«На 20 тысяч чалавек — два хірургі». Цяпер адзін. Доктар атрымаў офер у ІТ насуперак усяму
«Вярнуўся з працы дадому, сеў вячэраць — званок з „прыёмніка“: трэба ехаць у бальніцу. А мог і зусім не вярнуцца», — так распрацоўшчык Аляксандр Раманаў расказвае пра сваё мінулае.
3 гады ён прапрацаваў хірургам, а потым сышоў з медыцыны, бо $700 «для раёна можа нядрэнна — але не за такую працу». У ІТ — больш за 8 месяцаў, першы заробак — нават большы, чым атрымліваў у кавідныя часы. Але галоўнае — цяпер ён «на сваім месцы». Вось яго гісторыя.
У школе мне даваліся дакладныя навукі — я ўдзельнічаў у алімпіядах па матэматыцы і інфарматыцы. Але чамусьці пра тое, каб стаць распрацоўшчыкам, не нават думаў, — проста не прыходзіла да галавы, што гэта можа быць цікава і перспектыўна.
Я наогул дрэнна разумеў, кім хачу быць, — калі ў старшых класах паўстала пытанне пра паступленне ў ВНУ, чамусьці вырашыў пайсці ў мед. Магчыма, на мяне паўплывалі фільмы і серыялы, якія рамантызавалі медычную прафесію.
Як яно — быць хірургам у раённай бальніцы
Мяне размеркавалі ў раённую бальніцу. Ужо ў першы год працы хірургам я зразумеў, што не хачу заставацца ў медыцыне. Асноўная прычына — гэта татальная непавага да працы доктара. Зарплата абсалютна не адпавядала напружанасці маёй працы, узроўню адказнасці і адукацыі.
Я атрымліваў у сярэднім 2200 беларускіх рублёў — гэта крыху менш за $700. Так, я разумею: калі параўнаць з тым, колькі атрымліваюць людзі ў раёнах, — нядрэнная сума. Але не за такую працу!
Я працаваў шэсць дзён на тыдзень у паліклініцы — ад 8:00 раніцы да 18:00 вечара (бліжэй да канца маёй доктарскай практыкі частку субот стаў «забіраць» мой калега — і ў мяне хоць бы з’явіліся выходныя). І дзяжурыў: экстранная дапамога на раёне, як, зрэшты, і ўсюды, павінна аказвацца кругласутачна — а ў нас на 21 000 чалавек былі ўсяго два хірургі. Так што палова дзяжурстваў заўсёды была мая.
У правінцыі дактары дзяжураць не ў бальніцы, а дома. Растлумачу, што гэта значыць на практыцы. Пасля працы ў паліклініцы я мог вярнуцца дадому — а мог і не вярнуцца (калі, напрыклад, здарылася ДТЗ, ёсць цяжкія хірургічныя пацыенты). Прыходзіў дадому, сядаў вячэраць — і тут званок з «прыёмніка». Трэба ехаць у бальніцу. Паклаў дзіця і лёг спаць — і зноў званок. Калі твой адзіны калега захварэе або сыдзе ў адпачынак, з верагоднасцю 90% на замену нікога не дашлюць.
І гэта я змаўчу пра дзікую адказнасць, кучу праверак, а яшчэ незадаволеных пацыентаў і іх скаргі.
Карацей, скардзіцца на гэта можна бясконца. Хоць праца, вядома, цікавая, а самае галоўнае — патрэбная.
Але калі я зразумеў, што не магу дазволіць сабе купіць нават самы танны новы кітайскі аўтамабіль з салона, каб ездзіць самому ў той жа «прыёмнік» на экстранныя, — жаданне працягваць вашаваць цалкам знікла.
«Я б застаўся ў медыцыне, калі б у мяне было пакліканне»
Трэба сказаць, я заспеў кавідныя часы.
Цяпер шмат кажуць пра кавідныя заробкі доктараў. Маўляў, такіх грошай многія дактары да таго нават у руках не трымалі. Я лічу: менавіта столькі доктар і павінны атрымліваць, і нават больш.
Заробак залежаў ад акладу і ад колькасці «кантактаў» з інфікаванымі пацыентамі. Не магу казаць за ўсіх (баюся нахлусіць), але мой быў большым у сярэднім на 1500 рублёў — на той момант гэта была вельмі вялікая прыбаўка.
Цяпер такіх заробкаў, як і надбавак, няма.
Была яшчэ прычына, каб пакінуць медыцыну праз 3 гады практыкі — вельмі сумнеўныя перспектывы росту канкрэтна для мяне. Наогул доктару дарасці да чагосьці можна — калі надта старацца і мець жаданне і вялікую любоў да сваёй справы. Якія варыянты:
- Стаць загадчыкам раённага хірургічнага аддзялення — і атрымліваць крыху больш, чым зарабляў я. Але пры гэтым адказнасці і праблем мець таксама як мінімум разоў у 10 больш.
- Стаць галоўным доктарам — і тады можна будзе сказаць пра свой заробак: «Прымальна!» Але галаўнога болю будзе столькі… Дый далёка не для кожнага гэтая пасада.
- Можна пайсці ў навуку — абараніць дысертацыю, працаваць у якім-небудзь РНПЦ і быць першакласным хірургам, выконваць дахазносныя па сваёй складанасці аперацыі. Але гэта таксама шлях не для кожнага, такіх дактароў адзінкі. Ну і месцаў, безумоўна, не так шмат — некаторыя, нават маючы вялікае жаданне, не могуць прабіцца.
На жаль, для сябе я не бачыў перспектыў росту, як не было і жадання. І так, я б застаўся ў медыцыне, калі б у мяне было пакліканне — але ў мяне яго не было.
«Вучыўся самастойна»
У 2021 годзе я пачаў паціху занурацца ў свет ІТ. Сярод маіх сяброў і былых аднакласнікаў нямала распрацоўшчыкаў: хтосьці адразу паступаў у тэхнічны ўніверсітэт, хтосьці навучаўся потым самастойна або на курсах. Мне было каму напісаць і папрасіць парады.
Адзін з маіх сяброў пагадзіўся мне дапамагчы і склаў roadmap па стэку, на якім сам працуе. Так і пачаўся мой шлях «уваходжання ў ІТ». Сябар-распрацоўшчык дапамагаў з узніклымі пытаннямі, ну і ў цэлым ментарыў мяне. Плюс паклікаў у свой пет-праект — каб я мог ужо пачаць выкарыстоўваць свае веды на практыцы.
Праз год я зразумеў, што мог бы ўжо паспрабаваць шукаць працу, аднак спяшацца мне было няма куды — бо я ўсё яшчэ не адпрацаваў належнага тэрміну пасля медВНУ.
Таму я запісаўся на анлайн-курсы Python Developer у TeachMeSkills. Па-першае, я хацеў структураваць у галаве ўсе веды, што атрымаў пры самастойным навучанні. Ну і па-другое, лічыў карысным мець хоць нейкую «паперчыну» пра скончаныя курсы.
Дарэчы, каб атрымаць спецыяльную зніжку 10% на любы з курсаў, проста скарыстайцеся промакодам DEV2024.
Не магу сказаць, што мне было складана. Вучачыся самастойна, я асвойваў матэрыял не спяшаючыся — не даваў сабе вялікіх нагрузак, новыя веды ўкладваліся ў галаве паволі. Плюс дзякуючы вучобе ў медВНУ ў мяне быў навык эфектыўнага запамінання новай інфармацыі.
Калі я прыйшоў на курсы, у мяне былі ўжо сякія-такія веды — таму я не моцна напружваўся. Інфармацыя заходзіла лёгка, хатнія я здаваў своечасова, як і курсавую.
Нашай групе вельмі пашанцавала з выкладчыкам — я атрымаў тону новых ведаў і карыснай практыкі, таму ні кропелькі не шкадую аб тым, што выдаткаваў на курс грошы і час.
І ўсім, хто хоча пайсці на курсы па праграмаванні з нуля, раю да пачатку вучобы хоць трохі пазаймацца самастойна. Калі ты прыходзіш на курсы абсалютна стэрыльным — табе складана ўспрымаць інфармацыю.
«Праз пару тыдняў пошукаў атрымаў запрашэнне на сумоўе — і офер. У верасні 2023 года»
Увесь працэс майго навучання заняў каля двух гадоў. Шукаць працу я пачаў яшчэ на курсах — бліжэй да канца. Адгукаўся ў асноўным на hh.ru. большасць маіх водгукаў, вядома ж, была адхіленая. Таксама выканаў некалькі тэставых заданняў, якія кампаніі праігнаравалі — фідбэку альбо хоць якога адказу па іх я так і не дачакаўся.
Але літаральна праз пару тыдняў я атрымаў запрашэнне на сумоўе ад кампаніі, якую знайшоў праз LinkedIn, — а пасля інтэрв’ю і першы офер, які, вядома ж, прыняў. Гэта было ў верасні 2023 — дарэчы, тады ж скончыліся і мае курсы ў TeachMeSkills.
Не магу падрабязна расказваць пра праекты, на якіх працую — але я там ужо больш за 8 месяцаў і адчуваю, што не расту ў прафесійным плане. Таму цяпер я зноў у актыўным пошуку кампаніі, у якой змагу пераймаць вопыт іншых распрацоўшчыкаў, наведваць розныя мітапы і расці як спецыяліст.
Шукаю ўжо каля двух тыдняў — зноў на hh.ru і ў LinkedIn, часам праглядаю спецыяльныя тэлеграм-каналы. Шукаю як аддаленую працу, так і ў офісе — хоць у Беларусі, хоць на Захадзе з магчымасцю рэлакацыі. Актыўна вывучаю англійскую, на дадзены момант у мяне B1 — то-бок штосьці сказаць і зразумець суразмоўцы я магу.
За гэты час у мяне было каля 60 водгукаў. З іх — 1 сумоўе і 9 адмоў на ўзроўні рэзюмэ. Па астатніх — проста ігнор.
Вынікаў яшчэ аднаго сумоўя чакаю, але думаю, будзе адмова, так як у кампаніі, як мне здаецца, не зусім дакладна ацанілі мой вопыт і кампетэнцыі па рэзюмэ і інфармацыі з LinkedIn — яны чакалі ўбачыць кандыдата бліжэйшага да ўзроўню Middle+, я думаю.
Але я не здаюся. Прабелы, што выкрываюцца на сумоўях, стараюся папаўняць і працягваю шукаць сваю кампанію, у якой буду доўга і прадукцыйна працаваць. У медыцыну вяртацца не планую — я бачу, што прыйшоў туды, дзе меўся быць першапачаткова.
«Першыя паўгода не мог прызвычаіцца да таго, што не трэба ўставаць па начах і кудысьці зрывацца»
Мая першая зарплата ў ІТ была большай, чым я хоць калі атрымліваў хірургам — нават у кавідныя часы, нават з дзяжурствамі.
Працуючы праграмістам, першыя паўгода я не мог прызвычаіцца да таго, што не трэба ўставаць па начах і кудысьці зрывацца. Нават цяпер часам, калі званіць тэлефон, я ўздрыгваю: «Тэлефануюць з „прыёмніка“ — нешта здарылася».
А калі ўвечары гляджу ў акно і бачу, як да дома пад’язджае «хуткая», першае, што я думаю: яна прыехала за мной — адвезці на працу.
Дзякуючы «аддаленай працы» я заўсёды з сям’ёй. Для мяне гэта як бесперапынны адпачынак — і за 8 месяцаў працы ад яго нават стаміўся. Таму цяпер палічыў бы за лепшае гібрыдны фармат працы або нават пастаянна з офіса.
Читать на dev.by