«Сістэма найму зламаная»: чаму пошук працы ў 2025 годзе стаў пакутай

«Я лічу, што сістэма найму зламаная», — кажа Мэцью Інгліш, бухгалтар з дзесяцігоддзямі досведу, які шукае працу з восені 2024 года. За гэты час ён падаў сотні заявак: ад профільных вакансій да працы аніматарам, але так і не атрымаў ніводнай прапановы на поўную занятасць. «Я амаль цалкам вычарпаў зберажэнні ўсяго свайго жыцця. Грошы, якія ты разлічваеш выкарыстоўваць на пенсіі, цяпер ідуць проста на выжыванне», — прызнаецца ён.

Сітуацыю пацвярджаюць і макраданыя. Верагоднасць знайсці новую працу на працягу трох месяцаў, па ацэнцы Федэральнага рэзервовага банка Нью-Ёрка, апусцілася да мінімальнага ўзроўню з пачатку назіранняў — 2013 года. Эканаміст LinkedIn Коры Кантэнга называе рынак працы «нізкаінерцыйным». «Сукупны эфект трох гадоў запаволення — цалкам зразумела, чаму людзям здаецца, што гэта найгоршы рынак працы, які яны калі-небудзь бачылі», — кажа ён.

Асабліва балюча сітуацыю перажываюць спецыялісты сярэдняга ўзросту. Хілары Нордланд, маркетолаг з Мінесоты, страціла працу летам 2024 года. З таго часу яна сутыкнулася з адмененымі ў апошні момант сумоўямі, «замарожанымі» вакансіямі і знікаючымі HR-менеджарамі. «Гэты рынак працы палохае. Гэта чорная дзірка, якая прымушае сумнявацца ва ўсім — і я не бачу выразнага выхаду», — кажа Нордланд.

Хізэр Дрыскол, кіраўнік у сферы аховы здароўя, распавядае, што неаднаразова даходзіла да фінальных раўндаў інтэрв’ю — і кожны раз атрымлівала цішыню. «Колькасць часу, падрыхтоўкі, энтузіязму, проста каб пасядзець у Zoom і не атрымаць ні адказу, ні адмовы, — гэта вар’яцтва», — кажа яна.

Многія саіскальнікі ўпэўненыя, што сутыкаюцца з эйджызмам. Кенэт Ферара атрымаў дыплом у 40 гадоў, разлічваючы змяніць кар’еру, але, па яго словах, узрост стаў бар’ерам. «Як толькі менеджар па найму ўбачыў мяне, яго паводзіны цалкам змяніліся. Ён проста прабегся па пытаннях і больш не быў зацікаўлены», — успамінае ён.

Нават маладыя выпускнікі адчуваюць перагрэў рынку. Саламон Джонс, які скончыў універсітэт у 2025 годзе, бачыў вакансіі з тысячамі водгукаў. «Відавочна, мэта — атрымаць працу ў спартыўнай індустрыі, але рэалістычна я разумею, што жыццё несправядлівае. Зараз я проста спрабую знайсці любую працу», — кажа ён.

На фоне стрэсу і няпэўнасці многія шукаюць падтрымку ў супольнасцях звольненых. Іэн Картар, які страціў працу ў Microsoft, пераехаў да сваякоў і ўступіў у закрытую групу былых супрацоўнікаў. «Скарачэнні моцна б’юць па псіхіцы. Мы сталі падтрымліваць адзін аднаго, быць для сябе сістэмай апоры», — кажа ён.

Падобны досвед апісвае Шрырам Рамкрышна, двойчы звольнены з Intel: «Многія з нас дапамагаюць адзін аднаму ў пошуку працы — дзеляцца вакансіямі і падтрымліваюць маральна. Такое адчуванне, што мы ўсе прыглядаем адзін за адным».

Нягледзячы на цяжкія ўмовы, некаторым усё ж удаецца прарвацца. Аляксандр Вален шукаў працу амаль два гады і апынуўся на мяжы страты жылля, пакуль рэкамендацыя з прафесійнага кола не прывяла яго да кантракта на фрыланс-платформе.

«Пошук становіцца значна менш разбуральным, калі ты ўспрымаеш яго як магчымасць росту, а не як прысуд тваёй каштоўнасці», — кажа ён. «У такім канкурэнтным рынку нэтворкінг — гэта не опцыя, а множнік сілы. Менавіта ён у рэшце рэшт прывёў мяне да працы».