Метэарыт, які ўпаў у Вялікабрытаніі, выявіўся з загадкай: у ім такая ж вада, як і на Зямлі

Усяго сабралі каля паўкілаграма такіх адломкаў, якія ўнеслі ў каталог Музея прыродазнаўства ў Лондане. Затым іх разаслалі ў лабараторыі па ўсім свеце для далейшых даследаванняў. Выявілася, што ў метэарыце змяшчаецца такая ж вада, як на Зямлі. Гэта моцны аргумент для тэорыі пра тое, што ключавыя хімічныя элементы, якія спрыялі ўзнікненню жыцця, былі прынесеныя на нашую планету з космасу мільярды гадоў таму.

Навукоўцы мяркуюць, што маладая Зямля была настолькі гарачая, што мусіла пазбавіцца большай часткі лятучых злучэнняў, уключна з вадой. Сёння каля 70% паверхні планеты пакрытыя акіянамі, такім чынам, гэтую ваду Зямля мусіла атрымаць пазней. Існуе здагадка, што планета падверглася бамбардзіроўцы ледзянымі каметамі, аднак іх хімічны склад далёкі ад сённяшняй зямной кары.

Паводле даных даследчыкаў, у вуглістым хандрыце, які ўпаў на Вінчкамб, 11% вагі складае вада. Паводле суадносін розных тыпаў атамаў вадароду яна амаль неадрозная ад зямной вады. Так як метэарыт падабралі менш чым праз 12 гадзін пасля падзення, наўрад ці ён паспеў увабраць зямную ваду або іншыя мясцовыя элементы. «Усе іншыя метэарыты так ці інакш былі кантамінаваныя ў зямным асяроддзі, але Вінчкамбскі ўнікальны тым, што быў вельмі хутка падабраны», — расказаў адзін з аўтараў даследавання Эшлі Кінг.

«Калі не браць у разлік узораў, здабытых проста на астэроідах касмічнымі зондамі, у нас апынуўся проста ідэальны ўзор», — дадаў ён. Спецыялісты вывучылі вуглярод- і азотазмяшчальныя арганічныя кампаненты метэарыта, уключна з амінакіслотамі, і прыйшлі да высновы, што менавіта такі хімічны склад быў неабходны для зараджэння жыцця на Зямлі. Навукоўцы разлічылі траекторыю метэарыта і высветлілі, што ён прыляцеў з вонкавага пояса астэроідаў паміж Марсам і Юпітэрам.

Разлікі паказалі, што метэарыт хутчэй за ўсё ўтварыўся з паверхневага грунту, які выбіла ўдарам нейкага касмічнага цела з мацярынскага астэроіда. Касмічны аб’ект выправіўся ў бок Зямлі, яго шлях доўжыўся 200-300 тысяч гадоў. «200-300 тысяч гадоў гучыць як дужа доўгі тэрмін, але з пункту гледжання геалогіі гэта толькі імгненне. Вуглістым хандрытам трэба дабірацца вельмі хутка, інакш яны папросту не захаваюцца, бо вельмі далікатныя і крышацца на часткі», — заявіла супрацоўніца музея Хелена Бэйтс.