«Многія раз'едуцца, але досвед і сяброўства застануцца». Як футбол дапамог айцішніцы ў Тбілісі

Саша — тэсціроўшчыца BGaming. Футбол любіць з дзяцінства. У Мінску гуляла ў аматарскай «Славянцы» (залічваецца да мінскага спортклуба «Славянін»). Клуб 4 разы выступіў у чэмпіянаце Беларусі па жаночым футболе ў сезонах 2015-2018. Што праўда, Саша кажа, каманду «ўзялі, каб у чэмпіянаце была пэўная колькасць каманд».

Хто ў Беларусі любіць жаночы футбол? У асноўным альбо самі футбалісткі, альбо іхнія сям’я і сябры, — кажа Саша. — Але каманды трэніруюцца і футбол працягвае развівацца.

— Калі мне было 25, хтосьці са знаёмых перадаў, што ў Мінску шукаюць дзяўчат для навучання вялікаму футболу, і я загарэлася, — расказвае дзяўчына.

Многія не давалі рады: трэніроўкі 3-6 разоў на тыдзень. Часам — да 11 вечара. Вялікая цякучка.

— Але ўсё роўна гэта было крута, бо мы размаўлялі міжсобку, — згадвае Саша. Наш свет практычна замкнуўся: мы трэніраваліся, ладзілі тусоўкі, разам глядзелі кіно, футбол, гулялі ў «Фіфу». Так пабудаваны спорт: ты не можаш асабліва марнаваць свой час на штосьці, не злучанае з камандай. Але гэта вельмі добра дапамагае выбудаваць паразуменне на поле.

Тбілісі: усё дзіўна, страшна, нязвыкла

Саша пераехала ў Тбілісі з палітычных прычын. Ейная рэлакацыя супала з пачаткам вайны (літаральна тры дні розніцы). Думала атрымаць візу PBH і з’ехаць у Польшчу, але затрымалася ў Грузіі больш як на год.

— Горад незнаёмы, мова таксама, незразумела, што рабіць, — згадвае Саша. — Плюс пытанні з легалізацыяй, пошукам жытла ды іншым.

І спартовая дзейнасць знайшлася. Аднойчы ў мясцовым спартовым чаце Саша наткнулася на аб’яву: ідзе набор у жаночую футбольную каманду — запрашаюцца дзяўчаты і жанчыны любых веку і ўзроўню падрыхтоўкі.

Футбол для экспатак

Аўтарка аб’явы — дзяўчына Іра. Яна раней ужо арганізоўвала жаночую футбольную каманду, — «Ніна Дэме» — але ў Маскве. Цяпер вырашыла паўтарыць у Тбілісі — стала набіраць людзей у чат. Расказвае, што добра на прыцягненне адпрацавалі дэйцінгавыя праграмы: напісала канкрэтны офер, адфільтравала па жанчынах, пазначыла, што шукае не партнёрку, а ўдзельніцу футбольнай каманды — была вельмі добрая канверсія ў рэлевантныя водгукі.

Першы раз сустрэліся ўсе разам у дваровай «каробцы» побач з домам адной з удзельніц — проста паштурхаць мяч без трэнера. У працэсе зразумелі, што трэнер усё ж спатрэбіцца, і Іра дала аб’яву ў фэйсбучнай групе экспатаў. Так каманда знайшла трэнерку Галіну — яна была самая матываваная і з трэнерскім бэкграўндам, што праўда, раней трэніравала дзяўчатак. Тбіліскае кам’юніці стала яе першай дарослай групай.

Саша разам з Ірай пачалі разам прыдумляць, як усё будзе працаваць: правілы, графік трэніровак, сістэму аплаты (трэба было аплачваць працу трэнеркі). Каманда, кажа Саша, трэніравалася на адным з цэнтральных палёў Тбілісі. Экіпіроўку знайшла Галіна. Адзін занятак спачатку каштаваў 50 лары (каля 19$), калі прыходзіла менш за 10 чалавек, і 100 (каля 39$), калі больш. То-бок калі прыходзіць 5 чалавек — кожны скідваўся па 10 лары (каля 4$).

Збіраліся двойчы на тыдзень ранкамі, бо поле (бясплатнае) было агульнае, і вечарамі там «нельга было праціснуцца». Саша ў камандзе была адная беларуска. Больш за ўсё гуляла расіек. Але былі і дзяўчаты з іншых краін:

Трэніроўкі пачаліся ў красавіку, якраз у той час, калі ў Тбілісі быў бум прыезджых, «якім трэба было неяк адаптавацца на новым месцы і знайсці сабе суполку»:

— Здаецца, мы вельмі добра закрылі гэтую патрэбу футболам, — расказвае Іра. — Спорт — камандная актыўнасць, а па трэніроўках мы амаль кожнага разу хадзілі на каву, гутарылі, — і такім чынам адна адную падтрымлівалі.

Саша згаджаецца:

— Дзякуючы футболу я знайшла вельмі класных людзей. Было крута.

«Грузія ўспрымаецца шматлікімі як прамежкавы пункт»

Прыкладна праз паўгода пасля пачатку трэніровак, у верасні, Саша, Іра і яшчэ пяць удзельніц вырашылі «адпачкавацца» ад трэніровак Галіны — разышліся ў некаторых арганізацыйных момантах, плюс «дзве каманды лепшыя за адную».

Стаяла зіма, трэніравацца на адкрытых бясплатных пляцоўках Тбілісі было ўжо холадна. Так што дзяўчаты знайшлі пляцоўку з закрытай распранальняй і душам у тбіліскім Вера парку. Яна каштавала 50 лары на гадзіну (у сярэднім трэніроўка доўжылася паўтары гадзіны). І крыху пазней нанялі новага трэнера: Артур пераехаў у Тбілісі разам са сваёй сям’ёй з Марыупаля, і трэніроўкі былі для яго спосабам зарабіць на жыццё. Адная трэніроўка да 10 чалавек каштавала 70 лары. То-бок за адзін раз камандзе трэба было выкласці мінімум 120 лары.

У гэтым і крылася праблема, бо колькасць удзельніц была нясталай. На трэніроўку магло прыйсці 10 чалавек, а іншага дня — тры.

8 мая адбылася апошняя трэніроўка.

Яшчэ адная прычына, чаму гісторыя каманды скончылася — арганізатаркі не маглі прысвячаць дастаткова часу, каб зноў і зноў прыцягваць новых гульцоў і падтрымліваць камандны дух. Саша парвала каленны вяз. У Іры пачаліся праблемы са здароўем.

— Трэцяя прычына, як мне здаецца, звязаная з характарам таго, што адбываецца тут з людзьмі, — кажа Іра. — У нас былі гульцы, якія пэўны час жылі ў Тбілісі, а потым на час вярталіся ў свае гарады, і курсіравалі паміж краінамі. І эмацыйны стан у некаторых людзей часам проста не дазваляў падняцца на трэніроўкі.

Таксама, на жаль, Грузія ўспрымаецца многімі як прамежкавы пункт. Некаторыя людзі прыязджалі, жылі тут, трэніраваліся. Але іх задачай было адправіцца далей, напрыклад, у еўрапейскія краіны, — кажа Іра.

І дадае, што, нягледзячы на ўсё гэта, футбольныя трэніроўкі былі добрым спосабам рэгулярна бачыцца адна з адной. Асабіста ёй гэтыя заняткі давалі адчуванне велізарнай падтрымкі — што яна не адная, і што ёсць людзі з падобнымі жыццёвымі гісторыямі. Нават цяпер удзельніцы працягваюць камунікаваць (напрыклад, былыя гульцы нядаўна хадзілі на хайкінг).

— Магчыма, многія раз’едуцца, але вось гэты досвед і сяброўства ў кагосьці застануцца, — падсумоўвае Іра.

А Саша мае план знайсці новую футбольную каманду:

— Што буду рабіць цяпер? Пэўна, пераеду ў Польшчу, там з жаночым футболам прасцей, — кажа яна.

Як арганізаваць сваю футбольную каманду дзе заўгодна: інструкцыя

Расказвае Іра. MVP аматарскай футбольнай каманды выглядае як 6 чалавек у больш-менш спартовай форме, 1 мяч, бясплатная дваровая каробка, адзін чацік і адная арганізатарка, якая скажа, куды і калі прыходзіць астатнім.

Як знайсці людзей у каманду:

• агульныя чаты рэлакантаў;
• чаты паводле інтарэсаў (напрыклад, жаночыя суполкі);
• спартовыя чаты;
• прафесійныя суполкі;
• праз дэйцінгавыя праграмы (пазначыць, што шукаеце не партнёрку, а ўдзельніцу футбольнай каманды).

У чаце трэба апублікаваць пост, які раскажа пра вас з канкрэтным CTA. Структура:

• адзін сказ-загаловак, напрыклад: «Шукаем дзяўчат без досведу, каб разам займацца футболам у Тбілісі».
• расказаць гісторыю, хто вы — асабіста або ядро каманды, напрыклад: «Мы — дзяўчаты з беларускіх ІТ-кампаній, якія пераехалі ў Тбілісі нядаўна. Вырашылі, што хочам займацца спортам разам і абралі футбол. Хтосьці меў ужо футбольны досвед, хтосьці не. Хочам стварыць аматарскую каманду, каб рэгулярна трэніравацца. Далучайся да нас, калі хочаш паспрабаваць або ўжо маеш футбольны досвед».
• калі ёсць расклад, згадаць, калі трэніроўкі;
• расказаць, ці з трэнерам яны праходзяць, ці не;
• абавязкова пазначыць, дзе тэрытарыяльна праходзяць, для многіх гэта важна.
• калі платныя, пазначыць кошт;
• расказаць, што трэба зрабіць, каб далучыцца, напрыклад: «Калі ты хочаш далучыцца да нас, напішы Сашы на @xxxxxxxxxx і раскажы некалькі слоў пра сябе»;
• (апцыянальна) карцінка/фатаграфія.

Не забывайцеся расказваць пачаткоўцам на першай трэніроўцы, як у вас усё ўладкавана, мінімальны анбордзінг дапаможа вам не займацца наборам увесь час.

Пра трэнера. Можна самастойна сустракацца і проста штурхаць мяч. Трэнер патрэбны, каб гарантаваць бяспеку трэніровак, правільна ставіць тэхніку і размяркоўваць нагрузку. Трэнера звычайна можна знайсці ў спартовых чатыках, але добра было б загадзя скласці спіс з крытэраў для пошуку, бо трэнер — чалавек, які вельмі ўплывае на ўсю каманду. Важна больш-менш сыходзіцца ў каштоўнасцях, мове камунікацыі і спартовых чаканнях.

Поле. Прасцей за ўсё пачаць са звычайнай каробкі і проста дамовіцца з мясцовым кам’юніці, якое ўжо на ёй прысутнічае, пра зручны час. Можна арандаваць платныя палі, але для гэтага патрэбны выразны камітмент ад вялікай колькасці ўдзельніц, каб эканоміка сыходзілася. Я б рэкамендавала спачатку шукаць бясплатныя варыянты.

Расклад. Ніколі не атрымаецца дагадзіць усім з раскладам. Можна спытаць ва ўдзельніц зручныя слоты, але фінальнае рашэнне сапраўды давядзецца прыняць арганізатарцы/трэнеру, і яно не будзе ідэальна зручным для ўсіх. Але расклад — гэта асноўнае апірышча для рэгулярных заняткаў. Як толькі трэніроўкі з’явяцца ва ўдзельніц у календарах як пастаянныя падзеі, у вас з’явіцца пастаянны склад.

Інвентар. Ёсць некалькі падыходаў:

• кожная можа купіць па сваім мячы, і вось ужо можна даваць індывідуальныя практыкаванні на працу з мячом;
• часам інвентар ужо ёсць у трэнера (калі вам пашанцуе);
• можна скінуцца адзін раз і купіць інвентар на каманду.

Камандная эканоміка. Ёсць некалькі варыянтаў вырашыць пытанне з грашыма:

• рабіць усё бясплатна (дваровая каробка і без трэнера або трэнер на валанцёрскіх пачатках, такое бывае);
• бюджэтам кіруе актыў каманды: у нашым выпадку сістэма абанементаў дапамагла кампенсаваць перыяды, калі мала людзей прыходзіла на трэніроўку, а трэнеру і за поле трэба было плаціць + дала магчымасць закупляць інвентар;
• усе прыносяць грошы трэнеру, і трэнер жа і з’яўляецца арганізатарам і самастойна вырашае пытанні з інвентаром і арэндай пляцоўкі.

dev.by, як і іншым сумленным медыя, сёння вельмі складана: рэдакцыя працуе па-за межамі краіны, а нашыя рэкламныя даходы скараціліся ў некалькі разоў.

Але мы даем рады — з вашай дапамогай. Гэта вы дзеліцеся з намі інфанагодамі, думкамі, досведам, часам і ўвагай. А 170 чытачоў падтрымліваюць нас данатамі. У 2023 годзе мы хочам сабраць 1000 чытачоў-падпісчыкаў. 

Дапамагчы нам можна праз Patreon. 

З Беларусі — праз Donorbox.

І яшчэ крыптой, тут гаманцы.

Дзякуй, што прачыталі гэтае паведамленне.