Азербайджан, Тайланд і галопам па Еўропе: куды беларусы даехалі ў адпачынак летам 2025-га

Тайланд у сезон дажджоў

Марыя адпачывала ў канцы мая з сяброўкай на востраве Пхукет у Тайландзе:

— Дабіраліся туды і назад праз перасадку ў Пекіне, але затое выляталі з Мінска. Да Пекіна было каля дзевяці гадзін палёту, і потым да Пхукета яшчэ каля шасці гадзін. Хоць там і быў у гэты час сезон дажджоў, адпачынкам мы засталіся вельмі задаволеныя. Нам вельмі падабаецца Азія, ды і да непагоды мы былі гатовыя. А прырода добрая заўсёды!

Ляцелі мы турам ад InnTourLab. Атрымалася $2748 на дваіх за восем начэй у пяцізоркавым гатэлі са сняданкамі (у гэтым рэгіёне, як правіла, няма олінклюзіва). Візу афармлялі па прылёце ў аэрапорце, яна абышлася прыкладна ў $50-60 з чалавека. 15 хвілін — і штампік гатовы.

Мы былі ў першы раз у Тайландзе, але не першы ў Азіі. Тайцы, як і распавядаюць пра іх, вельмі ўсмешлівыя і дружалюбныя. Часам гэта нават крыху напружвала, калі шчыра.

Спадабалася тое, што ў адрозненне ад Сан'і [курорт на кітайскім востраве Хайнань], дзе адпачывалі ў асноўным рускія, казахі, беларусы і самі кітайцы, на Пхукеце быў цэлы інтэрнацыянальны мікс. І карэйцы, і немцы, і канадцы, і арабы, і снд-шнікі. Пры жаданні можна знайсці сабе любую кампанію па густу.

Прырода на Пхукеце таксама шалёна прыгожая. Я б адназначна параіла браць экскурсіі на астравы. Нават калі надвор’е не вельмі — будзе ўсё роўна прыгожа. І пра надвор’е: паколькі гэта быў сезон дажджоў, палівала кожны дзень. Але мы да гэтага былі гатовыя. Дождж ішоў то з раніцы, то ўдзень, то ўвечары, але не занадта доўга — нашы планы гэта не змяняла.

А яшчэ раю абавязкова выбраць сабе давераную масажку і схадзіць у яе мінімум некалькі разоў. Я пашкадавала аб тым, што наважылася толькі пад канец. Кошты на масаж былі ў вялікім разбросе — ад $8 да 40 за звычайны масаж спіны. Я выбірала нешта пасярэдзіне, каб не занадта лакшэры, але і не клапоўнік які-небудзь.

Харчаваліся мы ў асноўным альбо ў гатэлі, альбо ў кавярнях побач з гатэлем. Там пад тай [страва з рысавай лапшы] з крэветкамі можна знайсці за $3-5) альбо ежай з 7-Eleven [амерыканская сетка крамаў крокавай даступнасці, распаўсюджаная і ў многіх азіяцкіх краінах].

Крыху расчаравала толькі тое, што з-за надвор’я было хваляванне на моры. Таму яно было зачынена для купання. Увесь час віселі чырвоныя сцягі і выратавальнікі не давалі зайсці ў ваду глыбей сярэдзіны сцягна. Зрэшты, мне і не хацелася, таму што пару разоў мяне балюча ўдарыла хваляй. Добра што ў гатэлі было некалькі басейнаў, дзе мы і купаліся.

Азербайджан: месца няўдалай сустрэчы

Віктар* зараз жыве ў Літве. Але гэтым летам яму давялося ўдзельнічаць у арганізацыі адпачынку жыхароў Беларусі ў Азербайджане:

— Ідэя была такая: мы хацелі сустрэцца з бацькамі маёй дзяўчыны. Яна з імі вылятала з Мінска, а я з Вільні. Чаму Азербайджан? Мы палічылі яго зручнай трэцяй краінай для сустрэч паміж беларусамі знутры Беларусі і тымі, хто не можа ездзіць у РБ. Авіябілеты з Мінска ў Азербайджан былі таннейшыя за альтэрнатывы ў выглядзе Грузіі і Егіпта.

На жаль, усё пайшло не па плане. Я павінен быў ляцець з Вільні ў Баку праз Стамбул. Але ў мяне пашпарт заканчваецца ў лістападзе, гэта значыць праз тры месяцы пасля паездкі. А Турцыя патрабуе, каб пашпарт дзейнічаў не менш за чатыры месяцы. Таму турэцкая авіякампанія мяне нават не пусціла на свой самалёт у Вільне.

У выніку ў Баку восем дзён адпачывалі толькі мая дзяўчына і яе бацькі. І з усім (самалёт + пражыванне + харчаванне) яны ўклаліся недзе ў 1200 еўра на трох. Жыллё шукалі на букінгу, гатэль быў вельмі танным, але прасторным. У кошце былі сняданкі, усё на ўзроўні. Атмасфера ў Баку нагадала ім 90-я: усюды рынкі-базары, банкаўскія карткі нідзе не прымаюць. У маёй дзяўчыны былі праблемы са зняццем наяўных з яе карткі ў азербайджанскіх банкаматах, ёй прыйшлося здымаць грошы ў турэцкім банкамаце.

У цэлым у Азербайджане ім было цікава. Там не дорага, ёсць мора, горы, прыгожая прырода. Але і паўтараць паездку не хочацца.

Польшча і Германія за пяць дзён, або галопам па Еўропах

Мінчанка Аксана* у маі выправіла старэйшую дачку, якая вучыцца ў каледжы, у паездку па Еўропе:

— Вядома, у ідэале мы хацелі б з’ездзіць усёй сям’ёй (у нас яшчэ двое дзяцей малодшых). Але гэта практычна нерэальна з-за велізарных праблем з атрыманнем шэнгенскіх віз і звязаных з імі выдаткаў.

Паездку праз каледж прапанавала фірма Vegatour, якая і дапамагала зрабіць аднаразовыя візы дзецям. Пяцідзённы аўтобусны тур ва Ўроцлаў і Дрэздэн з выездам з Мінска абышоўся ў 210 еўра і 150 рублёў. Арганізатары прапаноўвалі паехаць і жадаючым бацькам — ім прыйшлося б даплаціць яшчэ 35 еўра візавага збору, які з дзяцей не бралі. На жаль, ні ў мяне, ні ў мужа паехаць не атрымалася.

Цікава, што на мяжы іх аўтобус прапусцілі без чаргі, у шматгадзінных чэргах стаяць не давялося. У кошт паездкі акрамя праезду аўтобусам былі ўключаны дзве начоўкі ў гатэлях і два сняданкі. Абеды і вячэры дзеці куплялі сабе самі. Таксама самастойна трэба было афармляць медыцынскую страхоўку. Білет у Дрэздэнскую галерэю і экскурсію па ёй дачка таксама купляла сама (гэта каштавала 10 еўра). А вось экскурсія па горадзе была ўключана ў кошт квітка. Ва Ўроцлаве дзяцей звадзілі на Стары Рынак, паказалі ратушу, касцёлы, Тумскі востраў.

З мінусаў адзначу, што ўжо пасля аплаты пачатак паездкі некалькі разоў пераносіўся. Акрамя таго, хоць па вечарах у падлеткаў было запланавана вольны час, «вольным» ён быў толькі ў межах гасцініцы. Куратары з каледжа адпускалі падлеткаў на непрацяглы час хіба што схадзіць у бліжэйшую краму. А калі дачка папрасілася прагуляцца пару вячэрніх гадзін у таварыстве блізкіх сваякоў, якія жывуць ва Ўроцлаве, яе з імі не адпусцілі.

Але гэта дробязі. Уся паездка дачцы вельмі спадабалася, яна ў першы раз выязджала з Беларусі. Запомнілася вельмі прыгожая архітэктура, добразычлівыя людзі. Нават з кімсьці з аднагодкаў яна паспела ў Германіі пазнаёміцца, перапісваюцца дагэтуль у інстаграме. Спадзяюся, у нас атрымаецца падарожнічаць па Еўропе разам.

* — імя суразмоўцы і суразмоўцы зменена па іх просьбе

Раскажыце, як адпачываеце (ці збіраецеся) у 2025 у каментах!