Сцяг, ровар, патэльня. Што айцішнікі забіраюць з сабой з Беларусі

Бабуліна талерачка і пропісі

Яшчэ калі бабуля была жывая, нашая дачка гулялася з гэтай талерачкай — і паклала да сябе ў цацкі. Даведаліся пра гэта мы толькі дома. І вось цяпер бабулі няма, яе дом прадалі — а талерачка засталася. Памяць!

Яшчэ мы забралі з сабой маленькі сцяг, які самі з дачкой зрабілі ў жніўні 2020 года. А таксама пропісі з рускімі літарамі — нашая малая мусіла пайсці ў 1-ы клас у Беларусі. Пропісяў было шмат, мы куплялі іх паводле парады лагапеда. 

Фота жонкі і гадаванца, кнігі

— Узяў з сабой у эміграцыю некалькі фатаграфій жонкі (яна пакуль не са мной — знаходзіцца ў працэсе атрымання візы) і гадаванца, які застаўся дома. Фота невялікія — з партатыўнай друкаркі. 

Яшчэ прыхапіў пару кніг, патрэбных мне для працы — у мяккай вокладцы. Але шмат рэчаў не браў — спадзяюся ўсё ж такі калі-небудзь вярнуцца ў Беларусь. 

Сцяг, стужкі і парасон

— З’ехаў у Францыю адразу пасля пачатку вайны. Узяў з сабой адную валізу рэчаў, працоўны ноўт і сімвалы незалежнай Беларусі — родны сцяг, майку з «Пагоняй», стужкі, а яшчэ бела-чырвоны парасон. А бутэльку пеністага віна з рэгіёна Шампань мы прывязем з сабой, калі вернемся. 

Кнігі і дарагія прадметы гардэробу

— Я вывозіла кнігі, якія не паспела прачытаць, і літаральна найдаражэйшыя паводле кошту атрыбуты гардэробу.

Патэльні і кнігі пра Гары Потэра

— Першае, што паклала ў валізу, — дзве патэльні Tefal, бо яны мне вельмі падабаліся. І наогул вопратку проста купіць, а патэльні такія файныя — яшчэ пашукай, было шкада іх пакідаць. Цяпер мы карыстаемся імі і лічым, што гэта найкарыснейшае з таго, што перавезлі.

Фотаздымкі старэйшых пакаленняў сям'і

— Перад ад’ездам прысвяціла вечар таму, каб адабраць некалькі папяровых чорна-белых фотаздымкаў старэйшых пакаленняў маёй сям'і — да прабабуль і прадзядуль. Я не ведаю, калі вярнуся, і калі раптам у мяне будуць дзеці, мне б хацелася мець магчымасць расказваць ім гісторыю нашай сям'і з малюнкамі.

Фрысбі

Калі давялося з’язджаць у Грузію, я паспрабаваў папярэдне даведацца, ці няма ў Батумі каманд. На жаль, ніхто там не ведае пра такі від спорту. Але я вырашыў узяць з сабой галоўны атрыбут алтымата — фрысбі, ён жа дыск для гульні.

Прыкладна два месяцы таму да мяне прыязджаў таварыш па камандзе. Мы спрабавалі знайсці яшчэ каго-небудзь, каб пагуляць, але не атрымалася. Аднак я не пакідаю спроб знайсці тых, каму гэта было б цікава.

Асаблівыя навагоднія шары (не забраў)

— На жаль, я пакінуў каштоўную для мяне рэч дома. Мы з жонкай штогод купляем асаблівы навагодні шарык, які адлюстроўвае мінулы год. З’язджаючы ў Канаду на самым пачатку лютага, я быў упэўнены, што мы вернемся на радзіму сустракаць Новы 2023 год, — і я іх забяру. Але, на няшчасце, прыйшла вайна, — і цяпер патрапіць дамоў вельмі складана, дый небяспечна.

Дзякуй, што данаціце — дзякуючы вам мы проста цяпер робім гэты тэкст.