«Ратуе тое, што ў вялікім офісе не паспяваюць за ўсімі сачыць». Як працуюць з дэпрэсіяй — 2 аповеды
Ксенія працуе ў IT-офісе ў Цэнтральнай Еўропе. Яна запатрабаваны спецыяліст, ёй пастаянна пішуць рэкрутары. Але часта ў яе няма сіл проста ўстаць з ложка.
Арсеній да гэтага часу ўдзячны вядомай аўтсорс-кампаніі ў Беларусі за падыход у перыяд вострай фазы.
Дзве гісторыі пра тое, як жывуць і працуюць з дэпрэсіяй.
«Цяжка нават устаць з ложка, але працаваць неяк трэба»
— Аднойчы мой распрацоўшчык знік на тыдзень. Кліент падняў трывогу: «Ён наогул не трэкаецца». Распрацоўшчыку сталі тэлефанаваць, ён не браў слухаўку. Потым выйшаў на сувязь: «Я не мог нічога рабіць, мне было дрэнна», — напісаў ён. На жаль, я адна магла зразумець, што адбывалася з чалавекам, а галоўнае — я добра ведала, як гэта быць у глыбокай дэпрэсіі.
Мне паставілі дыягназ у 2017 годзе. Хвароба праявілася ў сувязі з пераездам у іншую краіну і праблемамі з пошукам работы. Калі я забывалася прыняць таблетку антыдэпрэсанта — то ўжо на наступны дзень не магла нават устаць з ложка.
З дэпрэсіяй цяжка нават існаваць — не тое што працаваць. Мае калегі з IT пасля працы бегаюць паўмарафоны, а мая энергія сыходзіць на тое, каб проста дайсці да дома, скінуць адзенне і не забыць пакарміць катоў. Часам няма сіл проста прыгатаваць ежу. Па ўсёй кватэры — адкрытыя крэкеры, арэшкі. Калі б не добрыя зарплаты ў IT, не ўяўляю, як магла б дазволіць сабе такі лад жыцця — са штодзённай дастаўкай.
Увогуле, дайсці да офіса — гэта як паляцець у космас. Але працаваць неяк трэба, бо без грошай не пражыць.
Зараз я жыву ў Цэнтральнай Еўропе — тут нармальна сыходзіць на бальнічны па стане псіхічнага здароўя. Вядома, працадаўцы такое не любяць — часам людзі сыходзяць на паўгода, увесь гэты час немагчыма закрыць пазіцыю. Але менеджары ставяцца больш цярпіма: абодва мае (адзін з Ірландыі, другі — з Чэхіі) нармальна прынялі, што мне трэба было на 8 тыдняў сысці на бальнічны, каб перайсці з адных таблетак на іншыя — змена прэпарата суправаджаецца моцнымі пабочкамі: дзікая стомленасць, паніка, суіцыдальныя думкі.
А вось у Беларусі мне не прапаноўвалі бальнічны, хоць ставілі дэпрэсіўны разлад сярэдняй цяжкасці плюс СДУГ. Урачы казалі: «Пачніце з малога. Сёння пачысціце зубы ці прыміце душ, а заўтра схадзіце ў офіс — і адпраўце два емэйла». Але майму працадаўцу не трэба, каб я адправіла два лісты — яму трэба, каб я закрыла задачу.
«Асаблівыя ўмовы»
На кожным месцы працы я спрабую выбіць для сябе асаблівыя ўмовы: напрыклад, у адной кампаніі супрацоўнікі прыходзілі ў офіс да 9:00 — а ў мяне быў негалосны дазвол з’яўляцца пасля 11:00.
Калі трэба рэпорціць, што зрабіў за дзень — гэта таксама не для мяне. Бываюць дні, калі мне абсалютна няма чаго напісаць. У гэты час я жыву з вялікім пачуццём віны, што вось ужо дзень, тыдзень ці нават месяц не працую эфектыўна — і наогул амаль нічога не раблю.
Для мяне вельмі важна, каб у кампаніі мяне як чалавека разглядалі разам з маімі «уразлівасцямі». І так, звычайна я распавядаю кіраўніцтву пра сваю хваробу, таму што немагчыма кожны раз прыкідвацца, што вось гэты чарговы «касяк» — выпадковасць.
На прызнанне рэагуюць па-рознаму.
- Калі кіраўнік малады і прагрэсіўны — то больш спакойна. А калі ён ходзіць на тэрапію, то нават падтрымлівае: «Калі табе нешта трэба, напрыклад, сысці на тыдзень — мы гэта вырашым», — казаў мне CEO;
- Ёсць такія, хто ціскае плячыма: «Ай, у каго зараз няма дэпрэсіі?» — ці злуецца: «Ну, пасумавала! А зараз збярыся, ануча, і ідзі працуй!»
У свой час быў канфлікт з рэсурсным менеджарам, ён сачыў за адпрацоўкай часу — у яго вачах я была «гультайкай» і «прагульшчыцай». Спрабавала яму ўсё растлумачыць, але ён палічыў мяне сімулянткай. Тады я пайшла да кіраўніка кампаніі, і ён сказаў: «Ну, вы двое дарослых людзей, калі не можаце дамовіцца — то не размаўляйце адзін з адным, проста рабіце сваю працу». І з таго дня той менеджар вітаўся ў офісе з усімі, акрамя мяне.
Зараз я працую ў вельмі вялікай кампаніі: толькі ў маім горадзе офіс на некалькі тысяч чалавек, — а ў іншых краінах яшчэ больш, амаль як у Google або ў Revolut.
Строгага маніторынгу ў нас няма — такія рэчы заўсёды ўдакладняю на сумоўі. У кожнага менеджара па 30+ чалавек у падпарадкаванні. За ўсімі не паспяваюць сачыць, і гэта адзінае, што мяне ратуе, здаецца. Калі ў дрэнны тыдзень я працавала ўсяго 5-10 гадзін, гэтага ніхто не заўважае. Я магу выпаўзці ў офіс да 18:00, тыцнуць пропускам — у сістэме будзе адзначана, што з’яўлялася на працы.
«Змена кампаній кожны год у маім CV выглядае амбіцыйна»
У кожнай кампаніі я працую па годзе, а далей сыходжу. Часам — з-за пачуцця віны, што не так эфектыўна, як хацелася б усім вакол. А часам хочацца новага старту.
Калі чарговая чорная паласа ў маім жыцці заканчваецца, я спадзяюся, што жыццё пойдзе па-іншаму. Кажу сабе, што паспрабую пратрымацца на новым месцы даўжэй, буду прадуктыўней. Хачу верыць, што ў іншай кампаніі будуць больш клапаціцца пра людзей, ніхто не будзе адпускаць з’едлівых заўваг наконт маёй адсутнасці на сазвоне (і так, мяне не было, таму што ўсю раніцу я змагалася з суіцыдальнымі думкамі).
У выніку ў мяне нядрэнны LinkedIn, і мне часта пішуць рэкрутары з Германіі, Аўстрыі, Ірландыі. Я бліскуча праходжу інтэрв’ю і атрымліваю оферы, — і тэхнічныя, і софт-скілы ў мяне на вышыні (і ў свае лепшыя часы я круты спецыяліст).
Кажу, што мне хочацца расці, займацца больш сур’ёзнымі праектамі — і рэкрутары вераць: змена каманд кожны год у маім CV выглядае вельмі лагічнай, для іх я проста амбіцыйная.
Але насамрэч мая мэта — пратрымацца ў кампаніі 3-4 гады, а потым сысці да канкурэнта і атрымліваць яшчэ больш.
Я слухала адзін падкаст, у якім давалі парады, як вырасці ў карпарацыі: спачатку варта доўга працаваць на 20% ад свайго патэнцыялу, затым пачаць працаваць на 50%, а потым на 80%. Маўляў, вось якая я малайчына, як эвалюцыянавала — павысьце мяне або давайце мне іншую ролю. Так што я часам сабе так кажу: «Я зараз працую на 20% — але я яшчэ сябе пакажу!»
Арсеній* распавядае, што ў яго дэпрэсіўныя эпізоды — з 15 гадоў, «цяжкія часы змяняюцца прасветамі».
«У IsSoft паставіліся па-чалавечы: калі не мог працаваць, замест звальнення прапанавалі бенч»
— Аднойчы прыйшлося легчы ў бальніцу, таму што сітуацыя была крытычнай.
Мой кіраўнік і менеджар да гэтага нармальна паставіліся, — і зрабілі ўсё, каб падтрымаць. Калі праз час прыйшлося вярнуцца да працы, мая прадуктыўнасць, натуральна, была так сабе.
Я нават вырашыў, што свайму кіраўніцтву я «такі» не патрэбны. Пасля бальніцы схадзіў на сумоўе ў іншую кампанію і вярнуўся да сваіх з оферам. Але мне сказалі: «Ты для нас важны. Пасядзі пакуль на бенчы».
Паўгода дзесьці і мой кіраўнік, і менеджар закрывалі вочы на прасадку па маім перформансе, хоць сам я бачыў, што там усё дрэнна. Працаваў, можа, гадзіны чатыры ў дзень. Былі дні, калі ў мяне не было нават жадання ўставаць з ложка, але былі і прасветы — і так я балансаваў.
Дарэчы, калі вы хочаце ведаць, як працаваць у стане клінічнай дэпрэсіі, то мой адказ: лепш не працаваць наогул — узяць працяглы адпачынак. Я сам правёў тры тыдні ў бальніцы — і потым адпачываў яшчэ месяц. Далей стала лепш: праз паўгода вострая дэпрэсіўная фаза скончылася, мая прадуктыўнасць выраўнялася.
Але я зрабіў памылку, адчуўшы, што мне лепш. Стаў больш заглыбляцца ў працу і высадзіў батарэйку літаральна за пару месяцаў. Таму мая парада людзям у такім стане — разумець, што ваш рэсурс канечны. Вылучыць (умоўна) 4 гадзіны на працу, затым патроху дадаваць. Калі я стаў працаваць па сваім плане, але без лішніх подзвігаў, зноў змог паступова падняць сваю прадуктыўнасць.
Што яшчэ: я б хацеў, каб усе ведалі, што працаваў я ў той час у IsSoft. Я вельмі ўдзячны гэтай кампаніі за тое, што да мяне паставіліся па-чалавечы.
* Імёны спікераў зменены на іх просьбу.
Читать на dev.by