспадарам, каб дамовіцца, дапамагалі шукаць жытло па знаёмых. Праз паўтара месяца мы знайшлі класны варыянт у цэнтры горада. Прыхаджане з царквы дапамаглі нам перавезці мэблю, іх жонкі дапамаглі з прыбіраннем, перадавалі бытавыя прылады. За год тут дзеці сталі свабодна размаўляць па-польску, мы з жонкай у прынцыпе ўсё разумеем і можам адказаць у простай форме. У цэлым, бар’ера ўвогуле не адчуваем.

Падчас смол токаў: «Палякі любяць пабалакаць «пра сёе-тое»

— Пасля праходжання курсаў на ўзровень А1 я магу падтрымаць гутарку на простым узроўні. І чамусьці палякі нярэдка заводзяць са мной гутаркі дзе-небудзь у чарзе або на прыпынку.

Усе, хто мне сустракаўся, былі вельмі прыязныя! Наогул, як я заўважыла, палякі вельмі любяць пабалакаць «пра сёе-тое». Часта падыходзяць пагладзіць сабаку або заводзяць гутарку на «сабачыя» тэмы. Першыя месяцы ўся мая практыка польскага зводзілася да вывучэння «сабачага лексікону» — Ile ma? Jak się wabi? Co to za rasa? і гэтак далей.

На трэніроўках: «Часам плявузгаем большую частку занятку, і гэта выдатна»

— Мая сяброўка-полька — персанальная трэнерка. Знайшла яе праз паўгода па пераездзе, каб быў матыў падтрымліваць форму. Спачатку размаўлялі на англійскай, але няродная мова для абедзвюх зводзіла гутарку да простых рэдкіх фраз наконт практыкаванняў, было адчувальна, што ёй не вельмі камфортна. Месяцы праз два я зразумела, што потым на польскую перайсці будзе яшчэ складаней, і трэба пачынаць як мага раней. Як толькі мы пераключыліся на польскую — трэнерка расслабілася. У мяне быў А2, так што можна было дамаўляцца. Праз паўгода мы сталі сяброўкамі, аж да запрашэння адзначыць яе ДН з сяброўкамі-полькамі. Часам пасля актыўных выходных плявузгаем большую частку трэніроўкі, і гэта выдатна. Ніколі ў жыцці яе не забуду — мой першы стабільны кантакт пасля пераезду, праваднік у польскі свет і падтрымка.

На вучобе: «Мой сапраўдны соўлмэйт, які вучыць польскаму слэнгу»

— Я вучылася ва ўніверы аддалена, мая цяперашняя сяброўка мела са мной адзін агульны прадмет. Аднойчы нам трэба было падрыхтаваць агульную прэзентацыю, мы спісаліся і вырашылі рыхтаваць афлайн: бо так зручней і па хатах сядзець [надакучыла].  Так высветлілася, што яна прыкольная дзяўчына, вельмі разумная і шмат цікавіцца Сярэдняй Азіяй. Пайшлі на піва пару разоў, потым перасекліся выпадкова ў Берліне, што зблізіла нас. Пераломным момантам стала, калі я згубіла ключы ад кватэры падчас нашай тусоўкі, і яна мяне падтрымлівала, пакуль слесар ускрываў кватэру. Правераная ў бядзе, так бы мовіць. А яшчэ яна мне дапамагала, калі я расставалася з хлопцам. І вось цяпер Зуза пераехала ў Варшаву, а мне дужа сумна! Такі мой сапраўдны соўлмэйт, які вучыць польскаму слэнгу.

А як у вас з сацыялізацыяй у новых краінах?