Чытачка dev.by увайшла ў ІТ з фармацэўтыкі, а потым змагла злучыць праграмаванне і першую прафесію, адвучыўшыся ў магістратуры Венскага ўніверсітэта і паступіўшы ў дактарантуру ўніверсітэта ў Інсбруку. Цяпер яна займаецца біяінфарматыкай і хемаінфарматыкай.
Вось яе аповед пра складаны кар’ерны і навуковы шлях у новай краіне.
Чытачка dev.by увайшла ў ІТ з фармацэўтыкі, а потым змагла злучыць праграмаванне і першую прафесію, адвучыўшыся ў магістратуры Венскага ўніверсітэта і паступіўшы ў дактарантуру ўніверсітэта ў Інсбруку. Цяпер яна займаецца біяінфарматыкай і хемаінфарматыкай.
Вось яе аповед пра складаны кар’ерны і навуковы шлях у новай краіне.
У 2014 годзе я паступіла на фармацэўтычны факультэт БДМУ. Насамрэч, як варыянт я разглядала тэхнічны кірунак, але тады ён быў для мяне чымсьці абстрактным, у камп’ютары я знала толькі кнопку ўключэння і іконку Word на галоўным экране. А вось медыцына была больш зразумелай, людзей у белых халатах можна ўбачыць у любой паліклініцы або аптэцы: гэта заўсёды прыгожа, чыста, прэстыжна.
Так як хімія мне падабалася больш за біялогію (яна нейкая дакладнейшая і інтуітыўна зразумелейшая, больш звязаная з фізічнымі законамі, заканамернасцямі, лічбамі), таму абрала «фарму», а не лекарскі факультэт.
На «фарме» было вельмі шмат хімій (штук 7-10 розных, калі не памыляюся), мне яны капец як падабаліся. Падабалася вырашаць задачы і наогул вучыцца. Нават калі часта трапляліся выкладчыкі, якія адбівалі да гэтага жаданне. Пры ўсім пры гэтым мне быў цікавы прадмет і тое, якія гарызонты ён адкрывае. Скончыла ВНУ я з нядрэнным сярэднім балам (у раёне 9).
Што такое аптэка, я ўпершыню адчула толькі на 5-м курсе ў часе вялікай чатырохмесячнай практыкі. Тады я зразумела, што гэта зусім не маё: значна цікавей вырашаць задачы ў кабінеце, чым цэлы дзень стаяць за касай і размаўляць з людзьмі.
Не кажу, што гэта дрэнная праца, проста яна сапраўды не для ўсіх. Пастаянная камунікацыя з людзьмі патрабуе пэўнага склада розуму і ўмення рацыянальна ашчаджаць свае эмацыйныя і фізічныя рэсурсы, а гэта дакладна не пра мяне.
Вяртаючыся кожны дзень з працы, я адчувала, што мне сумна і нецікава. І злавалася, што, магчыма, дзесьці памылілася і змарнавала шмат гадоў і грошай на тое, што першапачаткова было не маім.
Пасля ўніверсітэта я адмовілася ад двухгадовай адпрацоўкі (бо вучылася на платным) і знайшла сабе месца для праходжання інтэрнатуры ў прыватнай аптэцы. Калі мой малады чалавек убачыў, што я зусім засумавала, ён прапанаваў мне пачаць вучыць праграмаванне.
Сам ён фулстэк-праграміст, так што мог даваць слушныя парады. Рэкамендаваў пачаць з асноў фронту (html, css), запэўніўшы мяне, што, калі спадабаецца, працягну, не спадабаецца — паспрабую штосьці іншае. І так — пакуль не знайду тое, што сапраўды падабаецца.
Я падумала: чаму не? Што яшчэ ў гэтым жыцці рабіць, пакуль маладая і не забылася, як вучыцца? Тады я яшчэ не думала сур’ёзна, што стану праграмісткай. Гэта быў проста спосаб разбавіць руціну і кампенсаваць востры недахоп новай інфармацыі, якую ва ўніверы я атрымлівала велізарнымі патокамі.
У студзені 2020 года, перад самым лакдаўнам, я з’ездзіла на 1,5 тыдня ў адпачынак у Аўстрыю. Гэта была другая ў маім жыцці паездка за мяжу (не лічачы СНД), і мне вельмі спадабалася. Я ўпершыню ўбачыла горы, убачыла, як жывуць людзі ў гарадах, і вельмі натхнілася. У мяне ўзнікла цвёрдая ўпэўненасць у пераездзе.
Крыху раней я пачала вучыць нямецкую мову з рэпетытарам. Яна была прафесійнай перакладчыцай з беларускай на нямецкую (і наадварот) і змагла паказаць мне ўсю прыгажосць нямецкай мовы і прышчапіць да яе жывую цікавасць.
Так як аддалена працу ў Аўстрыі атрымаць вельмі складана (практычна немагчыма), я таксама разглядала варыянт з Au Pair. Гэта калі ты едзеш у іншую краіну сядзець з дзецьмі, жывеш у сям'і, якая цябе прымае. Гэты варыянт добры, бо, калі ўсё акей і вы ў блізкіх адносінах, можна папрасіць гэтых людзей стаць тваімі фармальнымі спонсарамі пры паступленні ва ўнівер.
Рэч у тым, што без афігець якой вялікай сумы на рахунку або спонсара з зп не ніжэйшай за пэўны парог ты не можаш нават падацца на студэнцкую візу. Але праз карону гэтая дарога закрылася. Таму я наняла дзяўчыну займацца маім паступленнем і папяровай цяганінай з боку Аўстрыі. Вось яна і параіла мне Венскі ўніверсітэт.
1. Чаму менавіта аўстрыйская ВНУ, а не нямецкая? Бо ў Аўстрыі пры наяўнасці першага дыплома можна паступаць адразу на магістра без уступных экзаменаў. У Германіі ўсё нашмат складаней: там і велізарная канкурэнцыя, і экзамены (што праўда, не ўсюды).
2. Чаму фарма, а не прога. Бо прыйшлося б паступаць на бакалаўрыят + марнаваць год на матуру (вывучэнне профільных прадметаў для атэстата сталасці). Калі я пераязджала, мне ўжо было 25-26. Уявіце: год матуры + 4 гады бакалаўрыяту + 2-3 гады магістратуры. Так, мне ўжо дафіга гадоў, а я толькі скончыла навучанне і выйшла на рынак працы.
Да таго ж увесь гэты час я павінна была б працаваць паралельна. Бо гэтую велізарную суму на рахунку (13 тысяч еўра, для моладзі — 11 тысяч еўра) для адкрыцця і падаўжэння візы я павінна мець кожны год.
3. Чаму менавіта Венскі ўніверсітэт? бо там была мая спецыяльнасць, рэйтынг у ВНУ даволі высокі, да таго ж Вена выявілася адным з самых танных гарадоў Аўстрыі.
Вось тут можна выбраць ступень і спецыяльнасць, паглядзець мову (сертыфікат павінен адпавядаць гэтай мове), праграму і тэрмін навучання. Калі напісана тры гады, не абавязкова будзеш вучыцца роўна столькі. Я ледзь вывозіла абавязковыя для эмігрантаў 8 ECTS на семестр. Калі захочаш скончыць бакалаўрыят за тры гады, то ў семестр трэба набіраць па 20-30 крэдытаў, сумясціць гэта з працай практычна немагчыма.
У раздзеле Admission procedure чытаем, ці патрэбны дадатковы тэст. Калі так, глядзім, ці трэба яго здаваць да пачатку вучобы, ці ў працэсе навучання, аж да апошняга семестра. Далей вывучаем умовы паступлення, выбіраем адпаведную опцыю, загружаем неабходныя дакументы і чакаем ліста.
Калі штосьці незразумела, проста шукаеш найбліжэйшую спасылку на імэйл і задаеш пытанне. Там працуюць максімальна ветлівыя і спагадныя людзі. Чаму мяне сапраўды навучыла вучоба ў Венскім універсітэце, дык гэта даставаць людзей сваімі пытаннямі — не памятаю выпадку, каб мне не дапамаглі.
Такім чынам, у 2020-м я вучыла нямецкую, самастойна вывучала праграмаванне і працягвала працаваць у аптэцы. Скажу шчыра: было вельмі няпроста. Дні напралёт я была сканцэнтраваная на справах і вучобе і яшчэ імкнулася ўзяць дадатковыя гадзіны на працы, бо трэба было збіраць грошы. У такім рэжыме я пражыла прыкладна год.
Пры канцы 2020-га я пачала пошукі працы ў ІТ, прайшла 3-4 сумоўі і ў лютым 2021-га атрымала месца джуна ў iTransition. Там я навучылася вельмі шмат чаму (велізарная падзяка цімліду, ментару і калегам, якія дапамагалі і давалі мне стымул расці). Пасля паўгода працы ў кампаніі я папрасіла павышэння зп (нагадваю, мне трэба было назбіраць велізарную суму, так што грошы для мяне былі вырашальным фактарам), а калі мне далі менш за чаканае, пайшла шукаць новую працу.
Працу я знайшла хутка: прапаноў восенню 2021-га было шмат, я магла выбіраць. Я прыняла офер маленькай кампаніі і праз тыдзень ужо працавала на пазіцыі мідла. Той жа восенню я ўжо актыўна ездзіла ў Расію здаваць экзамен па нямецкай (TestDaF).
У Мінску мне ўдалося вывучыць нямецкую на ўзровень B2. Але ў Венскім універсітэце патрабаваўся С1. Я двойчы ездзіла здаваць TestDaF у Расію і абодва разы не набірала патрэбнай колькасці балаў. Калі б я ведала тады, што такі высокі ўзровень мовы патрабуецца толькі ў Венскім (у іншых ВНУ — B2), магчыма, жыццё пайшла б іншым шляхам.
Такім чынам, я заваліла TestDaF у кастрычніку і снежні, але на пачатку студзеня мы ўсё роўна адправілі дакументы ў ВНУ. І пры канцы студзеня мне адказалі, што так як усе дакументы, акрамя сертыфіката, у парадку, то мне даюць дабро на паступленне, проста прызначаюць дадатковыя курсы нямецкай коштам 1300 еўра (забягаючы наперад: лепш бы я на гэтыя грошы наняла яшчэ трох рэпетытараў), пасля іх трэба здаць універсітэцкі экзамен EPD (ён нашмат лягчэйшы за TestDaF, але без курсаў яго няможна здаваць) і спакойна прыступаць да вучобы.
11 мая 2022 года я сабрала валізы і з’ехала ў Аўстрыю. Усяго я выдаткавала тры гады на вывучэнне нямецкай з рэпетытарам і столькі ж прыйшлося збіраць грошы на пераезд.
Я планавала працаваць аддалена на кампанію ў Беларусі, жыць на гэтыя грошы ў Аўстрыі і вучыцца. Дзякуючы невысокаму падатку ў РБ я тады зарабляла больш, чым некаторыя праграмісты з 10-гадовым досведам у Аўстрыі. Але ўзнікла цэлая куча праблем.
1) Немагчымасць свіфт-пераводаў. Зп я павінна была здымаць у банкамаце, з камісіяй.
2) немагчымасць спакойна пакласці кэш на рахунак у аўстрыйскім банку. Трэба было кожны раз даказваць, што я іх зарабіла сумленным шляхам.
3) неразуменне, як доўга я яшчэ змагу аплачваць пакупкі ў Аўстрыі картай РБ.
У выніку мне давялося звольніцца і знайсці працу на мясцовым рынку, моцна страціўшы ў грошах.
Пра свой прыезд у Вену я апавясціла службу, адказную за выдачу віз (такія правілы) — яны даслалі мне спіс дакументаў і памятку, як зарэзерваваць візіт для афармлення ДНЖ. Якое ж было маё здзіўленне, калі высветлілася, што ўся гэтая сума, якую я збірала і большую частку якой пакінула ў банку РБ, павінна абавязкова ляжаць на аўстрыйскім рахунку.
Адпраўляць грошы свіфтам я не рызыкнула, таму прыйшла ў банк і стала порцыямі здымаць наяўныя з рахунку. Гэты момант я памятаю як цяпер: стаю ля банкамата, выцягваю па 400-500 еўра за раз, складаю ў «катлету» і ледзь не плачу ад усведамлення таго, што за кожнае зняцце плачу грошы. Усяго на камісіі я страціла каля 400-450 еўра.
Важная дэталь: паклаўшы грошы на рахунак, вы не можаце іх чапаць, пакуль заява аб ДНЖ не разгледжаная. Так што месяц чакання даўся мне цяжка.
Адкрыццё рахунку — гэта наогул асобная гісторыя. Я абышла банкаў 10, і ў кожным месцы адказвалі, што не абслугоўваюць грамадзян Расіі і Беларусі. Дзесьці казалі, што я павінна пражыць у Аўстрыі паўгода да адкрыцця рахунку, і гэта трызненне, бо без рахунку мне не дазволяць знаходзіцца ў краіне столькі часу. Да таго ж яны патрабавалі тлумачэнняў, дзе я ўзяла такую катлету грошай. Я расказвала пра праблемны свіфт і банкамат, а яны хацелі ведаць, адкуль гэтыя грошы ўзяліся на маёй карце.
Прыйшлося мне пісаць і тэлефанаваць на старыя працы і браць дакументы на бягучай. Нарэшце знайшоўся банк, супрацоўнік якога (святы чалавек, доўгіх гадоў яму жыцця) не выгнаў мяне, прыняў усе мае паперкі і тут жа адкрыў рахунак — нават без папярэдняга запісу. Пасля гэтага я змагла ўнесці свае наяўныя, зрабіць выпіску і падацца на ДНЖ.
Вучоба ў аўстрыйскай ВНУ моцна адрозніваецца ад таго, да чаго я прывыкла ў Беларусі. Ёсць тры формы заняткаў: лекцыя, лекцыя + практыкаванні, практычныя заняткі (аналаг нашых семінараў), няма ніякіх груп, у кожнага студэнта свой спіс прадметаў у семестры. Ты проста выбіраеш іх, запісваешся, наведваеш. Ці не наведваеш. Ніхто не прымушае цябе прыходзіць на кожную пару і сядзець ад пачатку і да канца.
Семінары пажадана наведваць: так прасцей атрымаць балы, удзельнічаючы ў нейкіх актыўнасцях. Наведванне прадмета яшчэ не абавязвае здаваць па ім іспыт. Калі адчуваеш, што не пацягнеш, здаеш у наступным семестры. Я ведаю людзей, якія заканчвалі бакалаўрыят за два гады, і тых, хто вучыцца там ужо 11 гадоў. Але апошняе могуць дазволіць сабе толькі грамадзяне ЕС.
Грамадзянам трэціх краін трэба набіраць мінімум (8 «крэдытаў» — ECTS) кожны семестр, інакш пры паўторнай падачы на студэнцкую візу (раз на год) могуць адмовіць. Прычым на 8 ECTS трэба прам вашаваць.
Выйшла смешна. Пасля першага ці другога семестра я падалася на стыпендыю. А мне ў адказ: навошта вам стыпендыя, вы і так багатая, вунь колькі грошай у вас на рахунку. Я: не магу іх наогул траціць, яны мне патрэбныя для падаўжэння ДНЖ. Карацей, яны пажартавалі — я пасмяялася і больш стыпендыі не прасіла.
Насамрэч, шанцы атрымаць стыпендыю залежаць ад рэгіёна (федэральнай зямлі). Магчыма, калі б я вучылася не ў Вене, у іншай зямлі, з вялікім выбарам праграм, то трапіла б у нейкую з іх (усе стыпендыі можна знайсці тут).
Да вучобы я падышла ўся натхнёная.
І вось пачынаецца першая лекцыя, я слухаю-слухаю і разумею, што я нічога не разумею. Ну, прам аніводнага слова, акрамя дапаможных дзеясловаў, у астатнім — пустата. Праз 1,5 гадзіны я выйшла з лекцыёнкі ў поўным шоку. Што рабіць, як далей жыць?
Да чаго гэтыя выдатныя курсы за 1300 еўра мяне не рыхтавалі, дык гэта да граду прафесійных тэрмінаў. Калі ў рускай мове тэрміны — гэта звычайна проста транслітараваная латынь, то ў нямецкай яны ўласна нямецкія. Не ведаючы слова, не адгадаеш, што яно значыць.
Пры канцы наступнай лекцыі па гэтым жа прадмеце я падышла да лектаркі: «Дапамажыце, калі ласка, я нічога не разумею з таго, што вы кажаце». Лектарка выявілася вельмі добрай і спагаднай жанчынай, яна скінула мне на імэйл матэрыял, які праходзяць на матуры і ў бакалаўрыяце, і параіла тры дадатковыя курсы і пару кніг.
Я наведвала ўсе гэтыя дадатковыя курсы плюс яе лекцыі. Было вельмі цяжка. Я пазначала значэнне слоў, шукала аналагі для іх у рускай, пісала канспекты, каб паўтараць іх перад іспытам.
Гэта было днём. Увечары я прыходзіла дадому і сядала працаваць. Праца займала 20 гадзін на тыдзень, бо ў Аўстрыі забаронена загружаць студэнтаў больш.
Было капцы як цяжка. Памятаю, як тэлефанавала маме і плакала: хачу кінуць! Я ведала, што яна 100% адгаворыць мяне ад гэтага і папросіць яшчэ патрываць, бо далей усё будзе добра.
…З часам я пачала пачувацца больш упэўнена на лекцыях
Пры канцы першага семестра я практычна ўсё лётма схоплівала і абыходзілася на лекцыях без дыктафона. Але вучыцца ўсё роўна было вельмі складана.
І гэта адбілася на здароўі, у лістападзе мяне нагнала дэпрэсія, прыйшлося звярнуцца да псіхатэрапеўта па медыкаменты. Але я ўсё роўна працягвала працаваць і вучыцца, бо выбару ў мяне не было. На другі-трэці тыдзень таблеткі пачалі дапамагаць, і да мяне вярнулася мая прадукцыйнасць.
Я ўзяла на працы двухтыднёвых адгул і сядзела бязвылазна дома, рыхтавалася да іспыту. У сярэдзіне снежня я яго здала, астатнія прадметы на +2 ECTS таксама, і вырашыла, што мне трэба адпачыць. Другі семестр пачынаўся толькі ў сакавіку, да гэтага часу я проста адпачывала (толькі працавала).
Першы час жыць у эміграцыі ў прынцыпе цяжка, да таго ж у Аўстрыі няма такога буйнога беларускага кам’юніці, як у Польшчы — усяго 2-3 тысячы беларусаў на ўсю краіну. Таму я старалася знаёміцца з людзьмі на кухні ў інтэрнаце. Проста гатавала, сядала есці і прапаноўвала ўсім далучыцца да мяне. І гэта на 100% працавала. Людзі былі прыемна здзіўленыя, далучаліся, і так пачыналася нашае знаёмства.
Так я пазнаёмілася з людзьмі з Босніі, Сербіі, Польшчы, Іспаніі, Германіі, Малдовы, Эстоніі. Не сказаць, што мы сталі сябрамі, але смол-токі на кухні і ў калідорах дадавалі настрою. Я нават запрасіла іх на сваю развітальную вечарыну ў інтэрнаце — прыгатавала мясныя пірагі, а яны мне дапамаглі з пераездам.
На працу я таксама прыносіла ежу і ўсіх частавала. І халаднік, і дранікі, і боршч, і катлеткі з пюрэшкай. Людзям падавалася гэта мілым, і так мы знаходзілі агульную мову. Плюс з’яўлялася нагода пагутарыць пра культуру нашых краін.
Дарэчы, у аўстрыйцаў ёсць аналаг нашых дранікаў, называецца Rösti, але яны не ў курсе, што іх можна есці са смятанай і кропчыкам. Яны наогул не шараць за кроп, яго тут немагчыма купіць, таму я вырошчваю свой на балконе.
Экзамены ў аўстрыйскай ВНУ — гэта капцы. Памятаю, як падышла да той жанчыны-лектаркі і спытала, дзе можна ўзяць пытанні для падрыхтоўкі да іспыту. Яна ад душы пасмяялася і спытала, ці не жартую я.
Усе экзамены — пісьмовыя. У аўдыторыі паміж студэнтамі вялікая адлегласць — нельга ні падгледзець, ні перагаварыць з кімсьці. Па аўдыторыі ходзяць «каршуны»-студэнты і сочаць, каб ніхто не спісваў. Да таго ж часта яны з іншых факультэтаў, так што ў іх таксама нічога не спытаць.
Кожнаму даецца блок аркушаў з заданнямі (старонак 20-25), якія ты бачыш упершыню ў жыцці. Параўнальныя табліцы ты павінен запоўніць ведамі з галавы — у лекцыях іх не было. На кожны экзамен даецца тры спробы, чацвёртая праходзіць у адзіночцы ў прысутнасці камісіі.
Раней я думала, што ў «медзе» складана, цяпер разумею, што ў Беларусі нас усё ж такі шкадавалі. Не тое каб там вывозілі прам рэальна «дубоў» — не, такога не было. Але наш фармат экзаменаў быў значна прасцейшым. У Мінску можна было вывучыць 30 экзаменацыйных пытанняў з 40 і неяк выкруціцца. У Венскім, калі ты не знаеш нейкай тэмы, лепш проста не прыходзь на экзамен.
Я не хацела пасля выпуску працаваць у аптэцы, хоць тут плацяць сапраўды нядрэнныя грошы. Пры гэтым мне вельмі падабалася праграмаваць і вырашаць задачы — і я памеркавала знайсці штосьці на стыку. Але я не ведала, куды капаць, таму пасля лекцый проста падыходзіла да выкладчыкаў і пыталася, ці чулі яны пра сумяшчэнне фармацэўтыкі і праграмавання.
Многія адказвалі, што не знаюць нічога такога. Але адзін даў мне імэйл іншага выкладчыка, які павінен быў знаць. Я напісала і папрасіла ў яго аўдыенцыі.
Гэтага чалавека клічуць Герхард Экер (Gerhard Ecker), ён з’яўляецца буйным спецыялістам у галіне фармакаінфарматыкі ў Венскім універсітэце. У часе сустрэчы ён падказаў мне пару рэсурсаў па тэме і сказаў, што на дадзены момант свабодных месцаў у лабе няма, але, калі з’явяцца, ён паведаміць. І параіў вывучаць Python.
Да сакавіка я вучыла Python самастойна. У сакавіку свабодных месцаў не з’явілася, але Герхард прапанаваў мне звярнуцца да двух іншых выкладчыкаў, кіраўнікоў лабараторый па хемаінфарматыцы. Я сустрэлася з абодвума, і ў аднаго з іх знайшлося месца для практыканта.
У вольны час прыходзіць да свайго супервайзера, той прыдумляе праект, практыкант над ім працуе і раз на 1-2 тыдні дае справаздачу аб прагрэсе. Без аплаты.
Стажыроўка пачалася ў чэрвені і доўжылася два месяцы, пасля чаго я папрасіла рэкамендацыйны ліст і характарыстыку, падпісаныя начальнікам лабы. У Аўстрыі рэкамендацыйныя лісты вельмі важныя. Гэта «значок, што ты не дурачок» і паважаныя грамадзяне ручаюцца за цябе. З усіх сваіх стажыровак і месцаў працы я прасіла рэкамендацыйны ліст і характарыстыку, гэта мне ў будучыні моцна дапамагло.
Пасля гэтага здарыўся новы эпічны паварот. Я напісала ў аддзел прызнання і пацвярджэння дыпломаў з просьбай выдаць мне аўстрыйскі дыплом бакалаўра.
Гэты аддзел папрасіў мяне яшчэ раз скінуць ім падрабязную праграму навучання ў БДМУ, а потым напісалі, што я прашу ў іх Anerkennung (поўнае прызнанне дыплома бакалаўра), і гэтага яны зрабіць не могуць, бо… (доўгі ланцужок тлумачэнняў).
Anerkennung яны мне не дадуць. Але я магу прэтэндаваць на настрыфікацыю (Nostrifizierung), пацверджанне замежнага дыплома ў Аўстрыі. У адрозненне ад Anerkennung, ён мае на ўвазе праверку адпаведнасці ўзроўню і зместу навучання патрабаванням аўстрыйскай адукацыйнай сістэмы.
Для настрыфікацыі мне прапанавалі здаць адзін дадатковы экзамен на 1 ECTS (юрыдычныя аспекты фармы ў Аўстрыі) і скончыць усе кругі пекла ўжо ў наступным, трэцім, семестры.
Я была ў шоку. Бо я пыталася пра такую магчымасць дзяўчыну, якая дапамагала мне з паступленнем. Яна адказвала, што так няможна. А за гэтую кансультацыю і падрыхтоўку ўсяго я плаціла грошы. Усе мае пакуты маглі скончыцца значна раней, калі б хтосьці папярэдзіў мяне пра магчымасць настрыфікацыі. Але пра яе я даведалася выпадкова.
Акрамя здачы экзаменаў, якіх не хапала, умовай настрыфікацыі было напісанне дыпломнай працы. Але так як я напісала «дыплом» яшчэ ў БДМУ, то яны проста папрасілі Summary на 10 старонак на нямецкай мове. І ўсё.
У лістападзе 2023 года я здала экзамен, якога не хапала, падала дакументы і ўжо ў снежні трымала ў руках настрыфікаваны ў Аўстрыі дыплом магістра фармацыі.
Так, менавіта магістра, а не бакалаўра. Так як у БДМУ я правучылася 5,5 гадоў, то мой беларускі дыплом перакрываў цалкам праграму бакалаўрыяту і магістратуры.
Калі б не гэтая шчаслівая выпадковасць, я б выдаткавала на магістратуру яшчэ многія гады.
Першапачаткова я шукала працу ў галіне хемаінфарматыкі, але без досведу мяне не моцна рваліся браць. Таму я вырашыла, што не зашкодзіць яшчэ адная ступень і вырашыла паступіць на PhD.
Папытала пра вакантныя пазіцыі ў Венскім універсітэце ў знаёмых выкладчыкаў і даведалася, што месцаў і грошай цяпер няма. І наогул пошук вакансіі для PhD займае каля года: спачатку пішаш ва ўсе ўніверсітэты, дзе працуюць па тваёй спецыяльнасці, калі ў іх ёсць вольнае месца і грошы з фондаў (то-бок абавязкова павінен быць праект), цябе запрашаюць на сумоўе.
Але мне пашанцавала. Універсітэт Інсбрука адгукнуўся адразу, і на наступны дзень пасля 5-гадзіннага інтэрв’ю я атрымала прапанову працы. Гэта было вельмі дарэчы: мая аўстрыйская кампанія на той час збанкрутавала.
Пераязджаць у Інсбрук трэба было хутка (гэта было ўмовай працы), і я пачала шукаць транспартныя кампаніі. Усё прадказальна выйшла дорага. Тады я зрабіла гэтак жа сама, як пры пераездзе з Мінска ў Вену — я проста адправіла большую частку сваіх рэчаў поштай (тады яшчэ так можна было зрабіць).
Усе падушкі, коўдры, посуд, абутак, рэчы, кнігі я засунула ў скрынкі — атрымалася 10 каробак па 7-20 кг. Мне дапамаглі дацягнуць гэтае дабро да пошты і шчасліва адправіць.
Трэба было бачыць твары работнікаў пошты: як у меме «А шо, так можна было?»
І вось цяпер я працую ва ўніверсітэце Інсбрука. Галоўнымі фактарамі пры прыёме сталі мае веды ў галіне фармы і ўменне праграмаваць. Гэтая праца ідзе паралельна з маім PhD. То-бок я прыходжу штодня на працу ў офіс, а калі ёсць лекцыі — наведваю іх.
Маё даследаванне тычыцца структуры бялковых малекул і ўплыву яе змены на развіццё хвароб.
Дапусцім, ёсць дзіця, якое ў 3-4-5 месяцаў пачынае дзіўна сябе паводзіць. Ягны геном секвеніруюць, то-бок клубочак ДНК / бялку, які нас цікавіць (што, магчыма, выклікаў гэтыя дзіўныя паводзіны), расцягваюць ў нітачку і інфармацыю з яе фіксуюць. Ёсць мутацыі, якія абумоўленыя эвалюцыяй і нічому не шкодзяць, а ёсць тыя, што выклікалі ў дзіцяці дзіўныя паводзіны. Нітачка аналізуецца, і знаходзяцца кропкі, дзе мутацыя нармальная, а дзе магла паўплываць на паводзіны. Адшукаўшы ўчасткі з паталагічнай мутацыяй, можна стварыць магчымасці для персаналізаванай медыцыны, паўплываць на канкрэтныя ўчасткі і дазволіць дзіцяці вырасці здаровым.
То-бок лекаў я не вынаходжу. Але мая праца можа стварыць «трамплін» для тых, хто створыць іх для дадзенага канкрэтнага дзіцяці.
Як бачыце, мой шлях — гэта не гісторыя паспяховага поспеху, гэта гісторыя выбару і яго наступстваў. Я разумела, што магчымасцяў для пабудовы кар’еры і лепшага (у матэрыяльным плане) жыцця ў мяне больш у Аўстрыі. Але я бачу сваіх сяброў і бацькоў толькі раз на год, і мне іх вельмі не хапае.
Пераезд не для ўсіх. Людзі павінны быць гатовыя да таго, што яны цалкам сціраюць мінулае жыццё і пачынаюць яго на новым месцы з нуля. Аніякіх сяброў, знаёмых, кар’еры. Калі табе ўжо не 18-23, гэта цяжка. Чалавек павінен узяць гэта пад увагу і ісці на ахвяру, толькі калі сапраўды да гэтага гатовы.
Я не шкадую пра свой выбар. Эміграцыя мяняе чалавека, і я ўжо далёка не тая, кім была пяць гадоў таму. Я выразна адчуваю гэта, калі вяртаюся назад.
Мая праца мне падабаецца, я расту як прафесіяналка, і гэта для мяне важна. У планах скончыць PhD і знайсці добрую працу ў універсітэце або даследчым аддзеле ў індустрыі.
Не ведаю, якім было б маё жыццё, калі б я засталася ў Беларусі, але маё цяперашняе жыццё ў Аўстрыі мне пасуе.
Рэлацыраваліся? Цяпер вы можаце каментаваць без верыфікацыі акаўнта.
Ну аптекарь - тот же кассир, авторка этого не понимала что ли?
Жизнь в комнате с общим сан узлом в 30 лет + еще учеба, а по итогу работа в каком-то то университете с 10 коробками за всю жизнь с непонятными перспективами и без нормальных документов (ПМЖ-Гражданство) без обид но тут пример «вечного студента» учеба ради учебы и боязнь взрослеть. Жизнь и ее успех в ней все же строится не то сколько у тебя образований или языков ты знаешь, а какой у тебя финансовый капитал и насколько ты независим.
Карыстальнік адрэдагаваў каментарый 4 кастрычніка 2024, 09:10
Боязнь взрослеть? Это было действительно крутое экспертное мнение. Спасибо!
Учу арифметеке, пока недорого:
Поступление в мед - 2014 год. На момент переезда - 25-26 лет, переезд - 2022 год. Со всей очевидностью имеет около 18 лет в 2014 и, соответственно около 28 лет сейчас. Это абсолютно обычный возраст для PhD студентов, возможно для медиков даже рано, не знаю чего там. Увидеть "учебу ради учебы" у человека, самостоятельно освоившего новую специальность и, в итоге, соединив с прошлой, поменявшего пару работ и совмещающего работу с учебой не первый год - очень избирательное зрение.
user113745, может поделишься с нами своими успехами?
Ну как минимум не живу на 10 коробках в арендной комнате на правах гастарбайтера в 30 лет:)
В Эритрее тоже куча таких людей. 🤣 Полностью подходят под твое определение
Вас про успех спросили.
А там нету успехов. Он у мамки до сих пор на шее сидит. Зато не на коробках.
В смысле без документов? У неё студ виза, нормальные документы. С её уровнем немецкого она через 4 года (6 лет совокупно) подаст на австрийское гражданство.
Каментарый скрыты за парушэнне правілаў каментавання.
Правила тут, их всего 5
Было же уже. Зачем по два раза одно и то же писать?
Мы же ей уже повосхищались.
Путь к гражданству в Австрии сложный, люди довольно закрытые, налоги высокие а зарплаты низкие относительно соседей.
Выражение не путайте туризм с иммиграцией отлично описывает Австрию.
Да, тяжело говорить о высоких зарплатах, когда в соседях Швейцария. Но со свободным немецким и PhD в хемоинформатике при наличии желания запросто переберется в Германию и м.б. ту Швейцарию.
Что именно сложного в пути к гражданству Австрии? Легче, чем во многих странах ЕС.
статья вышла пару часов назад, а тут уже собрались эксперты по эмиграции в Австрию, большая часть из которых там даже, вероятно, не была ни разу.
Автору статьи респект огромнейший! Поставить себе цель и дойти к ней спустя столько тяжестей и времени - это ж какое упорство и желание надо иметь! Вы огромная молодец! Австрии повезло иметь такого специалиста и гражданина в будущем. Уверена, все у вас получится.
О, здравствуйте! Вот вы и попались.
Если бы вы были экспертом по данному вопросу, то вы бы в жизни не сказали бы "Австрии повезло".
Австрии на бытовом уровне в лучшем случае всё равно на вас. В худшем - косые взгляды и зависть.
Если вам говорят в Австрии: "Как здорово, что ты решил работать и жить у нас" - вы ошиблись и приземлились в Австралии. Случается.
Очевидно вы и попались. Ни разу не то чтобы не работав в Австрии но и вероятнее всего не бывали.
Как визу открою - съезжу. Мне друзья рассказывали и этого достаточно.
Не стоит, вам не понравиться. Вам друзья уже рассказали.
Был у мен знакомый, так у него гаишники везде злые были, вечно его везде штрафовали, специально за ним ахотились, везде ловили. А потом я один раз с ним поездил и готов был задонатить всем тем гаишникам.
Карыстальнік адрэдагаваў каментарый 4 кастрычніка 2024, 17:42
ах, ну да, обычно же все, что рассказывают друзья, чистейшей воды правда и ничего кроме правды. люди же разными не бывают, как и их отношения к вещам/местам.
Скажи мне кто твой друг, и я скажу тебе кто ты. Есть просто люди, у них везде плохо. Куда не приедут везде не так. И дома тоже не так. Весь мир какой-то не такой. Никто не любит, везде ненавидят.
Вы правы. Наберу им в эту субботу c 12 до часа. Может и смс скину.
Один мой друг рассказывал, а я расскажу вам.
Что такое Австрия? Это такая страна, которая когда-то была империей. Посередине - горы. По-периметру - крупные города, каждый из которых по сути своей населён публикой, с очень корневистыми корнями из соседних стран.
Что это значит? Это значит - имперский гонор в анамнезе, и достаточно специфичское (скорее, неприязненное) отношение к публике на противоположном конце страны.
Что такое общество в Австрии? Это такие люди, которые очень очень ОЧЕНЬ ценят свой комфорт. Говорят, Макс Корж со своим "Жить в кайф" - это их неофициальный кумир.
Когда ты выбираешь жить в кайф (жииить в кайф), то ты хочешь одного: чтобы лето не кончалось чтоб оно за мною мчалось. И чтобы денежков хватало на всё. И чтобы не надо было напрягаться, учить там что-то всю жизнь, суетиться - вы чё? Абрикосы поспели, молодое вино подвезли, пожарная дружина опять играет на трубах - это мы любим.
И тут в эту идиллию врываются они. ИНОСТРАНЦЫ. Которые что-то суетятся, говорят на непонятных языках, пытаются работать лучше чем мы, пытаются что-то покупать... Это нам не надо. Пользы мы в этом не видим совершенно. "Умные люди" говорят, что когда где-то люди рядом начинают зарабатывать деньги, то и цены растут на всякое. Это ужас. Это подрывает наши устои размеренной жизни.
Ладно, хорошо, ничего не попишешь: отдадим этим клятым иностранцам Вену. "Вин ист андерс", ю ноу. Будем зарабатывать на них там.
Но так то мы высокоразвитые люди первого мира. Поэтому студенты и приезжие должны прочувствовать всю высоту наших стандартов. Студенты будут учиться годами, пытаясь сдать свои сессии. Иностранцы будут платить за всё. Не платишь - зачем ты нужен? Язык выучил говоришь? Так говоришь всё равно не так и не то. Старайся лучше.
В этой атмосфере тяжёлой атлетики и "старайся лучше" есть те из приезжих-обрусевших, кто начинает подыгрывать этим правилам и... Начинает душнить и клевать новичков как минимум так же. Мой друг не знает зачем они это делают - это что-то из области дедовщины и казарменной психологии.
Но на дистанции это значит следующее: инициативность погибает, потомственность и "традиции" (даже дурные) - побеждают.
Брусничную пикантность этому блюду добавляет любовь к быстрым деньгам, блату и схемкам. Например например ссылочка на википедию: https://en.wikipedia.org/wiki/Austria_and_Russian_intelligence
Поэтому, дорогая автор, вы молодец. Без иронии и сарказма. Но не держитесь за это место: будут лучшие перспективы впереди - бросайте эту богодельню. А Инсбрук прекрасен, надеюсь вы наслаждаетесь им сполна.
Из всего этого потока сознания можно вынести только одно: Австрия - довольно консервативная страна. Всё остальное фантазии на заданную тему.
В Австрии заносчивые и недружелюбные люди только в самой Вене. И только потому что под 70% это понаехи и эмигранты в 2-3 поколении. И даже они сравнению с людьми в РБ - они все милые, приветливые и отзывчивые люди.
Ты врёшь и потому пытаешься зацепить меня.
Минусуют фанаты мистера Штробля (редакция! это не мат! так склоняется)
Список можно продолжить.
Швейцария, Дания, Финляндия, Швеция, Норвегия ...
все консервативные и все смотрят на приезжих свысока.
Однако во всех этих странах уважают образование, профессионализм, культуру приезжих и сознают что такие люди нужны их стране.
Ведите себя соответственно, избавьтесь от комплекса второсортности и наслаждайтесь жизнью в стране с высокими living standards.
Извините, у меня детство за гаражами прошло я поэтому не понимаю многого.
Как эти 2 факта вместе дружат?
и
Эти люди, кто так считает - они вообще бывают одновременно в одной комнате? Или это надо в пузырик поселиться и там веселиться? (я ещё и поэт)
Карыстальнік адрэдагаваў каментарый 4 кастрычніка 2024, 16:53
Я вот лично (а не выдуманный друг), третий год в Вене живу, с тремя детьми переезжали целенаправленно, в лучший город Земли (... - так королеву), процесс начинал осенью 2021го, до войны. И доволен как мамонт. В Минске было все и четырешка в новостройке и коттедж в 33 км от кольцевой, но отсутсвие каких-либо перспектив для детей все перевесило.
И самый большой плюс лично для меня - в Австрии ты даже с ВНЖ полноценный гражданин и можешь претендовать на любые программы поддержки и льготы, в в БССР даже с паспортом ты только ресурс. И на твое мнение и проблемы всем глубоко пофиг.
Есть тут, конечно, проблемы с местным национализмом, но они моментально улетучиваются, когда ты рассказываешь местным пару моментов их богатой истории Австрии, которые подготовил заранее.
Карыстальнік адрэдагаваў каментарый 6 кастрычніка 2024, 20:31
за какую партию на последних выборах голосовали?
вы про 39-й? смело!
Карыстальнік адрэдагаваў каментарый 7 кастрычніка 2024, 13:30
Избирательное право актуально только раз в 4 года и лично мне это пока точно не нужно, законодательная система и без моего участия работает очень неплохо. И я уверен, когда я его получу, то мой голос будет услышан и учтен.
А вот наличие возможности голосовать в БССР не влияет абсолютно ни на что :-)
Да, и про 39й тоже, когда местым говоришь, что Адольф был на самома деле леваком, впадают в ступор.
Как я понимаю, вы переезжали не на пустое место а Австрию. Были какие то наработанные контакты, связи.
Нет, абсолютно с нуля, дале туристами не были. Десяток видосов с ютьюба и вперед
Смелое решение.
У меня было что то подобное с переездом в Торонто.
Вау!
Вот это мотивация, выносливость, и главное выдающиеся способности девушки!
Успехов вам и дальше в вашей жизни.
По оценкам издания Visual Capitalist Вена занимает первое место в рейтинге Most Livable Cities. За ней следуют Копенгаген, Цюрих.
Варшава на 80 месте.
Критерии оценки
Healthcare (20%) Culture & Environment (25%) Stability (25%) Education (10%) Infrastructure (20%)
Ещё есть 2 метрики:
-- Место в рейтинге "least friendly city"
-- Количество концертов Тейлор Свифт
Карыстальнік адрэдагаваў каментарый 4 кастрычніка 2024, 16:50
А реальные минусы будут?
Я вот например скажу, что хваленая белорусская молочка - г... в сравнении с австрийской.
Вена, вальс, голые плечи
Манипуляции с веерами
Думать об этом приятней и легче
Чем о Череповце вечерами
Череповец, Череповец
Ничего личного, просто молочка г...
Череповец, Череповец
Ничего личного, просто сырки не те
Ой, везде можно жить, надо просто быть своим человеком и лицемером для всех, тогда вы сможете и денег заработать и вас ещё уважать будут. 🥲
Если бы только люди проявляли такое же усердие, трудолюбие, кооперацию и выносливость дома. Но дома мамкин борщ, бабушкина квартира и дешевый йогурт. Зачем напрягаться?
Зато на чужбине понимание что нужно вкалывать как стахановец и без привилегий и статуса, а то ведь рантье может поднять аренду или ведомство не продлит ВНЖ или банк откажет в ипотеке или на работе новичок Ахмед, Фатима или Кришна согласятся делать ту же работы за половины твоей зарплаты.
Так чужбина она только вначале чужбина. А потом и второй Родиной может стать. А для детей так точно, а для внуков и подавно.
Я как то в Торонто разговаривал с молодым парнем. И по ходу разговора спросил у него откуда он. Он улыбнулся и сказал
"Canada"
Я у него спросил а родители откуда. Он ответил так
"Я знаю что мой дедушка приехал сюда из Европы. А из какой страны не могу сказать."
Усердие должно вознаграждаться. Дома из телевизора только и говорят, что об альтруизме и среднем по стране. И всегда почему-то чиновники, а не ученые и инженеры. Где тот социальный лифт, который довезет ударника труда до коттенджа в Дроздах?
Карыстальнік адрэдагаваў каментарый 4 кастрычніка 2024, 20:42
на самом деле зря вас минусуют - мотивация это очень важный экономический фактор развития человека или страны. Когда у тебя есть наследство от бабушки, тебе не нужно пыжыться на работе чтобы купить квартиру. Если у тебя есть нефть, тебе не нужно делать реформы и стимулировать развитие малого бизнеса.
Я извиняюсь а сколько вы в Беларуси с двумя годами опыта получали денег что было больше чем у Австрийца с 10 лет опыта?
Карыстальнік адрэдагаваў каментарый 4 кастрычніка 2024, 15:37
Cost of living in Vienna, Austria:
A family of four estimated monthly costs are 3,549.4€ without rent.
A single person estimated monthly costs are 1,037.7€ without rent.
Cost of living in Zurich, Switzerland:
• A family of four estimated monthly costs are 5,391.9Fr. without rent.
• A single person estimated monthly costs are 1,471.9Fr. without rent.
Cost of living in Warsaw, Poland:
A family of four estimated monthly costs are 10,392.7zł (2390 €) without rent.
A single person estimated monthly costs are 3,153.4zł (725.28 €) without rent.
Выходит с кавалеркой надо аж 3.5к евро иметь, чтоб тупо сводить концы с концами? Не хило!
cost of living in Minsk, Belarus:
A family of four estimated monthly costs are 1,542.7€ (5,571.1BYN) without rent
A single person estimated monthly costs are 433.6€ (1,565.8BYN) without rent.
выходит при средней зарплате грязными в 3100 рублей в Минске семья из четырех человек с двумя работающими, даже однушку снять не может. Не хило!!!
PS. Ох уж эти интернеты
Карыстальнік адрэдагаваў каментарый 4 кастрычніка 2024, 16:26
Так в Минске они могут жить с бабушкой в её двухкомнатной. И взять льготный кредит под 5% для покупки своей квартиры... при уровне инфляции в 12%.
Жить или мучаться? И надеяться, что старушка скоро ласты склеит.
бабушка живет не в минске а в слониме.
Оно то все так, но мы же говорим про цены в айцишном контексте. Как думаешь какой % айцишников в Польше получает выше чем 3.5к € чистыми? Думаю сильно выше верхнего квартиля. А вот иметь 1.5к + 500€ за жилье в Минске - вполне реальная перспектива. С учетом того, что это средняя зп даже по статистике дев.ио
Карыстальнік адрэдагаваў каментарый 4 кастрычніка 2024, 17:07
3.5k евро нет - уровень мидла в Польше, например.
Как думаешь какой % айцишников в Беларуси получает выше чем 3к белорусских рублей чистыми?
О, "кавалерка" в комментах снова в моде
Автору респект. Если не бывали, загляните в aquadome в langenfeld
Редко оставляю комментарии, но тут согласен с большинством.
Всегда найдутся нытики, которые вечно недовольны. То им летом слишком жарко, то осенью дождя слишком много, то пятую ветку метро подавай.
В Беларуси такие нытики вместо переезда в столицу всю жизнь сидели бы в своей провинции, вдыхая аромат навоза. Хотя могли бы переехать в центр Вены и жить там, где отдыхают миллионы туристов в год, медитативно наблюдая за работой фиакеров.
Австрия - это страна политической стабильности и профессионализма. Люди, прекрасно справляются со своей работой. Федеральный министр внутренних дел, не отвлекаясь на такие мелочи как отдых на Ибице, находится настолько в моменте и в ресурсе, что легко справится и с должностью канцлера.
Демократическое большинство, в общем-то, не имеет никаких проблем в жизни - всё предсказуемо, понятно и доступно. Любой может взять кредит и купить жильё в центре столицы. Но люди предпочитают загородную жизнь, исключительно из любви к природе.
Страна полна креативных идей, направленных на улучшение качества жизни. Ветка метро, традиционно являющаяся средством передвижения гостей из ближнего зарубежья, в своё время получила следующее украшение: https://wien.orf.at/v2/static/oekastatic_orf_at/static/images/site/oeka/20180831/wienerlinienklein.5782017.jpg - приятно видеть такую заботу от управленцев.
Продукты прекрасны. Особой популярностью пользуется те, что выращены в Австрии местными фермерами на альпийских лугах Румынии. Покупка оных это в первую очередь проявление патриотизма. Лук из поднебесной само собой тоже австрийский. Никто не пытается лукавить, все честно, а ценообразование прозрачно.
Проблемами беларусов все озабочены, хоть в силу культурных особенностей и не проявляют эмоций, да и вопросов не задают. Все всё понимают: медведи на улицах, холодно, ядерная кнопка... Не до шуток. Для страны даже есть отдельное название в языке: Weiß Russland. Приятные послабления присутствуют: можно приехать, можно уехать, можно работать, можно снять квартиру.
В общем, если не лениться и найти работу, выучить язык (для собственного удобства не рекомендуется использовать Hochdeutsch - проявите уважение, вы же всё же не в Германии), не болеть слишком серьёзно и не умирать совсем уж насовсем, честно платить все налоги и платежи, прожить 5 лет до ПМЖ, 5 лет с ПМЖ, платить налоги 6 месяцев непосредственно перед подачей документов на гражданство, в том числе платить налоги 36 месяцев из предшествующих 6 лет и как-то ухитриться отклеиться от гражданства РБ (партия Зелёных как-то умудрились сказануть ересь: дескать, давайте уже может двойное гражданство разрешим иметь людям, а то 21-й век на дворе... такие уже капустоголовые, хорошо что их выпихали). Так вот если соблюсти эти примитивнейшие для любого прямоходящего правила, то всё только начнётся.
p.s. Для умников с "через 6 лет дадут!!!111одинодин": https://www.oesterreich.gv.at/themen/menschen_aus_anderen_staaten/staatsbuergerschaft/1/Vorzeitige-Verleihung-nach-sechs-Jahren.html
Херр Герберт и его друзья спят и видят чтоб вам было легко и хорошо, ага.
Это всё мне рассказали друзья: Ф, Щ, грелка и свиная отбивная с горошком.
Херр Герберт вероятнее всего так и останется "народным канцлером" и не станет настоящим. Президент явно настроен против него и другие партии тоже не хотят сотрудничать. У него будет шанс, если коалиция ÖVP+SPÖ+Neos развалится и будут досрочные выборы, на которых его партия наберёт со второй попытки более 50 процентов.
По поводу гражданства за 6 лет при знании немецкого на b2 - пока это вполне реально, знаю людей, которые получали. Сам я кстати сейчас интеграционный курс B1 посещаю.
По поводу хохдойча и диалекта - это правда.
Я бы сказал, что проблема в том, что где-то есть толпа людей, кто голосует либо за правого популиста (в порыве "э алё услышьте нас"), либо за почти-правых ÖVP (причём уже годами) - https://en.wikipedia.org/wiki/Austrian_People%27s_Party. Это прям очень много людей.
Да, в Вене всё чуть иначе, и голосуют люди тоже иначе. Ну что-ж... Если выезжать за город только чтоб почилить, то и жизнь кажется удалась. Но что-то в этом есть неправильное, где-то я уже видел похожую "жизнь в пузыре".
Старая добрая фраза "Если что-то не развивается, то оно деградирует" тут подходит как нельзя кстати. Но зато весёлые сатирические игры пилятся - https://kurz-das-spiel.at/
Карыстальнік адрэдагаваў каментарый 7 кастрычніка 2024, 13:45
На мой взгляд ÖVP - не такой уж и плохой вариант. Живём как-то при их власти, и уже достаточно давно. Возможно лет 10 назад все гораздо лучше было, не знаю. Я читал их предвыборную программу (как и остальных партий). Со многими вещами согласен и на мой взгляд все вполне адекватно.
через 6 не дадут, но если хватит ума и терпения выучить немецкий на B2 через 6 лет начнёте процесс. Для этого даже выходить из РБ гражданства не нужно - выйдете после получения австрийского. И займет он полтора-два года. Никаких проблем, если легально прожили 6 лет в Австрии даже без ПМЖ, а по студенческому ВНЖ и не было уголовки, с этим нет.
Ну ровно через 6 конечно не дадут, но через 6 подаваться можно, при наличии немецкого b2. А скорость рассмотрения заявки очень разная в разных федеральных землях. В Вене 1.5 года в среднем, в Каринтии можно и за 3 месяца получить. Я кстати в Австрии случайно оказался, иммиграцию туда не планировал и живу там 2 года только. Но раз так случилось - буду идти до победы, то есть до паспорта.
По поводу недопустимости двойного гражданства - в Австрии одна из самых архаичных систем. Причем это касается даже не тех, кто его хочет получить, а коренных австрийцев. По нынешнему закону при получении другого паспорта австриец, даже получивший гражданство по рождению, его автоматически лишается. И таким образом потеряло гражданство уже около полумиллиона коренных.
Я вот не могу понять.. почему столько историй про то что влезли в ИТ и уехали в Европу.
Я планирую наоборот приехать из Европы в Беларусь.. а тут прям счастья куча что уехала..
Да просто потому что таких возвращенцев, как ты, пока гораздо меньше, чем уехавших и желающих уехать. Чисто количественно. Соответственно и историй больше
Извращенец это когда сидишь один в польской кавалерке, а жену и детей тебе заменяет компьютер.
В огороде бузина, а в Киеве дядька...
Ну да ладно. Поиграем по твоим правилам.
Если тебе в Жлобине семью заменяет компьютер, то кто ты?
Чисто ради интереса. Причина возврата?
например, никуда не уезжал.
Я один на вот этот фрагмент обратил внимание?
Люди, всё что касается легализации, просто читайте официальные сайты страны пребывания! Анонимусы на форумах и непонятные девочки-специалисты вам насоветуют.
"И вот теперь я работаю в университете Инсбрука. Решающими факторами при приёме стали мои знания в области фармы и умение программировать. Эта работа идёт параллельно с моим PhD."
Очевидно же что PhD будет не в Computer Science, а в Chemoinformatics/ Pharmacoinformatics.
Так что девушка и не уходила из своей основной специальности. А немного подучила програмирование чтобы использовать его для того чтобы идти дальше в фармацевтике.
Да, конечно, умение программировать на приемлемом уровне дало ей возможность, скажем так, иметь побочный заработок чтобы обеспечивать свои жизненные потребности.
Почему после 18-23 поздно? Мне 26 лет, в этом году вкатился в айти. Пока накоплю достаточно опыта будет уже 30+. Предстоит еще столько работы - переехать, накопить на ипотеку, найти вторую половинку, получить первое высшее образование в Польше. Жизнь только начинается!
В принципе, вся стратегия на жизнь для любого человека описывается одной регуляркой: берегите мента(?>лку)?
Мне намного больше чем 30. И я в IT много много лет.
Так вот, вкатится в IT (в этом году) вовсе не значит быть успешным и много зарабатывать. В IT зарабатывают много люди с высокой профессиональной квалификацией. А это приходит не сразу.
Надо иметь университетский background, а не 3 - 6 месячные курсы. Надо поработать не один год на проектах высокого уровня, где используется Java, C++ advanced etc. а не XML/ HTML. Надо чтобы коллега более высокого уровня направлял и помогал первое время.
А без всего этого на примитивных проектах много не заработаешь.
"Переехать в Польшу, получить первое высшее образование в Польше.... "
И это вы мыслите в свои 26 лет!
Поднимайте планку выше. Есть же ещё Германия где обучение в государственных университетах бесплатно. В том числе и для иностранных студентов.
Есть ещё Канада, Австралия где можно получить разрешение на ПМЖ набрав определённое количество баллов.
Круто, молодец!
Столько действий для своей мечты
Своей мечты, или мечты стереотипно навязанной нам Западом?
Что такого хорошего в Западной Европе, что мы все с младых ногтей мечтаем о ней? И если и было что-то хорошее - константа ли это?
Относительно стабильная жизнь. Ну или по крайней мере, отсутствие потрясений как в Беларуси. Когда люди вынуждены убегать от политического преследования в другую страну и жизнь потом делится на "до" и "после"
Доверчивых людей манипуляцией используют "в темную" для черновой работы и как они попадают под раздачу то следует
Знаю кучу людей которые остались в РБ и наслаждаются стабильной жизнью. Нестабильность для некоторых стало следствием их действий.
К сожалению я могу дать только один плюс.
Мнение что на западе хорошо родом из периода упадка совка, бедности, дефицитов и преступности. Уже 40 лет как прошло но стереотип по прежнему живет.
Мир сильно изменился и в ЕС кризис стоимости жизни, перенаселение пожилыми, все в долгах как в шелках, депрессивная демография (рождаемость 1.1 в Польше) которую пытаемся купировать заселением экзотическими культурами которые еще добавляют проблем с преступностью.
Тем временем показные улыбки и картинка позитива в стиле газеты "Правда".
Анекдот еще моей молодости в 2000х:
Сидит бабушка, смотрит телевизор и плачет. Заходят внуки и спрашивают: - Бабушка, ты чего плачешь? - Хочу жить в Беларусии. - Тат ты и так живёшь в Беларусии. - Хочу жить в той Беларусии, что по телевизору показывают.
Так вот Австрия и есть та Беларусии, что по телевизору показывают.
Толерантная, работящая, стабильная и процветающая :-)
это переделка старинного анекдота про Вовочку, который очень хотел в Советский Союз. Кажется, не так уж много поменялось за прошедшее время.
Карыстальнік адрэдагаваў каментарый 7 кастрычніка 2024, 16:06
Я уже говорил на форуме к недавней статье о том как джун работал три месяца в Канаде. И говорил я о том что в Торонто Senior высокой квалификации может вполне себе позволить жить в apartment building с underground parking и indoor swimming pool.
Однако многие из инженеров, врачей, учителей получивших разрешение на ПМЖ и переехавшие в Канаду не могут найти там работу. И .... вынуждены работать в bakery, или track driver или на мебельной фабрике за копейки.
Я хочу сказать: на Западе хорошо, но не для всех. Хорошо тем у кого нужная профессия и высокая квалификация.
Но в принципе энергичные люди подучиваются/ переучиваются и в конце концов нормально устраиваются.
Как героиня этой статьи.
Дяди в погонах или администрации президента тоже хорошо живут в РБ.
Этот же совет можно дать бел-айтишникам. Идите в силовые ведомства
и будете жить в
А я вот не вижу повода для срача. Эта девушка большой молодец. И поделилась очень личным опытом и своими ошибками. И своими достижениями. Причём очень откровенно и без приукрас. Лично от меня: большое спасибо. Отличный материал, очень полезный. Думаю, что многим позволит избежать ошибок, которые она совершила и меньше мучаться. Всем "вайтишникам" пятюнечка :)
Карыстальнік адрэдагаваў каментарый 13 кастрычніка 2024, 21:30
Прикольно. А среди твоих достижений есть жена и дети? 🤣
Так автор и написала что живет на 10 коробках в комнате с общим сан-узлом, какой там баланс в + может быть.
С тобой остался. Уже второй раз ты им интересуешься.
Ты притормаживаешь годика так на полтора. Причем сам это отметил. Это актуально было где то до начала-середины 2023.
А ты все пытаешься обсосасть ушедший тренд.
Кстати, встретился с парнем героини статьи? Подружился? 🤣
Так какого ляда ты спрашиваешь про мужа, семью и детей у героини статьи? 🤦♂️ Это же не достижение