«Я праграміст» — «Ясна, скамер». Як айцішнікі будуюць адносіны з іншаземкамі і іншаземцамі

«Сказаў, што працую праграмістам — «Ah, ok, so you are a scammer!»

— У 2023 мне напісаў знаёмы, якога я бачыў усяго адзін раз, і прапанаваў скласці кампанію на буйны музычны фестываль Rock am Ring у Нюрнбергу. Літаральна праз імгненне ўжо купляў квіткі на фестываль і ўсе пералёты.

Не магу назваць сябе фанатам падобнай музыкі, але ў нас склалася класная фестывальная кампанія. А гучная музыка, піва, што ліецца ракой, і шмат прыгожых людзей дапамагалі крыві калі не закіпаць, то дакладна не астываць.

У апошні фестывальны дзень і фактычна першы раз за ўвесь час фестывалю мы вырашылі падзяліцца: хлопцы пайшлі на Architects, а я вырашыў паглядзець на Machine Gun Kelly, ніводнай песні якога я не знаў. У выніку канцэрт гэтага самага MGK стаў у пэўным сэнсе паваротным пунктам у маім жыцці як мінімум у рамках 2023 года.

На канцэрце я штурхнуў пустую скрынку ад воку ў мяне пад нагамі — і яна трапіла ў дзяўчыну, якая стаіць перада мной. Гэтая дзяўчына выявілася вельмі прывабнай аўстралійкай. Спачатку я крыху напружыўся, бо мая англійская далёкая ад ідэалу (на той момант я ацаніў бы яе на B1). Аднак камунікацыя пайшло як на мазаных колах.

Далей магла б ісці ў высокай ступені кіношная гісторыя нашага летняга раману, але я пакіну гэта для сваёй будучай кнігі. Так што тэзісна:

• На той момант я жыў у Вільні — і дзяўчына прыляцела да мяне на ўсё лета.
• Спачатку я хваляваўся, што не магу паўнавартасна выказаць свае пачуцці на кульгавай англійскай. Аднак вельмі хутка я зразумеў, што няма лепшага спосабу вывучыць мову за той, што выпаў мне. А яшчэ я зразумеў, што моўныя бар’еры вельмі ўмоўныя — выказваць пачуцці можна мноствам спосабаў, галоўнае — адчуваць чалавека.
• Калі пры знаёмстве я сказаў, што працую праграмістам, у адказ я пачуў: «Ah, ok, so, you are a scammer!» Што, вядома ж, было жартам, затое я адразу зразумеў, што з гэтай дзяўчынай нам па дарозе. Я прыносіў дадому ўсякія салацікі/прысмакі кожны дзень з офіса, і ў нейкі момант яна пачала распытваць мяне, што гэта там за праца ў мяне такая і якія яшчэ плюшкі ёсць. Аднойчы я прывёў яе ў офіс кампаніі, у якой працую — і яна сказала, што мне варта трымацца за гэтую працу.
• Так, аўстралійцам, ва ўсякім выпадку той, якую знаю я, вядома пра існаванне такой краіны, як Беларусь. Я, само сабой, пашырыў яе веды аб гэтай краіне.
• Мы не настолькі розныя, як можа падацца: глабалізацыя робіць сваю справу. Мы глядзім адны і тыя ж фільмы і серыялы, слухаем адну і тую ж музыку, знаем адныя і тыя ж мемы. 

На жаль, рэальнасць умяшалася ў дарагую майму сэрцу гісторыю, і дзяўчыне прыйшлося паляцець дадому. З часам нашыя зносіны сышлі на нішто. Але 30 снежня ў яе будзе дзень нараджэння — і я абавязкова павіншую яе.

А што тычыцца мяне, я ніколі не быў у Аўстраліі, больш за тое, практычна нічога не ведаў аб гэтай краіне. Аднак пасля ўсіх аповедаў дзяўчыны ад першай асобы я загарэўся жаданнем як мінімум наведаць краіну-мацярык. А магчыма, нават і перабрацца туды на ПМЖ, калі ўсё складзецца. 

P. S. Раз у нас тут навагоднія цуды: шукаю жонку! Хто ведае, магчыма, мы разам паляцім у Аўстралію пісаць новую гісторыю.

«Ён пачынае гаварыць па-славацку. Я адказваю на беларускай мове. І мы адно аднаго разумеем»

— Мой малады чалавек — са Славакіі. Мы пазнаёміліся ў бары: мяне выцягнула калега, а яго — сябры, да якіх ён прыехаў пагасціць у Польшчу. Так атрымалася, што адзін чалавек з ягонай кампаніі пазнаў маю калегу, яны дзесьці ўжо перасякаліся, — і прапанаваў нам далучыцца. Мы раззнаёміліся. 

Міласлаў гаварыў мала: ён добра знае нямецкую, так як выкарыстоўвае яго на працы, а вось англійскую толькі пачаў вывучаць. У мяне ўсё наадварот: я нядрэнна размаўляю па-англійску, а вось нямецкую вучыла пару гадоў у школе ў якасці другой мовы, але потым закінула. 

Калі мы сталі разыходзіцца, Міла чамусьці вырашыў мяне праводзіць. Калега падміргнула — і знікла. Мы пайшлі пешшу. І па дарозе спрабавалі размаўляць (не маўчаць жа ўсю дарогу). Міла тлумачыў штосьці па-нямецку, я не разумела. Англійскага варыянта ён падабраць не змог. І раптам сказаў: «нафта». І я ўзрадавалася, кажу: «Вох, і на маёй мове гэтак жа сама — нафта». 

Прайшло амаль паўгода з таго вечара. Міла ездзіць да мяне, а я — да яго. Мы па некалькі гадзін на дзень гутарым анлайн і ў новым годзе хочам паспрабаваць жыць разам (я якраз вывучаю пытанне, як гэта зрабіць). Міла кажа, тое, што я айцішніца і працую аддалена — толькі плюс, можна не прывязвацца да Польшчы. 

«Не магу сказаць, што амерыканцы легкадумныя і нейкія сквапныя ці штосьці такое»

Хацела падзяліцца гісторыяй кахання з замежнікам (ЗША) пасля вымушанага пераезду).

У 2022 вымушана пераехала ў Штаты, працую ў айці. Першы час было складана, нявызначанасць была, дзе жыць, цалкам новая краіна — было не да пошукаў і знаёмстваў. Проста вырашала пытанні, як жыць. 

У лістападзе 2022 я пераехала ў горад, дзе і жыву цяпер. І зноў жа, нічога не шукала, бо горад сустрэў цікава: на той момант мой білдынг быў новапабудаваны, я была першай арандатаркай маёй кватэры, і ўсё цудоўна, але будаўнічыя касякі вытыкаліся тут і там, і на трэці дзень пасля заезду я атрымала страсенне мозга, бо на мяне звалілася цяжкая металічная штанга, на якой віселі жалюзі для велічэзнага акна на ўсю сцяну. Таму самі разумееце, было ні да чога.

Але паступова стала знаёміцца (без усялякіх рамантычных чаканняў, проста хацелася неяк варушыцца): спачатку з дыяспарай беларусаў на розных івэнтах, у зале (я жыву ў амерыканскім раёне), стала хадзіць на розныя івэнты ў горадзе.

На адным з такіх івэнтаў я і пазнаёмілася з амерыканцам (ён на год старэйшы за мяне, нам па 33+), з якім сустракаюся ўжо больш за паўгода. Нічога не чакала, але так сталася, што ён стаў вельмі актыўна паказваць, што я яму падабаюся. Англійскую мову я знала даволі добра, таму моўнага бар’еру амаль не было. Неяк так сталася, што амаль кожныя выходныя мы сталі бавіць разам, і сярод тыдня ён прыязджаў (я жыву ў горадзе, без машыны, бо ў горадзе яна не патрэбна, а ён у прыгарадзе, прыкладна 45-50 хвілін ад мяне). 

Ён, як і ўсе амерыканцы, нашчадак эмігрантаў, але яго продкі прыехалі сюды вельмі-вельмі даўно, таму ўся яго сям’я (велічэзная па маім меркаванні) — амерыканцы, і звычайна на сямейных зборышчах я адна замежніца, і адкуль — з Беларусі. Большасць амерыканцаў наогул не ведаюць, дзе Беларусь і што, шмат тлумачу. Мой малады чалавек ведаў вельмі ўмоўна, дзе гэта, але без дэталяў, а вось яго бацька ведае больш, бо цікавіцца геаграфіяй і палітыкай. Так, ён пазнаёміў мяне са сваёй сям’ёй прыкладна праз месяц са знаёмства. 

Наогул кажуць, што з амерыканцамі цяжка, бо яны легкадумныя, маўляў не хочуць заляцацца да дзяўчыны, плаціць за ўсё. Мне тут складана казаць, бо я і не хацела, каб за мяне плацілі, заўсёды прапаную падзяліць рахунак ці штосьці (рабіла так і ў Беларусі).

Таксама ён ведае, што я люблю кветкі (і я сама іх сабе набываю, недзе раз на тыдзень/10 дзён, не бачу нічога такога, што я сама сабе іх купляю. Мне ж падабаецца, калі кветкі ёсць). І вось ён пастаянна прыносіць свежыя кветкі. Нядаўна я з’язджала ў Польшчу на 20 дзён, і вярнуцца мелася перад Раством. Я дала яму доступ да маёй кватэры, ці мала. І пад мой прыезд ён падрыхтаваў сюрпрыз: усё ўпрыгожыў да святаў у маёй кватэры, спісаўся з маёй сястрой, каб даведацца, што мне падабаецца, а што не, і ўсё зрабіў, каб я вярнулася ў свята і не ламала галавы ў джэтлаге, як і калі ўпрыгожваць.

Таму не магу сказаць, што амерыканцы легкадумныя і нейкія сквапныя ці штосьці такое. Але некаторыя асаблівасці мне цяжка прыняць: амерыканцы вельмі шумныя, гучна размаўляюць; пастаянна хочуць спяшацца, у кавярнях (нават калі ёсць дастаткова часу) не адпачываюць, а прыходзяць хутка паесці ці выпіць; ёсць свае асаблівасці ў гумары (мне ён здаецца не вельмі смешным), але гэта іншая культура, таму шукаем кампрамісы, у мяне ж таксама хапае недахопаў.

Што да побыту, тут таксама ёсць розніца. Я дагэтуль была замужам за беларусам, і ён быў вельмі патрыярхальных поглядаў, усё гэта пра жаночыя і мужчынскія абавязкі — гэта было. І так, я ведаю, што ёсць розныя беларусы, проста ў маім выпадку было так. Тут жа ў нашым выпадку няма ніякага падзелу на абавязкі. Мой малады чалавек ведае, што я аматарка чысціні і чыстых падлогаў (бо я дома хаджу босая, не ў абутку як у амерыканцаў часта прынята). І таму ён калі бачыць, што можна было б прапыласосіць ці памыць падлогу, проста бярэ і робіць гэта (я раблю гэта таксама). Калі гатуе (а ён любіць гатаваць), таксама ўсё прыбірае за сабой пасля, ну і пасля ежы няма праблемаў памыць посуд ці скласці ў пасудамыйку. Калі трэба папраць рэчы, я ці ён пытаемся адно ў аднаго, ці трэба нешта закінуць у машыну. Наогул, у гэтых адносінах я часта чую, калі нешта раблю «чым я магу табе дапамагчы», ну але і я так стаўлюся, калі ён нешта робіць.

Тое, што я беларуска, ніяк замінае. Ён мне расказвае амерыканскія штукі, стаўленне амерыканцаў да рэчаў і падзей, светапогляд, тлумачыць некаторыя выразы ці словы, якія я раней не ведала. Гэта цікава і развівае.

А, ну і так, у амерыканцаў ёсць некаторы стэрэатып наконт усходнееўрапейскіх жанчын, маўляў, шмат хто з іх выкарыстоўвае мужчын або голд дыгершы, я з гэтым сутыкалася, але калі ты сябе паводзіш нармалёва, то і людзі ставяцца нармалёва.

Пра знаёмства з сям’ёй. У майго маладога чалавека бацькі ў разводзе ўжо шмат гадоў, у кожнага ўжо свая сям’я таксама шмат гадоў. Спачатку я пазнаёмілася з яго сястрой. Так атрымалася, што ў яе і ейнага на той момант жаніха (а цяпер мужа) два сабакі, а яны з’язджалі на акіян на тыдзень і папрасілі майго маладога чалавека пажыць у іх і даглядзець сабак. І ён прапанаваў мне таксама пабыць з ім. Так і пазнаёміліся. 

Потым я пазнаёмілася з маці і яе мужам. Таксама не было ніякага афіцыёзу, проста мы сустрэліся ў іх дома і неўзабаве з’ехалі, бо нам патрэбна было ў наступнае месца. З бацькам і яго жонкай мы пазнаёміліся, бо яны запрасілі нас на выхадныя на іх дом на акіяне. Таксама ніякага афіцыёзу, проста прыехалі, пазнаёміліся, на наступны дзень паехалі катацца на іх катары на акіян, а потым мы гулялі асобна, ніхто нікога не напружваў. 

Ну і з таго моманту сустракаліся на нейкіх сямейных івэнтах, на Дзень падзякі, напрыклад. На Крысмас таксама я была запрошана, але я захварэла і не паехала, аднак перадала праз яго свае падарункі, а яны перадалі свае падарункі мне (так, я нават атрымала поўную шкарпэтку падарункаў, і мая шкарпэтка з імем вісела на каміне ў хаце бацькі, чакала мяне). Карацей, усё вельмі спакойна і ненапружна.

Я ніколі не чакала, што буду сустракацца з амерыканцам і наогул жыць у Штатах. Але магу сказаць дакладна: калі ставіцца да сябе з павагай і да людзей навокал, то праз некаторы час сфармуецца кола зносінаў з добрымі людзьмі, дзе б ты ні жыў, а дрэнныя будуць адвальвацца на пачатку.

А ці маеце вы такі досвед? Раскажыце ў каментах!

Чытачы, віншуем! Мы перажылі яшчэ адзін складаны год. У 2023 наша каманда працягвала сачыць за беларускім ІТ і трымала вас у курсе самага важнага.

Без вас у нас бы не атрымалася! Вы дзеліцеся з намі досведам і інсайдамі, расказваеце гісторыі, смешныя і сумныя, ствараеце дыскусіі — робіце ўсё, каб беларускае ІТ працягвала жыць нягледзячы на межы і адлегласці. dev.by быў і застаецца месцам сустрэчы нашых чытачоў, дзе б яны не знаходзіліся. 

Мы працягваем працаваць, у тым ліку дзякуючы вам. Сёлета нам заданацілі 678 чалавек. Гэта неверагодна кранальна і значна дапамагае нам працаваць далей і верыць у будучыню dev.by. Але нам усё яшчэ патрэбная падтрымка. Вашыя данаты дапамагаюць выплачваць заробкі журналістам.

Даб’ём да 700? Падтрымайце нас:

— Праз Patreon
— Праз Donorbox (калі вы ў Беларусі)
— Крыптой, тут гаманцы.

Дзякуй. З Новым годам!