«Праз год будзе позна». Айцішнікі, якія з’ехалі, звярнуліся да тых, хто застаўся, і наадварот. Пачытайце, яно таго вартае

Хай у вас будзе ўсё добра там, дзе вы цяпер ёсць.

Прывітанне, калегі. Вось ужо некалькі гадоў як з розных прычын мы не жывем з вамі ў адной краіне. Нас раскідала па ўсім свеце. Усім стала складаней жыць: хтосьці сумуе па родных і блізкіх у Беларусі, а ў кагосьці сябры і родныя з’ехалі з краіны, ну і ўсе мы пацярпелі з-за віруса, крызісу, палітычнай пазіцыі і вайны. Асабіста ў мяне адчуванне кам’юніці не прапала.

Памятайце, як мы праходзілі праз усе гэтыя выпрабаванні, ад кавіду да 24.02. Мы былі не паасобку, а разам.

На жаль, цяпер паміж намі часта ўзнікае ўзаемнае непаразуменне, мы ўсё менш можам кантактаваць свабодна і таму не ведаем толкам, што адбываецца ў краіне і па-за яе межамі. Тыя, хто з’ехаў, не могуць зразумець, чаму іншыя застаюцца; тыя, што засталіся, і так знаходзяцца пад моцным ціскам, папрокі не палягчаюць іх жыцця.

І тым не менш я адчуваю, што кам’юніці ўсё яшчэ жыве, у яго з’яўляюцца новыя цікавыя якасці па меры таго, як мы набываем досвед жыцця ў розных краінах. Напэўна, гэта той выпадак, калі кам’юніці, падзяліўшыся ў сабе, раз’ехаўшыся па свеце, усё ж такі не страціла цэласнасці, але праявіла эмерджэнтнасць. Сістэма, якая трансфармавалася, здабыла якасці, пра якія мы раней самі не ведалі.

А акрамя таго, мы, хоць і пасталелі, усё яшчэ маладыя, разумныя, здаровыя і бадзёрыя. Вайна і крызіс непазбежна скончацца, шанцаў дажыць да лепшых часоў у нас шмат. Мы не раз яшчэ зганяем адно да аднаго на мітапы і канферэнцыі, проста крыху пазней. Беражыце сябе, трымайцеся, і хай усё ў нас будзе добра.

Усё будзе добра, і дзень прыйдзе новы! 

У новым годзе пазычу ўсім міру, спакою і ўз’яднання. Разам мы выстаім і пройдзем праз усе выпрабаванні з годнасцю.

Зычу ў новым годзе ўсім, хто страціў або шукае працу, яе знайсці. Усім працадаўцам закрыць KPI па найме!

Я з’ехаў 2 гады таму. Магчыма, я ніколі не вярнуся дадому, але я і мае дзеці назаўжды застанемся беларусамі. Я заўсёды буду думаць і клапаціцца пра Беларусь і беларусаў! Трымайцеся, дзе б нi былі — мы беларусы, і мы разам!

Самае добрае, што я бачу ў цяперашнім часе, гэта тое, што ты заўсёды можаш знайсці кагосьці, каго хвалюе тое ж, што і цябе, у каго такія ж думкі, як у цябе, а можа і не такія, але вы маеце аднолькавыя каштоўнасці, на якіх грунтуецеся.

Не абавязкова знаёміцца, калі ты не вельмі любіш мець зносіны з іншымі людзьмі, але думкі, якія людзі пакідаюць у сваіх блогах і пастах, тое, што яны глядзяць разам з табою, чытаюць тое ж, што і ты, кажа пра іх нават болей, ніж, можа, яны самі пра сябе адкрылі астатнім.

А тое, дзе канкрэтны чалавек знаходзіцца, гэта найменш цікавая частка, на мой погляд.

Таму я зычу, каб і тыя, хто «ў», і тыя, хто «па-за» краінай, менш пра гэта думалі, а стваралі агульную прастору нашай з вамі супольнасці.

Так склалася, што «ў» менш магчымасцяў ствараць вобразы і дзяліцца думкамі, таму зычу ім больш хаця б далучацца ў прасторы лічбавага свету да тых, хто можа гэта рабіць.

А тым, хто «па-за», зычу проста быць тымі, кімі яны ёсць, і дзяліцца сваімі думкамі, ідэямі, пачуццямі, бо, можа, нехта знойдзе вас на прасторах і гэтаму «некаму» зробіцца лягчэй і лепей, бо ён не адзін.

Зычу ўсім нам аднаўлення попыту на спецыялістаў у свеце, высокіх заробкаў, цікавых праектаў, паменш стрэсу і пабольш пазітыву. Думаю, і тых, хто з’ехаў, і тых, хто застаўся, больш за ўсё парадуе магчымасць (калі яна з’явіцца) свабодна бачыцца адно з адным без лішніх межаў і перашкод.

Хачу пазычыць як тым, хто з’ехаў, так і тым, хто застаўся, каб яны перасталі срацца адно з адным. Годзе вінаваціць адно аднаго. Хай кожны жыве так, як яму хочацца. Годзе рваць адно аднаму глоткі і абражаць усіх вакол. Кожны ў адказе за сябе і за сваю сям’ю. У кожнага свае абставіны і прычыны паступаць тым ці іншым чынам. У нас цудоўная краіна і мора таленавітых людзей. Нам яшчэ свайго часу разам беларускае ІТ з каленяў падымаць, я спадзяюся. Спадарства, давайце жыць дружна.

Спадарства, з надыходзячымі вас святамі! Усяго вам найлепшага, хай Новы год будзе лепшым за стары. Не забывайце пра тых, хто застаўся. Не ўсе маглі, і не ва ўсіх была магчымасць гэта зрабіць. Мы трымаемся і верым! Поспехаў нам усім!

Даражэнькія ўсе, віншую з надыходзячымі святамі — зычу нам усім у 2024 волі і долі. Ганаруся сябрамі-актывістамі, якія дагэтуль у Беларусі і мару пра вяртанне дадому.

Зычу, каб усе, хто застаўся, змаглі, не пераязджаючы, пажыць у свабоднай краіне. Зычу, каб усе, хто з’ехаў, змаглі вярнуцца (хай хоць бы ў госці) у цудоўную краіну, а не ў тую, з якой яны з’ехалі.

Дарагія калегі! Віншую вас з надыходзячым 2024-м, зычу ўсяго найлепшага, шчасця, здароўя, поспехаў у кар’еры і цікавых грашовых праектаў.

Спадзяюся, што ў вас там «у выраі» ўсё добра, вы ўладкавалі свой побыт і знайшлі новых сяброў, але не забываеце і пра нас. Веру, што ўсе тыя веды і досвед, якія вы атрымалі ў Беларусі, дапамагаюць вам у новай краіне, бо нашае ІТ сапраўды дасягнула сусветнага ўзроўню, проста ўсе цяпер ненадоўга раз’ехаліся па свеце, скажам так, у камандзіроўку.

Ведаю, хтосьці з вас сумуе па доме — працяглае расстанне даецца ў знакі. Веру, што не за гарамі той момант, калі многія з вас захочуць вярнуцца, каб развіваць нашу краіну разам. Асобная падзяка тым, хто не апускаецца да ўзаемных едкасцяў і абраз у адрас тых, хто з’ехаў або застаўся. Ведайце, мы па-ранейшаму адзіны народ, падзяляем адныя і тыя ж простыя і зразумелыя погляды, проста не заўсёды гэта можам выказаць публічна.

А скончыць свой зварот хочацца вядомай фразай: рабі што трэба, і хай будзе што будзе!

Прымі тое, што ты тут і цяпер. Патрэбная хата — зарганізуй. Патрэбныя дакументы — зрабі. Хочаш закахацца — закахайся. Праз год будзе позна.

Беражыце зязюлечку, яна птушка пяшчотная, і ніводная вялікая гістарычная падзея яе не вартая. І хай новы год споўніць шмат добрых і цёплых жаданняў. Сапраўдных мараў і проста добрага свята. Сонечнае прывітанне!

Зычу ўсім і кожнаму стаць дабрэйшымі, як тым, хто з’ехаў, да тых, хто застаўся, так і наадварот. Памятаць, што ў кожнага розны досвед і розныя абставіны, і што нельга вымяраць усё па сабе. А яшчэ зычу міру, стабільнасці (наколькі гэта цяпер магчыма) і не апускаць рук. Хай усё атрымаецца ў 2024 годзе!

Нягледзячы на ўсю дзічыну вакол, хочацца пазычыць вам душэўнай раўнавагі, добрых адносін з блізкімі, любові і шчасця. Кожны пражыты намі дзень набліжае нас да лепшай будучыні. 

Хай добрыя людзі будуць свабоднымі.

Хай стары год забярэ з сабой усе нягоды, а ў новым знікнуць прычыны бед і страхаў, якія ляскаюць гусеніцамі, голад і холад у рэлакацыі, жахі ў тэленавінах.

Зычу ўсім спакою і ўпэўненасці ў будучыні. І міру, вядома ж.

І тым, і другім у першую чаргу хачу пазычыць перастаць вуглы абціраць і заняцца справай. Перастаньце пастаянна лічыць чужыя грошы і чужыя падаткі. Займіцеся справай, знайдзіце працу, якая цікавая менавіта вам. Якая вас развівае. Працу, на якую хочацца ісці, таму што там цікава, а не таму што проста патрэбныя (грошы, віза і г. д.)

Вы праводзіце на працы 8 гадзін свайго жыцця на дзень. Гэта шмат. Гэта мае падабаецца. А інакш так, выгарання вам не пазбегнуць. Калі праца падабаецца, развівае, грошы прыйдуць. Перастаньце зайздросціць, перастаньце самасцвярджацца (шукаць пацверджанне правільнасці вашага рашэння), шукаючы, як усё дрэнна ў тых, хто зрабіў іншы выбар. Ваш выбар быў у любым выпадку правільны (які б ён ні быў) проста таму, што ён быў ваш. Ён быў абумоўлены вашымі ўмовамі, вашым жыццём, вашымі імкненнямі.

І перастаньце ўжо вешаць цэтлікі і абзывацца. Займіцеся справай і сваім жыццём, а не абсмоктваннем, як там у іншага боку. У свеце куча ўсяго цікавага. Пачынайце разглядацца на бакі і шукаць добрае, а не дрэннае. Дзе б вы ні былі.

Толькі не трэба потым мерацца гэтымі «дабротамі». Іншы бок усё роўна іх не ўбачыць, бо не там, дзе вы.

Сабаку, блін, завядзіце і паглядзіце, як ён проста радуецца ўсім вакол. Поспехаў усім. Цікавых праектаў, імклівага развіцця і добрага сну.

Маё жыццё не звязанае з ІТ напрамую, але ў гэтай сферы мае блізкія, родныя і сябры, з якімі я перажываў усе ўзлёты і падзенні. Самае тужлівае пачуццё, калі выпраўляеш.

За тры гады ўвайшло ў звычку разумець, што чалавек з’язджае назусім. І чуць пытанні: « А сам калі плануеш?»

Так, у мяне ёсць час падумаць, як далей жыць, але ў многіх маіх сяброў такой раскошы не было, ім давялося думаць вельмі хутка. Не, мы не падзеленыя на «тых, хто з’ехаў/застаўся», мы ўсе тыя ж беларусы. Хочацца пазычыць усім, хто застаўся і з’ехаў, быць бліжэйшымі адно да аднаго. І самае галоўнае — убачыць адно аднаго.

Зычу, каб як мага хутчэй склаліся такія абставіны, што ўсе мае сябры зноў вернуцца жыць у Менск! 🌲