«Будзе ведаць, адкуль родам». Вярнуліся ў Беларусь нараджаць — 3 гісторыі

«Сумняваюся, што ў Польшчы са мной бы так цацкаліся»

Яўгенія, вярнулася з Польшчы:

— Дзве палоскі на тэсце сталіся для нас з мужам поўнай нечаканасцю. Чужая краіна, нестабільныя часы, старэйшаму — 17. Але мы вырашылі: калі чалавеку вельмі трэба было прыйсці ў гэты свет менавіта ў такой сітуацыі, то хто мы такія, каб гэтаму перашкаджаць.

Перш за ўсё я здала аналіз на ХГЧ, потым адразу запісалася да платнага гінеколага, каб выключыць пазаматкавую цяжарнасць. Гінеколаг сказала, раз я прыйшла, то яна абавязаная паставіць мяне на ўлік, нягледзячы на тое, што я іншаземка, — і калі я перапыню цяжарнасць, гэта можа паўплываць на сітуацыю з легалізацыяй.

Я была ў групе рызыкі па ўзросце (мне 42 гады), таму хацела мець магчымасць зрабіць усе генетычныя скрынінгі (НІПТ, амніяцэнтэз па паказаннях) і перапыніць цяжарнасць у выпадку пагрозы адхіленняў. 

Другая важкая прычына — я хацела нараджаць з рускамоўным доктарам, якога выберу сама. Але нават у дарагім і раскручаным варшаўскім «Медыкаверы» мне гэтага не маглі гарантаваць. А ў сітуацыі татальнай нявызначанасці (і па жыцці, і з нагоды родаў) нам хацелася максімальнай прадказальнасці.

У Беларусі я ўжо адзін раз нараджала бясплатна, і гэты малапрыемны досвед мы з мужам вырашылі не паўтараць. Таму я ўстала на ўлік у прыватным медцэнтры і атрымала выключнае вядзенне цяжарнасці ў выдатнага спецыяліста доказнай медыцыны.

Мяне шпіталізавалі ў абсервацыю, два тыдні назіралі, збіралі кансіліумы, разглядалі любыя варыянты, як пазбегнуць аперацыі. Нараджала я таксама платна — з абраным доктарам у віп-аддзяленні 6-ай радзільні. Доктар падлавіў галаўное перадляжанне, мяне прастымулявалі — і я нарадзіла сама і без ускладненняў.

У Польшчы я некалькі разоў сутыкалася з платнай медыцынай, таму моцна сумняваюся, што са мной бы там так цацкаліся. У найлепшым выпадку планава пракесарылі б, у найгоршым — сказалі б прыходзіць на схватках, і мог бы здарыцца заўчасны адыход вод з выпадзеннем пупавіны і іншымі небяспечнымі наступствамі.

Мы з мужам, вядома, як сапраўдныя кантралёры, пакідалі магчымасць нараджаць у Польшчы ці Літве на выпадак якога-небудзь беларускага форс-мажору, і нават запісаліся ў амбасады гэтых краін на атрыманне пасведчання на вяртанне для дзіцяці. Але гэты запасны варыянт не спатрэбіўся. У выніку пра сваё рашэнне нараджаць у Беларусі мы не пашкадавалі ні разу.

І, дарэчы, польская амбасада без праблем выдала нованароджанаму малому шэнген-візу, каб вярнуцца назад у Польшчу. Перад гэтым я напісала ліст, абрысавала нашую сітуацыю, прыклала дакументы — мне ператэлефанавалі і прызначылі дату.

«Калі парадзіха прыязджае ў бальніцу, а там няма месцаў — яна сядае ў машыну і едзе ў іншую»

Юлія, вярнулася з Германіі:

— Калі мой муж атрымаў офер ад ІТ-кампаніі ў Берліне, я была цяжарная, тэрмін складаў 12 тыдняў. 

У Беларусі я назіралася ў доктара ў платным цэнтры, а ў Германіі атрымала доступ да дзяржмедыцыны, бо ў нас была дзяржстрахоўка. Я знайшла рускамоўную доктарку — каб патрапіць да яе на прыём трэба было амаль гадзіну дабірацца на гарадской электрычцы, потым падоўгу сядзець у чарзе. На жаль, іншыя варыянты не былі мне даступныя, бо я не знала нямецкай мовы.

Я надта перажывала праз тое, што не змагу разумець, што будуць казаць мне дактары падчас родаў. Два месяцы я шукала рускамоўнага доктара ці хаця б медсястру, якая магла б суправаджаць мяне ў бальніцу са схваткамі і быць са мной там увесь час, пакуль нараджаецца дзіця, — але не змагла знайсці. 

Сяброўка, якая нараджала ў Германіі, сказала: «Я ў той момант наогул усе мовы забылася», — яе словы заселі ў мяне ў галаве. 

Была яшчэ і трэцяя прычына: я думаю, гэта важна — дзе менавіта нарадзіўся чалавек. Цяпер маё дзіця жыве ў Германіі. І хутчэй за ўсё яно пойдзе ў садок, потым у школу, яно будзе гаварыць па-нямецку, але галоўнае — яно будзе па-нямецку думаць, гэта непазбежна. І мне здавалася, што хаця б праз месца свайго нараджэння яно будзе ўсё ж звязанае з Беларуссю. І будзе ведаць, адкуль родам. 

Карацей, на тэрміне 32 тыдні мы з мужам вярнуліся. Ужо нараджаючы, я думала: дзякуй богу, што я ў Мінску. 

Клініка, у якой я назіралася ў першым трыместры, мяне не прыняла. Прыйшлося змяніць платны цэнтр. Паводле плана я мелася нараджаць у віп-аддзяленні 6-ай радзільні — ужо ўклала дамову і абрала доктара. Але за 2 тыдні да родаў яе закрылі праз кавід. 

Роды былі вельмі цяжкімі — калі схваткі перайшлі ў патугі, стала зразумела, што трэба экстранна рабіць кесарава сячэнне. Пасля аперацыі я не менш цяжка аднаўлялася — мяне літаральна выходжвалі на працягу 2 тыдняў. Але са мной увесь час быў муж, я адчувала яго падтрымку. 

Цяпер ужо я ведаю многае ў Берліне: у мяне з’явіліся знаёмыя, якія нараджалі тут, — і яны кажуць, што ў многіх бальніцах ёсць дактары і медсёстры/медбраты, якія размаўляюць па-руску. Але пра сваё рашэнне вярнуцца на роды ў Беларусь я не шкадую. 

Рэч у тым, што тут як з родамі: калі паліклініка перагружаная, адміністратар можа адмовіць вам у прыёме (хоць дактары і абавязаныя аказваць экстранную дапамогу). Так што калі ты не знаеш законаў, як я тады, або мовы — табе будзе няпроста дамагчыся кансультацыі і агляду.

Праз нейкі час нам давялося пераехаць у іншую кватэру ў Берліне. Цяпер да педыятаркі, якая вяла майго малога з 9 месяцаў, даводзіцца дабірацца 2 гадзіны. Але зрабіць нічога нельга — іншыя паліклінікі вельмі загружаныя. Доктарка-ўкраінка з паліклінікі па суседстве сказала: «У мяне 500 дзяцей — я не магу вас узяць».

Зрабіць візу малому, каб вярнуцца ў Германію, не было праблемай — дзяцей падаюць на «ўз’яднанне з сям’ёй». Пераклад дакументаў, апастыль і іншае зрабілі за пару дзён — паспелі да вар’яцкіх чэргаў. А па прыездзе ў Германію зрабілі дзіцяці ДНЖ — ён прывязаны да мужавай Blue card. 

«Пытання, дзе нараджаць, нават не стаяла — я хацела вярнуцца да доктара, якому давярала»

Ірына, вярнулася з Літвы:

— Мы з мужам планавалі дзіця, яшчэ пакуль жылі ў Беларусі, але я зацяжарыла ўжо пасля таго, як нас рэлакавалі ў Літву.

Цяжарнасць у цэлым праходзіла нармальна. Я назіралася ў платным цэнтры ў рускамоўнага гінеколага. За ўвесь час у мяне ўзялі кроў з вены некалькі разоў — і то толькі таму, што я сама пра гэта папрасіла доктара. Дарэчы, мая страхоўка ад кампаніі не пакрывала ні вядзенне цяжарнасці ў цэлым, ні гэтыя аналізы канкрэтна. 

У нейкі момант на праекце паўстаў аўрал — я стала авертайміць і вельмі стрэсавала праз гэта.

Пытання, дзе нараджаць, перада мной нават не стаяла — я хацела вярнуцца да доктара, якому цалкам давярала. Так што аформіўшы «дэкрэт», я тут жа села ў аўтобус — і паехала ў Мінск. 

Ужо тут пайшла і ўклала дамову з радзільняй на платныя роды. Доктар — ну вядома ж той самы, мой. 

Самае цікавае: ужо ў Беларусі высветлілася, што ў мяне былі рызыкі (не хачу ўдавацца ў падрабязнасці) — але ў Літве не зрабілі ніводнага аналізу, які б іх вызначыў. Мой доктар назваў гэта «жудаснай нядбайнасцю». Добра, што ўсё добра скончылася. 

Айтишники рассказали про роды в Польше, Украине, Грузии — 5 историй

По теме

Айтишники рассказали про роды в Польше, Украине, Грузии — 5 историй

«Так отвратительно себя ещё не чувствовала». Как айтишницы выходят из декрета

По теме

«Так отвратительно себя ещё не чувствовала». Как айтишницы выходят из декрета