Айцішнік расказаў пра досвед донарства спермы (але да 100+ біялагічных дзяцей Дурава яму далёка)

Як да гэтага прыйшоў

На пачатку 2021 года я праходзіў агульнае медабследаванне ў вядомай клініцы. Акрамя стандартных аналізаў і здымкаў я вырашыў зрабіць спермаграму, так як у будучыні планую мець дзяцей. На маё здзіўленне, выявілася, што канцэнтрацыя сперматазоідаў у маім аналізе перавышала 220 мільёнаў на мілілітр (нормай лічыцца ад 20 млн — dev.by). 

Доктар параіў мне падумаць пра донарства спермы. Праз пару дзён я адважыўся: дадатковае абследаванне арганізма будзе карыснае, і да таго ж я змагу дапамагчы тым, хто ў гэтым мае патрэбу. На працягу гадзіны я падаў заяўку на пробную здачу спермы, і праз некалькі дзён яны мне ператэлефанавалі.

Пробная здача

Падрыхтоўка да пробнай здачы спермы ўключала ўстрыманне ад сэксу і мастурбацыі на працягу 3-7 дзён, пазбяганне гарачага душа, сауны, алкаголю і курэння. 

На саму працэдуру трэба было ўзяць з сабой толькі пашпарт. У клініцы мне выдалі маску для твару (гэта было ў кавідны час) і адвялі ў асобнае памяшканне з прыемным пахам і цьмяным святлом. На сцяне вісеў тэлевізар, ляжалі эратычныя часопісы, быў пісуар, і, вядома, слоічак для здачы спермы з маім асабістым штрых-кодам.

Сама здача праходзіла шляхам мастурбацыі, нічога незвычайнага. Пасля працэдуры я проста пакінуў слоічак у паказаным месцы і стаў чакаць вынікаў. Праз 2-3 дні мне ператэлефанавалі, сказалі, што вынік спермаграмы здавальняючы, і прапанавалі сустрэцца з каардынатарам для падпісання дамовы.

Падрыхтоўчыя даследаванні

Для канчатковага адабрэння мне трэба было здаць шэраг аналізаў: на ХППП, агульны аналіз крыві і мачы, гепатыты, пранцы. Таксама я здаваў кроў на карыятып — досыць складаны аналіз, вынікаў якога чакаў каля месяца. Акрамя гэтага, я праходзіў агляд ва ўролага і генетыка. Частка гэтых даследаванняў былі ў клініцы за іх кошт (напрыклад, карыятып, кансультацыі ўролага і генетыка), а астатняе (ХППП, аналіз мачы і іншае) я здаваў у іншай лабараторыі за свае.

Мяне абследавалі на прадмет татуіровак, правяралі на наяўнасць фізічных адхіленняў, распытвалі пра колькасць братоў і сясцёр у маіх сваякоў, запісвалі колер вачэй і валасоў. Таксама патрабаваліся даведкі аб адсутнасці судзімасцяў, даведкі ад псіхіятра і нарколага. Вынікі аналізаў я аднёс у клініку, дзе мне паведамілі, што ўсё ў парадку, і прызначылі даты для здачы матэрыялу.

Здача матэрыялу

Сама працэдура здачы складалася з пяці візітаў, падобных да першага, з той розніцай, што гэта трэба было зрабіць пяць разоў. За кожную здачу плацілі 100 BYN, у выніку за пяць разоў — 500 BYN. Пры гэтым спачатку выплачвалі 50% ад усёй сумы (250 BYN), а праз шэсць месяцаў, пасля паўторных аналізаў, астатнія 50%.

Праз шэсць месяцаў

Праз паўгода каардынатар звязалася са мной і прапанавала здаць паўторныя аналізы. Такія правілы, бо некаторыя інфекцыі, напрыклад, ВІЧ, выяўляюцца толькі праз час. Мне таксама трэба было запоўніць анкету пра сябе: хобі, спорт, любімае свята, колер, дасягненні, адукацыя, матывацыя для донарства. Акрамя таго, я падаў сваю дзіцячую фатаграфію, узор почырку і запіс голасу. Пасля гэтага мне выплацілі астатнія 250 BYN.

Думкі цяпер

Праз тры гады я ўпэўнены, што зрабіў карысную справу. Цяпер у мяне няма сваіх дзяцей, і я не ведаю, ці будуць яны ў будучыні. 

Нядаўна я глядзеў каталог клінікі на сайце, але свайго матэрыялу я там не знайшоў. Раней там былі выкладзеныя дзіцячыя фатаграфіі донараў, а цяпер засталіся толькі іх параметры (група крыві, колер вачэй). Магчыма, мой матэрыял выкарыстоўвалі, магчыма, не — я гэтага не ведаю. Мне падабаецца, што я дапамагаю камусьці стаць бацькамі. 

«Калі ў мяне з’явяцца ўласныя дзеці і пасталеюць, я, напэўна, раскажу ім пра свой досвед донарства»

Не змаглі ўтрымацца і задалі нашаму герою пытанні этычнага плана.   

Паводле заканадаўства РБ, донарства палавых клетак цалкам ананімнае. Наколькі камфортна вам жыць з думкай пра тое, што вашыя біялагічныя дзеці растуць без вас і вы не можаце даведацца пра іх лёс, нават пра іх нараджэнне?

Мой няўдзел у іхнім жыцці — частка ўгоды, я першапачаткова прымаў гэтае рашэнне свядома.

А калі дзеці падрастуць і захочуць даведацца пра свайго бацьку, ці будзе ў іх такая магчымасць? Здаецца, не, але хто ведае. Ці захочаце вы самі пазнаёміцца/паразмаўляць з імі?

Калі б яны захацелі звязацца са мной, я быў бы адкрыты да камунікацыі, але, вядома, усё залежала б ад таго, як яны самі гэта бачаць. Я паважаю права на канфідэнцыйнасць і хачу, каб яны самі прымалі рашэнне пра нашую камунікацыю.

Калі ж у мяне з’явяцца ўласныя дзеці і пасталеюць, я, напэўна, раскажу ім пра свой досвед донарства. Але гэта далікатнае пытанне, і я падумаю, як да яго падысці.

Як вы думаеце, ці ёсць нейкая колькасная мяжа (колькасць дзяцей ад аднаго донара), пасля якой распаўсюджванне сваіх палавых клетак варта было б спыніць? Інакш кажучы, 100+ дзяцей Дурава — ці гэта нармальна, ці не вельмі?

Вядома, разумным было б абмежаваць колькасць дзяцей ад аднаго донара, каб у будучыні пазбегнуць праблем. Мяжа ў 5-10 дзяцей ад аднаго донара інтуітыўна здаецца рацыянальнай.

А ці задумваліся вы аб працягу свайго роду ў філасофскім плане, пра тое, якія свае фізічныя або душэўныя якасці вы сееце ў свеце, становячыся донарам?

Вядома, але часцей думаю пра тое, што дапамагаю камусьці завесці здаровых дзяцей. А астатняе амаль не залежыць ад мяне.