Сёння хачу падзяліцца разважаннямі пра тое, чым небяспечная праца менеджара. Я сама — менеджэрка, працую, сябрую і нават жыву з менеджэрам. І бачу розныя моманты, якія негатыўна суправаджаюць гэтую пасаду.
Але асабліва хачу пагаварыць пра параною. Вядома, я не маю на ўвазе клінічны разлад, а хутчэй — развіццё паранаідальных рысаў характару. Іншымі словамі, пра ўзмацненне паранойі як спосабу ўспрымання жыцця.
Хто піша: Таццяна Дзямчук, гештальт-тэрапеўтка, раней — HR-бізнэс-партнёрка.

Чым вышэй па кар’ернай лесвіцы, тым больш шанец параноі
Параноя — гэта псіхалагічны стан, які характарызуецца ірацыянальным або празмерным недаверам і падазронасцю да іншых. Тут я кажу не пра медыцынскі дыягназ, а хутчэй пра псіхалагічную тэндэнцыю. Не блытаць з паранаідальным разладам асобы з DSM-5.
Чым вышэй чалавек падымаецца па кар’ернай лесвіцы, тым больш на ім адказнасці. Менеджары павінны прымаць складанейшыя рашэнні, нясуць большую рызыку, часта сутыкаюцца з трывогай і сумневамі.
Да гэтага дадаецца агрэсіўнае асяроддзе: вайна, удзел краіны ў агрэсіі, санкцыі, нестабільнасць рынку. У сітуацыях небяспекі мы лёгка пераходзім у стан «свой — чужы», «добры — злы». Псіхіка пачынае спрошчваць карціну свету, і мы ўспрымаем рэчаіснасць больш прымітыўна. Усё гэта ўзмацняе ўнутранага «параноіка».
Як праяўляецца параноя?
Самы яскравы прыклад, які я неаднойчы назірала ў розных кампаніях, — калі менеджары пачынаюць перажываць наконт патэнцыйнага сыходу супрацоўнікаў. Напрыклад, чалавек часта выходзіць тэлефанаваць, робіцца больш актыўным у LinkedIn.
Сапраўды, гэта можа сведчыць пра пошук новай працы. Але часам звычайныя паводзіны ператвараюцца ў цэлую «паранаідальную гісторыю» ў галаве кіраўніка.
Паводле філасофскіх і псіхааналітычных канцэпцый, у кожным з нас жыве параноік. Але ў пэўныя перыяды жыцця ён можа актывізавацца. У менеджараў гэта часта адбываецца на фоне стомленасці, хранічнага стрэсу і асабліва пасля траўматычных падзей: распаду кампаніі, масавых звальненняў, фінансавых крызісаў.
У выніку чалавек пачынае думаць ці нават адкрыта гаварыць:
- «Усе яны зліваюць дадзеныя канкурэнтам»
- «Кандыдаты на сумоўях толькі падманваюць».
- «Калегі падсіджваюць мяне, хочуць падставіць».
Што стаіць за гэтымі думкамі? Адчуванне, што небяспека паўсюль, што вакол варожае асяроддзе, што «я адзін супраць усіх».
Парадокс у тым, што часам параноя сапраўды атрымлівае пацвярджэнне: мы баімся здрады — і знаходзім факты, якія яе пацвярджаюць. Напрыклад, новы супрацоўнік не задае пытанняў у першы тыдзень працы, і я раблю выснову, што мы не спрацуемся (бо менавіта так рабілі папярэднія — і ў выніку не спраўляліся). Гэта замкнёнае кола, і з кожным разам жыццё робіцца ўсё больш балючым.
Дзе мяжа паміж рэальнасцю і паранояй?
Асноўны механізм тут — праекцыя. Гэта калі я бачу ў іншых тое, што не хачу прызнаць у сабе. Унутранае пераносіцца на знешняе. Гэта адзін з найбольш распаўсюджаных відаў.
Напрыклад, жонка кажа мужу: «Ты на мяне злуешся, ты мяне не любіш», а муж адказвае: «Я цябе люблю, я не злуюся». Але жонка працягвае бачыць тое, што адбываецца ў яе ўнутры, і праектуе гэта на партнёра.
Таксама і ў працы: калі здаецца, што каманда працуе кепска, што людзі падазроныя і агрэсіўныя, варта спытаць сябе: а што адбываецца са мной у гэты момант?
- Калі здаецца, што ўсе навокал агрэсіўныя — магчыма, гэта ваша ўласная агрэсія шукае выхаду.
- Калі здаецца, што каманда развальваецца — можа, вы самі адчуваеце сябе нестабільна ў гэтай камандзе.
- Калі ўвесь свет выглядае варожым — магчыма, вам проста патрэбны адпачынак.
У гэтым тэксце я закранула два псіхалагічныя феномены, якія часта ўзнікаюць у працоўным асяроддзі — асабліва калі роля патрабуе іерархічных зносін і шмат кантактаў з людзьмі. Гэта праекцыя і паранаідальныя думкі.
Абодва працэсы звязаныя і здольныя істотна атруціць жыццё і пагоршыць працу. Каб не трапляць у гэтую пастку, варта звяртаць увагу найперш на сябе:
- што адбываецца з маім раздражненнем і злосцю? На каго я злуюся?
- што выклікае ў мяне напружанне?
Усвядомленне сваіх унутраных працэсаў — гэта першы крок не толькі да таго, каб быць добрым менеджарам, але і да таго, каб зрабіць жыццё больш устойлівым і якасным.
А вы сутыкаліся з паранояй? Дзяліцеся ў каментарах!
Што яшчэ пачытаць пра менеджмент:
- «Нічога не паспяваю!». 5 курсаў па тайм-менеджменце, якія дакладна дапамогуць;
- Праверце свайго менеджэра. Як зразумець, што ў вас класны кіраўнік — чэк-ліст;
- Хто такі добры менеджар? Распавядае актыўны каментатар dev.by.
Релоцировались? Теперь вы можете комментировать без верификации аккаунта.
И шо это было?
Здаецца, гэта троху завысокі узровень успрымання света для вас. Нічога страшнага, проста калі будзеце выпіваць на працоўным месцы, не заходзце часта на лінкдін і ўсё будзе добра)
Реклама услуг гештальт-терапевтКИ
Пользователь отредактировал комментарий 01 сентября 2025, 17:14
Вспомнился анекдот. Можно ли отличить хорошего менеджера от плохого по цвету волос? Можно, они должны быть седыми.
А теперь если серьёзно, то человек с тревожной личностью, без навыков тайм-менеджмента и не умеющий справляться со своими психологическими состояниями почему-то лезет в управление людьми, а потом выливает всё это на нас. Ещё одно подтверждение, почему люди после педа, иняза и филфака не должны впрыгивать в айтишечку без полноценного образования или переподготовки
Комментарий скрыт за нарушение правил комментирования.
Правила тут, их всего 5