«У пакоі 6-8 месцаў». Як айцішнікі пастаянна жывуць у калівінгах (і гатэлях)

«Як „секта“, толькі нашая ідэалогія — самаразвіццё»

• лакацыя: Казахстан
• тып жытла: калівінг
• тэрмін: 2+ месяцы
• кошт пражывання: 120 долараў на месяц

— Пераехаў у Казахстан і жыву ў калівінгу ўжо трэці месяц. Лічу, што мне вельмі пашанцавала апынуцца тут, бо я пераязджаў зусім адзін, знаёмых, якія маглі б штосьці падказаць тут, няшмат. 

Спачатку гэта была магчымасць не з’ехаць з глузду на самоце, у кагосьці штосьці спытаць і пачаць арыентавацца ў незнаёмай краіне. А цяпер я б назваў нас «сектай», толькі нашая ідэалогія — самаразвіццё. Дзякуючы хлопцам я спачатку кінуў паліць, цяпер — бегаю, займаюся сілавымі трэніроўкамі, чытаю кнігі, а неўзабаве думаю заняцца танцамі.

Але найважнейшае — маё асяроддзе дапамагло мне даць рады дэпрэсіі. Тры гады я не адчуваў сябе так добра. У цэлым жа наш калівінг нагадвае піянерскі лагер — асабліва познімі вячоркамі. 

Што з’яўляе сабою калівінг: гэта вельмі вялікая кватэра дзесьці на 200 м², у якой жыве каля 25 чалавек — у асноўным студэнты і айцішнікі. У нас два мужчынскія пакоі і адзін жаночы, у кожным — па 6-8 месцаў, спім мы на двух’ярусных ложках. 

У калівінгу ёсць усё, што трэба для жыцця, у тым ліку два каворкінгі: адзін вялікі — увечары ён робіцца месцам для сумеснага баўлення часу, і малы — выкарыстоўваем яго як перамоўную або вечарамі, калі трэба папрацаваць. 

Кошт пражывання ў калівінгу — 55 тысяч тэнге, або 120 долараў на месяц. Зняць спальнае месца было не складана: я загадзя падаў анкету, а потым прайшоў «сумоўе» — гаспадар паказаў калівінг і задаў некалькі пытанняў, каб вырашыць, ці засяліць, ці не. Мяне пыталіся пра шкодныя звычкі і захапленні, але я думаю, што ўсе гэтыя пытанні былі больш для таго, каб зразумець, які я ў жывой камунікацыі. 

Прыбірае ў калівінгу прыбіральшчыца 5 разоў на тыдзень, а ў астатнім — кожны прыбіраецца сам за сабой, і з гэтай нагоды ніколі пытанняў не было. Раз на месяц у нас генеральнае прыбіранне. 

Бываюць яшчэ цікавыя івэнты: кожны выбірае сабе заданне — тое, якое яму самому неабходнае, і прызначае цану свайму слову (то-бок штраф, які ён заплаціць, калі не стрымае слова). Звычайна гэта грошы, але можна паставіць на кон гатаванне вячэры на ўсіх, генеральнае прыбіранне або куплю чаго-небудзь патрэбнага для калівінга.

Напрыклад, мэта — кінуць курыць або займацца англійскай па 10-15 хвілін на дзень. Не стрымаўся, дзень прапусціў — плаціш прызначаны штраф. А за выкананнем сочыць куратар.

«Каб ведала, як будзе далей, спынілася б максімум на паўгода»

• лакацыя: Літва
• тып жытла: калівінг
• тэрмін: 9 месяцаў
• кошт пражывання: 650 еўра на месяц

— Рэлакавалася ў Літву ў красавіку 2022 года, заключыла дамову на пражыванне ў калівінгу на год, пачынаючы ад чэрвеня — і атрымала… шмат негатыўнага досведу.

• Адміністрацыя не працуе ў выхадныя і пасля 17:00, таму неяк раз мне давялося правесці амаль усю нядзелю ў калідоры (а ўлічваючы, што на месяц я плачу 650 еўра, гарэла ў мяне знатна).
• А яшчэ ў нас выкарыстоўваюць электронныя замкі, і калі ў замку майго апартмента перагарэлі батарэйкі, ён перастаў счытваць картку-ключ. Я патэлефанавала па нумары службы аховы, з якой супрацоўнічае калівінг, прыехаў мужчына — але ён таксама нічога не мог зрабіць (ясная рэч, ягоная картка не спрацавала). Праз адміністрацыю сваёй арганізацыі ён спрабаваў датэлефанавацца да каго-небудзь з калівінга, але слухаўкі ніхто не ўзяў.
• Іншым разам зляцелі балконныя дзверы, а на вуліцы было ўжо далёка не лета, уставіць яе на месца не атрымлівалася. Давялося прасіць калегу прыехаць дапамагчы, бо ў калівінгу няма ніякіх «гарачых» нумароў для такіх выпадкаў. 
• Я падключыла паслугу «паштовая скрыня», каб атрымаць банкаўскую картку. Але выявілася, у калівінгу ўсю пошту проста кідаюць на стол у лобі. Як вынік — картка да мяне не дайшла (як і да маёй калегі, якая таксама жыве тут). На пошце мяне запэўнілі, што прынеслі ліст на пазначаны адрас — 100%, а служачыя калівінга заявілі, што гэта «не іх праблемы». У выніку прыйшлося тры тыдні чакаць новую карту, а потым запісвацца ў банк, каб забраць яе з аддзялення.
• Што яшчэ: тут жудасная шумаізаляцыя — я чую, як нехта ходзіць, рухае крэслы, спрабуе трапіць штэпселем ад шнура электрапрыбора ў разетку. Іронія ў тым, што нядаўна на маю кватэру прыйшла скарга — нібыта я ладжу варкаўты, а 6:00 раніцы (а тут ад 22:00 да 7:00 — ціхія гадзіны). Хоць гэта наогул не пра мяне — але магчыма, для кагосьці я занадта гучна іду ў прыбіральню раніцай.

Сам калівінг — гэта вялікі комплекс з некалькіх карпусоў апартментаў, галоўная розніца паміж імі ў метражы. У мяне штосьці накшталт маленькай кватэры-студыі, ёсць кухня. Акрамя таго ў нас ёсць агульныя прасторы накшталт гульнявога пакоя, трэнажоркі, лобі, вучэбнага пакоя. Час ад часу адміністрацыя праводзіць нейкія івэнты. 

Калі мы з калегам пераязджалі, у Вільні была бяда з жытлом — цэннік дзіка падскочыў, а мы стрэсавалі, плюс не хацелі ламаць сабе галавы з дамовай у прыватнікаў. А калівінг дае паслугу рэгістрацыі рэзідэнтаў за асобную плату. 

Вядома, каб я ведала, як будзе далей, спынілася б у калівінгу максімум на паўгода — бо цяпер на рынку вялікі выбар добрых кватэр. Але пакуль з’ехаць мы не можам, бо прыйдзецца плаціць штраф у памеры двухмесячнага пражывання. Спадзяемся, што ў чэрвені сітуацыя з жытлом не зменіцца. 

«Сказала персаналу, што маё здароўе даражэйшае, ніж яны ацэньваюць сваю ўласнасць»

• лакацыя: Літва
• тып жытла: калівінг; цяпер — сямейны міні-гатэль
• тэрмін: дамову з калівінгам разарвала праз 5 дзён, у міні-гатэлі — 4 месяцы
• кошт пражывання: 690 еўра на месяц плюс 90 еўра — utilities, дэпазіт у памеры 780 еўра. У міні-гатэлі — каля 600 еўра на месяц

— Я вельмі хацела пажыць у калівінгу ў Літве, але штосьці не зраслося: 5 дзён там — і я разарвала кантракт. 

А было ўсё так: я не змагла трапіць у калівінг, які мне спадабаўся, таму спынілася ў іншым — таксама ў Вільні. За месяц да засялення мяне правялі па калівінгу, паказалі пакоі — і я выбрала Studio+, не самую маленькую памерам. Падкупіла, што ў калівінгу былі спартзала і каворкінг.

Я папрасіла даслаць кантракт, але часу прачытаць удумліва не было — прайшлася па дыяганалі. А дарма, бо ў кантракце, як высветлілася пазней, было напісана, што мне забаронена дэклараваць калівінг як сваё месца жыхарства, — хоць гэта патрабуецца ад мігрантаў з дазволам на жыхарства. Дагэтуль я дэталёва вывучала ўмовы іншага калівінга, і яго адміністрацыя дазваляла кліентам самастойна задэклараваць адрас свайго пражывання ў калівінгу — бясплатна. 

…Калі праз месяц я прыйшла засяляцца, мне далі пакой памерам значна меншы за той, які я бачыла падчас паказу. Я нават некалькі разоў перапытала, у якім пакоі жыву: Studio або Studio+, бо кантракт памылкова склалі на Studio, а потым перараблялі.

У маім пакоі быў маленькі ложак без пасцельнай бялізны і коўдры (іх даюць толькі тым, хто засяляецца на кароткі тэрмін), шафа для рэчаў, міні-вітальня, міні-прыбіральня з душавой, працоўны стол, крэсла і міні-кухня — без посуду. З кухоннай тэхнікі — міні-халадзільнік, плітка і мікрахвалёўка. 

Я звярнула ўвагу персаналу, што шафа, дзе стаяла мікрахвалёўка, зламаная, — і папрасіла паправіць. А саму мікрахвалёўку — прыбраць, я не збіралася ёю карыстацца (і хацела, каб у будучыні пры высяленні да мяне не было прэтэнзій). 

У нас была яшчэ адная кухня — агульная ў падвальным паверсе, і там жа знаходзіліся кіназала, спартзала, саўна, пакой для прання. У вочы кінуліся вялікія плямы бруду на дывановым пакрыцці — не ведаю, чаму іх не прыбралі.

Ад панядзелка да пятніцы ў калівінгу ад 7:00 раніцы (а магчыма і раней) працуе цэлае войска спецыялістаў па прыбіранні — як у фільме «Як скрасці мільён». Ёсць кава-машына — і 4 або 5 кубкаў кавы можна браць бясплатна. Мне сказалі, што праць можна бясплатна 4 разы на месяц, але я не змагла запусціць пранне, не аплаціўшы яго. Удакладняла ў іншых, якія там пражываюць, наконт аплаты — для іх гэта было навіной. А потым усё ж такі знайшла дзяўчыну, якая сказала, што бясплатна можна праць толькі пры тэмпературы 60 — усе іншыя віды прання за грошы.

Што мне не спадабалася: усю ноч у зоне кухні гарэла падсвятленне — і не адключалася. Паколькі я засялілася ў суботу, мне давялося чакаць панядзелка, каб паведаміць пра гэта працаўнікам каворкінга. На рэцэпцыі сказалі: трэба націснуць на панэль падсвятлення — і яна згасне, але калі я запрасіла адміністратарку да сябе ў нумар, яна не змагла выключыць падсвятленне. Прапанавала пакінуць заяўку, каб святло паправілі.

Я нагадала пра шафку і мікрахвалёўку. Але выявілася, мікрахвалёўку прыбраць няма куды — яе могуць паставіць толькі ў антрэсоль, каб вызваліць для мяне шафку.

Да серады падсвятленне так і не выправілі, шафу — таксама. Яшчэ мяне турбаваў гул, што начамі выдаваў халадзільнік. Працаўнікі адказвалі, што ў іх жыве больш за 100 чалавек, таму запыты вырашаюцца на працягу 3-4 дзён — мне «ўсё паправяць», трэба пачакаць.

Але я не хацела чакаць — маё цярпенне скончылася. На той момант я выявіла, што ў маім пакоі дрэнна зачынялася акно, і, улічваючы, як хутка ў калівінгу вырашаюцца пытанні, стала турбавацца, што ж будзе ўзімку. 

Рашэнне прыйшло само: я сказала персаналу, што маё здароўе даражэйшае, ніж яны ацэньваюць сваю ўласнасць — я не магу спаць з уключаным святлом і шумлівым халадзільнікам. Мне прапанавалі паглядзець іншы пакой. Мы дамовіліся, што я правяду там ноч, а потым вынесу сваё рашэнне.

Іншы пакой — «таксама Studio+» — на здзіўленне выявіўся значна большым за мой, магчыма, менавіта такі мне і паказвалі да майго засялення. Але і тут таксама было падсвятленне ў зоне кухні, якое не адключалася — і яго было больш, а халадзільнік гэтак жа шумеў.

Наступнай раніцы я сказала, што хачу разарваць кантракт, — і мае словы выклікалі здзіўленне служачых калівінга. Яны паабяцалі, што вернуць мой дэпазіт праз 2 тыдні, але прайшло 3 — а грошай усё не было. 

Я вярнулася туды, дзе здымала пакой дагэтуль, — вялікі дом з басейнам, якім можна было карыстацца бясплатна. Я жыла адная на паверсе, і ў мяне была кухня з арганнымі панарамнымі вокнамі: якое ж гэта задавальненне — гатаваць ежу, снедаць і глядзець, як над Вільняй лунаюць паветраныя шары. 

Я стала тэлефанаваць і пісаць у калівінг, патрабуючы вярнуць дэпазіт — па тэлефоне мне яшчэ штосьці адказвалі, а вось на пісьмовыя адказы для мяне ніхто не знайшоў часу. Тады гаспадар дома, куды я перабралася, прапанаваў прыстрашыць судом — і на працягу гадзіны грошы паступілі на мой рахунак. 

Пражыванне ў калівінгу каштавала 690 еўра плюс 90 еўра — utilities. Дэпазіт у памеры 780 еўра. Калі я высялялася, мне кошт пражывання палічылі з разліку 30 еўра на суткі, бо жыла менш за месяц, плюс 60 еўра прыбіранне.

Цяпер я 4 месяцы жыву ў сямейным міні-гатэлі. Гэта вялікі трохпавярховы дом побач са старым горадам. На першым паверсе жыве гаспадарская сям’я, другі паверх займаюць госці — у кожным пакоі тут адзін або два ложкі, стол, крэслы, шафа, камода або стэлаж для рэчаў і тэлевізар. Таксама ў пакоях ёсць прыбіральня з душам.

На трэцім паверсе размяшчаецца вялікі ванны пакой з пральнай і сушыльнай машынамі, вялікая агульная зона, кухня, пакой гаспадароў і два пакоі для гасцей без асобных прыбіральняў. Гэта зручна: калі трэба, можна адасобіцца ў сваім пакоі, а калі хочаш — падняцца на кухню, каб пагутарыць з іншымі гасцямі гатэля. 

Тут вельмі ўтульна і прыгожа: дыхтоўная драўляная мэбля, ва ўсіх пакоях карціны. Дом будавалі мастакі-керамісты, а на палотнах — работы сястры гаспадыні дома. На другім паверсе ў агульнай зоне сад з кветак у велізарных керамічных гаршках, вялікая плазма і камін.

Прыбіраннем усяго дома займаюцца гаспадары: або самі, або наймаюць кагосьці.

Правілаў як такіх няма, натуральна, трэба за сабой прыбіраць у агульных месцах, захоўваць цішыню і паважаць тых, хто пражывае побач. Ёсць агульны чат жыхароў гатэля, у ім гаспадары часам нагадваюць пра правілы, пры мне такое было двойчы: у навагоднюю ноч і аднаго разу, калі на кухні было брудна і шмат посуду — праз гэта адзін з суседзяў у выніку з’ехаў. 

Адным з маіх суседзяў калісьці быў літовец — у мінулым дальнабойшчык, у яго я навучылася жыць на агульнай тэрыторыі з незнаёмымі людзьмі.

Шмат з якімі суседзямі мы жывем тут доўгі час — гэта студэнткі з Еўропы і краін Азіі, таксама тут ёсць працоўныя мігранты. Новыя людзі з’яўляюцца ў нашым гатэлі нячаста. Хоць трэба сказаць, некаторыя вельмі цікавыя. Нейкі час тут жыў дырэктар бразільскага playback-тэатра — вельмі артыстычны, назіраць за ім і за яго жэстыкуляцыяй было адное задавальненне.

«Бонус — бясплатныя канцэрты»

лакацыя: спачатку Літва, затым — Францыя
тып жытла: хостэл; у Францыі — калівінг
тэрмін: па 6 месяцаў і там, і там
кошт пражывання: у Літве — 290 еўра на месяц; у Францыі — 585 еўра на месяц

— З’ехаў з Беларусі ў жніўні 2021 года. З тых часоў паспеў пажыць па паўгода ў хостэле і калівінгу.

Думка паехаць вучыцца ў Еўропу была ў мяне даўно. У 2021 годзе я знайшоў магістарскую праграму, яна ідэальна закрывала чэкліст прадметаў, якія я хацеў вывучыць. Нядоўга думаючы, разбіў скарбонку, спланаваў бюджэт — а затым паступіў ва ўнівер і пераехаў у Вільню.

Першыя паўгода я не працаваў: разглядаўся на мясцовасці і факусаваўся на вучобе. Таму ў мэтах эканоміі жыў у хостэле недалёка ад цэнтра. Аддаваў 290 еўра на месяц за асобны пакой. Кухня, прыбіральні, утульная гасцёўня з камінам і фартэпіяна ў нас былі агульныя. Бонусам ішлі «бясплатныя канцэрты»: у летні сезон хостэл служыў яшчэ і пляцоўкай для выступаў мясцовых музыкаў і стэндапераў.

У цэлым пражыванне выйшла даволі камфортным. У маленькім пакоі ў мяне былі танныя шафа, ложак і стол з крэслам — дастаткова для таго, каб кінуць косткі і паспаць, а днём пайсці чытаць кніжку ля каміна або ў горад. Прыбіраліся штодня, і пры жаданні можна было папрасіць прыбраць твой пакой. 

На агульнай кухні было дастаткова посуду, добрая пліта і некалькі халадзільнікаў — месца пад дастаткам. Але быў маленькі нюанс… На працягу двух месяцаў з лядоўні знікала ежа — прычым падпісаная, і ў розных людзей. Спярша мы падазравалі памылку, але потым зразумелі: завёўся зладзюжка, які бярэ чужую ежу свядома. Мы пакідалі папярэджанні на лядоўні, гулялі паміж сабой у «мафію», спрабуючы вылічыць здрадніка, але злодзей трапіўся дасведчаны і на хітрыкі не паддаўся. 

У нейкі момант гэта проста спынілася — мабыць, зладзюжка з’ехаў. Я ж яшчэ раней вырашыў праблему з дапамогай моцна завязанага непразрыстага пакета. Крадуць звычайна тое, што дрэнна ляжыць — а калі злодзей убачыць на пакеце моцны вузел, ды яшчэ і не ведае што ўнутры, то ён адцягнецца на штосьці даступнейшае. Іншым ад гэтага не лягчэй, але c’est la vie…

Суседзі ў хостэле былі цікавыя і часта мяняліся. У нас жыў дальнабойшчык з Данбаса, які яшчэ да пачатку вайны расказваў кашмарныя гісторыі пра іх мясцовыя рэаліі. На некалькі месяцаў заязджала брыгада будаўнікоў-аддзелачнікаў з Узбекістана: працавалі ад раніцы да позняга вечара, а выходнымі патроху рамантавалі яшчэ і хостэл — узамен на бясплатнае пражыванне і абеды-вячэры. Было шмат турыстаў, у асноўным з Германіі, Італіі, Іспаніі, Чэхіі і Польшчы. Часам на пару дзён спыняліся беларусы і ўкраінцы.

Праз паўгода я атрымаў дазвол на жыхарства, уладкаваўся на працу і з’ехаў з хостэла ў аднапакаёвую кватэру. Гучыць так, быццам адбылося гэта ў адзін дзень, увогуле так і было — і раздзел майго жыцця ў віленскім хостэле падышоў да канца. Тады я яшчэ не падазраваў, што праз паўгода пачнецца новы… 

Лайфхакі: калі ты добра вучышся ў еўрапейскім універсітэце, то можаш паехаць яшчэ куды-небудзь вучыцца па абмене праз праграму Erasmus+. Зрэшты, гэта магчыма, нават калі ты вучышся дрэнна — было б жаданне.

Калівінг — трохпавярховы будынак з 11 жылымі пакоямі, у кожным з якіх ёсць ложак і душ. Мне пашанцавала: пасяліўшыся на трэцім паверсе, я стаў гордым уладальнікам балкона — ідэальнага месца для спажывання французскага віна. На кожным паверсе калівінга ёсць 1-2 прыбіральні, кухня — адная на ўсіх. Ёсць гараж, у якім можна захоўваць свае рэчы і ровары. Вялікі задні двор прысутнічае, а вось выгоды на ім — не, таму карысці ад яго ніякай.

Жыццё ў калівінгу прыкметна адрозніваецца ад хостэла. Тут няма адміністратара, які сачыў бы за парадкам, таму насельнікі дамаўляюцца паміж сабой самі. Гэта не заўсёды лёгка: суседзі — студэнты з Кітая, Францыі, ЗША і Лівана, не ўсе ў дастатковай меры валодаюць англійскай. Больш за тое, некаторыя хлопцы не сочаць за гігіенай і парадкам. І ладна б гэта было толькі ў сваіх пакоях — але не, агульныя прасторы таксама нярэдка бываюць у брудзе! 

Нейкіх кам’юніці івэнтаў у нас у калівінгу няма. Няма нават агульнага чата: розныя культуры, розныя месенджары; не асабліва зручна, але і вострай неабходнасці ў ім няма. За паўгода сумеснага пражывання толькі пару разоў збіраліся паглядзець разам чэмпіянат свету па футболе.

У цэлым, жыццё ў калівінгу хутчэй камфортная: пакой не цісне, універ з усёй інфраструктурай — у крокавай даступнасці, прыбірацца па неабходнасці мне не лянота. 

Прасторны пакой абыходзіцца мне ў 585 еўра на месяц. Нятанна, цана абумоўленая ў большай ступені размяшчэннем — жылплошча побач з універсітэтам вельмі запатрабаваная. Адзначу, што арэнда пакоя і пошук гаранта — мясцовага эквіваленту паручальніка за наймальніка — ажыццяўляліся праз спецыяльны агенцкі сэрвіс, паслугі якога абышліся прыкладна ў 600 еўра.

Чаму навучыў досвед жыцця ў хостэле? Таму, што ўласная жылплошча, на якой ты адчуваеш сябе паўнапраўным гаспадаром, цалкам неабходная. Таму па завяршэнні замежных прыгод я буду імкнуцца жыць у кватэры. Чаго і ўсім раю: калі жывеш з бацькамі і думаеш з’ехаць, то не адкладай — пара, мой сябар, пара!

«Ён кажа: 150 долараў. Тады трэба ўдакладніць: гэта ўсё? — Не, яшчэ камуналка»

• лакацыя: Грузія
• тып жытла: гасцініца
• тэрмін: у агульнай складанасці 9 месяцаў
•  кошт пражывання: ад 150 долараў на месяц

— Я з’ехаў у маі мінулага года, асеў у прыгарадзе Кабулеці па рэкамендацыі калег — яны сказалі, што за памяркоўныя грошы там можна знайсці жытло.

За 10 месяцаў, што я тут, я памяняў 4 варыянты: цяпер жыву ў кватэры, але пераехаў сюды 2 дні таму.

А датуль жыў у гасцініцах. Чаму абраў іх — бо гэта самае даступнае жытло тут, таннейшы толькі пакой у кватэры (дый тое не факт). Але тады табе прыйдзецца дзяліць з іншымі людзьмі не толькі агульную прастору, але і прыбіральню з ваннай.

Чаму гэта праблема — раскажу: у Грузіі няма такога паняцця, як цэнтральнае ацяпленне, у выніку няма і ваннаў. Практычна ўсюды ў найлепшым выпадку душавая кабіна, у найгоршым — зліўная адтуліна ў падлозе ў тым жа невялікім памяшканні, дзе знаходзіцца і прыбіральня. Больш люксавы варыянт — ёсць борцік вакол споду. Але ўсё роўна, чым больш людзей — тым больш «лужын» на падлозе.

Кошт пакоя ў гасцініцы пачынаецца ад 150 долараў на месяц. Але за гэтую цану вы атрымаеце ложак, адкрытую шафу, магчыма, будзе стол і свая прыбіральня ў нумары. Плошча такога пакоя — 10-13 м², прама скажам, невялікая. За 200 долараў вы здымеце пакой пабольш — каля 15 м², прыбіральня тут будзе большая, і можна разлічваць, што ў пакоі будзе ацяпленне.

Важны дадатак: цяпер у Грузіі рынак арэндадаўцы, таму сярод умоў, што яны дыктуюць — аплаціць адразу, як заязджаеш у кватэру, першы і апошні месяц арэнды. І даводзіцца згаджацца. А за пакой у гатэлі або ў гасцініцы ты плаціш за месяц, але наперад.

Камуналка — дзесьці 100 лары, гэта прыкладна 35 долараў. Плаціш — і засяляешся. Калі хочаш выехаць раней, тыя грошы, што засталіся, забраць нерэальна. Але страціць дэпазіт за 3-4 дні не так крыўдна, як за месяц.

Я казаў пра цэнтральнае ацяпленне. У прынцыпе, і за 150 долараў можна знайсці пакой, дзе яно ёсць, але тут гэта азначае, што ў доме ёсць кацёл, які награвае ваду — і яна падаецца па трубах. Чаму гэта важна: такое мала дзе ёсць. Аджа раней турысты амаль не зімавалі ў Грузіі, і тут шмат жытла пад летні адпачынак, але не для ўсесезоннага пражывання.

Цяпер тэмпература за бортам — каля 8-10 градусаў, 4-5 дзён на тыдзень ідзе дождж. Калі хочаш хоць трохі прасушыць рэчы, патрэбная батарэя. А яна ёсць далёка не ўсюды.

Яшчэ за 200 долараў у пакоі ўжо будзе халадзільнік — кубік-малыш з лядовачкай памерам з бохан хлеба і 2 паліцы, на якіх можна нешта захоўваць. Але ў мяне змяшчаліся толькі дзве бутэлькі малака і ежа ў пластыкавых кантэйнерах. Ні пра які рондальчык гаворкі нават не вядзецца — ён не ўлезе. 

У пакоях, дзе няма ацяплення, часта ўсталёўваюць кандыцыянеры — і здаюць. Але гэта, па-першае, нятанна, а па — другое, не вельмі эфектыўна: ты выключаеш кандыцыянер, і праз 15 хвілін у пакоі — амаль як на вуліцы. Я жыў у такім пакоі некалькі месяцаў, а ў кастрычніку пераехаў у іншы.

Дарэчы, калі выбіраеш, дзе жыць, трэба глядзець не толькі на пакой, але і на гаспадара. Па чалавеку можна зразумець, як ён ставіцца да жытла на здачу. Добрасумленна ставяцца дзесьці 10%, ну можа 20%. Арэндадаўцам пашанцавала, што цяпер у Грузіі шмат рэлакантаў, у тым ліку з Расіі, інакш шанцаў знайсці жыхароў на доўгі тэрмін у іх не было б.

У гатэлях, дзе я жыў, прыбіранне месцаў агульнага карыстання (кухня, памяшканне, дзе сушацца рэчы, часам гэта калідор, а таксама дзе стаіць пральная машына) ляжала на жыхарах — кожны прыбірае за сабой. Некаторыя гэтага не робяць. Каб хтосьці мыў падлогу або праціраў пыл у гасцініцы, я не бачыў. Калі гаспадар добрасумленны, то ён альбо прыбіральшчыцу наймае (яе я бачыў аднойчы ў другой гасцініцы), альбо прыбіраецца яго маці або жонка. 

Інтэрнэт усюды такі: калі да маршрутызатара правайдараў усё больш-менш зроблена, то ў самой гасцініцы — нікуды не варта.

Для працы мне спатрэбіўся стол — і мой першы гаспадар выдаў: гэта быў савецкі «рарытэт», такі яшчэ ў маёй бабулі стаяў. І што самае непрыемнае: у ім быў жучок — мэблевы тачыльшчык, начамі ён жудасна ляскаў. Прыйшлося з’ездзіць у Батумі і купіць стол і крэсла — а то гаспадар даў мне пластыкавае крэсла «бывай, спіна», як у кавярнях стаяць.

З кухонных гаджатаў у мяне ў пакоі быў толькі міні-халадзільнік, таму я купіў за 300 лары (гэта каля 150 долараў) мікрахвалёўку, а потым яшчэ і мультыварку.  Бачылі б вы, як я з усім гэтым скарбам пераязджаў з адной гасцініцы ў іншую: мы з таксістам закінулі стол на дах — ён прытрымліваў рукой праз сваё акенца, я — праз сваё з іншага боку. А каб улезлі рэчы, склалі сядзенне ззаду. 

Што прымусіла мяне памяняць нумар у гасцініцы на здымную кватэру праз 10 месяцаў тут:

• я знайшоў варыянт амаль па гасцінічнай цане — калі ў апошнім гатэлі я плаціў 225 долараў, то цяпер плачу 230 і камуналку;
• узровень выгод у гатэлях і ў кватэры ўсё ж несупастаўны: у мяне нарэшце ёсць поўнапамерны халадзільнік і свая пральная машына;
• немабілізаваныя суседзі больш не бразгаюць дзвярыма так, што ўсе ў акрузе прачынаюцца ў жаху. У гасцініцах часта сцены былі з кардону — у апошняй я чуў не толькі, як мой сусед размаўляў па тэлефоне, але і што яму адказвалі яго суразмоўцы;
• а яшчэ Батумі — гэта не Кабулеці, дзе ў цябе з забавак толькі прайсціся ў адзін бок уздоўж набярэжнай або ў іншы. Тут і тусоўкі з калегамі, і курсы англійскай афлайн, і куча ўсякіх імпрэз. Ну і набор тавараў, што ты можаш купіць у краме, большы і разнастайнейшы. 

«Уклаў 200К, вярнуў 180». Як айцішнікі спехам прадаюць кватэры ў Мінску

Па тэме

«Уклаў 200К, вярнуў 180». Як айцішнікі спехам прадаюць кватэры ў Мінску

«Заплатил за год». Как айтишники ищут квартиры от Батуми до Мальме

По теме

«Заплатил за год». Как айтишники ищут квартиры от Батуми до Мальме

Снять квартиру стало проще? Как айтишники ищут жильё в Минске после 24.02

По теме

Снять квартиру стало проще? Как айтишники ищут жильё в Минске после 24.02

Как переезд изменил бюджет семьи, работу партнёра, жильё — и что будет с жильём в Беларуси

По теме

Как переезд изменил бюджет семьи, работу партнёра, жильё — и что будет с жильём в Беларуси

Что с арендой в Польше. Истории айтишников, которые переехали после 24 февраля

По теме

Что с арендой в Польше. Истории айтишников, которые переехали после 24 февраля