«Міліцыя прабівае». Як жывецца і працуецца «не такім як усе» (фота!)

«Можна быць умоўным нефармалам і самым мілым чалавекам у офісе»

Ганна*, тэсціроўшчыца:

— У мяне шмат татуіровак (хаця каго гэта зараз здзіўляе) на бачным месцы. Некаторыя з іх зусім мульцяшныя, а некаторыя — грубыя, ёсць і спрэчныя надпісы. Усё гэта набівалася імпульсіўна (і вельмі даўно) — а зараз я планую зрабіць перакрыццё.

Ніякіх праблем на цяперашнім месцы працы гэта не выклікала, нягледзячы на тое, што мая кампанія дастаткова кансерватыўная. 

Быў таксама ў маім жыцці перыяд перафарбоўвання валасоў у розныя яскравыя колеры, я насіла пірсінг на твары (а-ля чорнае кальцо ў вуснах). Бунт і пубертат напаткалі мяне пасля 22 гадоў, але ў прафесійным плане гэта ніяк не адбілася. Справа ўсё-такі, у асабістых якасцях, а не ў знешнасці. Можна хадзіць у строгіх касцюмах і бэжавых джэмперах і сварыцца і пляткарыць, а можна быць умоўным нефармалам і самым мілым чалавекам у офісе. Але зноў жа: быць мілым не роўна быць ліслівым і «дагаджальнікам».

Бывала, што мае калегі пыталіся, што азначаюць мае тату і пры якіх абставінах былі набітыя — але не на працоўным месцы, а калі мы з імі пераходзілі на больш сяброўскія нефармальныя зносіны. І негатыўных нотак у іх пытаннях не было. 

Ад калег чула толькі стандартнае: «Колькі гэта каштуе?», «Балюча ці не?»

Люся, мадэратар на сайце:

— Я адношу сябе да людзей з нестандартнай знешнасцю: у мяне і тату, і пірсінг, а яшчэ няма броваў і веек, — але з пошукамі працы ў мяне ніколі не было праблем, тым не менш. Праўда, вакансіі неяк заўсёды праз знаёмых знаходзіліся. Ад калег я чула толькі стандартныя пытанні пра свае тату: «Колькі гэта каштуе?», «Балюча ці не?»

«Продакт оўнер казаў, я б выдатна падышоў на ролю байкера для серыяла «Сыны анархіі»

Аркадзь, фронтэнд-інжынер:

— Я ўвесь у тату з ног да галавы. Ва ўсіх працоўных сацсетках і некаторых рэзюмэ ёсць фота, на якім тату відаць. 

Я не ведаю, ці адсейвалі мяне эйчары менавіта з-за гэтага, таму што пры адмовах, як і ў большасці, прыходзяць шаблонныя адказы. Але што дакладна магу сказаць, усе месцы, дзе я працаваў (а гэта і СНД, і ЗША) наймаючыя супрацоўнікі і члены каманды ніколі не паводзілі сябе прадузята да мяне. Альбо здаровая цікавасць, альбо нейтралітэт — неяк так.

А вось проста на вуліцах узнікалі пацешныя сітуацыі, пры якіх людзі трыгерыліся на мае тату.

Яшчэ была пара выпадкаў, калі міліцыянеры толькі з-за знешнасці, як я мяркую, прасілі прад’явіць дакументы і тэлефанавалі калегам з просьбай прабіць мяне па базе. Але самае смешнае, што я памятаю, гэта зноў-такі бабулька, якая спытала: «Ты што, толькі што з зоны выйшаў?» 

Але ўсе такога кшталту рэакцыі толькі ад людзей 40+, што дастаткова лагічна. А ў людзей маладзейшых ужо зусім іншыя ўяўленні і, у большай меры, стыгматызацыя адсутнічае. Дарэчы, некаторым калегам я нагадваў Зомбі-боя, а мінулы продакт оўнер казаў, што я б выдатна падышоў на ролю байкера для серыяла «Сыны анархіі».

«Да мяне данеслася істэрычна-катэгарычнае: «Ты з ёй працаваць не будзеш!»

Аліна*, sales-менеджар у ІТ-кампаніі:

— У мяне самая звычайная знешнасць (не Аня Тэйлар-Джой і не Галь Гадот), і тым не менш аднойчы мне адмовілі праз яе. 

Гэта быў час афлайн-сумоўяў — яшчэ да ковіда. Я ўжо прайшла інтэрв’ю з эйчарам і размаўляла ў перагаворцы з кіраўніком аддзела. Ён распавядаў пра задачы, як раптам па-свойску ўвайшла жанчына, акінула мяне поглядам і папрасіла яго «на хвілінку». Яны выйшлі, і з-за тонкай перагародкі да мяне данеслася гістэрычна-катэгарычнае: «Ты з ёй працаваць не будзеш! Яна занадта прыгожая». 

Ён вярнуўся і працягнуў гутарку, як ні ў чым не бывала, а ў канцы паабяцаў, што мне ператэлефануюць. І вядома ж мне ніхто не ператэлефанаваў. 

«Калі ў кандыдата больш за дзве тату на бачных месцах, лепш яму адмовіць»

Аксана, фронтэнд-распрацоўшчыца:

Адзін мой калега лічыў, што вялікая колькасць татуіровак на целе — гэта прыкмета псіхалагічных праблем: маўляў, калі ў кандыдата іх больш за дзве на бачных месцах, лепш яму адмовіць — не патрэбен нам такі чалавек у камандзе. «Такіх нават у касманаўты не бяруць», — любіў паўтараць ён (слава богу, у найме ён не ўдзельнічаў ні ў якой ролі). Тое ж самае ён казаў пра пірсінг і тунэлі ў вушах, а таксама пра шнары. 

Ён вырашыў, што гэта камень у яго агарод, пакрыўдзіўся і перастаў камунікаваць са мной (або рабіў гэта праз іншых: «Перадайце Аксане, што…»). 

А ў цэлым больш я ні разу не сутыкалася з тым, каб на працы хто-небудзь хейціў мяне або кагосьці ў маёй прысутнасці за знешні выгляд. 

«Паглядзела ўважліва, скрывілася і сказала: «Людзям з татуіроўкамі не здаю»

Антон*, тэсціроўшчык:

— Згадаў пацешны выпадак: мая мама ходзіць да адной цырульніцы ўжо шмат гадоў, а тая здае кватэру, і чамусьці пасля гутарак «пра ўсё на свеце» з маёй мамай яна вырашыла, што я — ідэальны арандатар для яе (таму што айцішнік). Яна і так да мамы падкатвала, і гэтак, што тая сказала мне: «Ну, калі ласка, схадзі паглядзі. Можа цябе зацікавіць яе прапанова». 

І вось я прыйшоў. Цырульніца адчыніла, паглядзела на мяне ўважліва, скрывілася і сказала: «Людзям з татуіроўкамі я не здаю». А ў мяне адна рука толькі, і тату, як па мне, вельмі прыгожыя (а яшчэ брыво праколата). Я засмяяўся, сказаў: «Вы вызначыцеся, вам айцішнік патрэбен ці нехта без татух».

На сумоўях размова пра мае татуіроўкі ні разу не заходзіла і адмоў па гэтым крытэры я не атрымліваў (магчыма, таму што эйчарам якраз важней было, што я айцішнік, то бок спецыяліст). Ну і працаваць гэта мне таксама ніколі не перашкаджала.

«Не павінен лідар каманды прыходзіць на працу да супрацоўнікаў у падраных штанах»

Кірыл*, экс-супрацоўнік мінскага офіса буйной прадуктовай кампаніі:

— Мая гісторыя — пра дрэс-код. У нашым офісе былі вельмі дэмакратычныя ўяўленні пра яго, як, напэўна, і ў большасці іншых ІT-кампаній. Супрацоўнікі без усялякіх праблем маглі прыходзіць на працу ў тым, у чым ім было зручна працаваць (зразумела, без нейкіх празмернасцяў кшталту голага торса). Шорты, футболкі — а па неабходнасці, напрыклад, для перамоваў, гарнітуры. Гэта тычылася як шараговых супрацоўнікаў, так і менеджараў, якіх ніхто не абавязваў прытрымлівацца дзелавога стылю. 

І вось аднойчы тымлід вярнуўся ў кабінет, дзе размяшчалася наша каманда, у шоку — ён на самай справе выглядаў дэзарыентаваным. Калі мы сталі распытваць, у чым справа, ён расказаў, што сутыкнуўся ў ліфце са сваім новым непасрэдным кіраўніком, топ-менеджарам, які нядаўна перавёўся ў Мінск ці то з Кіпра, ці то з Лондана. І той проста ў ліфце зладзіў яму разнос за неадпаведны для кіраўніка знешні выгляд. А нагодай для заўвагі сталі модныя ў той час дзіравыя джынсы. Маўляў, не павінен лідар каманды прыходзіць на працу да супрацоўнікаў у падраных штанах.

І не, пасля таго выпадку тымлід не зняў свае дзіравыя джынсы, а так і працягнуў у іх хадзіць. Больш за тое, мне здаецца, у офісе нават дадалося хлопцаў у рваных джынсах. Але і ад топ-менеджара ніхто больш за такое не атрымліваў.

* Імёны спікераў зменены па іх просьбе