Андрэй — .Net-распрацоўшчык у Японіі. Пераехаў у 2023 годзе, бо «у аўтсорсе стала нудна». Тады ён вучыўся на моўных курсах і не працаваў.
Андрэй — .Net-распрацоўшчык у Японіі. Пераехаў у 2023 годзе, бо «у аўтсорсе стала нудна». Тады ён вучыўся на моўных курсах і не працаваў.
Даведаліся, як Андрэй знайшоў працу ў новай краіне і перабраўся з Нагоі ў Токіа.
— За два гады жыцця гэтая краіна вельмі спадабалася, а з варыянтаў легальна застацца — праца ці шлюб. Вось я і пачаў шукаць, што ёсць па першым варыянце. Калі б фрылансерская віза была б хоць крыху адэкватнай, спыніўся б, хутчэй за ўсё, на ёй.
Працу я шукаў каля года, паралельна з навучаннем у моўнай школе.
Складанасці з пошукам у першую чаргу былі звязаны з мовай — англійская тут практычна нікому не патрэбна. Зрэшты, гэтае самае выключэнне мне і дапамагло ўладкавацца ў буйную міжнародную кампаніі, дзе больш за 2/3 аддзела распрацоўкі — замежнікі.
Сумоўяў у працэсе пошуку было няшмат — штукі 3-4, з якіх адно на японскай, а астатнія на англійскай. Але конкурс на такія вакансіі тут вельмі высокі: у той жа Wolt 700 чалавек на адно месца падавалася.
Сумоўе ў маю цяперашнюю кампанію было даволі «лайтовым»: насуперак чаканням па тэорыі не ганялі, больш цікавіліся маім досведам, разбіралі розныя сітуацыі.
Спачатку адмовілі, бо вырашылі ўзяць чалавека, які не рабіў перапынак у кар’еры — у мяне ён быў з-за вучобы: «Мы будзем мець вас на ўвазе як наступнага патэнцыйнага кандыдата». «Стандартная адмашка», падумаў і вырашыў забіць. Але праз пару тыдняў яны вярнуліся — вырашылі ўзяць яшчэ аднаго чалавека.
Працу я шукаў у асноўным праз LinkedIn. Хай ён і не вельмі папулярны ў Японіі, але там можна знайсці англамоўныя вакансіі, у адрозненне ад мясцовых сайтаў, дзе па дэфолце чакаецца, што чалавек валодае японскай не ніжэй бізнес-узроўню — чытай, С1+.
У выніку напісала рэкрутар. На той момант адразу некалькі агенцтваў шукалі чалавека на гэтую пазіцыю.
На сумоўі прысутнічалі тры чалавекі: архітэктар, прадакт оўнер і тымлід, задавалі пытанні кожны са сваёй вобласці. PO па большай частцы цікавілі пытанні паводзінаў, астатнія больш па хардах пыталіся — але без бессэнсоўных пытанняў, як гэта прынята ў СНД.
Усе падзеі — першы кантакт, сумоўі і адмова, якая пазней ператварылася ў офер, — змясціліся ў тыдзень-паўтара.
Не ўпэўнены, што мой досвед варта прымаць за правіла ў гэтай краіне. Адна з прычын, чаму пошукі працы так зацягнуліся: я .Net распрацоўшчык, тут мой стэк зусім не папулярны. На рынку ў асноўным пераважае альбо нешта «старажытнае» (добра, калі хаця б на Java), альбо наадварот моднае-моладзевае. Тут амаль няма «залатой сярэдзіны».
Працэс найму ў Японіі не вельмі адрозніваецца ад звыклага:
Але вось што я заўважыў: на тэхнічных сумоўях па тэорыі звычайна не ганяюць, тыпу: «Раскажы, у што разгортваецца стэйт-машына Async/Await» і не пытаюцца пра тое, што не мае практычнай карысці. Мяне больш ганялі па тым, які досвед ёсць у цэлым, што я рабіў у той ці іншай сітуацыі і таму падобнае. Гэта бліжэй нават да тэставання софт-скілоў, бо харды прапісаны ў рэзюмэ ўжо.
Адно вялікае адрозненне ад заходняга працэсу найму — тут ёсць два дакументы звычайна:
У CV — асноўная інфармацыя: фота, ПІБ, адрас, дзе вучыўся і працаваў, спіс навыкаў, невялікае «пра сябе». Гэты дакумент запаўняецца дакладна па схеме, мяняць нічога не варта, бо цябе могуць палічыць праблемным чалавекам, які не прытрымліваецца правілаў. Другое рэзюмэ — проста спіс праектаў і таго, чым ты займаўся, не вельмі коратка, але і не вельмі падрабязна: асноўныя моманты/дасягненні.
На сумоўе прынята апранаць гарнітур. Ёсць градацыя па колеры і іншым — але я не парыўся. Хоць можа таму і шукаў працу столькі часу — проста не падабаўся колер майго гарнітура.
Японскім кампаніям было ўсё роўна, якая ў мяне англійская, — але веданне японскай патрабавалі на ўзроўні N2 і вышэй (прыкладна паміж B2 і С1). Наяўнасць сертыфіката, вядома, была важная, але гэта не вырашальны фактар, галоўнае — наколькі добра ты размаўляеш.
Для вакансій, якія патрабуюць валодання англійскай, рашэнні прымаліся так: змог прайсці сумоўе — значыць, валодаеш. Ну і ў прынцыпе тут прынята лічыць, калі ты замежнік — па дэфолце ведаеш англійскую.
Калі я спрабаваў трапіць у Toyota, яны патрабавалі абедзве мовы: N3 + C1 або N2 + B2. Ну гэта значыць адна проста добрага ўзроўню, другая — можна крыху горш, але не элементарная). Гэта даволі высокія патрабаванні.
Для даведкі, прыкладна вось так можна канвертаваць узровень ацэнкі японскай:
І так, калі хочаш застацца ў Японіі, то японскую варта пракачваць. Знайсці вакансію, дзе яна не патрабуецца, — як цуд! І конкурс нерэальны — па некалькі соцень чалавек на кожнае такое месца.
Калі шчыра, у мяне няма поўнага адчування, што я працую на кампанію ў Японіі. Большасць хлопцаў на праекце — замежнікі, а ў маёй камандзе так увогуле ўсе шэсць чалавек. Я думаў, што мясцовы лад хоць крыху адаб’ецца на працы, але не, усё цалкам звыкла:
Здаецца, тут патрэбна невялікае тлумачэнне: пры жаданні ты можаш затрымацца ў офісе — ну, проста так. А вось пра авертайм трэба наўпрост прасіць: напрыклад, «крытыкал баг, тэрмінова рэліз выкатваць трэба!» або прод-інцыдэнт які. Так што так, «захацелася папрацаваць даўжэй» — не вельмі пераканаўчая прычына для перапрацовак.
З-за таго, што мая кампанія — міжнародная, і пераважная большасць у ёй размаўляе на англійскай, — менталітэт у маіх калег больш «заходні». Ну, і прыколы таксама.
Напрыклад, я чуў, што ў нас спрабавалі ўвесці «інклюзіўнасць», але нібыта не зайшло. А так — усё тыя ж бясконцыя працэсы дзеля працэсаў, праблема любой буйной кампаніі.
Не ўпэўнены, што ў нас ёсць нейкія грэйды тыпу Senior. Я лічуся як Application Engineer.
Размовы ля кулера — такога тут не бачыў, бо працоўны час — для працы. У абед — калі ласка, але не ў офісе, дзе людзі працуюць, таму што графік ланчу кожны падстройвае пад сябе з 11:00 да 14:00. Ну і гэта пры тым, што ў маім «акварыуме» чалавек 700 сядзіць: увесь паверх — велізарны опенспэйс без якіх-небудзь перагародак паміж сталамі. I не так ужо і тлумна.
У мяне асабіста гібрыдны графік працы — два дні ў офісе, тры на аддаленцы. Гэта не маё пажаданне, а вымушаная мера, бо я не сталы, а кантрактны супрацоўнік, наняты праз агенцтва.
Жыву зараз у Токіа. Зняў жыллё недалёка ад офіса, у раёне 20-25 хвілін пешшу, бо японскі грамадскі транспарт у гадзіны пік — been there done that. Пераязджаць прыйшлося ў паскораным тэмпе, вырашыў працаваць з ужо знаёмымі рыэлтарамі, і ўсё роўна нервы яны мне патрапалі, паколькі арэнда жылля тут — вельмі страшны квэст.
Разам з камуналкай плачу за кватэру ¥125 тысяч (гэта прыкладна $850 летам, зімой я яшчэ не жыў тут).
Гэта даволі дорага за аднушку ў 30 метраў на ўскраіне Токіа, але мой выбар у пешай даступнасці да офіса быў моцна абмежаваны. Ну і да Шыбуя (адзін з найбуйнейшых перасадачных і забаўляльных пунктаў) адсюль каля 7 станцый — што таксама ўплывае на кошт.
Пажыўшы два гады ў Нагоя, магу сказаць, што Токіа даволі дарагі горад. Кошты на забавы-рэстараны тут вышэй у 1,5-2 разы, чаго я не чакаў, хоць гэта і відавочна нібыта.
У цэлым, калі не ўлічваць арэнду, то пры належным жаданні можна ўкласціся ў ¥120-150 тысяч у месяц (прыкладна $816-1020) — а можа, і менш. Але я не фанат гатоўкі дома, асабліва з улікам, што мая кухонная працоўная прастора — гэта 40 см паміж ракавінай і маленькай электраплітой.
У офісе ў нас падаюць бясплатны ланч. Так што ёсць магчымасць нядрэнна сэканоміць і на харчаванні. Дарэчы, усё вельмі смачна. Ды яшчэ і выбар велізарны: у раёне 8 пазіцый штодзённа на любы густ, пачынаючы з класічных японскіх страў, тыпу рамена, собы, данбуры, і ўключаючы розныя «абмежаваныя» прапановы, тыпу нехаляльных, індыйскіх, веганскіх. Ёсць яшчэ сняданак і вячэра, але іх час — у 7:00–8:00 раніцы і ў 19:00–20:00 вечара, за рамкамі майго працоўнага дня. Спецыяльна дзеля гэтага цягнуцца ў офіс тупа лянота.
Пры пераездзе ў Токіа не абышлося без стрэсу. Я падаваўся на працоўную візу яшчэ ў Нагоя і вельмі спадзяваўся, што праз месяц атрымаю яе ўжо ў сталіцы, бо працэс выдачы займае адзін-тры месяцы, у сярэднім каля двух.
Але 4 тыдні пасля віза не была гатова — гэта заняло каля 6 тыдняў, таму што на гэты перыяд выпаў «залаты тыдзень» у пачатку мая — цэлы тыдзень выходных. Я ўсё яшчэ быў на студэнцкай візе, і раз тэхнічна я быў студэнтам — значыць, быў абавязаны наведваць школу ў Нагоя. А школа, у сваю чаргу, павінна была паведаміць у міграцыйную службу аб тым, што нейкі студэнт не ходзіць на заняткі на працягу двух тыдняў. Але «пранесла».
Дарэчы, за два гады ў Японіі мяне ні разу не спынялі для праверкі дакументаў.
Ды і ў цэлым паліцэйскія на вуліцах — даволі рэдкая з’ява, яны звычайна не патрулююць ваколіцы. Тут у кожным раёне ёсць «кобан» — нешта накшталт апорнага пункта, у выпадку выкліку яны могуць хутка трапіць у патрэбнае месца.
На вуліцах тут бяспечна: і па начах гуляў некалькі разоў у іншым канцы горада, і п’яным вяртаўся — увогуле ніякіх праблем, канфліктаў. У барах ніколі не сустракаў неадэкватаў, што нарываюцца на бойку. Ды і ў цэлым тут нават дзеці з самага пачатку ходзяць адны ў школу — без вось гэтай лухты, калі бацькі гадоў да 10 водзяць іх праз «небяспечны раён» ці «праспект». І ні разу не чуў, што ў нейкі раён Токіа лепш не соваццца.
Так, у Японіі перыядычна крадуць парасоны/ровары — але іх нібыта нават даволі хутка знаходзіць паліцыя.
У вольны час у мяне экамп’ютарныя гульні і паходы па барах-ізакаях. У першы ж вечар пасля пераезду знайшоў маленькую ўтульную ізакая з ветлівым уладальнікам, выбіраюся туды пагутарыць.
Падарожжы — таксама добра, але трэба падгадваць момант, каб і выходныя былі, і надвор’е не падвяло (ну гэта значыць у сакавіку–красавіку і кастрычніку–лістападзе). Але тут яшчэ праблема ў тым, што працуючы 5/2 і маючы тыя ж выходныя, што і большасць японцаў, — ты не адзін такі жадаючы падарожнічаць. І тут ужо прыходзіцца думаць: ці хачу я куды-небудзь ехаць ці ну яго, пайду лепш у бар.
У вольны час яшчэ можна сустракацца з сябрамі-японцамі, але гэта таксама складаная задача. Нядаўна аж за месяц дамаўляўся з прыяцельмі пайсці пасядзець у бары: усе выходныя ў людзей распісаны наперад. Мне з маёй спантаннасцю гэтага пакуль што не зразумець, але што зробіш.
Рэлацыраваліся? Цяпер вы можаце каментаваць без верыфікацыі акаўнта.
район кабуки-чо именно такой район
для этого в Японии отводятся вечер четверга и вечер пятницы
теперь у вас будет каждые 6 месяцев продление контракта. но не более 2 лет. после 2 лет ваша компания по закону обязана решить, либо они нанимают вас на постоянку, либо не нуждаются в ваших услугах - и саёнара.
Карыстальнік адрэдагаваў каментарый 19 жніўня 2025, 14:37
Нууу, не 6, а 3 месяца. И вроде как сейчас нет ограничений по время — как минимум мне сказали, что есть люди что уже 4+ лет работают так — зависит от человека/способностей/компании.
А про кабуки — не слышал, но хорошо знать, на будущее.
А про четверг-пятницу, полагаю, речь про номикай, но это если коллеги — не гайджины, которые клали на обычаи) ну или не повезло с друзьями, если речь про них)
Не так далеко от Японии расположена Южная Корея.
Мой коллега попал туда на десяти месячную стажировку. Были, наверное и сейчас есть, такие по обмену между университетами для молодых кандитатов наук. Стажировка проходила в Сеульском университете.
После окончания стажировки предложили работать исследователем как post doc и оформили контракт на год. Остался и работал.
Получилось так что Саша провёл так в Корее шесть лет. Контракт продлевали каждый год. За это время женился на молодой кореянке с которой они вместе работали.
А после .... Они получили разрешение на ПМЖ в Канаде и переехали в Торонто. Там мы встретились снова.
Сашу взяли работать в NorTel.