Вярнулася з Польшчы ў Беларусь — усе вакол асуджаюць. Як айцішнікі апынуліся на дне (і выбраліся)
Часам айцішнікі расказваюць нам, як у нейкі момант былі вымушаныя стаяць у чарзе па ежу разам з бамжамі або ўзяцца за неайцішную і не зусім прэстыжную працу.
Вось яшчэ дзве гісторыі пра тое, як нашыя чытачы апынуліся «на самым дне», але выбраліся.
«У мяне заставалася заначка на „чорны дзень“ (магчыма, гэта ён і быў) — але і яна б скончылася»
Пётра, распрацоўшчык, вопыт у ІТ — 5+ гадоў:
— Пачалося ўсё з таго, што ў кампаніі, дзе я працаваў, увялі новую сістэму аплаты — калі няма праекта, твой заробак удвая ніжэйшы.
Каб не губляць у грошах, калі з праектамі паўсталі перабоі, мне давялося пагадзіцца працаваць на адным з унутраных, на якім да мяне ніхто працаваць не хацеў. Мяне хапіла ўсяго на два месяцы — потым я звольніўся, на дварэ быў чэрвень 2023 года.
Пошук новай працы зацягнуўся на паўгода. Рынак асеў, вакансій стала мала — а на тых, што былі, плацілі менш. Большасць кампаній адвальвалася на моманце, калі я агучваў свае зарплатныя чаканні. За месяц у мяне было ўсяго адное сумоўе.
Потым прыйшлося панізіць рэйт, каб нешта знайсці — але ўсё роўна было глуха з працай. Грошы заканчваліся, варыянты, куды можна было ўладкавацца, — таксама. У мяне заставалася заначка на «чорны дзень» (магчыма, гэта ён і быў) — але і яна б скончылася, гэта было зразумела. Ну або трэба было б вярнуцца жыць да мамы, а кватэру ў Мінску здаць у арэнду.
Тут нечакана з’явіўся яшчэ варыянт — у кампанію ў Расіі патрабаваўся спецыяліст ніжэйшага грэйду (адпаведна, і зарплата меншая, чым хацелася б), але я ад адчаю вырашыў падацца. І мяне ўзялі. Зарплата нават ніжэйшая, чым была без праекта ў папярэдняй маёй фірме, дый паўнавартаснага працаўладкавання няма — але для мяне гэта была магчымасць хоць бы перастаць праядаць сваю грашовую «падушку».
Ну, а далей я адаптаваўся. Паколькі на бягучым месцы я оверкваліфайд, то і задачы закрываю за пару гадзін — і дзень вольны. Мой work/life balance зрушыўся ў бок life-з’явіўся час каб заняцца спортам і сваім здароўем.
Я перагледзеў свае выдаткі: так, па мерках айцішнікаў заробак у мяне невялікі, але па мерках беларусаў па-за ІТ — вышэйшы за сярэдні. Можна і дзяўчыну ў рэстаран зводзіць, і купіць штосьці, і падарожнічаць (праўда, толькі па Беларусі, ну, або адкладаць на адпачынак).
Вядома, сумна, што не атрымліваю, колькі мог бы. Пра падпрацоўку думаў — але нічога не знайшоў (дый цяпер большасць вакансій ідзе з патрабаваннем «праца з офіса»). Так што, хутчэй за ўсё, буду спрабаваць павысіць свой грэйды на бягучым месцы працы.
«Закрылася ад усіх і ўся, у маім жыцці засталіся сон без меры і алкаголь»
Вікторыя (імя змененае), спецыяльнасці не называе, паколькі лічыць, што гэта адразу ж яе раскрые:
— Гэта гісторыя, як я апынулася «на дне» і выбіралася.
Я шмат падарожнічала, жыла і ў Грузіі, і на Мальце, і ў Іспаніі — а на пачатку 2023 года пераехала ў Польшчу (кампанія дапамагла з рэлакацыяй). І вось тут пачалося: спачатку выгаранне на працы, затым quite firing + quite quitting — ні мне не хацелі даваць задачы, ні я не хацела прасіць. З кампаніяй разышліся па-добраму.
Але тут пачаліся праблемы з легалізацыяй, бо я мела намер легалізавацца з маёй кампаніяй. Яна была маім першым «айцішным» месцам працы, я прапрацавала ў ёй 3 гады (а да гэтага — у іншых сферах).
Я стала шукаць новае месца працы — з «поўным пакетам», каб застацца і далей у Польшчы. І ўладкавалася ва ўкраінскую кампанію. Усе сумоўі я праходзіла па-руску і вакансія мела на ўвазе веданне толькі англійскай — а гэта ў мяне ёсць. Але калегі булілі мяне за тое, што я… не гаварыла па-ўкраінску.
На жаль, і камунікацыя ў кампаніі, і дакументацыя вялася на ўкраінскай, плюс умовы мяняліся проста на хаду: першапачаткова агаворвалася аддаленая праца / гібрыд, але ўжо праз 2 месяцы ад мяне сталі ўльтыматыўна патрабаваць, каб хадзіла ў офіс.
А яшчэ графік працы быў такі, што часам мой працоўны дзень заканчваўся, а 23:00, а наступны пачынаўся, а 6:00 — у мяне было ўсяго 7 гадзін на адпачынак. І так стабільна 3-4 разы на месяц. Я тлумачыла эйчарам: гэта ненармальна. Яны прасілі патрываць. Але, вядома ж, такі графік адбіваўся на маім здароўі.
Я праходзіла праз усё гэта адная — без партнёра і сяброў, побач не было нікога з блізкіх. І аднойчы я ў слязах звольнілася — проста сышла ў нікуды з нулявым запасам грошай. Пачалася дэпрэсія. Я закрылася ад усіх і ўся, у маім жыцці засталіся сон без меры і алкаголь.
Так, я спрабавала шукаць працу: месяц сумоўяў, выдатныя фідбэкі, даходзіла да фінальных этапаў — і атрымлівала адмовы за адмовамі.
У выніку я прыняла рашэнне вярнуцца ў Беларусь, бо жыць у Польшчы без працы і грошай немагчыма. Я думала: буду жыць у мамы, працаваць у кавярні за $300 на месяц і прыходзіць у сябе, збірацца з сіламі.
…І раптам за тыдзень да пераезду знайшла вакансію. Пайшла «па прыколе», так як пазіцыя была высокая — а праз 3 дні атрымала офер.
Я не скасавала паездкі: вырашыла, што на час выпрабавальнага пажыву ў Беларусі, а потым вярнуся ў Польшчу. Але за 3 месяцы на радзіме мне так стала спакойна і добра, што я вырашыла там і застацца.
Я пайшла да псіхіятра — ён выпісаў мне антыдэпрэсанты, — завязала з алкаголем, паціху вяртаюся ў спорт.
Магу сказаць, што рашэнне вярнуцца было верным: мая псіхіка і здароўе стабільныя, праца падабаецца — ніякіх стрэсаў, адчуваю сябе і выглядаю як ніколі лепш. Было складана прыняць гэтае рашэнне, бо ўсе вакол мяне асуджаюць, маўляў, я павінна была «змагацца за лепшае жыццё ў Еўропе».
Цяпер я думаю пра змену сферы дзейнасці — туды, куды душа кліча. І не ад безвыходнасці (як бы выжыць тут і цяпер), а таму што думаю пра сваю будучыню. Так, я будую планы пераехаць з Беларусі, але не як айцішніца, а як спецыялістка іншай сферы, я прайшла навучанне, каб змяніць прафесію.
Не ведаю, што было б са мной, калі б засталася ў Польшчы і жыла, як усе лічаць правільным. Цяпер я слухаю толькі сябе, свае жаданні, не гляджу на іншых. Але скажу, што, не апыніся я «на дне», я б не зразумела многіх важных для мяне рэчаў. Мабыць, гэта быў патрэбны этап у маім жыцці.
Читать на dev.by