Распрацоўшчык Аляксей пераехаў у Ташкент толькі ў пачатку 2025 года, калі рэлакацыйная хваля, здавалася б, ужо вычарпалася. Гісторыя простая, але нестандартная: хлопец проста не змог знайсці працу ў Мінску, у той час як эйчары з Узбекістана самі знайшлі яго і прапанавалі офер. Мы пагаварылі з Аляксеем — пра ўзбекскі ІТ-рынак, атмасферу ў кампаніі і ўражанні ад новай краіны.
Распрацоўшчык Аляксей пераехаў у Ташкент толькі ў пачатку 2025 года, калі рэлакацыйная хваля, здавалася б, ужо вычарпалася. Гісторыя простая, але нестандартная: хлопец проста не змог знайсці працу ў Мінску, у той час як эйчары з Узбекістана самі знайшлі яго і прапанавалі офер. Мы пагаварылі з Аляксеем — пра ўзбекскі ІТ-рынак, атмасферу ў кампаніі і ўражанні ад новай краіны.
— У канцы 2024 года я знаходзіўся ў пошуку працы. Шукаў па ўсёй Беларусі — безпаспяхова. Да гэтага часу я паспеў папрацаваць 2,5 гады — у невялікім стартапе, які распрацоўваў унутраны прадукт, так што лічыўся Strong Junior, або Middle -.
Эйчар узбекскай прадуктавай кампаніі сама напісала мне ў Linkedin і прапанавала паспрабаваць сябе на вакансію распрацоўшчыка. Прайсці сумоўі было няцяжка, лягчэй, чым у беларускіх кампаніях, дзе часта ўключаюць калі не live coding, то алгарытмічную секцыю. А тут схема была простая: спачатку тэорыя, потым практыка. Інтэрв’ю праводзілі лід распрацоўкі і эйчар. Мне далі пару невялікіх задач — я іх вырашыў. У канцы снежня сказалі: «Прыязджай, мы цябе чакаем».
Наважыцца на пераезд у Ташкент было няцяжка: я адзін, сям'і няма, у Беларусі толькі бацькі — чаму б і не паехаць? Да таго ж офер быў прывабны — плюс 80% да той зарплаты, што ў мяне была ў Беларусі, і частковая кампенсацыя выдаткаў на жыллё. Так у пачатку 2025 года я сеў у самалёт і прыляцеў у Ташкент.
Кватэру знайшоў з дапамогай рыэлтара яшчэ ў Мінску. Нармальная аднушка, не разбітая, у сярэднім стане, тут каштуе 400 даляраў. Раней было танней, але зараз шмат прыезджых, таму цэны выраслі.
Пасля трох месяцаў выпрабавальнага тэрміну мяне перавялі на пастаянны працоўны кантракт, які пралангуецца кожны год. Так што зараз я адчуваю сябе цалкам упэўнена.
Кампанія робіць сэрвіс растэрміновак. Паколькі мы маем справу з фінансамі, то працаваць можна толькі з офіса. У нашым дэпартаменце — каля 50 чалавек, больш за палову з іх — мясцовыя, прычым не толькі этнічныя ўзбекі, але таксама рускія, карэйцы, людзі іншых нацыянальнасцяў (Узбекістан — шматнацыянальная краіна). Шмат прыезджых з Казахстана. Беларусаў — трое: акрамя мяне, яшчэ адзін распрацоўшчык і адзін сісадмін.
Уся праца і дакументацыя вядзецца на рускай мове. Мясцовыя супрацоўнікі могуць паміж сабой размаўляць на ўзбекскай, але калі падыходзіш да іх і штосьці пытаешся, яны адразу пераходзяць на рускую.
Можна сказаць, што зараз у Узбекістане бум ІТ: пасля таго, як змяніўся прэзідэнт і краіна стала больш адкрытай, тут усё пачало хутка развівацца — банкаўскія праграмы, плацежныя і іншыя сэрвісы. Не, гэта не беларуская гісторыя, дзе ІТ-галіна пачыналася з аўтсорсу, які абслугоўваў заходнія кампаніі. Тут ІТ — гэта мясцовыя прадуктавыя кампаніі, якія робяць сэрвісы для ўнутранага рынку.
У сувязі з бурным ростам ІТ-сектара кампаніі шукаюць спецыялістаў за мяжой. У асноўным на постсавецкай прасторы, так як абавязковая ўмова — добрая руская мова. Але не толькі: наша кампанія, напрыклад, зараз шукае кадры нават у Сербіі. Гэта значыць, рынак жывы, і калі я раптам страчу цяперашнюю працу, то змагу знайсці тут новую. Прычым паміж мясцовым спецыялістам і экспатам выберуць экспата.
Зразумела, што ў 2022 годзе сюды прыехала шмат расіян і беларусаў (перш за ўсё супрацоўнікаў EPAM), але з той хвалі большая частка ўжо з’ехала. Проста многія выкарыстоўваюць Узбекістан як месца для «перасядзець» перад дарогай на Захад. Напрыклад, на Кіпр. Чаму туды? Таму што гэта ЕС, без пяці хвілін шэнгенская зона, і там шмат рускамоўных кампаній. Яны разважаюць так: вось мы змянілі лакацыю, яна ўжо не РФ і не РБ, і значыць, можна рухацца далей.
Асабіста мяне пакуль усё задавальняе, а далей буду глядзець. Магчыма, таксама захачу пераехаць на Кіпр.
Асядаюць у Узбекістане хіба што тыя, хто набыў тут сем'і. Такія прыклады ёсць.
Узбекістан — патрыярхальная краіна, але не магу сказаць, што адчуваю нейкія гнятлівыя ўстоі ў кампаніі. Усё-такі гэта айцішка, больш дэмакратычнае асяроддзе, тут няма строгай іерархіі і абавязку падпарадкоўвацца вышэйшаму супрацоўніку. Калі ў цябе ёсць нейкае пытанне, можаш спакойна падысці і спытаць. Таксама ў сувязі з нашым фінтэх-даменам нам даводзіцца зносіцца з дзяржорганамі, і таксама няма ніякіх праблем — чыноўнікі нам нармальна адказваюць.
Кар’ерны рост у кампаніі таксама магчымы. Рэгулярна праводзяць асэсмент, і, наколькі я разумею, можна дарасці не толькі да сеньёра, але і да ліда. Вось наконт СТО я не ўпэўнены.
Кумаўство? Ну так, ёсць такое. Калі нехта дасягнуў высокай пасады, ён можа прывесці ў кампанію свайго сваяка — на пасаду, дзе можна нічога не рабіць, але добра атрымліваць. Ну, так гэта і ў Беларусі паўсюль, у тым ліку ў ІТ.
Якога-небудзь перадузятага стаўлення да прыезджых я на працы не адчуваю. Магчыма, яно ёсць у тых кампаніях, дзе ў асноўным мясцовыя і ўсяго пара чалавек прыезджых. А там, дзе палова іншаземцаў, такі нумар не пройдзе.
Звыклыя для ІТ-кампаніі актыўнасці тут таксама ёсць: курсы англійскай, два разы на год — карпаратывы, а яшчэ нас рэгулярна возяць на экскурсіі і на прагулкі ў горы.
Зносіны я ў асноўным з калегамі. На выходных часта ходзім у кіно, на фестывалі, ездзім па краіне (былі ў Хіве і Самаркандзе).
Мне падабаецца. Ціха-спакойна. Так як гэта мусульманская краіна, то на вуліцы няма п’яных. Для мяне гэта важкі плюс. Алкаголь тут не забаронены, але ў звычайных крамах стоек з «алкашкай» няма — за віном трэба ісці ў спецыялізаваную краму. Свежыя фрукты — круглы год, танная, якасная сувязь — не параўнаць з Мінскам. Вельмі танны праезд у грамадскім транспарце і таксі, адкрытыя межы.
Так, горача, але ў Ташкенце спёка пераносіцца значна лепш, чым у Беларусі, так як паветра тут сухое. Гэта не як у нас, дзе ў +27 з цябе сем патоў сыходзіць. У чыллю я вялікага дыскамфорту не адчуваў: нават мясцовыя хаваліся, а я ў +44 хадзіў па вуліцах, і было нармальна.
З незвычайнага — землятрусы. Я іх тут перажыў ужо тры. Адчуванні прыблізна як на пароме Рыга-Стакгольм: ты ляжыш, а цябе пакалыхвае. І яшчэ птушкі пачынаюць галасіць.
Пры зарплаце пэўнага ўзроўню можна атрымаць ІТ-візу. Калі збіраешся жыць у краіне доўга, то можна прэтэндаваць на ВНЖ, а потым на грамадзянства, але гэтая сістэма даволі непаваротлівая.
Так, напрыклад, ІТ-віза выдаецца ўсяго на паўгода, пасля чаго трэба ісці ў міграцыйку з новым пакетам дакументаў.
Банкі праводзяць розную палітыку ў адносінах да нерэзідэнтаў: адны больш строгія, іншыя — больш лаяльныя, у другіх для адкрыцця рахунку патрэбна толькі часовая рэгістрацыя, ідэнтыфікацыйны нумар і сім-карта. Самыя лаяльныя пры табе надрукуюць банкаўскую карту і аддадуць. Іншыя выдадуць карту толькі праз 2-3 дні.
У патрыярхальнай краіне, як водзіцца, мясцовыя дзяўчаты аддаюць перавагу зносінам з мясцовымі хлопцамі. Гэта значыць сустракацца з узбечкай у вас наўрад ці атрымаецца. Але, з іншага боку, у Ташкенце шмат прыезджых дзяўчат — з Расіі, Казахстана. Tinder і Badoo тут працуюць, так што са спатканнямі ніякіх праблем.
Сваякі спачатку мяне не зразумелі: куды ты едзеш? Яны думалі, што Ташкент — гэта такі вялікі аул. Але калі летам я прыехаў у адпачынак дадому і паказаў ім фатаграфіі, яны змянілі стаўленне: спадабалася.
Хоць наогул зацягнуць у Узбекістан іншых беларусаў не вельмі проста. Усіх палохае адлегласць: дзе Беларусь, а дзе Узбекістан — 4 тысячы км!
Я сам клікаў таварыша з Беларусі. Ён пасля паўгода рэлакацыі ў Грузіі вярнуўся ў Мінск, працуе ў нейкай шарашкінай канторы, а нармальнай працы знайсці не можа. Я казаў яму: «Прыязджай да нас!», і ён быў не супраць. Але хатнія, пабадзяўшыся ў Грузіі, цвёрда заявілі, што наўгад больш нікуды не паедуць.
Релоцировались? Теперь вы можете комментировать без верификации аккаунта.
Сейчас больше вопрос в том, а будет ли рост зарплат как раньше, кода первый год - 500, второй - 1500, третий - 2500, третий - 3500? Или зарплаты в ИТ начнут сравниваться с не ИТ? Иногда кажется, что может наступить время сантехников и электриков.
Никто не пьет - это результат естественного отбора. Сильно пьющие не выдерживают 50 градусной жары и быстро умирают. А так, вечером, под кондиционер или в горах люди бывает употребляют. Но, в основном чай.
Пользователь отредактировал комментарий 23 октября 2025, 11:15
Там такая жара только летом. Сейчас, в конце октября, там примерно как в Беларуси в начале сентября - очень комфортно по погоде. Зимой даже снег иногда выпадает. Климат с очень большими перепадами температур между летом и зимой. С выпивкой там хорошо, что она продается отдельно от продуктов. Мне кажется это правильно, а не то что в продуктовом половина полок с выпивкой как в Восточной Европе. Вроде бы и не запрещено, но и не ставится специально на самом виду.
Что мне нравилось в Ташкенте - огромное количество всевозможных технических оффлайн мероприятний (митапы, конференции), при этом не на узбекском (в основном на английском, реже на русском). Практически каждые выходные можно было ходить и учиться (или выступать, кому как).
Пользователь отредактировал комментарий 23 октября 2025, 12:00
Ну и правильно сделал. Молодость для того и существует, чтобы мир посмотреть и интересный опыт получить. Главное не закиснуть на одном месте.
Вопрос зарплат не раскрыт, но поиск подсказывает, что потолок сеньора там 3-4к. Лучше уже в Дубай, там можно найти варианты на 8-10к.
Сееьором надо стать сначала
Осталась мелочь. Найти вариант на эту сумму. Если кто то увидит кучу предложений на 12к - кидайте ссылку. 😊
Пользователь отредактировал комментарий 23 октября 2025, 14:19
Может быть в Ташкенте и хорошо, но у нас в Белоруссии лучше - Президент все условия для яйцеголовых сделал, крути колёсико, плати налоги и будет стабильность и порядок.
Сейчас бы из одной тоталитарной дыры в такую же перебираться ммм
Как же так? Как жить, когда нет мечты купить хатку в Варшаве за речкой в Праге ? Когда нет журека, позавчерашних цепелинов, и фасольки по бретонску?
После Польши и восточной европы, в Узбекистане наверняка взрыв вкуса. Рыбов только нет...
Угу. Вот только по рейтинг кухонь мира говорит обратное.
Хотя у тебя действительно странные вкусы. Жрать шаверму ночью... И испытывать при этом пищевой оргазм и оргаз от того, что есть 8 часов на пожрать и поспать. А остальное работа.