«З гадамі ўсё менш хачу сысці». Засталіся ў сваёй першай кампаніі — бачаць адны плюсы

«Хтосьці ўхваляе такую вернасць кампаніі, а хтосьці кажа, гэта застой»

Аляксандр, тымлід, хутка 7 гадоў у сваёй першай кампаніі:

— Я прыйшоў у кампанію ў лютым 2019 года праз IT-Incubator — гэта была сярэдзіна чацвёртага курса. Туды ж і размеркаваўся пасля заканчэння ўніверсітэта.

Кампанія на той момант была з большага прадуктовай і яшчэ даволі невялікай па колькасці супрацоўнікаў у штаце — амаль усе былі занятыя на адным праекце, таму маё першае ўражанне было такім: я нібыта далучыўся да «сямейнай» справы.

Прыйшоў я на пазіцыю junior .NET-developer, ну, а цяпер дарос да тымліда. Кірую камандай распрацоўкі на прадукце (тут трэба ўдакладніць, што цяпер кампанія ўжо 50/50 прадукт і аўтсорс). А мая зарплата за гэтыя гады вырасла разоў у 10.

У 2023 годзе нам прапанавалі рэлакацыю ў Польшчу — і я вырашыў паспрабаваць. Але ў кампаніі надышоў крызіс — і зарплаты, што мне прапанавалі, на жыццё ў Польшчы не хапала (усё-такі кошты, асабліва на жытло, у той час былі ну в-е-е-ельмі высокія). Таму я пачаў глядзець вакансіі, і нават паспеў выканаць некалькі тэставых заданняў ад іншых кантор у Польшчы.

Што тычыцца складу каманды, у якую я прыходзіў (і якой цяпер кірую), то ён не моцна змяніўся. Большасць людзей, якія працавалі, калі я прыйшоў, працуюць у нас і цяпер — сышло каля 4-5 чалавек. Але трэба сказаць, што за апошнія 2-3 гады калектыў значна памаладзеў, таму што набралі шмат джуноў — і на прадукт-, і на аўтсорс-праекты.

«Зараз рынак працадаўцы, і я не бачу сэнсу ладзіць сабе „каруселі“ з сумоўямі»

Аркадзь*, тымлід, 6 гадоў у сваёй першай кампаніі:

— Я прыйшоў у кампанію ў 2019 года пасля ўнутраных курсаў. Я світчар — змяніў прафесію ў 30 гадоў, да гэтага сам праграмаваў на C#.

Тыя самыя ўнутраныя курсы пры кампаніі мне параіў сябар, які ўжо ў ёй працаваў. Першае ўражанне — нармальнае, без эйфарыі, тады я яшчэ не ўяўляў, як гэта — працаваць праграмістам.

Зараз я тымлід. Так, часам праглядаю вакансіі — але больш з цікаўнасці. Адзін раз я нават схадзіў на сумоўе, але атрымаў рэджэкт.

Час ідзе — і ў мяне ўсё менш жадання сысці. Зараз рынак працадаўцы, і я не бачу сэнсу ладзіць сабе «каруселі» з сумоўямі і пошукам працы. Я выбіраю стабільнасць, хоць і ведаю што мне плацяць менш (хоць і крыху), чым у сярэднім па рынку. Вось настане рэнесанс на рынку — тады і можна будзе падумаць аб тым, каб шукаць месца, дзе будуць плаціць максімальную зарплату. Джоб сек’юрыці для мяне зараз важней, чым быць самым дарагім спецам у пакоі.

Трэба сказаць, што я актыўна рос у кампаніі ўвесь гэты час — мне павышалі зарплату, хоць часам і сімвалічна, і мая зарплата зараз разоў у 8 вышэй, чым у самым пачатку.

Лаяльнасць кампаніі паняцце адноснае: пакуль ты і кампанія генеруеце грошы — вам па шляху. У маім выпадку ў мяне ўсё ёсць — праект і рост кар’еры. Таму я пакуль не ламаю тое, што працуе.

З 2022 года шмат маіх калег сышло (і я зычу хлопцам, каб яны атрымалі ўсё, дзеля чаго сыходзілі). Але з другога боку іх сыход вызваліў месца для мяне — я вырас, так што няма ліха без дабра.

«Падабаецца, што праца займае не ўсё маё жыццё — і застаецца шмат часу на асабістае»

Яна*, тэсціроўшчыца, амаль 9 гадоў у сваёй першай кампаніі:

— У сваю першую і адзіную кампанію я ўладкавалася амаль 9 гадоў таму. Стамілася ад школы, у якой тады працавала, — і сяброўка параіла: «Ты ж ведаеш англійскую, пачытай кнігу Кулікова — і давай да нас у лабу, клянуся табе, праз пару месяцаў ужо будзеш працаваць у кампаніі».

Я — дзяўчына адказная, так што я пайшла на шасцімесячныя платныя курсы. А па іх заканчэнні прыйшла ў лабу буйной аўтсорс-кампаніі — і праз некалькі месяцаў сапраўды пачала там працаваць.

Так, спачатку было няпроста. Але з часам мне спадабалася тое, што я рабіла. А яшчэ больш падабалася атрымліваць у разы больш, чым у школе, і расці (з часам я дайшла да сеньёра).

Потым я выйшла замуж, надоўга сышла ў дэкрэт. А ў кампаніі настаў час крызісу — калі прыйшлося вяртацца з дэкрэта, найм замарозілі, перагляд зарплат таксама. А я ўжо, як мне здавалася, навык страціла — і мне было страшна, раптам мяне звольняць, але гэтак жа страшна было хадзіць на сумоўі ў іншыя кампаніі (кажуць, выхад з дэкрэта — гэта як выхад з турмы, у абодвух выпадках патрэбна адаптацыя).

У 2022 годзе кампанія, у якой працуе мой муж, сышла з Беларусі. А мая кампанія пайшла мне насустрач і перавяла мяне ў офіс у той жа краіне, куды рэлакаваліся калегі мужа.

І вось я ўсё яшчэ тут, таму што не хачу шукаць нічога іншага.

Хтосьці скажа, што я не развіваюся, але насамрэч гэта проста словы тых, хто не ведае нічога аб маёй працы. У мяне ж цікавыя і вельмі розныя праекты, у якіх я пастаянна ўдасканальваюся як спецыяліст.

* Імёны спікераў зменены на іх просьбу.

«Катарга». Распрацоўшчыца шчыра расказала пра нялюбую працу, якую страшна губляць

Па тэме

«Катарга». Распрацоўшчыца шчыра расказала пра нялюбую працу, якую страшна губляць