Як айцішнікам-рэлакантам жывецца ў Казахстане. І што яны там ядуць

Казахстан апошнімі тыднямі часта робіцца ньюзмэйкерам: як мінімум дзякуючы вялікай міграцыі ў краіну. Але не толькі расійцамі, што ратуюцца ад мабілізацыі, прырос сёлета Казахстан — нямала рэлакантаў і з Беларусі. Нядаўна прэзідэнт Казахстана Такаеў сустрэўся з кіраўніком ЕРАМ Systems Аркадзем Добкіным — абмеркавалі стварэнне тэхналагічнага хаба. Казахстан прапануе кампаніі пашырыць офіс да 10 000 супрацоўнікаў.

Мы спыталі чытачоў-айцішнікаў, як яны апынуліся ў Казахстане, якія ў іх уражанні і што яны могуць сказаць пра мясцовы ІТ.

Так выйшла, што амаль усе тыя, хто адгукнуўся, рэлакаваліся ў Алматы. Калі вы асталяваліся ў іншым горадзе, дадавайце свае аповеды ў каментары.

Супрацоўнік EPAM: «Узровень сеньёрыці тут вышэйшы»

— EPAM рэлакаваў супрацоўнікаў у розныя краіны. Я абраў Алматы паводле суадносін клімат/цэны/інтэрнэт. Мяркую, што не пралічыўся. Працую аддалена, але людзей у мясцовым філіяле стала настолькі шмат, што, акрамя офіса, арандавалі яшчэ каворкінг. Можа, я б і працаваў у офісе, але на маім праекце гэта не вельмі практычна: мітынгі ў мяне позна ўвечары, то працую з дому.

Пасля 21 верасня цэны на арэнду істотна ўзняліся. Я меў нядрэнны варыянт за 300 у. е.з тэлевізарам, які выкарыстоўваю як другі манітор, канапай, дзвюма шафамі, пральнай машынай, прасам і пыласосам (доўга выпрошваў), дзвюма талеркамі, двума кубкамі, лыжкамі і відэльцамі. Увесь астатні посуд (рондалі, імбрык, міскі, нажы) прыйшлося купляць самому.

Пры канцы верасня цану паднялі да 400 у. е. Знаю калегаў, у якіх арэнда вырасла нашмат больш, і яны былі вымушаныя шукаць новае арэнднае жытло значна далей ад офіса.

Усё лета ўва двары мянялі трубы цеплатрасы, праз шум і выхлапы рабочай тэхнікі даводзілася працаваць з зачыненымі вокнамі. Алмацінцы тлумачаць, што гэта такая мясцовая забаўка — усё лета мяняць трубы.

Інфляцыя тут высокая, цэны на прадукты растуць увачавідкі. Хлеб, які ў маі каштаваў 130 тэнге (0,27$), цяпер каштуе 190 (0,4$). Літр пітнога ёгурту каштаваў 590 тэнге (1,23$), цяпер 720 (1,5$). Гародніна па сезоне: улетку быў спад, цяпер цэны толькі на бульбу нізкія, усё астатняе падаражэла.

Вакансіямі на мясцовым рынку я пакуль не цікавіўся: афіцыйна ўладкаваны ў алмацінскі офіс. Ён невялікі. Але ёсць усе перадумовы для росту.

У верасні EPAM у Казахстане ўступіў у Astana Hub, аналаг нашага ПВТ. Цяпер працаўнікі кампаніі вызваленыя ад падаходнага падатку і ўнёскаў абавязковага сацыяльнага медыцынскага страхавання. Што праўда, ёсць аплата ў пенсійны фонд — 10%. Гэтыя меры могуць паспрыяць павелічэнню колькасці супрацоўнікаў, але я пакуль знаёмы з адваротным — звальняюць тых, каго ўзялі паўгода таму. Здаецца, адзін з менеджараў казаў, што пераацанілі рынак.

Мяне гэтая сітуацыя прымусіла панервавацца. У тым канкрэтным выпадку закрываўся праект і, паводле маіх назіранняў, звольнілі двух рэлакантаў (джуніяра і мідла), а мясцовага сеньёра пакінулі. Рэлаканты з сем’ямі ўжо з’ехалі назад.

Магу памыляцца, але ў мяне ўзнікла ўражанне, што тут узровень сеньёрыці вышэйшы: то-бок працаўнікоў з узроўнем Senior і вышэйшым значна больш, чым у РБ. Куды ні плюнь, ва ўсіх трэк А3 і вышэйшы.

Дарэчы, у Алматы прынята адзначаць у офісе ўсе дні нараджэння, павышэнні, новыя прызначэнні і г. д. Я ў чаце офіса толькі «смачныя» аб’явы і бачу.

Java Lead: «ІТ у Казахстане — гэта ўнутраныя праекты, часта фінтэх. Гэта мінус»

— Мы з сям’ёй пераехалі ў Казахстан у першых днях сакавіка з усім вядомых прычын. Як візы не было, то Еўропу не разглядалі. Усяго прабылі там пяць месяцаў: месяц у Астане і чатыры — у Алматы. Увесь гэты час працавалі на беларускую юрыдычную асобу.

Астана сустрэла маразамі. Горад выглядае крыху штучным, таму не вельмі спадабаўся. Шмат будоўляў, шмат граніту/мармуру, дарогі шырокія, а зеляніны не так шмат. Казахаў у Астане шмат, усе размаўляюць па-руску — у гэтым плане ніякага дыскамфорту не было.

Нам удалося пабываць у Астана-хабе — мясцовым ПВТ. Айцішнікі-беларусы там не такая ўжо і рэдкасць, і так было яшчэ да 24 лютага. Увесну ў Астана-хабе ўсе былі вельмі адкрытыя і зацікаўленыя ў новых рэзідэнтах. Заўважна, што ІТ-галіне тут надаюць належную ўвагу.

Далей быў пераезд у Алматы. Гэты горад — любоў. Від на горы, шмат зеляніны, усё ўтульна. Больш расійцаў у параўнанні з Астаной. Можа, мне шанцавала — са мной усе людзі былі добразычлівыя. Нават таксісты перапрашалі, калі пару разоў не саступілі дарогі. У ваколіцах ёсць шмат чаго паглядзець. Бралі напракат машыну і ездзілі ў горы. Цэны на ўсё былі больш-менш параўнальныя з РБ. Што праўда, гэта мусульманская краіна, і звыклую нам свініну ва ўсіх стравах замяняе ялавічына або бараніна. Клімат у Алматы нашмат камфортнейшы і цяплейшы, чым у Мінску і тым больш у Астане.

Да паездкі ў нас з калегамі быў стэрэатып, быццам у Казахстане толькі стэп, юрты і нічога больш. Але аказалася, што гэта вельмі нават развітая краіна, якая паводле цыфравізацыі, на мой погляд, наперадзе РБ.

У Алматы нашай сям'і было вельмі камфортна, і мы сур’ёзна разглядалі магчымасць застацца і праз год адправіць дзіця ў першы клас. Нашая кампанія ўступіла ў Астана-хаб. Але на той момант я ўжо пачаў шукаць іншую працу, бо ў маім стартапе пачаліся фінансавыя цяжкасці. Былі спробы шукаць працу ў Казахстане, але праз спецыфіку рынку мне нічога не спадабалася. У ІТ у Казахстане ёсць асаблівасць — у асноўным гэта ўнутраныя праекты, часта фінтэх. Што, на мой погляд, мінус.

Я Java Lead, і ў мяне былі пэўныя патрабаванні да праекта. Хацелася, каб быў міжнародны заказчык і адпаведны заробак (у Казахстане ён трохі ніжэйшы, чым у РБ). Яшчэ адпуджвала перспектыва працаваць выключна з мясцовымі — не хацелася губляць навыкі англійскай. Плюс банкаўскія прадукты заўсёды спалучаныя з залішняй бюракратыяй. Што праўда, сустракаліся і цалкам вядомыя аўтсорсеры, якія проста прапаноўвалі на іх працаваць як ІП.

У цэлым склалася меркаванне, што добрых спецыялістаў на ўнутраным рынку не хапае, думаю, беларускім айцішнікам там знойдзецца месца.

А для мяне прыдатны варыянт знайшоўся ў Беларусі. І я вярнуўся з умовай рэлакацыі да зімы ў Польшчу. 

Моўшн-дызайнер: «У Казахстане айці зусім маладзенькае»

Я жыла ў Казахстане з нараджэння, у студзені 2020 года пераехала ў Мінск, а з пачаткам вайны вярнулася дадому, у Алматы. Працую моўшн-дызайнерам на беларускую кампанію, грамадзянка РК. У кампаніі было некалькі прапаноў для супрацоўнікаў — рэлакацыя ў другі офіс на Кіпр альбо «пад’ёмныя» для любой іншай кропкі свету. Маёй бяспецы нічога не пагражала, але з меркаванняў сумлення і здаровага сэнсу прыняла рашэнне скарыстацца прапанаванай кампаніяй дапамогай і з’ехаць дадому.

Пра камфорт і адрозненні

Камфортней мне было ў Мінску: больш паўночны падыход да камунікацыі паміж людзьмі, больш здаровага неўмяшання ў асабістыя справы, больш сацыяльнай дыстанцыі і павагі да асабістай прасторы. У працы (але тут важна разумець, што ІТ ёсць ІТ) — на парадак прыемней у Беларусі. Пры ўсёй бясконцай любові і падзякі да маёй радзімы трэба прызнаць, што першая за 12 гадоў працоўнага стажу афіцыйная праца з белым заробкам і павагай да мяне як да супрацоўніцы з’явілася менавіта ў Беларусі.

Да РБ я працавала ў сферы СМІ — як тэхнічны спецыяліст, як рэжысёр, як тэлерадыёвядучая, але працадаўца заўсёды знаходзіў шляхі для нядобрасумленнага выканання абавязкаў. 

У пытанні цыфравізацыі Казахстан на некалькі галоў вышэйшы, што даволі парадаксальна, бо ІТ-цэнтрам лічылася Беларусь. У Казахстане ёсць суперпраграма банка «Каспі», у ёй можна што заўгодна — плаціць падаткі, адкрываць ІП, адпраўляць грошы па нумары тэлефона, заказваць прадукты (наогул што заўгодна). Выпуск карты займае прыкладна 15 хвілін.

У Беларусі мне гэтага сэрвісу вельмі не хапала, хоць па юзабіліці «Альфа» была вельмі падобная да «Каспі», але не функцыяналам, а хутчэй зручнасцю праграмы.

У Казахстане ёсць лічбавы ўрад — гэтага ў Беларусі таксама не хапае. У Алматы ў грамадскім транспарце можна плаціць трыма шляхамі: СМС, гатоўкай кіроўцу (тады праезд даражэйшы ўдвая) або картай сістэмы «Онай».

Але што тычыцца пачуцця бяспекі — яго ўзровень вышэйшы ў Беларусі (так, я ведаю які нервовы смяшок гэта выклікае ў беларусаў). У Мінску я магла ісці, а гадзіне ночы адная па вуліцы і сэрца не сціскалася ад жаху, у Алматы я сабе такога дазволіць не магу — у цэлым у грамадскім полі квітнее вікцімблэймінг і больш «лёгкае» стаўленне да чужой недатыкальнасці (хоць, здаецца, і тут сталі падцягвацца).

Плюс у Казахстане нашмат больш крадзяжоў і рабаванняў. Калі я расказвала калегам, што ў мяне асабіста два разы ўзломлівалі кватэру, а яшчэ некалькі разоў кралі гаманцы і тэлефоны, было відаць, наколькі гэта далёка ад іх рэальнасці.

З пункту гледжання тых самых славутых чыстых вуліц: безумоўна, Мінск чысцейшы, але Алматы ў маім асабістым рэйтынгу ідзе ўпрытык — за гэтае пытанне ўзяліся грунтоўна.

У Беларусі да пэўнага моманту быў вельмі добры выбар прадуктаў (улічваючы еўрапейскі экспарт), у Казахстане ён таксама ёсць, але ў некалькі разоў даражэйшы — хутчэй за ўсё, рэч у лагістыцы. Выбар мастацкіх матэрыялаў (для мяне гэта вельмі актуальна) у Беларусі значна круцейшы.

Па цэнах усё прыкладна суадносна, плюс у Казахстане любяць беларускую малочку, у кожным раёне некалькі крамаў з таварамі з Беларусі, так што рэлаканты змогуць запоўніць настальгічны дэфіцыт, напрыклад, масла «Брэст-Літоўск». У адваротны бок так не працавала: тавараў з Казахстана ў Беларусі амаль няма (быў адзін аддзел на Камароўцы, але ён закрыўся).

Родняць краіны ілюзіі адна пра адну і нязнанне ўнутраных працэсаў. У Беларусі ў мяне ўвесь час пыталіся, чаму я прыехала з Казахстана на заробкі ў Беларусь, бо казахі вельмі багатыя. Пыталіся, чаму я не падобная да казашкі (я — мяшанка ўкраінцаў з рускімі). Казалі: во, гэта ж у вас сталіцу перайменавалі? У Казахстане дзівіліся: дык у іх жа там «бацька», ён жа норм (большая маса перастала дзівіцца пасля 2020-га), га-га, дранікі.

Па сутнасці, я ўвесь час расказваю беларусам пра казахаў і казахам пра беларусаў — пра тонкасці і лакалачкі. Здаецца, нават адчуваецца некаторае збліжэнне паміж краінамі, хай нават на мікраўзроўні. Дарэчы, перавучваю суайчыннікаў з «Беларусіі» на «Беларусь», а беларусаў з «Алма-Аты» на «Алматы».

Узроўні жыцця падобныя, што праўда, беларускія вёскі колькасцю дыхтоўных дамоў дзівяць уяўленне — нашыя аулы знаходзяцца (на мой погляд) у значна горшым стане.

Пра ўплыў студзеньскіх падзей

Бясследна такое не праходзіць, але прызвычаіліся да гэтага даволі хутка.

Казахстан — вельмі адаптыўная краіна. Алматы, у прыватнасці, горад фаталістаў: тут як мінімум два спосабы раптоўна памерці — землятрус (дарэчы, беларусаў, пэўна, непрыемна здзівіць, што тут часта падтрасае) і горны сель. Таму да з’яўлення новых спосабаў, на асабістыя адчуванні, алмацінцы ставяцца па-філасофску.

Так, усе моцна спалохаліся, але ўжо ў сакавіку не было прыкметна, каб студзень моцна адбіўся на людзях. Што праўда, на той час ва Украіне ўжо пачалася вайна і асноўнай тэмай была яна. Аднак жа дагэтуль ад улады няма адказаў на важныя пытанні пра студзеньскія падзеі.  

Дарэчы, у студзені было не надта, калі беларусы пачалі віншаваць «з пачаткам пратэстаў у Казахстане» — складана было растлумачыць, што ў нас зусім іншае. Але, здаецца, змагла.

Пра міграцыю

У Казахстан у лютым пераехала вельмі шмат украінцаў, крыху менш расійцаў (не параўнаць з вераснем). Беларусаў было мала. Я спрабавала знайсці людзей, але толкам нікога не знайшла. Прынялі іх нармальна. А як яшчэ можна прыняць адэкватных плацежаздольных людзей? Асабліва калі яны наладжаныя на інтэграцыю ў грамадства.

Казахстанцы — вельмі гасцінныя і не менш цярплівыя за беларусаў. Так, цяпер плынь проста неверагодная. І так, казахстанскае грамадства вельмі напятае, бо незразумелыя погляды тых, хто прыехаў. Мы добразычлівыя, дапамагаем ахвотна, але на шыю садзіцца не дамо. Ужо былі выпадкі сутычак паміж расійцамі і казахстанцамі (на поўначы краіны), але «гасцей» дэпартавалі на радзіму. У Казахстане добра працуюць артыкулы за сепаратызм, нам інакш нельга. Краіна, у якой жывуць 125 нацыянальнасцей, зможа выжыць толькі ў міры і добрасуседстве, мы ўсе гэта вельмі добра ведаем.

З пачаткам вайны і тым больш пасля абвяшчэння мабілізацыі людзі, у якіх родная мова руская, у побыце імкнуцца пераходзіць на казахскую, вырасла папулярнасць курсаў казахскай (мне расказвалі, што іх наведвае шмат прыезджых).

Расійцаў лёгка вылічыць: паводзяць сябе ў асноўным ціха, ходзяць групкамі па 3-4 чалавекі, спалоханыя. Наколькі я зразумела, многія збіраюцца тут заставацца. Але грамадзянства Казахстана вельмі цяжка атрымаць, таму ў іх ёсць тры месяцы на тое, каб знайсці афіцыйную працу, інакш прыйдзецца пакінуць краіну яшчэ на тры месяцы.

Ад цэн на жытло, асабліва ў Алматы, можна з глузду з’ехаць. Але гэта класіка капіталізму, хоць такія працэсы далёкія ад сумлення, вядома. Думаю, у выніку ўсё выльецца ў некаторае рэгуляванне цэнніка на нерухомасць і вывад арэнднага жытла з шэрай зоны.

Пра ІТ

ІТ у Казахстане зусім маладзенькае, але людзі вельмі стараюцца. Беларусы нашмат больш дасведчаныя, як мінімум праз узрост ІТ-галіны. Паспелі больш гузоў набіць і працэсы лепш адладзіць.

Супрацоўніца аўтсорс-кампаніі: «Мясцовыя дзяўчаты — з макіяжам, на абцасах»

З чэрвеня — у Алматы. Офер ад аўтсорс-кампаніі прыняла яшчэ ў Мінску, астатняя каманда ўжо была рэлакаваная ў Казахстан. Мне далі 1000$ пад’ёмных для пераезду, акрамя таго, кампанія аплаціла два тыдні пражывання ў гасцініцы.

З мясцовымі праблем не было: вельмі гасцінныя і ветлівыя.

Сам горад, калі шчыра, мяне не радуе: вузкія вуліцы, старыя дамы без аддзелкі, дрэвы навісаюць над вуліцамі і ствараюць адчуванне цеснаты. Архітэктуры значна менш, чым у Мінску. Сумую па родным горадзе, пры першай магчымасці планую вярнуцца дадому хаця б у адпачынак.

З мясцовымі айцішнікамі мы мелі зносіны зусім няшмат. Мяркуючы з іх аповедаў, нейкіх вялікіх адрозненняў у ІТ-галіне я не ўбачыла. Хіба што заўважыла такую асаблівасць: мясцовыя дзяўчаты больш патрабавальныя да свайго выгляду на працы — апранаюцца вельмі афіцыйна, заўжды пры макіяжы, на абцасах. У нас жаночая частка калектыву звычайна апранаецца больш камфортна.

Не зусім айцішнік: «У Алматы ўсё выдатна, не лічачы коштаў на нерухомасць»

Я не зусім айцішнік — працую СЕО ў казахстанскім прадстаўніцтве adtech-кампаніі. З мая быў у Алматы наездамі (месяц тут, месяц у Беларусі), а са жніўня жыву тут бесперапынна.

У Алматы ўсё выдатна, не лічачы коштаў на нерухомасць: развітае грамадскае харчаванне, горы, маса магчымасцей для актыўнага адпачынку, спорту і падарожжаў. Каворкінгаў і мясцовых кам’юніці ў прынцыпе хапае, але, на мой погляд, яны не так развітыя, як у Мінску.

Што тычыцца нерухомасці, яна тут і не была таннай, але апошнімі тыднямі ўсё падаражэла ў 2-3 разы.

Умоўна, здымалі за 150K тэнге, цяпер за 300K. Ну мяне персанальна гэта пакуль не датычыцца, у мяне кантракт на год на кватэру. Але знаёмыя, супрацоўнікі скардзяцца, асабліва тыя, хто арандуе. Знайсці цяпер норм якасці аднапакаёвую кватэру менш чым за 400-450K — па-мойму, нерэальна.

У цэлым, казахстанцы вельмі прыязныя і, на мой асабісты погляд, больш адкрытыя, чым беларусы. У плюс ідзе і надвор’е, якое ў Алматы пастаянна сонечнае. У ліпені, што праўда, горача, да +40.

Жонка айцішніка: «Старэйшае пакаленне здзіўлялася, чаму мы баімся вайны»

У лютым–сакавіку мы не спалі два тыдні, сачылі за навінамі. Многія тады кінуліся купляць квіткі ў Грузію/Арменію. І прапанова неўзабаве скончылася.

Мы паспелі купіць па адэкватнай цане квіткі ў Алматы. І праз некалькі дзён з’ехалі з дзвюма валізамі. Мой муж айцішнік, я таксама дамовілася з працадаўцам, што буду працаваць аддалена.

Больш за ўсё прыгод было з пошукам жытла. Спачатку мы жылі ў кватэры на суткі. І думалі, што ў ёй і застанемся, але там было шмат нюансаў, якія нас не задавальнялі. Гаспадыня першай кватэры адразу нас папярэдзіла, што на рынку арэнды шмат махляроў і і трэба заўсёды правяраць дакументы на кватэру і ID арэндадаўцы.

Алматы — вельмі вялікі горад з нізкапавярховай забудовай. Таму ён распоўзся ў шырыню. Знаёмыя падказалі найлепшы раён для пражывання — Залаты квадрат. Гэта цэнтральная частка, з найлепшай інфраструктурай.

Мы знайшлі ў гэтым раёне не асабліва пабітую аднапакаёўку за 570 долараў. Нам такая цана падалася дзікай, бо ў Мінску мы плацілі ў два разы менш за 2-пакаёвую сталінку ля Камсамольскага возера.

Гаспадыня шукала жыхароў на доўгатэрміновую арэнду. Але мы ёй адразу патлумачылі сітуацыю — што не ведаем, на колькі прыехалі. Але бліжэйшыя пару месяцаў збіраліся быць у Казахстане.

Мы ёй спадабаліся, і яна пагадзілася. Умовы аплаты: дэпазіт + арэнда на месяц наперад.

Па факце мы пражылі паўтара месяца — арэнду за рэшту другога месяца нам не вярнулі, а дэпазіт аддалі. Прэтэнзій да нас не было.

У кавярнях і рэстаранах цэны прыкладна такія ж, як у Мінску. Так што тут мы моцна не здзівіліся. Было цікавей з ежай у крамах. Там вельмі шмат мясцовых прадуктаў, якіх мы раней не спрабавалі: кабылінае малако, вярблюджае малако, далікатэсы з каніны.

З мясам праблем у Казахстане няма. Цэны на яго былі прыкладна на 30-40% ніжэйшыя, чым у РБ. Класічнай малочкі (з каровінага малака) у Казахстане не надта шмат. І яна альбо вельмі дарагая (беларускія прадукты прадаюць у спецыяльных крамах у 2 разы даражэй за мясцовыя, і іх хутка раскупляюць), альбо агіднай якасці. Нам казалі, што малако часцей робяць з парашка, і нармальнае яшчэ пашукай. Таму ёгурты і сыркі — з РФ або Кыргызстана. Астатняе — крупы, бакалея, прадукты доўгага захоўвання — як у нас.

Дарэчы, было цяжка знайсці штосьці без цукру. Напрыклад, проста грэцкі ёгурт, без дабавак. У кавярнях наогул дзівіліся, калі мы прасілі не дадаваць сіропы або цукар у каву.

Пра адносіны з мясцовымі. У прынцыпе, мы разумелі і адчувалі, што гэта абсалютна іншая краіна паводле парадкаў і стылю жыцця. Старэйшае пакаленне здзіўлялася, чаму мы баімся вайны. Бо Расія ўсё разруліць і паставіць Украіну на месца. То-бок тыя, што заспелі «савок» або глядзелі прапаганду ад суседа, падтрымлівалі вайну і РФ. Маладыя людзі, з якімі мы размаўлялі, больш адэкватныя, актыўныя. Спачувалі і ўкраінцам, і беларусам. Вельмі пераймаліся за сітуацыю. І, што прыемна, пераймаліся і за нас асабіста. Прапаноўвалі дапамогу з працаўладкаваннем, падказвалі, шукалі парад у знаёмых, дапамагалі разабрацца з заканадаўствам. Муж сказаў, што казахі да нас ставяцца лепш, чым беларусы да сваіх.

Прыгледзецца да мясцовага ІТ мы не паспелі і не мелі такой мэты. Мы першапачаткова разумелі, што больш за 90 дзён не зможам знаходзіцца ў Казахстане без легалізацыі. Але і заставацца там надоўга не збіраліся. Усё ж, на наш з мужам погляд, гэта не настолькі перадавая краіна, каб у ёй асталёўвацца.

Праз паўтара месяца мы вярнуліся ў РБ, бо кампанія мужа пачала працэс нашага рэлакейту ў Літву.

«Не так дёшево, как ожидалось». Впечатления айтишников, которые уехали в Узбекистан

По теме

«Не так дёшево, как ожидалось». Впечатления айтишников, которые уехали в Узбекистан

Компания перевезла в Аргентину. Айтишник про жизнь в «Испании для бедных»

По теме

Компания перевезла в Аргентину. Айтишник про жизнь в «Испании для бедных»

Пара айцішнікаў пераехала ў Аўстралію. Уражанні, цэны, жытло

Па тэме

Пара айцішнікаў пераехала ў Аўстралію. Уражанні, цэны, жытло