«Арганізм не вывез». Як праца ў ІТ падрывае здароўе — тры гісторыі
Пагутарылі з айцішнікамі пра тое, як праца і яе пошук паўплывалі на іх фізічнае і псіхалагічнае здароўе. Рабіце высновы!
«+12 кг, з’явіліся чырвоныя плямы на скуры, моцна пагоршыўся сон»
Улад, бэкэнд-распрацоўшчык:
— У 2022 годзе я пераехаў у Польшчу разам з кампаніяй, у якой тады працаваў. Яна плаціла праз інкубатар — маўляў, падаткі нізкія, гемарою мала. І праўда было зручна!
А потым у нас «адвалілася» некалькі ключавых кліентаў — і патрэбы ў такой колькасці праграмістаў у кампаніі ўжо не было. Перада мной паставілі выбар: або неаплачваны адпачынак, або звальненне, але плюс яшчэ адзін заробак. Я выбраў другое.
Выйшаў на рынак — а там тухла: вакансій з аддаленай працай мала, попыт толькі на моцных сеньёраў з выдатнай англійскай і пажадана добрай польскай, яшчэ былі варыянты для тых, хто знае нямецкую — карацей, не для мяне.
Часу спакойна шукаць працу ў мяне асабліва не было, бо «падушка» раставала на вачах, — усё ў аўрале. Таму калі з’явіўся варыянт уладкавацца ў дробны аўтсорс, я тут жа пагадзіўся.
Працаваць было цяжка: я праседжваў за кампом па 10 гадзін на дзень. У нас быў кліент з ЗША, які кожную раніцу дасылаў новыя ідэі — то-бок працоўны дзень пачынаўся з нерваў, так як я вечна мусіў нешта выпраўляць або перарабляць. Патрабаванняў не было, толькі пажаданні — але, як вядома, у аўтсорсе гэта дэ факта закон для распрацоўшчыка.
Як вынік, праз нейкія 4 месяца такой працы ў мяне +12 кг, бо я ўвесь час заядаў стрэс (часам проста за кампом), нервовая сістэма не вытрымлівала — з’явіліся чырвоныя плямы на скуры, моцна пагоршыўся сон, я стаў вельмі раздражняльным.
Атрымаўшы аплату па інвойсе, я спыніў супрацоўніцтва з той кампаніяй і выдыхнуў з палёгкай. Здароўе нармалізавалася на працягу месяца. Вага таксама пайшла ўніз, але каб пазбавіцца лішніх кілаграмаў, часу, вядома, спатрэбілася больш — месяцы 3-4 на гэта сышло.
Наогул гэты досвед дапамог мне многае пераасэнсаваць: напрыклад, я вырашыў вярнуцца ў Беларусь. Уладкаваўся ў невялікую прадуктовую кампанію, у якой працую амаль 2 гады, — шчаслівы. Я зразумеў, што ў ЕС трэба зарабляць шмат — каб у выпадку чаго мець салідную падушку для пошуку працы, а не згаджацца на абы што.
«Сталі выпадаць вейкі і валасы на галаве, барада „лезла“, стаў па-вар’яцку раздражняльным»
Павел, распрацоўшчык:
— У мяне падрыў здароўя здарыўся ў 2015 годзе, калі я працаваў у Itransition у Гродне.
Мой праект быў — ну проста «бу-э-э-э»: мне не падабаліся ні стэк, ні архітэктура, ні якасць кода — ніякіх нерваў не хапала працаваць. Стрэсу дадавала яшчэ і камунікацыя з ціммэйтамі-індусамі (а толькі яны працавалі на гэтым праекце) — я не разумеў іх жудаснага акцэнту.
Мой тагачасны рэсурсны менеджар на ўсе просьбы вывесці мяне з праекта ўключаў класічную катрынку: «Ой, ну патрывай — усё наладзіцца, усё будзе добра», — і больш нічога не рабіў цэлы год.
У нейкі я момант заўважыў, што раптам рэзка пачаў набіраць вагу, у мяне сталі выпадаць вейкі і валасы на галаве, барада «лезла». Я стаў па-вар’яцку раздражняльным.
Я быў і ў дактароў у прыватных, і дзяржклініках — лячылі ад усяго, але ніхто з іх не падумаў прызначыць мне базавы чэкап, каб праверыць працу шчытавіцы.
Пазней, калі я змяніў кампанію (і не раз, і таксама без нерваў не абышлося) і пераехаў у Мінск, высветлілася, што тады на фоне стрэсу ў мяне здарыўся гарманальны збой — а ён у сваю чаргу паўплываў на шчытападобную залозу. Цяпер я пажыццёва сяджу на прэпаратах ад гіпертырэозу.
На фоне гарманальнай дысфункцыі аслабла і псіхіка — таму я і не вывозіў тады (а пасля 2020 зарабіў парушэнне адаптацыі і пагрузіўся ў дэпрэсію). Вось такі вось «эфект матыля»: па ланцужку «накрылася» здароўе.
«Арганізм не „вывез“ — я трапіў у бальніцу з цукрам 19»
Андрэй, UX/UI-дызайнер:
— Я апісаў сваю гісторыю гісторыю ў LinkedIn. У 2022 годзе шукаў першую працу, а зарабіў… дыябет, бо прымаў вельмі блізка да сэрца ўсе свае няўдачы і правалы.
Я адгукаўся на вакансіі для вэб-дызайнераў — хоць для джуноў, хоць яшчэ нейкія — але офераў (і нават проста запрашэнняў на сумоўе) не было: працадаўцы адказвалі, што я не падыходжу пад іх патрабаванні, а то і часта ігнаравалі.
Я працягваў шукаць — а пакуль суд ды справа неафіцыйна ўладкаваўся ў невялікую кампанію па продажы і зборцы камп’ютараў мантажорам. Тамсама дадаткова на просьбу дырэктара рабіў рэдызайн сайта.
На пачатку лета на мяне шмат усяго навалілася:
- дэпрэсія праз тое, што вучоба ў ВНУ падыходзіць да канца, а працы я ўсё яшчэ не знайшоў;
- перажыванні з нагоды маючай адбыцца абароны дыплома ў БДУІР;
- і ў дадатак наймацнейшы стрэс, бо кантора, у якой я падпрацоўваў, кінула мяне на грошы, выплаціўшы толькі $300 з $2000 раней абяцаных.
У выніку мой арганізм не «вывез» — я трапіў у бальніцу з цукрам 19. Дактары паставілі мне дыягназ «дыябет I тыпу» і выдалі шпрыц-ручкі.
Праз пэўны час магу сказаць, што дыябет дазволіў мне зірнуць на жыццё пад іншым вуглом — выбудаваць правільны распарадак дня, наладзіць спорт і ў цэлым змяніць мой рацыён. Так што як бы гэта дзіўна для здаровых людзей не прагучала, я ўдзячны свайму захворванню.
Читать на dev.by