Блог

«Усе супраць мяне!». Чаму менеджэры часта трапляюць у пастку параноі

Сёння хачу падзяліцца разважаннямі пра тое, чым небяспечная праца менеджара. Я сама — менеджэрка, працую, сябрую і нават жыву з менеджэрам. І бачу розныя моманты, якія негатыўна суправаджаюць гэтую пасаду.

Але асабліва хачу пагаварыць пра параною. Вядома, я не маю на ўвазе клінічны разлад, а хутчэй — развіццё паранаідальных рысаў характару. Іншымі словамі, пра ўзмацненне паранойі як спосабу ўспрымання жыцця.


Хто піша: Таццяна Дзямчук, гештальт-тэрапеўтка, раней — HR-бізнэс-партнёрка. 


Чым вышэй па кар’ернай лесвіцы, тым больш шанец параноі

Параноя — гэта псіхалагічны стан, які характарызуецца ірацыянальным або празмерным недаверам і падазронасцю да іншых. Тут я кажу не пра медыцынскі дыягназ, а хутчэй пра псіхалагічную тэндэнцыю. Не блытаць з паранаідальным разладам асобы з DSM-5. 

Чым вышэй чалавек падымаецца па кар’ернай лесвіцы, тым больш на ім адказнасці. Менеджары павінны прымаць складанейшыя рашэнні, нясуць большую рызыку, часта сутыкаюцца з трывогай і сумневамі.

Да гэтага дадаецца агрэсіўнае асяроддзе: вайна, удзел краіны ў агрэсіі, санкцыі, нестабільнасць рынку. У сітуацыях небяспекі мы лёгка пераходзім у стан «свой — чужы», «добры — злы». Псіхіка пачынае спрошчваць карціну свету, і мы ўспрымаем рэчаіснасць больш прымітыўна. Усё гэта ўзмацняе ўнутранага «параноіка». 

Як праяўляецца параноя?

Самы яскравы прыклад, які я неаднойчы назірала ў розных кампаніях, — калі менеджары пачынаюць перажываць наконт патэнцыйнага сыходу супрацоўнікаў. Напрыклад, чалавек часта выходзіць тэлефанаваць, робіцца больш актыўным у LinkedIn.

Сапраўды, гэта можа сведчыць пра пошук новай працы. Але часам звычайныя паводзіны ператвараюцца ў цэлую «паранаідальную гісторыю» ў галаве кіраўніка.

Паводле філасофскіх і псіхааналітычных канцэпцый, у кожным з нас жыве параноік. Але ў пэўныя перыяды жыцця ён можа актывізавацца. У менеджараў гэта часта адбываецца на фоне стомленасці, хранічнага стрэсу і асабліва пасля траўматычных падзей: распаду кампаніі, масавых звальненняў, фінансавых крызісаў.

У выніку чалавек пачынае думаць ці нават адкрыта гаварыць:

  • «Усе яны зліваюць дадзеныя канкурэнтам»
  • «Кандыдаты на сумоўях толькі падманваюць».
  • «Калегі падсіджваюць мяне, хочуць падставіць».

Што стаіць за гэтымі думкамі? Адчуванне, што небяспека паўсюль, што вакол варожае асяроддзе, што «я адзін супраць усіх».

Парадокс у тым, што часам параноя сапраўды атрымлівае пацвярджэнне: мы баімся здрады — і знаходзім факты, якія яе пацвярджаюць. Напрыклад, новы супрацоўнік не задае пытанняў у першы тыдзень працы, і я раблю выснову, што мы не спрацуемся (бо менавіта так рабілі папярэднія — і ў выніку не спраўляліся). Гэта замкнёнае кола, і з кожным разам жыццё робіцца ўсё больш балючым.

Дзе мяжа паміж рэальнасцю і паранояй?

Асноўны механізм тут — праекцыя. Гэта калі я бачу ў іншых тое, што не хачу прызнаць у сабе. Унутранае пераносіцца на знешняе. Гэта адзін з найбольш распаўсюджаных відаў.

Напрыклад, жонка кажа мужу: «Ты на мяне злуешся, ты мяне не любіш», а муж адказвае: «Я цябе люблю, я не злуюся». Але жонка працягвае бачыць тое, што адбываецца ў яе ўнутры, і праектуе гэта на партнёра.

Таксама і ў працы: калі здаецца, што каманда працуе кепска, што людзі падазроныя і агрэсіўныя, варта спытаць сябе: а што адбываецца са мной у гэты момант?

  • Калі здаецца, што ўсе навокал агрэсіўныя — магчыма, гэта ваша ўласная агрэсія шукае выхаду.
  • Калі здаецца, што каманда развальваецца — можа, вы самі адчуваеце сябе нестабільна ў гэтай камандзе.
  • Калі ўвесь свет выглядае варожым — магчыма, вам проста патрэбны адпачынак.

У гэтым тэксце я закранула два псіхалагічныя феномены, якія часта ўзнікаюць у працоўным асяроддзі — асабліва калі роля патрабуе іерархічных зносін і шмат кантактаў з людзьмі. Гэта праекцыя і паранаідальныя думкі.

Абодва працэсы звязаныя і здольныя істотна атруціць жыццё і пагоршыць працу. Каб не трапляць у гэтую пастку, варта звяртаць увагу найперш на сябе:

  • што адбываецца з маім раздражненнем і злосцю? На каго я злуюся?
  • што выклікае ў мяне напружанне?

Усвядомленне сваіх унутраных працэсаў — гэта першы крок не толькі да таго, каб быць добрым менеджарам, але і да таго, каб зрабіць жыццё больш устойлівым і якасным.

А вы сутыкаліся з паранояй? Дзяліцеся ў каментарах! 

Што яшчэ пачытаць пра менеджмент:

  • «Нічога не паспяваю!». 5 курсаў па тайм-менеджменце, якія дакладна дапамогуць; 
  • Праверце свайго менеджэра. Як зразумець, што ў вас класны кіраўнік — чэк-ліст; 
  • Хто такі добры менеджар? Распавядае актыўны каментатар dev.by. 
Обсуждение
Комментируйте без ограничений

Релоцировались? Теперь вы можете комментировать без верификации аккаунта.

Johannes Kepler
Johannes Kepler Наливатель и закусыватель в Наливаем и закусываем
0

И шо это было?

-1

Здаецца, гэта троху завысокі узровень успрымання света для вас. Нічога страшнага, проста калі будзеце выпіваць на працоўным месцы, не заходзце часта на лінкдін і ўсё будзе добра)

1

Реклама услуг гештальт-терапевтКИ

Пользователь отредактировал комментарий 01 сентября 2025, 17:14

Яна Пильник
Яна Пильник Дрессировщик программистов в EPAM
2

Вспомнился анекдот. Можно ли отличить хорошего менеджера от плохого по цвету волос? Можно, они должны быть седыми.

А теперь если серьёзно, то человек с тревожной личностью, без навыков тайм-менеджмента и не умеющий справляться со своими психологическими состояниями почему-то лезет в управление людьми, а потом выливает всё это на нас. Ещё одно подтверждение, почему люди после педа, иняза и филфака не должны впрыгивать в айтишечку без полноценного образования или переподготовки

Комментарий скрыт за нарушение правил комментирования.

Правила тут, их всего 5