«Першыя гады 4 было класна». Сеньёр, ужо грамадзянін Аўстраліі, расказаў, як там з айцішкай і павукамі

«Сяброўка жонкі пачала дасылаць фота з Брысбена»

Мой бацька шчыльна займаўся электронікай, дома былі камп’ютары, і ў 10-11 класе я ўжо разумеў, што хачу быць праграмістам. У 2004 годзе паступіў у БНТУ, ФІТР (Факультэт інфармацыйных тэхналогій і робататэхнікі). З чацвёртага курса пачаў падпрацоўваць у невялікім стартапе, пасля выпуску перайшоў у кантору буйней, ISsoft. І там працаваў амаль да таго моманту, як пераехаў у Аўстралію, да 2017 года.

Думкі пра Аўстралію неяк самі сабой з’явіліся. Напэўна, гады за тры да ад’езду, у 2014–2015 годзе мы пачалі задумвацца аб пераездзе з Беларусі. А таму ў жонкі з’явілася сяброўка, якая з’ехала ў Брысбен і пачала адтуль дасылаць фотаздымкі, паказваць, як там прыгожа. 

Калі мы пачалі прыглядацца да Аўстраліі, яна здавалася нам далёкай марай. У іх іміграцыйнай праграмы былі даволі крутыя, сур’ёзныя патрабаванні. Трэба, каб чалавек трапляў пад пэўныя крытэрыі: стаж, неабходная для Аўстраліі спецыялізацыя, веданне англійскай, пацвярджэнне дыплома. Усё гэта ацэньваецца баламі. І, набраўшы пэўныя балы, можна падаваць дакументы і станавіцца ў чаргу на разгляд іміграцыі. [Прыблізна прыкінуць, ці хопіць такіх балаў вам, можна тут].

Напачатку мне не хапала досведу, і англійская была слабой. Таму я набіраўся досведу і адначасова падцягваў англійскую. Мову ўдалося падцягнуць за пару гадоў, да гэтага ж часу стала хапаць досведу. І мы падалі дакументы. [Актуальны спіс прафесій, якія даюць права падаваць заявы на розныя віды аўстралійскіх віз, знаходзіцца на сайце міністэрства ўнутраных спраў Аўстраліі. У цяперашні час, напрыклад, для прафесіі Developer Programmer неабходна мець пацверджаны ў Аўстраліі адпаведны дыплом альбо пяцігадовы стаж працы].

Праз год атрымалі запрашэнне. Прыехалі ў Аўстралію ў 2017 годзе як Permanent Resident [статус пастаяннага рэзідэнта Аўстраліі]. Гэта такі від на жыхарства, з якім у цябе практычна тыя ж правы, што і ў грамадзян — толькі без магчымасці галасаваць і атрымліваць ільготныя крэдыты для навучання дзяцей ва ўніверсітэце. А ва ўсё астатняе — дзяржаўную медыцыну, розныя сацыяльныя праграмы — пастаянныя рэзідэнты трапляюць. Таму адразу пасля прыезду нейкага моцнага дыскамфорту мы не адчувалі.

У прынцыпе, гэта падобна на амерыканскую грынкарту. Са статусам Permanent Resident ты не прывязаны да нейкага пэўнага працадаўца, можаш жыць і працаваць у любым штаце. Пры гэтым у іх шмат розных праграм міграцыі, напрыклад, ад асобных штатаў — тады ты зможаш працаваць толькі там. Таксама ёсць спісы прыдатных для іміграцыі прафесій — як для ўсёй Аўстраліі, так і для асобных штатаў. І яны пастаянна абнаўляюцца. Зараз, дарэчы, праграмісты і бухгалтары — гэта самыя непрыдатныя прафесіі з пункту гледжання трапляння ў Аўстралію. У нейкіх умоўных электрыка ці сантэхніка, медбрата, медсястры будзе больш шанцаў.

Зараз мы ўжо грамадзяне Аўстраліі: па ўмовах Permanent Resident на грамадзянства можна падавацца пасля чатырох гадоў знаходжання ў краіне.

Пра працу ў Аўстраліі

Пачынаў я працу тут у невялікім стартапе. Праз пару месяцаў кантора зачынілася. Літаральна на наступным тыдні трапіў яшчэ ў адзін стартап. Там папрацаваў ужо два гады — стартап таксама не выжыў.

Зараз я працую як Senior Software Engineer у адной з вядомых сетак хуткага харчавання. Галаўны офіс у іх у ЗША, і яны прадаюць франчайзінгавыя правы іншым хлопцам, якія хочуць працаваць з гэтымі піцэрыямі. І ў Аўстраліі ў іх самы вялікі франчайз пасля Штатаў.

Зараз у нас цалкам аддалены фармат працы. Але самі людзі часам збіраюцца і прыязджаюць у офіс. Мы па чацвяргах прыязджаем, некаторыя яшчэ і па аўторках. Гэта ўсё добраахвотна. Тыя, хто жыве далей ад горада, каму гадзіны паўтары ехаць, — тыя, можа быць, і раз на месяц прыязджаюць.

Офіс у самым цэнтры Брысбена, хвілін пяць ад бізнес-цэнтра горада. Мне да яго хвілін 30 трэба ехаць на машыне ў лепшым выпадку. Мы вырашылі, што лепш пабольш домік, але падалей ад горада. Таму што ўсё гэта вельмі моцна дыктуецца коштамі. За тыя ж грошы можна здымаць жыллё і бліжэй да цэнтра, але гэта будзе невялікая кватэра. 

Тут ёсць умоўнае падзяленне: калі ты за 15 хвілін да цэнтра прыязджаеш — гэта inner city, жыць там лічыцца «ваў», класна. Там і месца шмат, і цэнтр блізка. Мы жывём далей.

У офісе ў нас бываюць людзі з постсавецкай прасторы. З-за вялікай цякучасці іх колькасць пастаянна змяняецца. У пэўны момант было чалавек сем рускамоўных. Потым заставалася ўсяго пара. Зараз тры-чатыры чалавекі з розных постсавецкіх краін, уключаючы мяне. 

Нейкіх асаблівых адносін да спецыялістаў з нашага рэгіёна я не заўважыў. Мясцовым бывае цяжка запомніць, адкуль я — з Беларусі ці з Расіі. Аўстралія — вельмі шматнацыянальная, шматкультурная краіна. Выходзіш на вуліцу — і насустрач прадстаўнікі розных рас, з розным колерам скуры: і жоўтай, і з чорнай, і з белай, і з загарэлай белай. Таму цяжка неяк асобна яшчэ і беларусаў адрозніваць.

Даходы і выдаткі

Узровень зп нават блізка не адпавядае таму, што было у Беларусі, калі мы з’ехалі. Для спецыялістаў майго ўзроўню сярэдняя вілка 110-160 тысяч мясцовых даляраў, мая зарплата ў гэту вілку ўкладваецца [за аўстралійскі даляр зараз даюць $0,65 і 2,2 рубля]. 

Гэта да падаткаў. Падаткі — працэнтаў 30 ад гэтага. Праўда, трэба ўлічыць, што падаткі тут — гэта вельмі цікавы і шматгранны прадмет. Людзі часта падаткі плацяць самі. Пры жаданні можна чыркануць галачку «я хачу, каб працадаўца сам плаціў падаткі за мяне». Гэта адзін варыянт. А другі — можна ўладкавацца як кантрактар. І тады ты сам атрымліваеш падаткі з сум, якія паступаюць на твой рахунак. І можна падаваць дэкларацыю, у якой ты паказваеш, што я купіў вось гэта, гэта і гэта таму, што яно патрэбна мне для працы. І з гэтай сумы падаткі плаціць не трэба.

У нас сям’я з трох чалавек, ёсць 17-гадовая дачка. Зараз мы жывём на маю зарплату.

Ежа на вуліцы або ў кавярні б’е па кішэні адчувальна. А вось прадукты ў крамах не моцна даражэйшыя, чым у Беларусі. Па некаторых пазіцыях нават танней.

Мяса, ялавічына ад 6-12 даляраў за кг да 60 даляраў за мармуровыя стэйкі [усе кошты паказаны ў аўстралійскіх далярах, якія, нагадаем, зараз каштуюць $0,65 і 2,2 BYN]. Курыца танней. Ялавічына і курыца тут — самыя хадавыя віды мяса. Свініна нейкая не вельмі, з пабочным пахам, таму мы самі адышлі ад свініны.

З яйкамі ў нас нядаўна была бяда, птушыны грып ці нешта падобнае. Каля паўгода былі з яйкамі перабоі, знайсці іх у краме было ўдачай. Каштуюць яны ад 6 да 8 даляраў (залежыць ад таго, сядзяць яны ў клетках ці жывуць на вольным выпасе). Малако ад 1,5 да 2,5 даляраў за літр. У адрозненне ад ЗША, у нас тут метрычная сістэма, ніякіх галонаў. Фруктовыя сокі таксама недзе ад 1,5 даляраў. Апельсіны 2-3 даляра за кг. Цэны на бананы залежаць ад сезона, было 4 даляра, зараз, летам, 2,5. У крамах шмат авакада, каштуюць па даляру за штуку або 4-5 даляраў за кг. Памідоры ад 3,5 даляраў (самыя такія, пластыкавыя), да 15-16 даляраў (якія бабуліным агародам пахнуць).

Пад Новы год будзе сезон манга, калі яны проста скрынкамі прадаюцца. Па-за сезонам яны каштуюць 2-3 даляра за штуку, а ў сезон яны будуць даляраў 15 за скрынку, у якой іх штук 10-15.

Аўтамабілі ў Аўстраліі не вельмі дарагія. Вельмі папулярныя японскія мадэлі. Honda, Toyota — гэта, напэўна, 50% усяго, што тут ездзіць. Toyota Corolla — яна проста паўсюль. Калі таксі, то гэта амаль напэўна Corolla.

Цэны на бензін у нас ідуць літаральна па сінусоідзе. Гэта ў іх такая стратэгія. Ад 1,6 да 2,2 даляра, па такой амплітудзе бензін туды-сюды ганяе. Людзі падгадваюць, каб заліць поўны бак, пакуль цана ўнізе. Ёсць аплікацыі для тэлефона, на якіх бачны графік цэн на паліва, куды ён ідзе. Выглядае рэальна як катыроўкі акцый на біржы.

Адукацыя і мова

Мы пераехалі ў Аўстралію, калі нашай дачцэ было 9-10 гадоў. Пасля прыезду і ёй, і жонцы з-за моўнага бар’еру было цяжка, але ўжо праз год-два дачка стала размаўляць на англійскай лепш за мяне. Так атрымалася дзякуючы школе, дзякуючы пагружэнню ў англамоўную атмасферу. У беларускай школе яна англійскую таксама вучыла гады тры, яна там была пару разоў на тыдзень. Але гэта вельмі базавы ўзровень.

Калі мы прыехалі, адразу паступілі ў школу, прывязаную да нашага раёна. Гэта пачатковая школа, у якую дзеці ходзяць да шостага класа. Пару гадоў яна правучылася ў пачатковай школе, дзе ёй дапамаглі з англійскай. Аўстралія — эмігранцкая краіна, школьныя работнікі тут прывычныя да прыезджых дзяцей, якія дрэнна ведаюць мову. Калі дзіця зусім слабенькае, яго 1-2 разы на тыдзень адпраўляюць у спецыялізаваную школу, дзе дзяцей з нулявой англійскай падымаюць проста з самых азоў. Вось туды мы пахадзілі, напэўна, год. Тут усё вельмі лаяльна да прыезджых, якія не ведаюць мовы.

Па іншых прадметах яна таксама добра займалася, акадэмічна не прасела з-за пераезду. А сёмы клас — гэта ўжо high school, старэйшая школа. За навучанне ў ёй, як і ў пачатковай школе, нічога плаціць не трэба. Акрамя хіба што падручнікаў, сшыткаў і розных школьных прылад — але гэта ўсё недарагое.

Зараз дачка заканчвае старэйшую школу і будзе паступаць ва ўніверсітэт. Сістэма вышэйшай адукацыі тут своеасаблівая, нешта сярэдняе паміж еўрапейскай, дзе навучанне ва ўніверсітэтах бясплатнае, і амерыканскай, дзе яно можа каштаваць усе грошы свету.

Цана за навучанне можа быць рознай. Можна выбраць спецыяльнасць, якая абыдзецца ў 30 тысяч даляраў, а можна і за 150 тысяч. Колькі каштуе нейкая канкрэтная спецыяльнасць накшталт медыка, педагога ці праграміста — я не ведаю, не прыцэньваўся. Пакуль аддаў гэта цалкам дачцэ, каб яна сама праяўляла нейкую ініцыятыву, сама цікавілася — кім, як, куды. Але ў цэлым самыя дарагія спецыяльнасці — гэта юрыст і доктар, якія будуць каштаваць у раёне 100-150 тысяч даляраў за ўвесь перыяд навучання. А большасць астатніх у раёне 30-40 тысяч.

Медыцына

З медыцынай у Аўстраліі ўсё вельмі радыкальна. Калі чалавек проста пры смерці, вакол яго будзе мітусіцца куча народу, яго выцягнуць, яго вылечаць, паставяць на ногі і не возьмуць за гэта ні капейкі (калі гэта дзяржаўны шпіталь). Нядаўна ў знаёмага здарыўся інсульт, і яго месяцы тры трымалі ў шпіталі. Месяц у інтэнсіўнай тэрапіі, потым у нейкай больш аблегчанай, дзе яго асабістая сядзелка знаходзілася побач з палатай. І трэці месяц ён проста ляжаў, рабіў нейкія фізіяпрацэдуры, ЛФК. І ён нічога не заплаціў.

І паралельна з гэтым, калі ў вас нейкая праблема, якая не звязана з жыццём і смерцю, то можна паўгода пачакаць сваёй чаргі да доктара і заплаціць даляраў 300 проста за візіт. На якім цябе проста паглядзіць доктар — і, магчыма, увогуле ніяк не дапаможа.

З медыцынскім страхаваннем справа выглядае так. Тут ёсць недарагая агульная дзяржаўная страхоўка, якую мы ўсе плацім як падатак. Яна дазваляе бясплатна лячыцца ў дзяржаўных паліклініках і шпіталях. І ёсць прыватная страхоўка, якая дазваляе бясплатна ляжаць у прыватных шпіталях або рабіць у іх аперацыі.

Аб падарожжах і прыродзе

Калі вялікае знешняе падарожжа за межы Аўстраліі, то гэта, хутчэй за ўсё, Беларусь, з залётам куды-небудзь па шляху. Каб сваякоў наведаць, туга па радзіме, вось гэта вось усё. Я езджу раз у пару гадоў, жонка пачасцей. Дачка пакуль яшчэ ў Беларусь не лётала.

Унутраны турызм здараецца значна часцей. У Аўстраліі ўвогуле вельмі моцна развіты мясцовы турызм. Самая запамінальная паездка — гэта Great Ocean Road, дарога ад Мельбурна на захад, з славутасцямі накшталт скал «Дванаццаць апосталаў». Там гадзіны тры едзеш уздоўж морачка, скалы — дух захоплівае. Проста ух! Уразіла не кропка прызначэння, а менавіта сама дарога. Па Аўстраліі ўвогуле цікава ездзіць.

Аўстралія — гэта вельмі вялікая краіна. І транспарт для падарожжаў звычайна выбіраем у залежнасці ад адлегласці. У Сіднэй, напрыклад, цікава на машыне ездзіць. Па шляху маленькія гарадкі, дзе можна перакусіць або паглядзець на мора. А куды-небудзь далей — гэта ўжо самалёт. У Мельбурн я б ужо на машыне не паехаў. Цэны на ўнутраныя авіярэйсы цалкам даступныя, білет да Мельбурна туды-назад абыдзецца прыкладна ў 150 аўстралійскіх даляраў.

Хобі, якое з’явілася ў мяне ў Аўстраліі — гэта барбекю. Слоў-кукінг, смоўкінг, калі мяса пры нізкай тэмпературы з дымам гатуецца 6-8-10 гадзін.

Распаўсюджаны стэрэатып аб тым, што Аўстралія бітком набіта небяспечнымі жывёламі накшталт смяротна атрутных медуз, павукоў, змеямі і кракадзіламі, можа быць справядлівым у залежнасці ад месца, у якім ты знаходзішся. Калі жывеш на якой-небудзь ферме, там могуць быць і павукі, і медузы, і змеі.

А калі жыць у добра абжытай зоне, тады самае страшнае, што можа здарыцца — гэта пітон прыпаўзе, ці huntsman прыбяжыць (гэта такі павук памерам з талерку). Але абодва яны на чалавека не нападаюць, таму візуальна страшна, а насамрэч не вельмі. Гэтыя вялікія страшныя павукі, дарэчы, наадварот, усякіх дробных небяспечных павукоў, тараканаў у доме ганяюць, забіваюць. Таму ёсць хлопцы, якія не толькі не баяцца гэтых павукоў, а нават цешацца, што ў іх доме жыве такі.

У цэлым у Квінследне [паўночна-ўсходнім аўстралійскім штаце са сталіцай у Брысбене] мала гадаў, якія могуць нашкодзіць. Маленькія вельмі атрутныя павукі жывуць паўднёвей, у раёнах Сіднэя, Мельбурна. Кракадзілы і смяротна небяспечныя медузы, якія моцна джаляць, жывуць больш на поўначы, бліжэй да экватара — Кэрнс, Дарвін. А мы нібыта пасярэдзіне, тут усё даволі бяспечна і добра. І падчас падарожжаў мы не часта забіраемся ў мясцовасці, дзе шмат небяспечных жывёл. Мы больш практыкуем турызм гарадскі, з выгодамі.

А вось кенгуру — гэта будзённасць. Едзеш куды-небудзь — кенгуру ўздоўж дарогі скачуць. У некаторых яны па заднім двары могуць прабегчыся.

Інфраструктура

Грамадскі транспарт у Брысбене зладжаны паскудна. Амаль усе маршруты аўтобусаў ідуць у цэнтр. Ён у іх як кропка збору, і ад яго яны прамянямі разыходзяцца па розных напрамках — гэта значыць дабрацца без перасадкі ў цэнтры з аднаго прыгарада ў другі не атрымаецца. З нашага прыпынку ходзяць пару маршрутаў аўтобусаў раз у паўгадзіны. Прапусціў адзін аўтобус — лічы, што прапусціў нейкую сустрэчу, не трапіў у цэнтр своечасова. Таму ўсё заточана пад машыны.

Крамы і сэрвісы, якія не звязаныя з ежай, зачыняюцца звычайна гадзін у пяць. Крамы, якія гандлююць ежай, зачыняюцца гадзін у восем. Ужо гадзін у 9-10 вечара ты нічога не знойдзеш. Усе ўжо спяць.

З-за таго, што ўдзень вельмі горача, працоўныя на вуліцы пачынаюць працаваць гадзін у пяць раніцы. І пасля гадзіны дня яны ўжо ідуць куды-небудзь за пакупкамі, па сэрвісах. Офісныя работнікі ў чатыры-пяць гадзін заканчваюць працу, і ім ужо не вельмі зручна. Але працадаўцы звычайна лаяльныя: калі камусьці трэба адысці да доктара або машыну на тэхагляд адагнаць падчас працоўнага дня — гэта о’кей, гэта нармальна.

Дадам, што тут хапае так званых «рускіх крамаў», у якіх прадаюцца квас, чорны хлеб, згушчонка, глазураваныя сыркі, сушкі, семкі. Але мясцовая згушчонка таксама вельмі смачная. Таму нейкай настальгіі па беларускіх прадуктах няма.

Побач з Брысбенам ёсць парк забаў з горкамі, аквапарк, ёсць вялікі акеанарыум, заапарк. На ўсё на гэта можна купіць адзін агульны квіток на год, і кожныя выходныя ездзіць адпачываць. Мы неяк на адзін год купілі, але больш не куплялі. Вядома, атракцыёны цікавейшыя, чым у тым жа парку Чалюскінцаў. Але ўсё роўна гэта забава на адзін год.

Аўстралійцы «рацыянальныя, пісьменныя, камунікабельныя», але «фрыкаў таксама хапае»

У Беларусі, у ISsoft, я працаваў з амерыканскімі замоўцам і прызвычаіўся за той час да амерыканскага акцэнту. Але акцэнт — гэта справа такая. У офісных працаўнікоў у Аўстраліі асабліва і не праяўляецца нейкі аўстралійскі акцэнт, які было б складана зразумець.

Ёсць мясцовыя, якія робяць акцэнт на сваім акцэнце. Вось у іх свая гаворка, у іх нейкія свае прыколы, спецыфічныя аўстралійскія словы. Іх напачатку цяжка было зразумець. Але потым прызвычайваешся.

На мой погляд, моцнай розніцы паміж аўстралійцамі і беларусамі няма. Яны рацыянальныя, пісьменныя, камунікабельныя людзі. Я б не сказаў, што тыя хлопцы, з якімі я кантактаваў у беларускім офісе, адрозніваюцца ад людзей у аўстралійскім офісе.

Ёсць у мяне сябар-аўстралиец, з якім мы знаёмыя з маёй самай першай працы тут, ужо гадоў восем. Зносіны з ім у побыце ці на сяброўскія тэмы такія ж, як зносіны з беларусамі. Ёсць такое меркаванне, што з аўстралійцамі не атрымліваецца па душах пагаварыць. Я гэтага не заўважыў. Калі рэальна з кімсьці пасябраваць, то можна і па душах пагаварыць. А з іншага боку, ты ж і ў беларускім офісе не будзеш душу выліваць кожнаму калегу, слушна? Прафесійныя зносіны — яны адны, асабістыя зносіны — яны іншыя.

Беларускіх супольнасцяў у Брысбене я не ведаю. Рускамоўныя супольнасці ёсць — там і беларусы, і ўкраінцы, і рускія. Рускіх, вядома, больш у такіх супольнасцях. Палітычныя пытанні ў такіх групах не ўзнімаюцца, у людзей нейкія ўжо свае тут думкі, праблемы. Такое нават можа быць, што ў кампаніі я проста не ведаю, з якога горада чалавек, з Расіі ён ці з Украіны.

«Спакойна жыць, глядзець на прыроду, смажыць мяска на заднім двары»

Не магу сказаць, што пасля васьмі гадоў жыцця ў Аўстраліі я адчуваю сябе тут цалкам сваім. Але не адчуваю і іншаземцам. Як у фільме «Брат-2» рускі таксіст у Нью-Ёрку казаў: «Радзіма там, дзе пятая кропка ў цяпле». Вось гэтаксама і тут. Проста жыву. Для мяне зараз тут камфортней, чым у Беларусі.

Магчыма ўсё зменіцца. Магчыма, гадоў праз пяць мы зменім сваё бачанне і вернемся ў Еўропу, у якую-небудзь Швецыю або Нарвегію (гэта не дакладныя планы — так, наўскідку). Не буду сцвярджаць, што я тут застаюся. Вось дачка, хутчэй за ўсё, застанецца. У яе тут сябры, яе кола зносін.

У нас атрымліваецца нешта адкладаць з зарплаты, але за ростам цэн на жыллё мы не паспяваем. Калі мы прыехалі, сярэдні дом каштаваў каля 500 тысяч аўстралійскіх даляраў. А зараз гэта каля мільёна. Такі дом, як наш, каштуе 1,1 млн. Гэта плошча метраў у 200, два паверхі, чатыры спальні, на першым паверсе кухня і лаунж, санвузел унізе, два санвузлы наверсе, бэк’ярд [задні двор] з навесам, траўкай, кустамі ўсякімі, гараж на дзве машыны.

У цэлым пакуль усё не вельмі добра, але і не настолькі дрэнна, каб куды-небудзь пераязджаць.

Ці наважыўся б я з’ехаць у Аўстралію, калі б жыў у Беларусі сёння і прымаў бы рашэнне аб эміграцыі? Так, і з’ехаў бы яшчэ ўчора.

Парэкамендаваў бы Аўстралію для пераезду іншым беларусам? Калі чалавеку важныя падарожжы па Еўропе, еўрапейскія архітэктура, сэрвіс, начное жыццё — тады, вядома, не варта. Але калі чалавек хоча проста спакойна жыць, глядзець на прыроду, смажыць мяска на заднім двары — тады адназначна варта сюды ехаць.

* — імя зменена на просьбу апавядальніка

«Зразумела, што такое быць дарослай». Праграмістка пераехала ў Лос-Анджэлес з EPAM і сышла ў Disney — гісторыя

Па тэме

«Зразумела, што такое быць дарослай». Праграмістка пераехала ў Лос-Анджэлес з EPAM і сышла ў Disney — гісторыя

«Прыязджаеш без офера — будзе цяжка». Сеньёр працуе ў швейцарскім банку. Вось як да гэтага ішоў

Па тэме

«Прыязджаеш без офера — будзе цяжка». Сеньёр працуе ў швейцарскім банку. Вось як да гэтага ішоў

«Часам здаецца, тут не застанецца людзей»: меркаванне айцішніка з самага беднага раёна

Па тэме

«Часам здаецца, тут не застанецца людзей»: меркаванне айцішніка з самага беднага раёна