«Алега начальнікам — а ты будзеш падначаленай». Пяць гісторый пра гендарную дыскрымінацыю ў ІТ
Пагутарылі з айцішніцамі (і адным айцішнікам), якія сутыкаліся на працы або сумоўях з прадузятым стаўленнем праз свой пол (і не толькі ў Беларусі).
«Ты маладая маці, цяпер пойдуць зубкі-соплі — будзеш адцягвацца. А ў яго — нікога»
Вольга, франтэнд-распрацоўшчыца, у ІТ — 8 гадоў:
— Была кіраўніцай аддзела ў невялікай кампаніі на 40+ чалавек у Мінску. Сышла ў «дэкрэт» — а на маё месца часова ўстаў калега: добры хлопец, я сама яго наняла і шмат чаму навучыла, але па скілах ён да мяне аб’ектыўна яшчэ не дацягваў.
У «дэкрэце» не расседжвалася: калі дзіцяці споўнілася 6 месяцаў, наняла няню — і выйшла на працу. Але мой кіраўнік стаў казаць: а давай, маўляў, пакінем Алега (хай гэта будзе імя таго самага калегі) і далей начальнікам аддзела — а ты будзеш яго падначаленай, з захаваннем зарплаты, зразумела.
Спытала, гэта яшчэ навошта. Ён кажа: «Ты маладая маці, яшчэ не ведаеш, што чакае цябе наперадзе, вось зараз як пойдуць зубкі-соплі і іншае — будзеш увесь час адцягвацца. А ў яго — нікога». І нават калі збярэцца ажаніцца, а потым нарадзіць дзіця, на працы гэта не адаб’ецца ніякім чынам».
І нават прыклад прывёў: вось ён сам, «калі дзеці нарадзіліся, нават больш часу на працы праводзіў». Напрыканцы нават заявіў, што мужчыну дзеці «стымулююць на вялікія справы», а жанчыну — на нішто.
Мяне гэта вельмі абурыла. Стала шукаць працу. Цяпер працую на амерыканскі стартап. Праца аддаленая. З усім спраўляюся. Дзіцяці тры гады, зубкі-соплі ў нашым жыцці ўжо былі, была нават двухбаковая пнеўманія — праз што дзіця паклалі ў бальніцу. Але гэта не перашкодзіла мне выконваць свае абавязкі. Дарэчы, мая каманда не ў курсе, што ў мяне дзіця (так, я не сказала, бо ў маёй галаве гучалі словы майго боса, хоць і разумею: не мая пазіцыя ненармальная, а яго).
«З сумоўя літаральна бегла — унутрана хацелася хутчэй апынуцца далей»
Інга, рэкруцёрка, стаж (у ІТ і не толькі) — 6+ гадоў:
— Неяк у мяне было сумоўе ў адной кампаніі з ПВТ (не ведаю, ці цяпер усё яшчэ там, ці ўжо не).
Гутарым мы з эйчаркай, і тут яна пытаецца: «А вы замужам?» «Не», — адказваю, а сама напружылася. Яна працягвае: «А былі? А дзеці ёсць?» Я, вядома, абурылася, што гэта да справы наогул дачынення не мае — і такія пытанні цяпер лічацца red flag. А яна ў адказ: «Не-не, не хвалюйцеся, наш кіраўнік наадварот лічыць, што разведзеныя жанчыны за 40 — найлепшыя працаўнікі». Я спыталася чаму.
Выяўляецца, дзявацца тым няма куды, дзяцей неяк падымаць трэба — так што яны будуць вельмі старанна працаваць. І вечарамі застануцца, калі трэба — дзеці ў такіх мам часта ўжо падлеткі, бегчы з садка забіраць не трэба, самі са школы прыйдуць.
Я яшчэ хацела сказаць: «Ага, і плаціць ім можна менш, чым мужчынам» (дарэчы, калі я агучыла дыяпазон жаданай зарплаты, яна ў адказ сказала: «Ну, мы вам столькі плаціць не зможам»). Але спытала проста, чаму яна так прама мне пра гэта расказвае. Яна адказала, што мне ж трэба будзе стаць яе калегай — і займацца такой жа працай.
З таго сумоўя я літаральна бегла — унутрана вельмі хацелася хутчэй апынуцца далей ад іх. Наступнага дня напісала эйчарцы, што мне прапанавалі офер у іншай кампаніі — і я мае намер яго прыняць. Хоць пра ніякі офер і заваду не было.
«Ён штотыдзень праходзіў па 2-3 сумоўі — адгукаўся на тыя ж вакансіі, што і я»
Марына, фулстэк-распрацоўшчыца (.NET + Angular), досвед у ІТ — 4 гады:
— Ад лістапада 2023 года шукала працу ў Мінску як мідл фулстэк .NET + Angular. У мяне на той момант было ўжо 3 гады досведу камерцыйнай распрацоўкі і 3 гады выкладання.
Я штодня пісала hr-спецыялістам, адгукалася на вакансіі на rabota.by і hh.ru, скідвала сваё CV проста на пошту розных кампаній. Але ў 99% выпадкаў атрымлівала адмовы — я мяркую, што праз запытваную суму заробку, бо кожны раз зносіны перарываліся на гэтым моманце. За тры месяцы пошукаў мяне ўсяго раз паклікалі на сумоўе — і ў выніку я была вымушаная пагадзіцца працаваць за $900.
Варта сказаць, што першапачаткова я запытвала незавоблачную суму — $1100, бо на папярэднім месцы працы нам усім пагалоўна моцна знізілі заробкі праз «сітуацыю ў краіне», і мне здавалася, што ва ўсіх кампаній у Мінску будуць такія ж праблемы.
Следам за мной з кампаніі звольніўся мой калега — у яго менш досведу і ўзровень кваліфікацыі ніжэйшы. Размаўляючы з ім, я даведалася, што ён штотыдзень стабільна праходзіў па 2-3 сумоўі — адгукаўся на тыя ж вакансіі, што і я, і запытваў $2300.
Я не зайздросціла яму, але я жудасна злавалася на саму сітуацыю. Ён у выніку атрымаў свой офер на $2500, а мяне ніхто нават не клікаў на сумоўі — толькі «дзякуй за праяўленую цікавасць!» кожны раз там, дзе яму прызначалі інтэрв’ю. Калі шчыра, гэта ўвяло мяне ў апатыю.
Я заўсёды ідэальна праходжу сумоўі, але мне не даюць і шанцу — нават з моцна заніжанай планкай па зарплаце. Я не знаю сапраўдных прычын, але ўсе мае знаёмыя і калегі кажуць, што гэта праз тое, што я дзяўчына. У сваёй бягучай кампаніі я пыталася ў эйчараў, ці праўда, што з двух кандыдатаў — мужчыны і жанчыны — працадаўца пры іншых роўных абярэ мужчыну. Яны адказвалі, што самі адрозненняў паміж кандыдатамі не робяць.
У гэтай кампаніі я адпрацавала паўгода. Цяпер падняла пытанне аб павышэнні зарплаты. Абяцалі разгледзець пытанне, але пакуль адказу не далі.
«Калегі-кабеты звярталіся да мяне не інакш як «Алеженька, хлопчык»
Алег, devOps-інжынер, у ІТ — 10+ гадоў:
— Я на сабе адчуў, што значыць быць самым маладым мужчынам у пераважна жаночым калектыве, калі працаваў па размеркаванні ў адной дзяржканторы.
Некаторыя калегі-кабеты звярталіся да мяне не інакш як «Алеженька, хлопчык». А далей выкладалі просьбу: ліквідуй, наладзь, дапамажы разабрацца… Але ў нейкі момант з’явіліся і просьбы накшталт «прынясі». Адная супрацоўніца неяк сказала, што гэта таму, што я «мілы», а вось папярэдні сістэмны адміністратар быў грубым і дзіклівым, і бухцеў толькі, што ва ўсіх рукі не адтуль растуць.
На што калегі-мужчыны, калі я паскардзіўся, заўважылі, што гэта была ахоўная рэакцыя — «браня». І я ўвогуле свайго папярэдніка адразу зразумеў.
Я падумаў і прапанаваў свайму кіраўніку ўвесці сістэму пісьмовых заявак, каб было зразумела, што ў працы — і што з гэтага «гарыць», а што пачакае. Ён пагадзіўся. І кожны раз, калі паступала вусная просьба «збегаць за ёгуртам», казаў, што ў мяне ёсць тэрміновыя заяўкі, але мілыя кабеты могуць падаць заяўку ў чаце (дзе быў і мой кіраўнік) на ёгурт — збегаю, калі разбяруся з усім неадкладным. Вядома, такіх заявак не паступала.
Сышоў адтуль адразу, як скончыўся тэрмін адпрацоўкі па размеркаванні.
«Ну знайдзі сабе хлопца — будзеце ўдваіх плаціць»
Яўгенія, джун, спецыяльнасці не пазначыла:
— Летась начальнік-немец гадоў 40-45 на мае словы пра тое, што інфляцыя расце хутчэй, чым сума, на якую павышаюць заробак, а я жыву адна — і толькі на тыя сродкі, якія зарабляю, сказаў: «Ну, знайдзі сабе хлопца — будзеце ўдваіх плаціць».
Сумняваюся, што маім калегам-мужчынам ён таксама прапаноўвае знайсці сабе дзяўчат, каб падзяліць выдаткі на жыццё. І гэта ў Германіі, дзе, як мне здавалася, так размаўляць ужо даўно няможна.
Я была ў шоку, але нічога яму не сказала — бо я толькі на пачатку сваёй кар’еры і ведаю, што, на жаль, не магу паставіць начальніка на месца без наступстваў.
Читать на dev.by