«За месяц падаражэла на $20 тыс.». Чаму айцішнікі купляюць кватэры ў Грузіі

«Шкадую, што не наважыўся на гэта ў 2022 годзе — не менш за 60 тысяч выйгралі б» 

Максім*, распрацоўшчык; лакацыя — Тбілісі:

— Мы з сям’ёй пераехалі ў Грузію пасля пачатку вайны, а каля месяца таму купілі тут кватэру.

Чаму — ну, мы жывём тут ужо амаль 4 гады, здымаем жыллё, на рахунку ляжаць грошы, а мы імі не карыстаемся і толькі назіраем, як нерухомасць (прычым не толькі тут, а паўсюдна ў Еўропе) расце ў цане. Мы не плануем застацца тут назаўжды, але разумеем, што 100 тысяч даляраў на рахунку і праз год будуць 100 тысячамі, а вось кватэру мы прададзім значна даражэй, чым купілі. Яна за гэты месяц ужо дадала +20 тысяч да свайго кошту. 

Мы разглядалі розныя варыянты, гатовыя былі і на другаснае жыллё, але ў новым жыллёвым фондзе — гэта значыць не старэй за 2015 год. Жонка даўно маніторыла MyHome, тэлефанавала па аб’явах — прыцаніцца, абмяркоўвала варыянты з рыэлтарамі. І паколькі ў Грузіі рыэлтару плаціць прадавец, многія, паказаўшы адну-дзве кватэры і не ўбачыўшы ў нашых вачах цікавасці з разраду: «Бяру зараз жа», — далей зліваліся. 

Але адзін рыэлтар патрапіўся з іншым падыходам: ён адразу ж сабраў нашы пажаданні — і прапанаваў некалькі варыянтаў новабудоўляў, прычым у добрых жылых комплексах. Мы з’ездзілі, усё паглядзелі, сабралі водгукі пра забудоўшчыкаў — і выбралі тое, што было даспадобы. Ну, і нам пашанцавала, бо ў гэты самы момант у забудоўшчыка была акцыя, пра што і шапнуў нам рыэлтар, — так што мы купілі кватэру нават таннейшую, чым планавалі.

Яшчэ адчувальны плюс: наша кватэра ўжо з рамонтам ад забудоўшчыка — хоць за гэтыя грошы можна купіць толькі варыянт без аздаблення. Зразумела, ён не без хібаў, але з гэтым можна жыць, улічваючы, што мы не разглядаем гэту кватэру як варыянт назаўжды. А вось рабіць рамонт яшчэ 6-8 месяцаў нам зусім не хацелася. А тут такі выдатны варыянт. 

Што яшчэ: у нас добры раён — амаль у цэнтры горада з развітой інфраструктурай. 

Увогуле кошт «квадрата» ў новабудоўлях у Тбілісі складае ад 1,2 да 4 тысяч даляраў у залежнасці ад раёна. Але як на мяне, такія раёны як Ваке і Сабуртала пераацэненыя — я не разумею, за што просяць ад 2,5 да 4 тысяч за метр, тым больш, што Самгоры ці Ісані размешчаны нават бліжэй да цэнтра. І нават у больш аддаленых раёнах можна знайсці нядрэнныя жылыя комплексы.

І дарэчы, калі ўлезці ў будаўніцтва на стадыі катлавана, то кошт за «квадрат» пачынаецца літаральна ад 800 даляраў — ну, гэта значыць сур’ёзна танней, чым у Беларусі цяпер. Але мы разглядалі толькі гатовыя варыянты.

Кватэру мы бралі не ў іпатэку, але такая гісторыя ў Грузіі магчымая. І я, вядома, вывучаў і такі варыянт. Калі ў цябе тут ёсць від на жыхарства, — то ты можаш узяць іпатэку ў нацыянальнай валюце пад 11% гадавых. 

Ці не было страшна ўвязвацца ў гісторыю з купляй жылля ў чужой краіне, то я скажу, што тут выдатна ставяцца да беларусаў. Так, пару разоў даводзілася чуць: «Едзь у сваю Украіну», — але я на свой рахунак гэтыя словы не прымаў. Ды і ў прынцыпе скажу так: сёння ты не можаш ведаць напэўна, дзе праз 5-10-15 гадоў будзе спакойна. 

У Грузію шмат інвестуюць кітайцы, арабы з Эміратаў і ізраільцяне скупляюць тут камерцыйную і жылую нерухомасць. Тут усё расце. І адзінае, пра што я шкадую — што не наважыўся на гэта ў 2022 годзе: мы купілі б такую ж кватэру яшчэ на 30 тысяч даляраў танней, ну і на 30 тысяч менш выдаткавалі б на здым — гэта значыць не менш за 60 тысяч выйгралі б. 

«Плацёж па іпатэцы вялікі — амаль паўзарплаты, здымаць выгадней разы ў два»

Інга*, экс-PM, зараз распрацоўшчыца; лакацыя — Тбілісі:

— Мы з мужам пераехалі ў Грузію ў сакавіку 2022 года, як і многія — беглі ў спешцы і ў паніцы. Сюды ж рэлакавалася і мая кампанія, але мы ўсё ж не ведалі, што нас чакае ў Тбілісі і дзе будзем там жыць, а галоўнае — як надоўга застанемся.

Але вось прайшоў год, і стала зразумела, што ў Беларусі нічога не зменіцца — на радзіму мы не вернемся. А значыць, трэба нешта рабіць з нерухомасцю там і, адпаведна, неяк уладкоўвацца ў новай краіне. Грузія нас цалкам задавальняла як новы дом: нам тут камфортна, праблем з легалізацыяй няма, а бюракратыя — вельмі простая. 

З такімі думкамі мы выставілі на продаж свой невялікі (і недарагі) домік недалёка ад Мінска — і пачалі вывучаць рынак нерухомасці ў Грузіі. 

Нам далёка не ўсё падыходзіла: справа ў тым, што ў нас вялікі сабака — і ёсць праблемы з яго выгулам, таму нам патрэбны быў парк побач. Мы аб’ездзілі ўвесь Тбілісі і зразумелі, што ідэальны для нас толькі адзін раён. Я дзень і ноч маніторыла сайты — і знайшла тую самую-самую кватэру. 

Паколькі наша нерухомасць у Беларусі на той момант яшчэ не прадалася (ды і грошай з яе продажу ўсё роўна не хапіла б на тое, каб пакрыць усе выдаткі), — мы пачалі вывучаць варыянты па іпатэцы. І так, мы яе ўзялі.

Выявілася, гэта вельмі проста. У «Банку Грузіі» мы абслугоўваемся ў VIP-аддзяленні, там у кожнага кліента ёсць свой менеджар, які многія пытанні вырашае аддалена. Мы звязаліся з ім, паведамілі, які аб’ект нам цікавы, — і банк адправіў туды свайго ацэншчыка (ацэнка, натуральна, заўсёды ніжэй за рынак, таму што яны закладваюць туды свае рызыкі). А затым даў нам канкрэтыку, які працэнт ад сумы яны могуць пакрыць — звычайна гэта ад 70% да 85% ацэначнага кошту.

Сама ўгода праходзіла ў аддзяленні банка. Першапачатковы ўзнос на той момант мы ўжо паклалі на рахунак — і банк пералічыў і гэтыя грошы разам з астатняй сумай прадаўцу. 

Вядома, трэба было вычытваць іпатэчны дагавор, — ты не можаш, не чытаючы, паставіць пад ім сваю подпіс.

І ўсё! У Грузіі электронны дакументазварот — на працягу 4-5 дзён мы атрымалі эсэмэску пра тое, што наша нерухомасць зарэгістраваная. Ісці ў кадастравае агенцтва, як у Беларусі, не прыйшлося. Ведаючы кадастравы нумар кватэры, можна зайсці на сайт, паглядзець выпіску і захаваць сертыфікат — гэта і ёсць твой дакумент на нерухомасць. 

Іпатэку ў Грузіі даюць на 15 гадоў у лары, або на 10 — у замежнай валюце. Мы першапачаткова заключылі дагавор на 15 гадоў у лары — а ў 2024 годзе рэфінансавалі іпатэку і ўзялі на 10 гадоў у еўра. 

Мы не шкадуем аб сваім рашэнні: за першы год наша кватэра вырасла ў кошце на 40%. Я ведаю гэта, таму што мы заказвалі ацэнку кватэры для падачы дакументаў на ВНЖ. І цяпер я перыядычна манітору рынак — у нашым раёне кошты проста вар’яцкія. Зараз бы мы проста не пацягнулі такую пакупку.

Так, нам гэта каштавала (і каштуе ўсё яшчэ) высілкаў. Але мы разумеем: нават калі з Грузіяй раптам не складзецца — гэта ў любым выпадку добрая інвестыцыя.

У Грузіі да нас ставяцца добразычліва. Так, часам робяць заўвагу, маўляў, вучы грузінскую, але на гэта ў мяне гатовы адказ: «Вучу». Таму няма нейкіх асцярогаў, што зменіцца стаўленне да беларусаў або ўмовы — не ў лепшы бок, або так, што мы страцім кватэру.

«Як „тлустае лецішча“ ля мора на несезон — выдатны варыянт»

Аліса* і Іван*, сям’я айцішнікаў; лакацыя — Батумі:

— Мара «жыць ля мора» — мабыць, базавая ў большасці людзей. Таму ў адзін чарговы панылы зімовы дзень некалькі гадоў таму мы вырашылі, што настаў час яе ўвасобіць — і паляцелі ў Грузію. 

У Батумі і ваколіцах велізарная колькасць праектаў, якія прапануюць інвеставаць у апартаменты ля мора для сябе або пад здачу. Многія купляюць кватэры анлайн яшчэ на этапе катлавана па мінімальным кошце за метр, а потым перапрадаюць даражэй. Але мы хацелі гатовае або блізкае да гатоўнасці жыллё для сябе, на першай берагавой лініі, з франтальным відам на мора і ў такім месцы, дзе перад домам не ўлепяць неспадзявана высотку вокны ў вокны — а гэта тыповая сітуацыя для Батумі. 

Агента, які вадзіў нас па будоўлях і гатовых аб’ектах, знайшлі проста ў інтэрнэце. Ён прапаноўваў варыянты і арганізоўваў паказы. Былі мы і на 47 паверсе футурыстычнага хмарачоса з гіпсакардоннымі сценамі паміж суседнімі кватэрамі, і на свежазалітых бетонам каркасах з арматурай, што тырчэла. 

Складанасці ў нас узніклі на этапе падпісання дагавора — ён быў складзены максімальна крыва, і забудоўшчык, які карміў нас напярэдадні хінкалі, адмовіўся ўносіць якія-небудзь мінімальныя змены. Не дапамог нават агент. Таму мы ўзялі варыянт крыху даражэй у іншага забудоўшчыка і ў больш цікавай лакацыі.

Рамонт быў асобным квэстам і з грузінскім налётам ва ўсім: намаляваныя будаўнікамі дэльфіны на свежазатынкаваных сценах, сарваныя тэрміны, апошні бойлер у горадзе, згарэўшы сушыльнік рушнікоў, пошук прыдатнага ложка, люстры, умывальніка, стальніцы, духоўкі, прычым, абсалютна стандартных — ні разу не дызайнерскіх. Абедзеннага стала ў нас няма дагэтуль, таму што не можам знайсці па памеры. Затое прараб стаў сябрам сям'і.

Жыць у Батумі на пастаянцы мы не планавалі. Пасля вялікіх гарадоў гэта банальна некамфортна — базавы набор прадуктаў трэба збіраць па некалькіх крамах і рынках, вялікі трафік, брудна, пытанні з добрай школай для дзяцей і гэтак далей. Але як «тлустае лецішча» ля мора на несезон — выдатны варыянт. Хоць тлустасць гэтага лецішча зніжаецца з-за бязглуздай кіруючай кампаніі, будоўлі навокал, частага знікання электрычнасці, часам паху звалкі. 

Але ў цэлым мы не шкадуем аб пакупцы: зямлі ля мора больш не становіцца, а нерухомасць на ёй у любым выпадку ліквідная, плюс вельмі цікава будзе паназіраць, у што ператворыцца курорт гадоў праз 15 (зараз у раёне порта насыпаюць штучныя астравы, а за аэрапортам плануюць будаваць горад у горадзе з заходам у марыну для яхт). Ну і, канечне, магчымасць засынаць, прачынацца і снедаць у сваёй кватэры пад шум мора і з відам на яго даруе Батумі ўсе яго недахопы.

* Імёны спікераў змененыя на іх просьбу.

Айцішнік набыў кватэру ў польскай вёсцы пад Уроцлавам. Расказвае, колькі заплаціў і як жывецца

Па тэме

Айцішнік набыў кватэру ў польскай вёсцы пад Уроцлавам. Расказвае, колькі заплаціў і як жывецца

«Набыў дзве». Айцішнікі купляюць кватэры ў Мінску, якія значна падаражэлі — вось чаму

Па тэме

«Набыў дзве». Айцішнікі купляюць кватэры ў Мінску, якія значна падаражэлі — вось чаму