Кейс чытачкі devby: былы кіраўнік, з якім яны некалькі гадоў працавалі разам у аўтсорс-кампаніі, запрасіў яе ў сваю новую каманду — у банк — на 2x да заробку. Дзяўчына паспяхова прайшла сумоўе — «проста фармальнасць». Але служба бяспекі банка не ўхваліла кандыдатуру.
Кейс чытачкі devby: былы кіраўнік, з якім яны некалькі гадоў працавалі разам у аўтсорс-кампаніі, запрасіў яе ў сваю новую каманду — у банк — на 2x да заробку. Дзяўчына паспяхова прайшла сумоўе — «проста фармальнасць». Але служба бяспекі банка не ўхваліла кандыдатуру.
Біяграфія ў яе, як ёй здавалася, ідэальная. «Не значылася, не прыцягвалася», — жартуе яна. У 2020 годзе ні ў чым не ўдзельнічала — з’ехала з краіны за год да гэтага, а вярнулася праз чатыры гады («Хаця, можа, якраз у гэтым і праблема?» — адна з гіпотэз).
Пры асабістай сустрэчы былы кіраўнік прызнаўся, што яго калегі не здзівіліся і пакінулі такі каментар: «Наша служба наогул мала каго прапускае, хай гэта нават тройчы крутыя спецыялісты будуць».
Мы пачалі шукаць іншых спецыялістаў, якім давялося мець справу са службай бяспекі пры працаўладкаванні або ў працэсе працы.
Аркадзь ужо 25 гадоў у банкаўскай сферы: з пачатку нулявых працаваў у чатырох банках і дзвюх іх «дачках».
— Усіх кандыдатаў, якія працаўладкоўваюцца ў банк і банкаўскія структуры, правярае служба бяспекі. Часам гэта банальны запыт, ці не было ў цябе адміністрацыйных або крымінальных правапарушэнняў, — а часам сапраўднае расследаванне.
Каб сабраць звесткі пра цябе, супрацоўнікі службы бяспекі тэлефануюць ва ўсе кампаніі, дзе ты працаваў, размаўляюць з тваімі куратарамі — так, у банку за табой і тваім аддзелам можа быць замацаваны куратар з бяспекі. І вось абмен у іх наладжаны.
Калі гаворка ідзе пра найм менеджараў вышэйшага звяна, то служба бяспекі можа нават абыходзіць іх суседзяў у пошуках інфармацыі. Чаму я пра гэта ведаю — была у мяне неяк прыватная размова з выканаўчым дырэктарам банка, і ён мне пра такую праверку распавёў.
Сітуацыі, калі айцішніка (цу) кліча аддзел, а служба бяспекі «зарубае» — сустракаюцца на кожным кроку ў банках. Мясцовыя распрацоўшчыкі ад гэтага ў шоку: добрага спецыяліста знайсці цяжка — упрошваеш, круцішся вакол кандыдата… А потым раз — і адмову дае служба, якая з ім працаваць не будзе.
Аднаго разу мяне паклікалі працаваць у адзін буйны банк. Я прайшоў пяць сумоўяў: і са службай бяспекі, і з псіхолагам, і нейкія тэсты, потым інтэрв’ю з кіраўніком, а пасля — з яго кіраўніком. Карацей, процьма праверак. І пасля ўсяго гэтага праз паўтара месяца старшыня праўлення проста не падпісаў загад. Без тлумачэння прычын. Такое таксама бывае.
У майго сябра працэс працаўладкавання наогул заняў рэкордныя 4,5 месяца. Кожны тыдзень яго кармілі абяцаннямі. Месяцы праз два ён знайшоў працу і выйшаў на новае месца — але тым нічога не сказаў, вырашыў гуляць да канца. Ну і так, праз 4,5 месяца прыйшла адмова. Гэта быў банк, які на той момант купіў «Сбер». І працэс працаўладкавання ішоў праз Маскву: спачатку ў Мінску кандыдата ўсе разглядалі пад лупай, а потым — яшчэ і там. І ўсе сумоўі наноў — толькі ўжо з маскоўскімі эйчарамі.
Прыйшоўшы працаваць у банк, ты павінен разумець, што гэта, па сутнасці, — карпарацыя, і яна працуе па сваіх законах. І некаторыя з гэтых законаў усталёўвае менавіта служба бяспекі.
Я пяць гадоў працаваў у такім месцы, якое цяпер назваў бы філіялам турмы. Умовы былі вельмі жорсткія: за супрацоўнікамі вялі ўсебаковае назіранне. За кожнай структурай — аддзелам, дэпартаментам — у нас (і ў многіх іншых месцах таксама) быў замацаваны куратар ад бяспекі. Могу сказаць, што куратары бываюць розныя, і кожны глядзіць на свае абавязкі па-свойму. Хаця, вядома, асноўную лінію ўсё ж вызначае кіраўнік службы бяспекі.
Канечне, табе варта адразу разумець, што твайму куратару нададзена пэўная доля ўлады над табой. Негалосна гэта твой другі начальнік.
Калі ты ведаеш, з якой структуры прыйшоў у банк супрацоўнік бяспекі, а тым больш яе кіраўнік, — ты можаш хаця б часткова ўявіць, што ў яго ў галаве. Паверце, гэта могуць быць як інтэлігентныя людзі, так і [censored].
Я асабіста ўжо на пачатку кар’еры зразумеў вось што: былых сілавікоў не бывае. 25 гадоў у «органах» (а ў кагосьці і больш) змяняюць свядомасць — нават у банку яны будуць паводзіць сябе гэтаксама. Гэта ўжо іх сутнасць.
Я не раз пераконваўся, што такія людзі ўпэўнены, быццам існуе толькі два меркаванні: іх уласнае і «няправільнае» (асабліва гэта характэрна для тых, хто і на сваёй папярэдняй працы меў рэальную ўладу). Спрачацца з імі бессэнсоўна, нешта даказваць таксама — логіка для іх нічога не значыць. Лепш адразу пагадзіцца і прызнаць сваю віну (нават калі ты ні ў чым не вінаваты).
А яшчэ трэба разумець, што ў іх у галаве працуе сумнавядомая «палачная сістэма». І ў якіх бы добрых адносінах ты ні быў са сваім куратарам або іншымі супрацоўнікамі службы бяспекі, яны ўсё роўна ў любы момант ахвяруюць гэтым дзеля «балаў». Асабліва калі кантракт кагосьці з іх набліжаецца да заканчэння, і трэба зарабіць паболей «зорак». Так, магчыма, вы добра кантактуеце, і ты нават неяк дапамагаў яму па-сяброўску. Але гэта не гарантыя, што ён не падставіць цябе заўтра, не «раскруціць» на нейкай дробязі.
У адным буйным банку, дзе я працаваў, практыкаваўся такі падыход: супрацоўнікі службы час ад часу лавілі кагосьці на дробязях (а то і самі падстаўлялі) — і рабілі з яго «барабан», так гэта ў іх называлася. Іншымі словамі, прымушалі даносіць на калег, пісаць даносы. Мы здагадваліся, а нярэдка і дакладна ведалі, хто ў нашай камандзе дакладваў пра ўсё службе бяспецы.
У банках заўсёды шмат інструкцый — супрацоўнікі падпісваюць іх, нават не чытаючы (бо там дзясяткі старонак). І дарма. Яшчэ ў часы да з’яўлення мэсенджараў у нас дзейнічала інструкцыя, якая забараняла дасылаць з працоўнай пошты паведамленні не па працы — скажам, сваякам. І вось на гэтым многіх «лавілі».
У мяне таксама быў інцыдэнт на пачатку кар’еры. Зараз я ўспрымаю гэта з гумарам, але тады было зусім не да смеху. Узялі літаральна за дробязь: я адправіў з працоўнай скрыні ліст сваячцы. Усяго шэсць словаў: «Прывітанне! Як справы? Ці даехала мама?» — яна з’ехала ў госці ў іншы горад.
Але праз некалькі дзён мяне выклікалі ў спецыяльны кабінет — на гутарку. І ўсё было па класіцы допыту: табе нібыта выпадкова свецяць у твар лямпай, а за ёй сядзяць два чалавекі: адзін такі ветлівы, а другі вельмі суровы. Другі наязджае: «Што ты нарабіў?» Першы абараняе: «Ды не, ён добры хлопец. Я яго ведаю…» І абодва чакаюць, што ты вось-вось зламаешся і раскажаш куды больш, чым яны маглі сабе ўявіць.
Я «ўключыў дурня» — спачатку проста адказваў, што не разумею, пра што гаворка. А калі мяне ткнулі носам: маўляў, яны чыталі маю перапіску, і я нібыта перадаваў важныя звесткі трэцім асобам (ледзь не камерцыйную тайну), я вельмі здзівіўся: «А ў чым камерцыйная тайна?» Яны сказалі: «Тут зашыфраванае паведамленне. І наогул ты не меў права пісаць з працоўнай пошты». У выніку мяне прымусілі напісаць тлумачальную, якая трапіла ў асабістую справу — і калі б у мяне потым былі яшчэ «залёты», я мог бы апынуцца на кручку ў службы бяспекі.
Пра падобныя выпадкі, дарэчы, я чуў і ад калег.
Ці вось яшчэ: у нас быў забарона на вынас з офіса любой інфармацыі на электронных носьбітах. То-бок, калі ты хочаш скапіяваць файл, каб папрацаваць дома — ведай, што ў момант, калі ты ўстаўляеш флэшку ў USB-порт, пра гэта тут жа даведаюцца супрацоўнікі службы бяспекі і зафіксуюць інцыдэнт.
Аднойчы маладая супрацоўніца затрымалася на працы — і ў 20:00 вечара яе пачала выганяць служба бяспекі: маўляў, яна знаходзіцца позна на тэрыторыі аб’екта, што ахоўваецца (хоць па сутнасці гэта быў звычайны офіс). Добра, яна ўзяла працу дадому — з лепшых намераў. Устаўляе флэшку, капіруе некалькі файлаў — ніякай камерцыйнай таямніцы. Але ўжо праз некалькі хвілін флэшку забіраюць на выхадзе з офіса, а справу раскручваюць так, быццам дзяўчына вынесла сакрэтаў на мільёны даляраў.
Дарэчы, калі я працаваў у іншым банку, якраз размаўляў з начальнікам службы бяспекі — і распавёў яму гэту гісторыю. А ён у адказ: «Ой, ведаю. У мяне ў тым банку сваячка працавала — і па такой жа схеме пракалолася. Давялося па сваіх каналах звязвацца з іх бяспекай, каб не цкавалі дзяўчыну». Уяўляеце сабе такое?
Таксама ў банках бывае забарона на перасылку камерцыйнай інфармацыі. Інструкцыя патрабуе, каб любое камерцыйнае паведамленне дасылалася зашыфраваным архівам, а пароль да яго — у асобным паведамленні. Да нас прыйшла працаваць новая супрацоўніца, якая пра гэта не ведала — і нешта там адправіла нейкаму падрадчыку. Служба бяспекі тут жа склала пратакол і ўзяла яе «ў абарот». […] Ведаю, што людзей сапраўды даводзяць да істэрыкі.
Хачу адзначыць, што як і любая служба ў любой карпарацыі, бяспека функцыянуе на аснове бюджэту. Чым больш у ёй патрэбы — тым большы бюджэт на яе выдзяляецца. Адпаведна, ёсць сэнс праяўляць імпэт — можна атрымаць яшчэ людзей, тэхніку і гэтак далей. Я асабіста гадамі назіраў, як раслі службы бяспекі банкаў — о-го-го як! Часам гэта нават рабілася праблемай.
Натуральна, людзі таксама падладжваліся. У нас, напрыклад, ніхто, сыходзячы дадому, не пакідаў нічога на працоўным стале (яны стаялі цнатліва чыстыя) — усё хавалі ў шуфляды. А чаму? Ды таму што служба бяспекі пасля сыходу магла зайсці ў аддзел і сабраць усё са сталоў, прааналізаваць і падаць наверх: маўляў, такая вось камерцыйная інфармацыя магла выйсці за межы. Маўляў, гэтыя дадзеныя любая прыбіральшчыца магла падгледзець — або і ўвогуле забраць з сабой важныя дакументы. Ха, ды ёй (і ўсім астатнім) трэба было прайсці некалькі кардонаў і купу відэакамер на шляху.
Пра відэакамеры таксама ёсць гісторыя. У нас на тэрыторыі паліць было нельга — і нашы хлопцы хадзілі дыміць на прахадную. І вось нешта там стукнула службе бяспекі: цэлы месяц яны здымалі і запісвалі, хто колькі хвілін паліць падчас працы. Склалі цэлую табліцу — падалі наверх. І ўсіх нашых курыльшчыкаў пазбавілі прэмій. Зразумела, што ніхто з калег паліць не кінуў — проста сталі хадзіць туды, дзе няма камер. Прычым разам з тымі ж супрацоўнікамі службы бяспекі.
Неяк паехалі мы на турзлёт. Намётаў было менш, чым людзей — усе жылі па двое-трое. Куратара ад службы бяспекі пасялілі з маладым супрацоўнікам.
І вось раніца. Мы снедаем у агульным шатры. Куратар ужо падшафэ — пры нас зваліў шклянку гарэлкі. І тут ён звяртаецца да свайго маладога суседа: «Славік, чуеш, у мяне там у намёце важныя дакументы засталіся — ідзі сядзь там і вартуй, каб ніхто не скраў». Хлопец нават плячом не павёў у яго бок — ну, п’яны чалавек. Той паўтарае яшчэ раз. І яшчэ. Славік устаў — і сышоў.
Побач з куратарам сядзеў выканаўчы дырэктар: «Чаго ты да хлопца прыстаеш?» А той у адказ: «Нас, бяспеку, павінны баяцца!» І тут дырэктар выдае: «Я не павінен цябе баяцца. Ты пастаўлены тут, каб ахоўваць мой спакой і сон». Пасля вяртання ў Мінск, казалі, ён яшчэ ўсё выказаў кіраўніку службы бяспекі.
Дзеля справядлівасці трэба сказаць, што служба бяспекі важная і патрэбная — у фінансавай сферы без яе ніяк. І некаторыя, з кім я працаваў, даказвалі гэта не словам, а справай. Але, на жаль, як і ў многіх выпадках, у гэтага медаля — два бакі.
Рэлацыраваліся? Цяпер вы можаце каментаваць без верыфікацыі акаўнта.
В разных банках сильно по-разному. Встречается и описанное, и намного более лайтовое.
все шифровать
не путать личные ящики и рабочие
не оставлять на столах
не таскать дохаты флешки, и не сувать их в завирусованные личные компы где стоит крякнутый оффис
это азы и жаловаться на то, что заставляют это соблюдать, это некорректно
что касается отказов от безопасников по работе, так то возможно банальная коррупция, чтобы блатных взять
что касается доносов, не вижу проблемы, пускай говорят какой я офигенный, а я офигенный. однако часто тут тоже строится коррупция, доносичк доносит явную клевету, один или с товарищами по сговору, неконкретная лживая информация, а "менеджер" которому это сливают, ее вот такой неконкретной принимает и типа умывает руки, "все говорят кур доят ты виноват".
это банальная коррупция такое бывает надо и решать надо с пониманием сути вопроса
гэтыя старыя добрыя хазяйственнікі
шкада, што мала хто такіх і на #ер можа паслаць
а ці ёсць у нас такія, дзе ўжо паслалі?
Такія нахабнікі добра трэніруюць асабістую самапавагу, калі яна ёсць
Можа не з першага разу, але хай у Славіка атрымаецца)
[Часть комментария скрыта за нарушение правил общения. Вот они, их всего пять: https://devby.io/news/comments-2024]
Карыстальнік адрэдагаваў каментарый 7 мая 2025, 13:16
Банк - это не айти.
Мне кажется, модераторы спят.
Каментарый скрыты за парушэнне правілаў каментавання.
Правила тут, их всего 5
працуе!
Самый прикол в том что все вот эти меры безопасности, они просто не работают... Обычная ширма бурной деятельности
Опять нейросетка